(. . . . .မွ အဆက္)
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ဂိဇၥၽကုဋ္ေတာင္ေျခရွိ လမ္းမႀကီးေပၚ၌ ႂကြေတာ္မူေန၏။ ရာဇၿဂိဳဟ္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔သည္ ဘုရားရွင္ ႂကြေတာ္မူသည့္ လမ္းေဘး၀ဲယာ၌ ရပ္လ်က္ အားတက္သေရာ ေကာင္းခ်ီးၾသဘာေပး၍ ဘုရားရွင္ကို ႀကိဳဆိုေနၾက၏။ လမ္းမအနီးရွိ ေက်ာက္ဖ်ာႀကီး တစ္ခုေပၚ၌ တရားက်င့္ေနၾကေသာ ကိုယ္တံုးလံုး ဂ်ိန္းရဟန္းမ်ားကို ဘုရားရွင္ ျမင္ေတာ္မူ၏။ ဂ်ိန္းရဟန္းတို႔သည္ ေက်ာက္သားေပၚ ဦးေခါင္းစိုက္လ်က္ ကင္းၿမီးေကာက္ ေထာင္ေနၾကသည္။ ေစ့ေစ့ပူးကပ္ထားေသာ ေျခတို႔ကို ေကာင္းကင္သို႔ မတ္မတ္ေထာင္ထားၾကသည္။ တက္ေနဆီသို႔ မ်က္ႏွာမူလ်က္ ေနမင္းကို စူးစူး၀ါး၀ါး စိုက္ၾကည့္ေနၾက၏။ ဤ ဂ်ိန္းရဟန္းတို႔ကို ျမင္ေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္သည္ အနီးအပါးရွိ ရွင္သာရိပုတၱရာ ရဟႏၲာသူျမတ္ကို ၾကည့္၍ မိန္႔ေတာ္မူ၏။
“သာရိပုတၱရာ . . . ဟို ေက်ာက္ဖ်ာေပၚမွာ အတၱကိလမလ က်င့္ေနၾကတဲ့ ဂ်ိန္းရဟန္း သံုးပါးကို ျမင္ရဲ့လား။”
“မွန္ပါ။ တပည့္ေတာ္လည္း ျမင္ပါတယ္ ဘုရား။”
“သာရိပုတၱရာ . . . ငါလည္း တစ္ခ်ိန္က ေ၀သာလီမွာေနရင္း ၀ိမုတၱိ ရမယ္အထင္နဲ႔ အဲဒီလို ခက္ခဲျပင္းထန္တဲ့ အက်င့္ေတြ က်င့္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဘာေကာင္းက်ိဳးမွ မရခဲ့ဘူး။ စကၡဳႏွစ္ကြင္းသာ အလင္းေပ်ာက္ခဲ့ရတယ္။ ငါ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ငါ့ေခါင္းမွာလည္း အေမႊးေတြ ကၽြတ္ကုန္ၿပီး ထိခိုက္နာက်င္ခဲ့ရတယ္။ သဗၺညဳတဉာဏ္ ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ရာဇၿဂိဳဟ္ကို လာတဲ့အထိ ငါ့မ်က္စိေတြ ကိုက္ခဲနာက်င္ေနတုန္းပဲ။ ငါ က်န္းမာလာေအာင္ ဇီ၀က ျပဳစုေပးခဲ့ရတယ္။ ေဆးကုေပးခဲ့ရတယ္။”
“အရွင္ဘုရား . . . ဂု႐ုႀကီး သဉၥယဆီမွာ တပည့္ေတာ္တို႔ နည္းခံခဲ့တုန္းကလည္း ဒီလိုပါပဲ။ တပည့္ေတာ္နဲ႔ ရွင္ေမာဂၢလာန္တို႔လည္း အဲဒါေတြ က်င့္ခဲ့ရတာပါပဲ ဘုရား။ အဲဒီလို ခက္ခဲျပင္းထန္တဲ့ အက်င့္ေတြကို က်င့္ရတာဟာ အက်ိဳးမဲ့ပဲ၊ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္မွာ မ်က္စိမွိတ္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနသလိုပဲလို႔ အခ်ိန္တို အတြင္းမွာ တပည့္ေတာ္တို႔ နားလည္သေဘာေပါက္ခဲ့ပါတယ္ ဘုရား”ဟု ရွင္သာရိပုတၱရာ ရဟႏၲာ သူျမတ္က ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထား၏။
