ကၽြန္မ ရဲ့ခင္ပြန္းက software engineer တစ္ေယာက္ပါ။ သူ ့ရဲ့ တည္ၿငိမ္တဲ့စရိုက္ေလးကို ကၽြန္မခ်စ္တယ္။ သူ ့ပုခံုးၿပင္က်ယ္ၾကီးေပၚ မွီလိုက္တုိင္း ရရွိလာတဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ ခံစားမႈေလးကို ကၽြန္မခ်စ္တယ္။
ကၽြန္မတို ့ခ်စ္သက္တမ္း ႏွစ္ ႏွစ္အၾကာမွာ လက္ထပ္ခဲ့ၾကတာ အခုဆို အိမ္ေထာင္သက္ ငါးႏွစ္ေတာင္ရွိေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအိမ္ေထာင္ေရးကို ကၽြန္မၿငီးေငြ ့လာၿပီလို ့ဝန္ခံပါရေစ။ သူ ့အေပၚခ်စ္ရတဲ့အေၾကာင္းေတြကလည္း ကၽြန္မအတြက္ စိတ္ပင္ပန္းစရာေတြ အၿဖစ္ေၿပာင္းလဲေနပါၿပီ။
ကၽြန္မစိတ္က သိပ္ၿပီးထိခိုက္ခံစားလြယ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတို ့ရဲ့ ဆက္ဆံေရးနဲ ့ကၽြန္မခံစားခ်က္ေတြအေပၚ ကၽြန္မသိပ္ကို ခံစားလြယ္ခဲ့တယ္။ ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ခ်ိဳခ်ဥ္သၾကားလံုးကို တပ္မက္တြယ္တာသလို ကၽြန္မတို ့ရဲ့ဆြတ္ပ်ံ ့ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ခဏေလးေတြကို တမ္းတေနတယ္။ သူခံစားခ်က္ကေတာ့ ကၽြန္မခံစားခ်က္နဲ ့ေၿဖာင့္ေၿဖာင့္ၾကီးကို ဆန္ ့က်င္ဖက္ၿဖစ္ေနတယ္။ သူ့ရဲ့တည္ၿငိမ္ႏိုင္လြန္းမႈေတြ နဲ ့ကၽြန္မတို ့ရဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ရင္ခုန္ၾကည္ႏူးဖြယ္ အခ်ိန္ကေလးေတြ မရွိဘူးလို ့ ကၽြန္မထင္လာတဲ့အခါမွာ အခ်စ္ဆိုတာကို ကၽြန္မစိတ္နာစၿပဳလာတယ္။
ေနာက္ဆံုးတစ္ေန ့မွာေတာ့ ကၽြန္မ သူနဲ ့လမ္းခြဲဖို ့ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ကို သူ ့ကိုေၿပာဖို ့ဆံုးၿဖတ္လိုက္ေတာ့တယ္။
"လမ္းခြဲမယ္ ဟုတ္လား...ဘာလို ့လဲ " သူ ထိတ္လန္ ့တၾကားေတာ့ေမးရွာပါတယ္။
"ကၽြန္မ အရမ္းပင္ပန္းေနၿပီ... ကမာၻေပၚမွာ ၿဖစ္လာတဲ့ အၿဖစ္အပ်က္တိုင္းမွာ ဘာအေၾကာင္းၿပခ်က္မွ မရွိပါဘူး..."
ဒီေလာက္နဲ ့ပဲ ကၽြန္မတို ့ေဆြးေႏြးခန္း အဆံုးသတ္သြားတယ္။
အေတြးထဲနစ္ေနတဲ့ ပံုစံနဲ ့ သူတစ္ညလံုး ၿငိမ္သက္ေနခဲ့တယ္။ သူ ့ကိုကၽြန္မစိတ္ပါပ်က္လာတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ရဲ့ ခံစားခ်က္ကို ထုတ္ေဖာ္ႏိုင္စြမ္းမရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္စီက ကၽြန္မ ဘာမ်ားထပ္ၿပီးေမွ်ာ္လင့္ေနရဦးမွာလဲ....
