ေနရဉၨရာျမစ္သည္ ျဖဴျဖဴႏုႏု သဲေသာင္ကမ္းစပ္ကို ပြတ္တိုက္ေဆာ့ကစားရင္း တၿငိမ့္ၿငိမ့္ စီးဆင္းေန၏။ ျမစ္ကမ္းႏွစ္ဘက္လံုး၌ စိမ္းစိုညိဳ႕မႈိင္းေသာ ေတာအုပ္မ်ား အခန္႔သား တည္ရွိေန၏။ ေတာအုပ္မ်ား ေျမာက္ဘက္၌ ဂိဇၥၽကုဋ္ ႏွင့္ ပ႑၀ဟူေသာ ရာဇၿဂိဳဟ္တြင္ ထင္ရွားသည့္ ေတာင္ႏွစ္လံုးကို လွမ္းျမင္ေနရ၏။ က်ယ္ျပန္ေသာ ေတာရိပ္ေတာေရးသည္ ေတာင္ႏွစ္လံုးအထိ ႏွံ႔စပ္လ်က္ ရွိေန၏။ ေတာအုပ္အစြန္ရွိ က်ယ္ျပန္႔ေသာ စားက်က္ေျမအနီး၌ ေသနာနိရြာ တည္ရွိ၏။ ထိုေဒသ၌ ေက်းငွက္သာရကာတို႔ တစ္ေန႔လံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေတးသီက်ဴးလ်က္ ရွိၾက၏။ ေလေျပေလညႇင္းတို႔သည္ သစ္ကိုင္းသစ္ရြက္တို႔ကို လႈပ္ခပ္ေဆာ့ကစားလ်က္ ရွိေန၏။
ျဖဴေဖြးႏုရြေသာ သဲေသာင္ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့ေသာ သိဒၶတၳရဟန္းသည္ ပင္လံုးကၽြတ္ ပြင့္ေနေသာ အင္ၾကင္းပင္ႀကီးေအာက္၌ ရပ္တန္႔လိုက္သည္။ အင္ၾကင္းပင္ႀကီး၏ ေနာက္၌ကား ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ဖူးပြင့္ေနသည့္ ပန္းပင္မ်ား ႏွင့္ ရႊန္းလဲ့ေတာက္ပစြာ ေ၀ဆာေနသည့္ ႏြယ္ပန္းမ်ား ပန္း႐ံုဖြဲ႔လ်က္ ရွိေန၏။ ၿငိမ္းခ်မ္း၍ ႏွစ္သက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ဤပတ္၀န္းက်င္သည္ သိဒၶတၳရဟန္း၏ ႏွလံုးသားကို ဆြဲေဆာင္သိမ္းပိုက္လိုက္၏။ သိဒၶတၳ ရဟန္းသည္ ေ၀းလံေသာ ခရီးကို ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္ျဖစ္၍ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနသျဖင့္ ျမစ္သို႔ဆင္းကာ ေရခ်ိဳးလိုစိတ္ ျဖစ္ေပၚမိ၏။ သကၤန္းတို႔ကို ခၽြတ္၍ အင္ၾကင္းပင္ႀကီးေအာက္၌ ထားခဲ့ၿပီး ျမစ္သို႔ ဆင္းေလ၏။ ဟိုအေ၀း ေသနာနိရြာဆီမွ ေခြးေဟာင္သံကို ၾကားလိုက္ရ၏။ အနီးပတ္၀န္းက်င္၌ လူသူရွိေနသည့္ သေကၤတပင္ ျဖစ္၏။ ေခြးေဟာင္သံ ၾကားရေသာ္လည္း လူသံသူသံကိုကား မၾကားရေပ။
ျမစ္ေရသည္ ၾကည္လင္သန္႔ရွင္းေန၏။ ျမစ္ေအာက္ေျခ၌ ေတာက္ေျပာင္ေနသည့္ ေက်ာက္စရစ္ခဲမ်ားကို ျမင္ေနရ၏။ ေတာက္ေျပာင္ေနသည့္ ေက်ာက္စရစ္ခဲမ်ားေပၚသို႔ သိဒၶတၳရဟန္း နင္းခ်လိုက္ရာ ျမစ္ေရသည္ အေျခပ်က္သြား၏။ ေအာက္ေျခ၌ ၿငိမ္၀ပ္္ေနသည့္ ရႊံ႕ညြန္တို႔ အနယ္ထလာသည္။ အထင္းသား ျမင္ခဲ့ရေသာ ေက်ာက္စရစ္ခဲမ်ားကို မျမင္ရေတာ့ေပ။ သိဒၶတၳရဟန္းသည္ အနယ္ထလာေသာ ရႊံ႕ညြန္မ်ား ျပန္လည္ၿငိမ္၀ပ္သြားသည္အထိ ျမစ္ေရထဲ၌ မလႈပ္မယွက္ ရပ္ေနလိုက္၏။ ေက်ာက္စရစ္ခဲမ်ား၏ ေတာက္ပမႈသည္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္လည္ထင္ရွား လာျပန္၏။ ေက်နပ္အားရ ေပ်ာ္ရႊင္မိေသာ သိဒၶတၳ ရဟန္းသည္ တစ္ကိုယ္တည္း ေရရြတ္လိုက္၏။