“အရွင္ဘုရား . . . ခႏၶာကိုယ္ကို ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ေနၾကတဲ့ ဒီ ဂ်ိန္းရဟန္းေတြ ဉာဏ္အျမင္မွန္ သမၼာဒိ႒ိနဲ႔ နီးစပ္လာႏိုင္ၾကပါေစဘုရား”ဟု ရွင္ေမာဂၢလာန္ ရဟႏၲာသူျမတ္က ဆုဆိုရင္း ေလွ်ာက္ထား၏။
ဘုရားရွင္သည္ လမ္းမေပၚမွ ဆင္းေတာ္မူ၍ ဂ်ိန္းရဟန္းသံုးပါဆီသို႔ ႂကြေတာ္မူၿပီး စကားဆိုေတာ္မူ၏။
“အခ်င္းတို႔ . . . ေျခေတာက္ေတြဟာ ေျမေပၚမွာ ရပ္ဖို႔ပါ။ သဘာ၀က်က် ေျခေတာက္နဲ႔ ရပ္ၾကစမ္းပါ။ ေခါင္းကို ေျမမွာစိုက္ၿပီး ေျခေတာက္ေတြကို မိုးေပၚ ေထာင္မထားၾကစမ္းပါနဲ႔။ ငါ သင္တို႔နဲ႔ စကားေျပာခ်င္ပါတယ္။”
“သင္ဟာ အရာအားလံုးကိုသိတဲ့ သဗၺညဳလား”ဟု ဘုရားရွင္ႏွင့္ အနီးဆံုး ဂ်ိန္းရဟန္းက ျပန္ေမး၏။ ဂ်ိန္းရဟန္းသည္ မလႈပ္မေရြ႕ပင္ ရွိေန၏။
“အခ်င္း . . . ေျမျပင္ေပၚမွာ ေခါင္းစိုက္ေထာင္ေနလို႔ အမွန္တရားကို မျမင္ႏိုင္ပါဘူး။ ေျခေတာက္နဲ႔ ရပ္လိုက္စမ္းပါ။ မ်က္လံုးေတြကို ပြတ္လိုက္စမ္းပါ။”
“ငါတို႔ရဲ့ ဂု႐ုႀကီးဟာ သဗၺညဳပဲ။ သူဟာ အရာရာကို သိတယ္။ ငါတို႔ေျခေတာက္ေတြ မိုးေပၚေထာင္ေနေပမယ့္ ငါ့တို႔ရဲ့ ဉာဏ္အျမင္ဟာ ေကာင္းတယ္။ မပ်က္စီး မထိခိုက္ႏိုင္ဘူး။ ငါတို႔ကို လာ ေႏွာင့္ယွက္ရေအာင္ သင္က ဘာမို႔လဲ။ ငါတို႔ဟာ အတိတ္ဘ၀ေတြက က်ဴးလြန္းခဲ့တဲ့ မေကာင္းမႈေတြ ေက်ပ်က္သြားေအာင္ အတၱကိလမထ အက်င့္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပစ္ဒဏ္ခတ္ေနၾကတာပဲ။”
“အခ်င္းတို႔ . . . ငါ ေက်ာက္ဖ်ားနားမွာ ရွိေနတာပဲ။ သင္တို႔နားမွာ ရွိေနတာပဲ။ ငါ ဘယ္သူလဲ ဆိုတာကို သင္တို႔ရဲ့ ထိုးထြင္းႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ ဉာဏ္အျမင္နဲ႔ သိသင့္တာေပါ့။ ေခါင္းစိုက္ေထာင္ေနရင္း ေနကို စူးစူး၀ါး၀ါး ၾကည့္ေနေပမယ့္ သင္တို႔ရဲ့ ဉာဏ္အျမင္ မပ်က္စီးဘူးဆိုရင္ ငါ ဘယ္သူလဲဆိုတာ သိျမင္ႏိုင္စြမ္း ရွိသင့္တာေပါ့။ ေျပာစမ္းပါ ငါ ဘယ္သူလဲ။”
ဦးေခါင္းကို ေအာက္စိုက္ထားၿပီး မ်က္လံုးမ်ား ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနၾကေသာ ဂ်ိန္းရဟန္းတို႔သည္ ဘာကိုမွ မျမင္ၾကရေပ။ အေမွာင္ထုကိုသာ ျမင္ၾကရ၏။
“အခ်င္းတို႔ . . . ဘာ ျမင္ၾကရသလဲ။”
“အေမွာင္။ အရပ္ဆယ္မ်က္ႏွာမွာ အေမွာင္။”
“သင္တို႔ရဲ့ ဉာဏ္အျမင္နဲ႔ ၾကည့္လိုက္ၾကစမ္းပါ။”
“ေမွာင္ ေနတုန္းပဲ။”
“ေစာေစာက ငါ ေျပာသလို ေျခေတာက္နဲ႔ ရပ္လိုက္ၾကစမ္းပါ။ မ်က္လံုးေတြကို ပြတ္လိုက္ၾကစမ္းပါ။”