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ ကၽြန္မကို ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးလာတယ္။ "ငါဘယ္လိုလုပ္ေပးရင္ မင္းရဲ့စိတ္ေတြကို ေၿပာင္းလဲႏိုင္မလဲ" တဲ့။
လူတစ္ေယာက္ရဲ့ အက်င့္စရိုက္ဆိုတာ ၿပင္လို ့မရရိုးထံုးစံပဲမဟုတ္လား...။ သူ ့အေပၚေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြလည္း ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ပါၿပီ။
သူ ့မ်က္ဝန္းေတြထဲကို နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္း ၾကည့္လိုက္ၿပီး ကၽြန္မေၿဖလိုက္တယ္။ "ကၽြန္မေမးခြန္းတစ္ခုေမးမယ္။ ဒါကို ရွင္အေၿဖေပးႏိုင္ရင္ ကၽြန္မ ႏွလံုးသားကို ၿပန္ၿပီးလႈပ္ခတ္ႏိုင္ရင္ ကၽြန္မရဲ့ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ကိုၿပင္လိုက္မယ္..."
"ေတာင္ထိပ္ဖ်ားမွာရွိေနတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ကုိ ကၽြန္မလိုခ်င္တယ္... အဲဒီပန္းပြင့္ကို ခူးလိုက္ရင္ ရွင္ေသရလိမ့္မယ္ ဆိုတာလည္း ကၽြန္မတို ့ႏွစ္ေယာက္လံုး သိေနၾကတယ္ဆိုပါေတာ့... ဒါဆို ဒီပန္းကို ရွင္ကၽြန္မအတြက္ ခူးေပးႏိုင္မလား" ။
သူၿပန္ေၿဖတာကေတာ့ ...."မနက္ၿဖန္က်ရင္ မင္းကို ငါအေၿဖေပးမယ္" ဆိုတာပဲ။ သူ ့စကားကိုၾကားလိုက္တဲ့ တခဏမွာပဲ ကၽြန္မရဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ စုန္းစုန္းၿမဳပ္သြားတယ္။
မနက္အိပ္ရာႏိုးေတာ့ သူမရွိေတာ့ပါဘူး။ အိမ္ေရွ ့တံခါးနားက စားပြဲေပၚမွာ ႏြားႏို ့ခြက္နဲ ့ဖိထားတဲ့ သူ ့လက္ေရးနဲ ့ေရးထားတဲ့ စာတစ္ေစာင္ကိုပဲ ကၽြန္မေတြ ့ရတယ္။
စာထဲမွာေရးထားတာကေတာ့.. "အခ်စ္ရယ္... ငါမင္းအတြက္ အဲဒီပန္းပြင့္ေလးကို မခူးေပးႏိုင္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ငါဒီလိုေၿပာတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ငါ့ကို ရွင္းၿပခြင့္ေပးပါ....။"
ပထမ စာတစ္ေၾကာင္းနဲ ့တင္ ကၽြန္မႏွလံုးသားေတြ ကြဲေၾကကုန္ပါၿပီ။ စာကိုဆက္ဖတ္လိုက္ပါတယ္။
" မင္း ကြန္ပ်ဴတာ သံုးတဲ့အခါတိုင္း ကြန္ပ်ဴတာ ပရိုဂရမ္ေတြအားလံုး ကေမာက္ကမနဲ ့ ရႈပ္ေထြးကုန္တယ္ေလ... အဲဒီေနာက္ မင္း ကြန္ပ်ဴတာဖန္သားၿပင္ေရွ ့မွာငိုေတာ့တာပဲ။ ဒီပရိုဂရမ္ေတြ ေနသားတက် ၿပန္ၿဖစ္ေအာင္ မင္းကိုကူဖို ့အတြက္ ငါ့လက္ေခ်ာင္းေလးေတြရွိေနမွရမယ္။ "
"မင္းအၿပင္သြားတိုင္း အိမ္ေသာ့ကုိ အၿမဲေမ့ထားခဲ့တတ္တယ္ေနာ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ မင္းအရင္အိမ္ကို ေရာက္ႏွင့္ေအာင္ အေၿပးၿပန္လာဖို ့လည္း ငါ့ ေၿခထာက္ေတြရွိေနရဦးမယ္။"
"မင္းက ခရီးသြားေနရတာကိုလည္း ေပ်ာ္တယ္ေနာ္။ ၿမိဳ ့အသစ္တစ္ခုကို ေရာက္တုိင္း မင္းမ်က္စိလည္ လမ္းမွားေတာ့တာပဲ။ မင္းကို လမ္းရွာေပးဖို ့ငါ့မ်က္လံုးေတြလည္း လိုတယ္ေနာ္ကြာ"
"မင္းနဲ ့မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္လတစ္ခါ ေဂါက္ရိုက္သြားတိုင္းလည္း မင္းရဲ့ ႁကြက္သားေတြ နာေနတတ္တယ္ေလ။ ဒီေတာ့ မင္းရဲ့ ဗိုက္သားေလးေတြ နာေနတာကို ေၿဖေပးဖို ့ငါ့ရဲ့လက္ဖေနာင့္ေလးကိုလည္း ခ်န္ထားရလိမ့္မယ္"