“အတၱကိလမထ အက်င့္ကို က်င့္သံုးေနတုန္းက ငါဟာ ျမစ္ေရကို အနယ္ထေအာင္လုပ္ၿပီး ျမစ္ၾကမ္းျပင္က ေတာက္ပတဲ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြကို လိုက္ရွာေနသလို ႐ူးမိုက္ခဲ့တာပါလား။ ၾကည္လင္တဲ့ ျဖစ္ေရထဲမွာ ေတာက္ပေနတဲ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြနဲ႔ တူတဲ့ သေမၺာဓိဉာဏ္ အျမင့္ျမတ္ဆံုး ဉာဏ္အလင္းကို အဲဒီတုန္းက မရရွိႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ငါက်င့္သံုးခဲ့တဲ့ စိတ္ကိုပင္ပန္းညစ္ႏြမ္းေစတဲ့ အက်င့္ဟာ ျမစ္ေရကို အနယ္ထေအာင္လုပ္တာနဲ႔ တူေနပါလား။ အဲဒါေၾကာင့္ ငါဟာ သစၥာတရားနဲ႔ ေ၀းကြားခဲ့ရတာပဲ။ ခုေတာ့ စြဲလမ္းယံုၾကည္တာေတြ အားလံုးကို သတိထားၿပီး စြန္႔လႊတ္ရမယ္။ ၾကည္လင္သန္႔ရွင္းတဲ့ ေရအလ်ဥ္လို တည္ၾကည္ခိုင္ျမဲတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ သဗၺညဳတဉာဏ္ ရရွိေအာင္ ဘုရားျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္မယ္။ ငါ့စိတ္ကို စနစ္တက် စုစည္းႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ငါ့ခႏၶာကိုယ္ဟာလည္း အခ်ိဳးက်က် တည္ရွိေနမွာပဲ။”
သိဒၶတၳ ရဟန္းသည္ ဦးေခါင္းကို စင္ေအာင္ေဆးေၾကာရင္း အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ေရခ်ိဳးေနလိုက္၏။ ေအးၿငိမ္းလြတ္လပ္စြာ အနားယူရန္ႏွင့္ ကာယေလ့က်င့္ခန္း ျပဳလုပ္ၿပီးသားျဖစ္ေအာင္ ရည္ရြယ္၍ ျမစ္ဟုိဘက္ကမ္းႏွင့္ သည္ဘက္ကမ္း အျပန္အျပန္အလွန္ ကူးခတ္ေနလိုက္၏။
ေသနာနိရြာသူႀကီး နႏၵိက၏ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ ႏြားမ်ားကို စားက်က္ေျမမွာ တစ္ေန႔တာ ထိန္းေက်ာင္းၿပီးေနာက္ ညေနေစာင္းခ်ိန္၌ ႏြားမ်ားကို အိမ္သို႔ ျပန္လည္ေမာင္းႏွင္ေန၏။ စုစုေပါင္း ႏြားမတစ္ေထာင္ႏွင့္ ႏြားထီးတစ္ေထာင္ျဖစ္၏။ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ ႏြားအုပ္ႀကီးကို ေနာက္မွပဲ့ကိုင္၍ ေမာင္းႏွင္ေန၏။ အင္ၾကင္းပင္ႀကီးအနီး ေရတိမ္ေသာ ေနရာမွေန၍ ႏြားမ်ား ျမစ္ကို ကူးျဖတ္ေအာင္ ထိန္းေမာင္းေနျခင္း ျဖစ္၏။ ယခင္ေန႔မ်ားကဆိုလွ်င္ ႏြားမ်ားသည္ တံု႔ဆိုင္းျခင္း မရွိဘဲ ျမစ္ထဲသို႔ ဆင္းလိုက္ၿပီး တစ္ဘက္ကမ္းသို႔ ကူးခဲ့ၾက၏။ ယေန႔၌ကား ႏြားမ်ားသည္ ျမစ္ကို မကူးဘဲ ျမစ္ကမ္းမွာ စု႐ံုးမိေနၾကၿပီး တစ္စံုတစ္ရာကို တအံ့တၾသ ေငးၾကည့္ေနၾက၏။ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ ႏြားမ်ား ျမစ္ကို ကူးျဖတ္ရန္ အခ်က္ေပးသည့္ အေနျဖင့္ ေနာက္မွ တံဖ်ာႏွင့္ တို႔ေမာင္းေသာ္လည္း တစ္ေကာင္မွ ေရြ႕လ်ားျခင္း မရွိေပ။ အင္ၾကင္းပင္ႀကီးေအာက္၌ စုပံုထားေသာ သကၤန္းမ်ားကို ေတြ႔လိုက္ရေသာ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ ျမစ္ထဲမွာ ရွိေနမည့္ သကၤန္းပိုင္ရွင္ကို လိုက္ရွာၾကည့္၏။ တုႏိႈင္းမမီေအာင္ လွပခန္႔ျငားသူတစ္ေယာက္ ျမစ္ထဲမွာ ေရခ်ိဳးေနသည္ကို ေတြ႔လုိက္ရသည္။ လူသူကင္းေ၀းေသာ ဤေနရာ၌ ဤကဲ့သို႔ေသာသူကို ႏြားေက်ာင္းသား တစ္ခါမွ မေတြ႔ခဲ့ဖူးေပ။ ထူးဆန္းေသာ ဤလူစိမ္းကား ေရႊေရာင္အသားအေရပိုင္ရွင္ ျဖစ္၏။ သူ႔ဆံပင္တို႔ တြန္႔လိပ္ေန၏။ သူ႔ႏွာေခါင္းႏွင့္ သူ႔နားရြက္တို႔ ထူးထူးျခားျခား ရွည္ေန၏။ ဟန္ပန္မူရာမွာ မင္းပ်ိဳမင္းလြင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တူ၏။ အသြင္အျပင္ အားလံုးမွာ ျမင္ရသူကို အလြန္အမင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေစ၏။ ျမစ္ကမ္းမွာ ရွိေနသည့္ ႏြားေက်ာင္းသားႏွင့္ ႏြားအုပ္ႀကီးကို ၾကည့္ေနသည့္ သူ႔မ်က္၀န္းအစံု၌ ႀကီးျမတ္ေသာ က႐ုဏာရိပ္တို႔ လႊမ္းမိုးေန၏။
ဤေနရာ၌ တေစၧသရဲမ်ား ရွိသည္ဟု ၾကားဖူးထားေသာ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ ရပ္ေနရင္း ႐ုတ္တရက္ ေၾကာက္လွန္႔မိသည္။ သို႔ေသာ္ လူစိမ္း၏ မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ရသည္ႏွင့္ အေၾကာက္ေျပသြားၿပီး ျမစ္ကမ္းသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ေမးျမန္းစံုစမ္း၏။
“ခင္မ်ားက နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္လား နတ္ဆိုလား။”
“ေကာင္ေလး . . . မေၾကာက္ပါနဲ႔။ ငါဟာ ရေသ့ရဟန္းပါ။ မင္းလို လူပါပဲ။ သကၤန္းေတြ ခၽြတ္ထားခဲ့ၿပီး ျမစ္ထဲမွာ ေရဆင္းခ်ိဳးေနတာပါ။”
“မဟုတ္ဘူး။ နတ္ဆိုး ျဖစ္ရမယ္။ နတ္ဆိုးမို႔ က်ဳပ္ႏြားေတြက ျမစ္ထဲမဆင္းဘဲ ေငးၾကည့္ေနၾကတာေပါ့။”