ဂ်ိန္းရဟန္းတို႔သည္ လက္မ်ား ဆန္႔လိုက္ၿပီး ေျခတို႔ကို ေျမသို႔ ျပန္ခ်လိုက္ၾက၏။ ေျချဖင့္ မတ္မတ္ရပ္ရင္း မ်က္လံုးမ်ားကို လက္ႏွင့္ ပြတ္လိုက္ၾက၏။ ထိုအခါ ဘုရားရွင္က ေမးေတာ္မူ၏။
“အခ်င္းတို႔ . . . ခု သင္တို႔ ငါ့ကို ျမင္ၾကၿပီလား။”
“ျမင္ၿပီ။ သင့္ကို ျမင္ရၿပီ။”
“ငါ ဘယ္သူလဲဆိုတာ ေျပာႏိုင္မလား။”
“သင္ဟာ ရဟန္းတစ္ပါးပဲ။”
“ေစာေစာက ငါ ဘယ္သူလဲဆိုတာ ဘာျဖစ္လို႔ မေျပာႏိုင္တာလဲ။”
“ငါတို႔က ေခါင္းေတြကို ေအာက္စိုက္ထားၿပီး ေျခေတာက္ေတြကို မိုးေပၚေထာင္ထားၾကလို႔ေပါ့။”
“အမွန္တရားက ေသြဖည္လွည့္ဖ်ားတတ္သလား။”
“မလွည့္ဖ်ားတတ္ဘူး။”
“အလွည့္ဖ်ားခံေနရရင္ မလွည့္ဖ်ားတတ္တဲ့ အမွန္တရားကို ရွာေတြ႔ႏိုင္ၾကပါ့မလား။”
ဂ်ိန္းရဟန္းတို႔ ႏႈတ္ဆိတ္ေနၾကေလ၏။ ထိုစဥ္ ဘုရားရွင္က ေမးေတာ္မူျပန္၏။
“အခ်င္းတို႔ . . . သင္တို႔ဆရာ ဘယ္သူလဲ။”
“သဗၺညဳ နာဋပုတၱပါ။”
“သူက ဘာေတြ ေဟာၾကားသြန္သင္ေပးသလဲ။”
“လူသားဟာ အတိတ္ဘ၀ေတြက က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ မေကာင္းမႈေတြေၾကာင့္ ဒီဘ၀မွာ ဆင္းရဲဒုကၡ ခံစားရတယ္။ လက္ရွိဘ၀မွာ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ႏွိပ္စက္ၿပီး အတၱကိလမထကို က်င့္သံုးရင္ အတိတ္ဘ၀ေတြမွာ က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ ျပစ္မႈေတြ ေက်ေပ်ာက္တယ္။ ေနာက္ဘ၀မွာ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းၿပီး နတ္ခ်မ္းသာကို ခံစားရႏိုင္တယ္။ ဒါဟာ ဂု႐ုႀကီးရဲ့ သြန္သင္ခ်က္ပဲ။ မေကာင္းမႈကို ကုိယ္ႏႈတ္စိတ္နဲ႔ မက်ဴးလြန္ရဘူးလို႔လည္း သူက သြန္သင္တယ္။”
“သင္တို႔ရဲ့ ဂ႐ုုႀကီးဟာ ႀကီးျမတ္သူပဲ။ ကံတရားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေဟာၾကားခ်က္ကေတာ့ ငါ့တရားနဲ႔ မတူဘူး။ ေသာကဒုကၡ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေၾကာင္း အက်င့္လမ္းကလည္း ငါ့ရဲ့ အက်င့္လမ္းနဲ႔ မတူဘူး။ ေနာက္ၿပီး . . . အခ်င္းတို႔ . . . အတိတ္ဘ၀ ရွိခဲ့သလား မရွိခဲ့ဘူးလားဆိုတာကို သင္တို႔ အတိအက် ေျပာႏိုင္သလား။”
“ဒါေတာ့ ငါတို႔ မသိဘူး။”
“ဒါဆို အတိတ္ဘ၀က ျပစ္မႈ က်ဴးလြန္ခဲ့သလား မက်ဴးလြန္ခဲ့ဘူးလား ဆိုတာကိုေရာ သင္တို႔ သိသလား။”
“ဒါလည္း ငါတို႔ မသိဘူး။”