"မင္းက အိမ္ထဲမွာေနရတာလည္း ၾကိဳက္တယ္။ မင္းအရြယ္မတိုင္ခင္ အုိစာသြားမွာကို ငါသိပ္စိုးရိမ္တာေပါ့။ မင္းမပ်င္းရေအာင္လို ့ပံုၿပင္တုိေလးေတြ ဟာသေလးေတြကို ေၿပာၿပဖို ့ငါ့ပါးစပ္ကေလးလည္း ရွိေနရဦးမယ္"
"ကြန္ပ်ဴတာ ဖန္သားၿပင္ေတြက မင္းမ်က္လံုးအတြက္ လံုးဝမေကာင္းႏိုင္ေပမယ့္ မင္းတစ္ခ်ိန္လံုးၾကည့္ေနတယ္ေလ။ ငါတို ့အိုလာတဲ့အခါ မင္းရဲ့လက္သည္းေလးေတြ ညွပ္ေပးဖို ့...မင္းဆံပင္ၿဖဴေတြ ႏႈတ္ေပးဖို ့ငါ့မ်က္လံုးေလးေတြရွိေနရမယ္မဟုတ္လား။ ကမ္းေၿခမွာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တဲ့အခါလည္း မင္းလက္ကေလးကို ငါတြဲေပးႏိုင္မယ္ေလ။ ေနေရာင္ေအာက္က လွပေနတဲ့ သဲၿဖဴေတြကို မင္းႏွစ္သက္တယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ မင္းကို ပန္းပြင့္ေလးေတြရဲ့အေရာင္ကို ေၿပာၿပလို ့ရမယ္။ " "ဒါေၾကာင့္ပါကြာ...မင္းကို ငါ့ထက္ပိုခ်စ္ႏိုင္မယ့္သူ ရွိမယ္လို ့မေသခ်ာေသးသ၍ မင္းေၿပာတဲ့ေတာင္ေပၚကပန္းကို ခူးၿပီး ငါမေသပါရေစနဲ ့ဦး။"
ကၽြန္မ မ်က္ရည္ေတြ စာရြက္ေပၚ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ လွိမ့္ဆင္းလာေတာ့တယ္။ သူ ့လက္ေရး နဲ ့မင္ေလးေတြ ့စာရြက္ေပၚ ၿပန္ ့သြားတဲ့အထိပါပဲ။ စာကို ကၽြန္မ ဆက္ဖတ္ပါေသးတယ္။
"ကဲအခုေလာက္ဆို မင္းလည္းစာကို ဖတ္ၿပီးေလာက္ၿပီ။ ငါ့အေၿဖကို မင္းေက်နပ္တယ္ဆိုရင္... မင္းအတြက္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ႏြားႏို ့နဲ ့ေပါင္မုန္ ့ေတြဝယ္လာၿပီး အိမ္ၿပင္မွာ ရပ္ေနတဲ့ ငါ့ကို တံခါးလာဖြင့္လွည့္ကြာ.."
ကၽြန္မအေၿပးအလႊား တံခါးသြားဖြင့္တဲ့အခါ သူ ့ရဲ့စိုးရိမ္တၾကီးၿဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို ေတြ ့လိုက္ရတယ္။ လက္ထဲမွာလည္း ႏို ့ပုလင္းေတြ၊ ေပါင္မုန္ ့ေတြ တစ္ေပြ ့တပိုက္နဲ ့ေပါ့။ အခုေတာ့ ေသခ်ာသြားပါၿပီ။ သူ ့ေလာက္ ကၽြန္မအေပၚ ဘယ္သူမွ မခ်စ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသြားပါၿပီ။ ေတာင္ေပၚက ပန္းပြင့္ေလးကိုလည္း သူ ့ဘာသာ တစ္ပြင့္တည္းရွိပါေစေတာ့.... ဒါဟာ ဘဝပါပဲ..အခ်စ္ဆိုတာလဲ ဒါပါပဲ။ ကိုယ့္အနားမွာ အၿမဲတမ္းအခ်စ္ရွိေနတဲ့အခါ စိတ္လႈပ္ရွားတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ေမွးမွိန္ေနသလိုပါပဲ။ အဲဒီအခါ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈနဲ ့ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္မႈေတြ ရဲ့ၾကားထဲမွာ တည္ေနတဲ့ အခ်စ္ကို မ်က္ကြယ္ၿပဳဖို ့ၾကိဳးစားေတာ့တာပါပဲ။
အခ်စ္ဆိုတာ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ ့ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ အလြန္ေသးငယ္ၿပီးတဲ့ပံုစံ နဲ ့လည္းၿဖစ္ႏိုင္တယ္.... သူ ့မွာစံပံုစံဆိုတာမရွိပါဘူး။ အေမွးမွိန္ဆံုးပံုစံေလးလဲ ၿဖစ္ႏိုင္တယ္..ၿငီးေငြ ့ဖြယ္ပံုစံနဲ ့ေရာေပါ့။
ပန္းပြင့္ေတြ...စိတ္လႈပ္ရွားစရာေတြ ဟာ အေပၚယံပါဆက္ဆံေရးတစ္ခုပါပဲ.. အဲဒါေတြ အားလံုးရဲ့ အတြင္းက်က်ေနရာမွာေတာ့ အခ်စ္စစ္ရဲ့ အဓိက ေနရာရွိေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒါဟာ ဘဝပါပဲ....