“မဟုတ္ဘူး ေကာင္ေလး . . . မဟုတ္ဘူး။ ျမစ္ထဲမွာ ငါ ရွိေနတာကို မင့္ႏြားေတြက ျမင္တယ္။ သူတို႔က ငါ့ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလို႔၊ ငါ့ကို သနားလို႔ ျမစ္ထဲဆင္းၿပီး မကူးၾကတာ ထင္ပါတယ္။ ငါက သတၱ၀ါအားလံုး အေပၚမွာ က႐ုဏာထားတဲ့သူပါ။ ငါဟာ သူတို႔အတြက္ အႏၲရာယ္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သူတို႔ သိတာေပါ့။ မင္း သံသယကင္းသြားေအာင္ ငါ ေရထဲကေန တက္လာခဲ့မယ္။ မင့္ႏြားေတြ ဘယ္လိုေနသလဲ ၾကည့္ၿပီး ငါ ဘာလဲဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ပါ။”
သိဒၶတၳရဟန္းသည္ တစ္လွမ္းခ်င္း ျမစ္ေရမွ တက္လာ၏။ သူ႔ေရသႏုပ္မွ ေရမ်ား စီးက်လ်က္ ရွိေနသည္။ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ အံ့ဘနန္း ထူးဆန္းသည့္ ရဟန္းကို ေၾကာက္ရြံ႕အံၾသမႈ အျပည့္ႏွင့္ ၾကည့္ေနေသာ္လည္း ျမစ္ကမ္း၌ စုရပ္ေနသည့္ ႏြားအုပ္ကား အနည္းငယ္မွ်ပင္ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ပံု မေပၚေပ။ ႏြားတို႔သည္ စြင့္ေထာင္ေနေသာ ဦးေခါင္းမ်ားကို ျပန္ခ်လိုက္ၿပီး တည္တည္တံ့တံ့ ရပ္ေနၾက၏။ ရဟန္းသည္ ေရွ႕ဆံုးက ဦးေဆာင္ႏြား၏ ခၽြန္ျမေသာ ဦးခ်ိဳႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားမွာ ကိုင္၍ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ၿပီး ေရွ႕ဆက္သြား၏။ ထိုအခါ ဦးေဆာင္ႏြားသည္ ကိုယ္ကို ႏွိမ့္၀ပ္လိုက္ၿပီး ဒူးေထာက္လ်က္သားႏွင့္ ရေသ့ေနာက္လိုက္ေနရင္း ရေသ့၏ ေျခအစံုကို လွ်ာႏွင့္လ်က္ေပး၏။
ဤအျဖစ္အပ်က္ကို မယံုၾကည္ႏိုင္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနေသာ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ ရေသ့၏ ေရွ႕ေမွာက္၌ အလ်ားေမွာက္၍ ၀ပ္စင္းလိုက္ေလ၏။
“အရွင္ . . . အရွင္ဟာ နတ္ေဒ၀ါပါပဲ။ ဒီလို အံ့ၾသစရာမ်ိဳး တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးပါဘူး။ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးပါဘူး။”