“အခ်င္းတို႔ . . . အတိတ္က ျပစ္မႈေတြအေၾကာင္း ဘာမွ မသိႏိုင္ဘဲနဲ႔ အတိတ္က ျပစ္မႈေတြကို ေခ်ဖ်က္ဖို႔ဆိုၿပီး ဒီလို ခက္ခဲျပင္းထန္တဲ့ အက်င့္ေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ က်င့္ေနရတာလဲ။ သင္တို႔ လုပ္ေနၾကပံုကို ၾကည့္ပါအံုး။ ငွက္ေတြကို ေဇာက္ထိုးဆြဲခဲ့တဲ့ ငွက္ခတ္သမားရဲ့ ျပစ္မႈမ်ိဳး အတိတ္ဘ၀တုန္းက က်ဴးလြန္မိခဲ့လို႔ ကံေႂကြးဆပ္ေနၾကတာနဲ႔ မတူဘူးလား။”
“သင္ ဘယ္သူလဲ။ ႐ုပ္ဆင္းအဂၤါကေတာ့ ငါတို႔ ဂု႐ုႀကီးနဲ႔ တူသလိုပဲ။”
“ငါ ဘယ္သူလို႔ သင္တို႔ ထင္သလဲ။”
“သင္ဟာ ရွင္ႀကီးေဂါတမပဲ ျဖစ္ရမယ္။”
ဘုရားရွင္သည္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနေတာ္မူ၏။ သို႔ျဖစ္၍ ဂ်ိန္းရဟန္းက ဆိုျပန္၏။
“ရွင္ႀကီးေဂါတမ။ ငါတို႔ ဂု႐ုႀကီးက သင့္ထက္သာတယ္။ အမ်ိဳးလည္း သင့္ထက္ ပိုျမတ္တယ္။ သာယာစရာေတြ ခံစားေနလို႔ ခ်မ္းသာသုခကို မရရွိႏိုင္ဘူးလို႔ ဂ႐ုုႀကီးက ေျပာတယ္။ ေနာက္ၿပီး . . . ဆင္းဆင္းရဲရဲ က်င့္ႏိုင္မွ ခ်မ္းသာသုခကို ရရွိမယ္တဲ့။”
“အခ်င္းတို႔ . . . သင္တို႔ကို ပုဂၢိဳလ္ေလးမ်ိဳး ေျပာျပမယ္။
တစ္ေယာက္က သူ႔ကိုယ္သူ နာက်င္ေအာင္လုပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတစ္ပါးကိုေတာ့ နာက်င္ေအာင္ မလုပ္ဘူး။
တစ္ေယာက္က သူတစ္ပါးကို နာက်င္ေအာင္လုပ္တယ္။ သူ႔ကိုယ္သူကိုေတာ့ နာက်င္ေအာင္ မလုပ္ဘူး။
တစ္ေယာက္က သူ႔ကိုယ္သူလည္း နာက်င္ေအာင္လုပ္တယ္။ သူတစ္ပါးကိုလည္း နာက်င္ေအာင္လုပ္တယ္။
တစ္ေယာက္က သူ႔ကိုယ္သူလည္း နာက်င္ေအာင္မလုပ္ဘူး။ သူတစ္ပါးကိုလည္း နာက်င္ေအာင္မလုပ္ဘူး။
အခ်င္းတို႔ . . . ဒီေလးမ်ိဳးထဲမွာ ဘယ္သူက အျမတ္ဆံုးလဲ။”
“ရွင္ႀကီးေဂါတမ . . . သူ႔ကိုယ္သူသာ နာက်င္ေအာင္လုပ္ၿပီး သူတစ္ပါးကို နာက်င္ေအာင္ မလုပ္သူဟာ အျမတ္ဆံုးပဲ။”
“အခ်င္းတို႔ . . . ရေသ့ရဟန္းဆိုတာ အမွန္တရား ရွာေဖြသူေတြပါ။ ရေသ့ရဟန္းဆိုတာ အျမဲတမ္း မွန္ကန္ေျဖာင့္မတ္ပါတယ္။ အခု သင္တို႔ ယံုၾကည္တဲ့အတိုင္း ေျပာေနတာ ဟုတ္ရဲ့လား။”
“ရွင္ႀကီးေဂါတမ . . .။ သူ႔ကိုယ္သူေရာ သူတစ္ပါးကိုပါ နာက်င္ေအာင္ မလုပ္တဲ့ ရေသ့ရဟန္းဟာ အျမတ္ဆံုးလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ရေသ့ရဟန္းမ်ိဳးဟာ ၀ိမုတၱိကို ရရွိႏိုင္ပါ့မလား။”
“အခ်င္းတို႔ . . . သင္တို႔ ယံုႏိုင္မလား။ ငါဟာ မဂၢင္ရွစ္ပါးကို က်င့္သံုးၿပီးေတာ့ အႀကီးျမတ္ဆံုး ခ်မ္းသာျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ မဂၢင္ရွစ္ပါးဆိုတာ တစ္ျခားမဟုတ္ဘူး။ အလယ္အလတ္ အက်င့္လမ္းပဲ။ မစၨၽိမပဋိပဒါပဲ။ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္လည္း နာက်င္ေအာင္ လုပ္စရာမလိုဘူး။ သူတစ္ပါးကိုလည္း နာက်င္ေအာင္ လုပ္စရာ မလိုဘူး။”