facebook က ကိုျမားနတ္ေမာင္ရဲ့ စာေလးကို ေ၀မွ်လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္...
ဖတ္ေနရင္း အသဲေၾကြက်မတတ္ခံစားရလို ့ပါ... ဖတ္ျပီးသူမ်ားရွိရင္လည္း ျပန္လည္ျပီး ခံစားေပးၾကပါလို ့....
MR L0N3LY
Sunday, December 5, 2010
ခံစားဖြယ္ ဘ၀သုခ
ဘ၀သည္ လူ၏ ျမတ္ႏိုးစရာ အေကာင္းဆံုးေသာ ပိုင္ဆိုင္မႈ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ မကိုင္တြယ္ မေျဖရွင္းႏိုင္ေသာ ျပႆနာမ်ား၊ ဆင္းရဲျပင္းထန္သည့္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳ ရင္ဆိုင္ရေသာအခါ ထိုဘ၀သည္ မႏွစ္သက္ဖြယ္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး ျဖစ္လာ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ၌ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လုပ္ၾကံျခင္းျဖင့္ ပုဂၢိဳလ္ေရး အၾကပ္အတည္း အားလံုး ေျပလည္သြားေလမည့္အလား လူသားသည္ သူ႔ဘ၀ကို အဆံုးစီရင္ကာ သက္သာရာ ရွာတတ္၏။
ကိုယ္ကာယတို႔ကို တန္ဆာဆင္ၿပီး ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးၾက၏။ ႏွစ္သက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ၊ စြဲမက္ဖြယ္ျဖစ္ေသာ၊ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေသာ ထိုထို ႐ူပကာယတို႔သည္ အသက္အရြယ္ ႏွင့္ ေရာဂါဘယတို႔ေၾကာင့္ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ျဖစ္လာေသာအခါ အလြန္အမင္း စက္ဆုပ္ဖြယ္ရာမ်ား ျဖစ္လာ၏။
လူတို႔သည္ ႏွစ္သက္ ေပ်ာ္ေမြ႔ဖြယ္ရာမ်ား ၀န္းရံလ်က္၊ ခ်စ္ခင္ နီးစပ္သူတို႔ႏွင့္အတူ ေအးခ်မ္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အသက္ရွင္လိုၾက၏။ သို႔ေသာ္ ၾကမၼာဆိုးမ်ားေၾကာင့္ ေကာက္က်စ္ေသာ ေလာကသည္ လူတို႔၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေတာင့္တခ်က္တို႔ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္လာလွ်င္ ေရွာင္လႊဲ၍ မရေသာ ပူေဆြးမႈသည္ မေဖာ္ျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ဆိုးရြား ျပင္းထန္လာ၏။
ေသသပ္လွပေသာ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ ပံုျပင္သည္ ဘ၀၏ မတည္ျမဲေသာ သဘာ၀ႏွင့္ ဆြဲေဆာင္ ျဖားေယာင္းတတ္ေသာ ႏွစ္သက္ဖြယ္ အာ႐ံုတို႔ကို အခ်က္က်က် သ႐ုပ္ေဖာ္ျပႏိုင္၏။