“ေကာင္ေလး . . . မတ္တပ္ရပ္ပါ။ ဒါ အံ့ၾသစရာ မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းထင္သလို ငါဟာ နတ္ေဒ၀တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သက္ရွိသတၱ၀ါ အားလံုးအေပၚမွာ ႀကီးျမတ္တဲ့ က႐ုဏာကို က်င့္သံုးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ မင္းလည္း ငါ့လို ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ အေပၚမွာ မင္းထားတဲ့ သေဘာထားအတိုင္း ေရာင္ျပန္ဟတ္တဲ့ သေဘာထားကို ခံယူရရွိရပါတယ္။ ေကာင္ေလး . . . တစ္ေယာက္ေယာက္ကို မင္းက အမုန္းပြားတယ္ဆိုရင္ သူကလည္း မင့္ကို ျပန္ၿပီး အမုန္းပြားမွာပါ။ မင္းက သူ႔ကို ခ်စ္ခင္တယ္ဆိုရင္ သူကလည္း မင့္ကို ျပန္ခ်စ္မွာပါ။ ငါက အားလံုးအေပၚမွာ မခြဲျခားဘဲ က႐ုဏာထားတဲ့အတြက္ ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ့ ဘယ္သတၱ၀ါမွ ငါ့အတြက္ အႏၲရာယ္ မရွိပါဘူး။”
သိဒၶတၳ ရဟန္းသည္ ေျမျပင္ေပၚ၌ အလ်ားေမွာက္ေနရင္း လက္ဆယ္ျဖာ ထိပ္မွာမိုးလ်က္ ရွိေနေသာ ႏြားေက်ာင္းသားငယ္ကို ပခံုးကကိုင္၍ ဆြဲထူမလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေရစိုသကၤန္းမ်ား လဲ၍ ၀တ္လိုက္သည္။
ထိုစဥ္ ႏြားေက်ာင္းသားငယ္က ေမး၏။
“အရွင္ . . . ဘယ္ကလာလို႔ ဘယ္ကိုသြားမွာပါလဲ။”
“ေကာင္ေလး . . . ငါ ဒီကို လာခဲ့ပါတယ္”ဟု ရဟန္းက ေျဖ၏။
“နားမလည္ႏိုင္ပါဘူး အရွင္ . . .။ ဒီေနရာမွာ အိမ္ မရွိပါဘူး။ ဒီေနရာမွာ လူေတြလည္း မေနၾကပါဘူး။ ယုတ္စြအဆံုး ဂူတစ္လံုးေတာင္ မရွိပါဘူး။”
“ေကာင္ေလး . . . ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္စမ္းပါ။ ေနရာေကာင္းေကာင္း ရွိႏိုင္သလား။”
“အရွင္ျမတ္ ဘုရား . . . ဒီည ဘယ္မွာအိပ္မွာလဲ။”
“ဒီ အင္ၾကင္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ ေနရာရွိတယ္ေလ။ အဲဒီမွာ အိပ္မယ္။”
“အႏၲရာယ္ ရွိပါတယ္ အရွင္ျမတ္ ဘုရား . . .။ ေမွာင္လာရင္ ဒီေနရာမွာ တေစၧသရဲေတြ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတာပါ။ တပည့္ေတာ္က ေမွာင္ရိပ္မက်ခ်င္ ျမစ္ကိုကူးၿပီး ဒီေနရာက ထြက္ခြာဖို႔ ရွိပါတယ္။ ဒီနယ္ ဒီေနရာဟာ တစ္ခ်ိန္က ျပင္းထန္တဲ့ စစ္ပြဲေနရာ ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။”
“ေကာင္ေလး . . . ငါက ေ၀သာလီရဲ့ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ ထိတ္စရာေကာင္းတဲ့ ညေတြမွာ သုသာန္သခ်ႋဳင္းေတြထဲ ၀င္ၿပီးေတာ့ အ႐ိုးေခါင္းေတြကို ေခါင္းအံုး အိပ္ခဲ့တာ။ သူေသေကာင္ပတ္တဲ့ အ၀တ္ေတြကို ခြာယူၿပီး ျခံဳခဲ့တာ။ ငါ့ကို ဘယ္သူမွလာၿပီး မေျခာက္မလွန္႔ဘူး။ အခ်ိန္ရွိခိုက္ ငါ တရားအားထုတ္မယ္။ ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ေနအံုးမယ္။ ငါ့ကို ေျခာက္လွန္႔ မေနပါနဲ႔။ ဒီေနရာမွာ ငါ ရွိေနတယ္ဆိုတာကို ဘယ္သူမွ မသိပါေစနဲ႔။”