“ရွင္ႀကီးေဂါတမ . . . အႀကီးျမတ္ဆံုး ခ်မ္းသာျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ကို သင္ မ်က္ေမွာက္ျပဳခဲ့ၿပီ ဆိုတာကို ငါတို႔ မယံုဘူး”ဟု နာက်င္ေနေသာ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားကို ႐ိုက္ပုတ္ရင္း ဂ်ိန္းရဟန္းတစ္ပါးက ဆို၏။
“အခ်င္း . . . မ်က္ရည္ေတြ ေျခာက္ေအာင္သုတ္လိုက္ပါ။ ငါ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္စမ္းပါ။ မ်က္စိအျမင္ ေကာင္းတယ္ဆိုရင္ တိရစၧာန္ေတြေတာင္ ငါ့ကို နားလည္ၾကပါတယ္။”
ဂ်ိန္းရဟန္းတို႔သည္ မ်က္လံုးမ်ားကို ပြတ္လိုက္ၿပီး ဘုရားရွင္ကို ၾကည့္ၾကေလ၏။ ထိုအခါ ၎တို႔၏ မ်က္လံုးမ်ား၌ မ်က္ရည္ ေျခာက္ခန္းသြား၏။ နာက်င္မႈလည္း ခ်က္ခ်င္း သက္သာသြား၏။ ၎တို႔သည္ ဘုရားရွင္ကို ေငးစိုက္၍ ၾကည့္ေနၾက၏။ ထိုစဥ္ ေဆး၀ါသုတ္လိမ္းလိုက္သကဲ့ ၎တို႔၏ မ်က္စိမ်ား အျမင္ၾကည္လင္လာ၏။
“အို . . . ရွင္ေတာ္ေဂါတမ။ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းလိုက္တာ . . .။ တပည့္ေတာ္ရဲ့ မ်က္လံုးထဲမွာ မ်က္၀တ္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး . . .။ ေလညႇင္း ေအးေအးေလး တိုက္၀င္လာေနသလိုပဲ။ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ေအးလိုက္တာ . . .။ အရွင့္ရဲ့ မ်က္ႏွာေတာ္လို က်က္သေရ ရွိတာမ်ိဳး တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးေသးဘူး . . .။ အရွင္ . . . အရွင္ဟာ သဗၺညဳတ ဉာဏ္ေတာ္ရွင္ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္ . . .။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း မနာက်င္ေစသူ၊ သူတစ္ပါးကိုလည္း မနာက်င္ေစသူ အရွင္ျမတ္အေနနဲ႔ တပည့္ေတာ္တို႔ကို ၀ိမုတၱိလမ္း ဖြင့္ျပေတာ္မူပါ။ အရွင့္ကို တပည့္ေတာ္ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ပါတယ္ . . .။ အရွင့္ကို တပည့္ေတာ္ ရွိခိုးဦးခ်ပါတယ္ ဘုရား . . .။”
ဂ်ိန္းရဟန္းတစ္ပါးက ထိုသို႔ ေျပာဆိုၿပီး ေက်ာက္ဖ်ာေပၚမွ ဆင္းကာ ဘုရားရွင္ကို ရွိခိုးဦးခ်ေသာအခါ အျခားရဟန္းတို႔လည္း အလားတူ ျပဳမူၾကေလ၏။
“အခ်င္းတို႔ . . . သင္တို႔ရဲ့ ဂု႐ုႀကီးဆီ သြားၿပီး တိုင္ပင္လိုက္ၾကပါအံုး။”
“အရွင္ . . . တပည့္ေတာ္တို႔ သေဘာေပါက္လိုက္ပါၿပီ။ အရွင္ဘုရားကို တပည့္ေတာ္တို႔ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ပါတယ္ ဘုရား . . .”