ေတာနက္တစ္ခုအတြင္း ခရီးႏွင္ေနသူ လူတစ္ေယာက္ကို ဆူးမ်ား ေက်ာက္တံုးမ်ားျဖင့္ ၀န္းရံထား၏။ ႐ုတ္တရက္ သူ အံ့ၾသတုန္လႈပ္သြားေအာင္ ဆင္တစ္ေကာင္ ေရာက္လာၿပီး သူ႔ကို လိုက္၏။ ထိုသူသည္ အထိတ္တလန္႔ ထြက္ေျပးၿပီး ေရတြင္းတစ္ခုကို ေတြ႔ရေသာအခါ ပုန္းေနရန္ ထိုေရတြင္းထဲ ေျပး၀င္လိုက္၏။ သို႔ေသာ္ ေရတြင္း ေအာက္ေျခ၌ ေႁမြေပြးတစ္ေကာင္ကို ေတြ႔လိုက္ရေသာအခါ ထိတ္လန္႔ရျပန္၏။ သို႔ေသာ္ တစ္ျခားလြတ္လမ္း မရွိေသာေၾကာင့္ ေရတြင္းထဲ ခုန္ခ်လိုက္၏။ ေရတြင္းထဲ၌ ေပါက္ေနေသာ ဆူးထူထပ္သည့္ ႏြယ္တစ္ခုကို ဆြဲမိ၏။ အေပၚသို႔ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရာ ႏြယ္ကို ကိုက္ျဖတ္ေနသည့္ ႂကြက္ႏွစ္ေကာင္ကို ေတြ႔ရ၏။ ႂကြက္ျဖဴတစ္ေကာင္ ႏွင့္ ႂကြက္နက္တစ္ေကာင္ ျဖစ္၏။ သူ႔မ်က္ႏွာ၏ အထက္၌ ပ်ားအံုးတစ္အံု ရွိ၏။ ထိုပ်ားအံုမွ တခါတခါ ပ်ားရည္စက္မ်ား ယိုစီးက်ေန၏။ ထိုသူသည္ ျပဳတ္က်ေတာ့မည့္ အေျခအေနကို မိုက္မဲစြာ ေမ့ထားၿပီး ပ်ားရည္ကို ေလာဘတႀကီး အရသာခံေန၏။ သူ႔ကို သနားသူ တစ္ေယာက္က လြတ္ေျမာက္မည့္ လမ္းကို ညႊန္ျပရန္ ေစတနာ့၀န္ထမ္း လာ၏။ သို႔ေသာ္ ေလာဘသားသည္ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ေက်နပ္အားရသည္အထိ ခံစားခြင့္ ေပးပါရန္ ေတာင္းပန္ေန၏။
ဆူးခင္းေသာလမ္း ဟူသည္ကား သံသရာ၊ ဘ၀ပင္လယ္ ျဖစ္၏။ လူ႔ဘ၀ဟူသည္ ပန္းေမြ႔ရာ မဟုတ္။ လူ႔ဘ၀ဟူသည္ အခက္အခဲမ်ား ႏွင့္ ေက်ာ္လႊားရမည့္ အဆီးအတားမ်ား ၀န္းရံေန၏။ ဆန္႔က်င္ဘက္ ႏွင့္ မေတာ္မတရား ႏွိမ္ခ်ေ၀ဖန္မႈမ်ား ၀န္းရံေန၏။ ထိုးႏွက္ တိုက္ခိုက္မႈမ်ားႏွင့္ သည္းခံရမည့္ စြက္ဖက္မႈမ်ား ၀န္းရံေန၏။ ဤကား ဆူးခင္းေသာ ဘ၀လမ္းေပတည္း။
ဆင္သည္ ေသျခင္းတရားႏွင့္ တူ၏။ ေႁမြေပြးသည္ အိုမင္းရင့္ေရာ္မႈႏွင့္ တူ၏။ ႏြယ္သည္ ေမြးဖြားမႈ ဇာတိႏွင့္ တူ၏။ ႂကြက္ႏွစ္ေကာင္သည္ ေန႔ႏွင့္ညတို႔ႏွင့္ တူ၏။ ပ်ားရည္စက္တို႔သည္ မတည္ျမဲသည့္ ကာမခ်မ္းသာတို႔ႏွင့္ တူ၏။ သနားၾကင္နာတတ္ေသာသူ ဟူသည္ကား ဘုရားရွင္ပင္ ျဖစ္၏။
႐ုပ္၀တၱဳခ်မ္းသာဟု ဆိုအပ္ေသာ အရာကား အလိုဆႏၵ အားရႏွစ္သက္မႈသာ ျဖစ္၏။ အလိုရွိအပ္သည္ကို ရရွိေသာအခါ လိုအင္ဆႏၵ ေနာက္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေပၚလာ၏။ အလိုဆႏၵ အားလံုးကို မျဖည့္ဆည္းႏိုင္ေပ။