“အရွင္ဘုရား . . . တပည့္ေတာ္ရဲ့ သခင္ဟာ မ်ိဳး႐ိုးႀကီးျမတ္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ တကယ့္ကို ရက္ေရာပါတယ္။ အရွင္ဘုရား ဒီမွာရွိေနတယ္ဆိုတာ သူ႔ကို အသိေပးလိုက္ရင္ သူ အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ အရွင္ဘုရားဆီ လာပါလိမ့္မယ္။ အရွင္ဘုရား သေဘာက်တဲ့ ေနရာမွာ သခၤမ္းေက်ာင္း ေဆာက္ေပးပါလိမ့္မယ္။ အရွင္ဘုရား အလိုရွိတဲ့ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္ေတြလည္း စီမံေပးပါလိမ့္မယ္။ အရွင္ဘုရား . . . အရွင္ဘုရား ဒီမွာရွိတယ္ဆိုတာ သူ႔ကို အသိေပးလိုက္ပါ့မယ္။”
“မလုပ္နဲ႔ ေကာင္ေလး . . .။ ငါ့အေၾကာင္း ဘာမွ မေျပာနဲ႔။ လိုအပ္ရင္ ငါ ဆြမ္းခံလာမယ္။ မင္းအပါအ၀င္ လူသားအားလံုးရဲ့ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ၀ိမုတၱိလမ္းကို ငါ ရွာေနတယ္။ အဲဒီအတြက္ စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ လိုအပ္တယ္။”
“အရွင္ဘုရား . . .။ အရွင္ဘုရားရဲ့ ဆႏၵအတိုင္း တပည့္ေတာ္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနလိုက္ပါ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ ခု ဒီညအတြက္ ညစာ ဘယ္လိုလဲ။ အရိပ္ေတြ အေမွာင္ေတြကို တပည့္ေတာ္ ေၾကာက္တတ္ေပမယ့္ အရွင္ဘုရားအတြက္ ဆိုရင္ေတာ့ မေၾကာက္ေတာ့ပါဘူး။ တပည့္ေတာ္ရဲ့ သခင့္အိမ္က စားစရာ တစ္ခုခု သြားယူေပးပါ့မယ္။”
“ေကာင္ေလး . . . ငါ မစားခ်င္ဘူး။”
“ဒါဆိုရင္လည္း အရွင္ဘုရား . . . အရွင္ဘုရားရဲ့ သပိတ္ထဲ ႏြားႏို႔ညႇစ္ထည့္ေပးပါ့မယ္။ မနက္ခင္း ညေနခင္း ဘယ္အခ်ိန္မဆို အရွင္ဘုရား လိုသေလာက္ လုပ္ေပးပါ့မယ္။”
သိဒၶတၳရဟန္းသည္ ႏႈတ္ဆိတ္ေန၏။ ထိုစဥ္ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ သပိတ္ကိုယူ၍ ျမစ္သို႔ဆင္းကာ သပိတ္ႏွင့္အျပည့္ ေရခတ္ယူ၏။ အနီး၌ ရွိေနေသာ ႏြားမတစ္ေကာင္၏ ႏို႔တံမ်ားကို ထိုေရျဖင့္ ေဆးေၾကာသုတ္သင္၍ သပိတ္ထဲ ႏို႔ညႇစ္ယူရန္ ျပင္ဆင္၏။ ႏြားမသည္ တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ လိုလိုလားလား ႏို႔ညႇစ္ခံေနသည္ကို ႏြားေက်ာင္းသား ေတြ႔လိုက္ရ၏။ အထူးတလည္ မညႇစ္လိုက္ရဘဲ ႏို႔တံမ်ားမွ ႏို႔မ်ား သပိတ္ထဲသို႔ ထြက္က်လာ၏။