“အခ်င္းတို႔ . . . ငါ ေျပာတာကို နားေထာင္ရ႐ံုနဲ႔ မယံုလိုက္ၾကနဲ႔။ မွန္မယ္လို႔ ထင္ရတာကိုလည္း အေပၚယံၾကည့္ၿပီး မယံုလိုက္ၾကနဲ႔။ ယုတၱိတန္တယ္လို႔ ထင္ရ႐ံုနဲ႔လည္း မယံုလိုက္ၾကနဲ႔။ ဒီရေသ့ရဟန္းကေတာ့ ေကာင္းျမတ္တယ္၊ သူ႔စကားကို လက္ခံရမယ္ ဆိုၿပီးေတာ့လည္း မယံုလိုက္ၾကနဲ႔။ ဘက္လိုက္မႈ ကင္းကင္းနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ပါ။ ဉာဏ္ပညာနဲ႔ စဥ္းစားသံုးသပ္ပါ။ မတ္တပ္ ရပ္လိုက္ၾကပါ။ စဥ္းစားၾကပါအံုး။ ေအးေအးေဆးေဆး စဥ္းစားၾကပါ။ ေျခာက္လ အခ်ိန္ယူၿပီး စဥ္းစားၾကပါ။ အရွိန္အ၀ါ ႀကီးမားတဲ့ နာဋပုတၱရဲ့ တပည့္သာ၀ကေတြ ငါ့ကို ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္လာၾကတယ္ဆိုရင္ သူ႔ဂုဏ္သိကၡာ ထိပါးသြားႏိုင္တယ္။ ေျခာက္လၾကာေအာင္ စဥ္းစားသံုးသပ္ၿပီးတဲ့အခါ သင္တို႔လိုခ်င္တဲ့ ၀ိမုတၱိကို သင္တို႔ရဲ့ ဂု႐ုႀကီးဆီကေန မရႏိုင္ဘူးဆိုတာ တကယ္ ေသခ်ာၿပီဆိုမွ ငါ့ဆီ လာသင့္ပါတယ္။ အခု ငါ ကပိလ၀တ္ကို သြားမယ္။”
:)
ရွင္အာစာရ
(ဆက္ရန္ . . . . .)
Ref:
Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE.
(ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ဂိဇၥၽကုဋ္ေတာင္ေျခရွိ လမ္းမႀကီးေပၚ၌ ႂကြေတာ္မူေန၏။ ရာဇၿဂိဳဟ္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔သည္ ဘုရားရွင္ ႂကြေတာ္မူသည့္ လမ္းေဘး၀ဲယာ၌ ရပ္လ်က္ အားတက္သေရာ ေကာင္းခ်ီးၾသဘာေပး၍ ဘုရားရွင္ကို ႀကိဳဆိုေနၾက၏။ လမ္းမအနီးရွိ ေက်ာက္ဖ်ာႀကီး တစ္ခုေပၚ၌ တရားက်င့္ေနၾကေသာ ကိုယ္တံုးလံုး ဂ်ိန္းရဟန္းမ်ားကို ဘုရားရွင္ ျမင္ေတာ္မူ၏။ ဂ်ိန္းရဟန္းတို႔သည္ ေက်ာက္သားေပၚ ဦးေခါင္းစိုက္လ်က္ ကင္းၿမီးေကာက္ ေထာင္ေနၾကသည္။ ေစ့ေစ့ပူးကပ္ထားေသာ ေျခတို႔ကို ေကာင္းကင္သို႔ မတ္မတ္ေထာင္ထားၾကသည္။ တက္ေနဆီသို႔ မ်က္ႏွာမူလ်က္ ေနမင္းကို စူးစူး၀ါး၀ါး စိုက္ၾကည့္ေနၾက၏။ ဤ ဂ်ိန္းရဟန္းတို႔ကို ျမင္ေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္သည္ အနီးအပါးရွိ ရွင္သာရိပုတၱရာ ရဟႏၲာသူျမတ္ကို ၾကည့္၍ မိန္႔ေတာ္မူ၏။