ႏြားေက်ာင္းသားငယ္သည္ ႏြားမႏွစ္ေကာင္ကို ႏို႔ညႇစ္ရာ သပိတ္ျပည့္ေလ၏။ ႏို႔သပိတ္ကို သိဒၶတၳရဟန္း၏ ေရွ႕မွာ ခ်ထားလိုက္ၿပီး ေလွ်ာက္ထား၏။
“အရွင္ဘုရား . . .။ အရွင္ဘုရားဟာ ကုသိုလ္ဘုန္းကံ ႀကီးမားသူပါ . . .။ ဒီေန႔ အရွင္ဘုရားရဲ့ ေရွ႕ေမွာက္မွာ အံ့ၾသစရာႏွစ္ခု ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါတယ္ ဘုရား။ ျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ေလွ်ာက္ထားပါ့မယ္။ ဒီေန႔မနက္ ဒီႏြားမ ႏွစ္ေကာင္ကို ႏို႔ညႇစ္တုန္းက ႏွစ္ေကာင္လံုး ေျခေဆာင့္ခြာေပါက္ၿပီး အတင္း ႐ုန္းပါတယ္။ ႏို႔ညႇစ္မခံၾကဘူး။ ႏို႔ခ်မေပးၾကဘူး။ ခုေတာ့ ယဥ္ပါးေနလိုက္ၾကတာ။ ႏို႔လည္း သပိတ္ျပည့္တဲ့အထိ ခ်ေပးတယ္။ အံ့ၾသစရာ မေကာင္းဘူးလား။”
သိဒၶတၳရဟန္းက ျပန္လည္မိန္႔ၾကား၏။
“ေကာင္ေလး . . . မင္းေရာ မင့္ႏြားမေတြေရာ ႏြားသားငယ္ေလးေတြေရာ ႏြားပိုင္ရွင္ နႏၵိက သူႂကြယ္ပါ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာနဲ႔ ျပည့္စံုပါေစ။ ခု ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အထဲမွာ အံ့ၾသစရာ မပါပါဘူး။ တန္ခိုးျပာဋိဟာလည္း မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ႏြားမေတြ သူတို႔ဆႏၵကို ထုတ္ေဖာ္ျပသလိုက္တာသာ ျဖစ္တယ္။ မင့္ရဲ့ အလွဴကို နိမိတ္ေကာင္းတစ္ခုအျဖစ္ ငါ ယူဆတယ္။ မင့္အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ငါ အစကတည္းက စိတ္ကူးထားတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ အားထုတ္မယ္။ ေကာင္ေလး . . . ျပန္ေတာ့။ ဒီည ေအးေအးေဆးေဆး ေနလိုက္အံုး။”
ႏြားေက်ာင္းသားႏွင့္ သူ႔ႏြားအုပ္ႀကီး ျမစ္တစ္ဘက္ကမ္းသို႔ ကူးသြားၾက၏။ ျမစ္တစ္ဘက္ကမ္း ေရာက္ေသာအခါ ျပန္လွည့္ၾကည့္ၿပီး သိဒၶတၳ ရဟန္းကို ေငးၾကည့္ေနၾက၏။ ထို႔ေနာက္ ေအးေအးေဆးေဆး ထြက္ခြာသြားၾက၏။ သိဒၶတၳ ရဟန္းသည္ အေရွ႕အရပ္သို႔ မ်က္ႏွာမူရင္း အင္ၾကင္းပင္ ေျခရင္းမွာ ထုိင္လိုက္၏။ သိဒၶတၳရဟန္း ႏို႔ဆြမ္းကုန္ေအာင္ ဘုဥ္းေပးသံုးေဆာင္ၿပီးခ်ိန္၌ ေနမင္းသည္ အေနာက္ဘက္ ေကာင္းကင္ျပင္ကို အနီေရာင္ ျခယ္ေပးရင္း က်၀င္နစ္ျမဳတ္လ်က္ ရွိေန၏။
Ref:
Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE.
(ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)