“သာရိပုတၱရာ . . . ဟို ေက်ာက္ဖ်ာေပၚမွာ အတၱကိလမလ က်င့္ေနၾကတဲ့ ဂ်ိန္းရဟန္း သံုးပါးကို ျမင္ရဲ့လား။”
“မွန္ပါ။ တပည့္ေတာ္လည္း ျမင္ပါတယ္ ဘုရား။”
“သာရိပုတၱရာ . . . ငါလည္း တစ္ခ်ိန္က ေ၀သာလီမွာေနရင္း ၀ိမုတၱိ ရမယ္အထင္နဲ႔ အဲဒီလို ခက္ခဲျပင္းထန္တဲ့ အက်င့္ေတြ က်င့္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဘာေကာင္းက်ိဳးမွ မရခဲ့ဘူး။ စကၡဳႏွစ္ကြင္းသာ အလင္းေပ်ာက္ခဲ့ရတယ္။ ငါ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ငါ့ေခါင္းမွာလည္း အေမႊးေတြ ကၽြတ္ကုန္ၿပီး ထိခိုက္နာက်င္ခဲ့ရတယ္။ သဗၺညဳတဉာဏ္ ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ရာဇၿဂိဳဟ္ကို လာတဲ့အထိ ငါ့မ်က္စိေတြ ကိုက္ခဲနာက်င္ေနတုန္းပဲ။ ငါ က်န္းမာလာေအာင္ ဇီ၀က ျပဳစုေပးခဲ့ရတယ္။ ေဆးကုေပးခဲ့ရတယ္။”
“အရွင္ဘုရား . . . ဂု႐ုႀကီး သဉၥယဆီမွာ တပည့္ေတာ္တို႔ နည္းခံခဲ့တုန္းကလည္း ဒီလိုပါပဲ။ တပည့္ေတာ္နဲ႔ ရွင္ေမာဂၢလာန္တို႔လည္း အဲဒါေတြ က်င့္ခဲ့ရတာပါပဲ ဘုရား။ အဲဒီလို ခက္ခဲျပင္းထန္တဲ့ အက်င့္ေတြကို က်င့္ရတာဟာ အက်ိဳးမဲ့ပဲ၊ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္မွာ မ်က္စိမွိတ္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနသလိုပဲလို႔ အခ်ိန္တို အတြင္းမွာ တပည့္ေတာ္တို႔ နားလည္သေဘာေပါက္ခဲ့ပါတယ္ ဘုရား”ဟု ရွင္သာရိပုတၱရာ ရဟႏၲာ သူျမတ္က ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထား၏။
“အရွင္ဘုရား . . . ခႏၶာကိုယ္ကို ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ေနၾကတဲ့ ဒီ ဂ်ိန္းရဟန္းေတြ ဉာဏ္အျမင္မွန္ သမၼာဒိ႒ိနဲ႔ နီးစပ္လာႏိုင္ၾကပါေစဘုရား”ဟု ရွင္ေမာဂၢလာန္ ရဟႏၲာသူျမတ္က ဆုဆိုရင္း ေလွ်ာက္ထား၏။
ဘုရားရွင္သည္ လမ္းမေပၚမွ ဆင္းေတာ္မူ၍ ဂ်ိန္းရဟန္းသံုးပါဆီသို႔ ႂကြေတာ္မူၿပီး စကားဆိုေတာ္မူ၏။
“အခ်င္းတို႔ . . . ေျခေတာက္ေတြဟာ ေျမေပၚမွာ ရပ္ဖို႔ပါ။ သဘာ၀က်က် ေျခေတာက္နဲ႔ ရပ္ၾကစမ္းပါ။ ေခါင္းကို ေျမမွာစိုက္ၿပီး ေျခေတာက္ေတြကို မိုးေပၚ ေထာင္မထားၾကစမ္းပါနဲ႔။ ငါ သင္တို႔နဲ႔ စကားေျပာခ်င္ပါတယ္။”
“သင္ဟာ အရာအားလံုးကိုသိတဲ့ သဗၺညဳလား”ဟု ဘုရားရွင္ႏွင့္ အနီးဆံုး ဂ်ိန္းရဟန္းက ျပန္ေမး၏။ ဂ်ိန္းရဟန္းသည္ မလႈပ္မေရြ႕ပင္ ရွိေန၏။
“အခ်င္း . . . ေျမျပင္ေပၚမွာ ေခါင္းစိုက္ေထာင္ေနလို႔ အမွန္တရားကို မျမင္ႏိုင္ပါဘူး။ ေျခေတာက္နဲ႔ ရပ္လိုက္စမ္းပါ။ မ်က္လံုးေတြကို ပြတ္လိုက္စမ္းပါ။”
“ငါတို႔ရဲ့ ဂု႐ုႀကီးဟာ သဗၺညဳပဲ။ သူဟာ အရာရာကို သိတယ္။ ငါတို႔ေျခေတာက္ေတြ မိုးေပၚေထာင္ေနေပမယ့္ ငါ့တို႔ရဲ့ ဉာဏ္အျမင္ဟာ ေကာင္းတယ္။ မပ်က္စီး မထိခိုက္ႏိုင္ဘူး။ ငါတို႔ကို လာ ေႏွာင့္ယွက္ရေအာင္ သင္က ဘာမို႔လဲ။ ငါတို႔ဟာ အတိတ္ဘ၀ေတြက က်ဴးလြန္းခဲ့တဲ့ မေကာင္းမႈေတြ ေက်ပ်က္သြားေအာင္ အတၱကိလမထ အက်င့္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပစ္ဒဏ္ခတ္ေနၾကတာပဲ။”
“အခ်င္းတို႔ . . . ငါ ေက်ာက္ဖ်ားနားမွာ ရွိေနတာပဲ။ သင္တို႔နားမွာ ရွိေနတာပဲ။ ငါ ဘယ္သူလဲ ဆိုတာကို သင္တို႔ရဲ့ ထိုးထြင္းႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ ဉာဏ္အျမင္နဲ႔ သိသင့္တာေပါ့။ ေခါင္းစိုက္ေထာင္ေနရင္း ေနကို စူးစူး၀ါး၀ါး ၾကည့္ေနေပမယ့္ သင္တို႔ရဲ့ ဉာဏ္အျမင္ မပ်က္စီးဘူးဆိုရင္ ငါ ဘယ္သူလဲဆိုတာ သိျမင္ႏိုင္စြမ္း ရွိသင့္တာေပါ့။ ေျပာစမ္းပါ ငါ ဘယ္သူလဲ။”
ဦးေခါင္းကို ေအာက္စိုက္ထားၿပီး မ်က္လံုးမ်ား ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနၾကေသာ ဂ်ိန္းရဟန္းတို႔သည္ ဘာကိုမွ မျမင္ၾကရေပ။ အေမွာင္ထုကိုသာ ျမင္ၾကရ၏။
“အခ်င္းတို႔ . . . ဘာ ျမင္ၾကရသလဲ။”
“အေမွာင္။ အရပ္ဆယ္မ်က္ႏွာမွာ အေမွာင္။”
“သင္တို႔ရဲ့ ဉာဏ္အျမင္နဲ႔ ၾကည့္လိုက္ၾကစမ္းပါ။”
“ေမွာင္ ေနတုန္းပဲ။”
“ေစာေစာက ငါ ေျပာသလို ေျခေတာက္နဲ႔ ရပ္လိုက္ၾကစမ္းပါ။ မ်က္လံုးေတြကို ပြတ္လိုက္ၾကစမ္းပါ။”
ဂ်ိန္းရဟန္းတို႔သည္ လက္မ်ား ဆန္႔လိုက္ၿပီး ေျခတို႔ကို ေျမသို႔ ျပန္ခ်လိုက္ၾက၏။ ေျချဖင့္ မတ္မတ္ရပ္ရင္း မ်က္လံုးမ်ားကို လက္ႏွင့္ ပြတ္လိုက္ၾက၏။ ထိုအခါ ဘုရားရွင္က ေမးေတာ္မူ၏။
“အခ်င္းတို႔ . . . ခု သင္တို႔ ငါ့ကို ျမင္ၾကၿပီလား။”
“ျမင္ၿပီ။ သင့္ကို ျမင္ရၿပီ။”
“ငါ ဘယ္သူလဲဆိုတာ ေျပာႏိုင္မလား။”
“သင္ဟာ ရဟန္းတစ္ပါးပဲ။”
“ေစာေစာက ငါ ဘယ္သူလဲဆိုတာ ဘာျဖစ္လို႔ မေျပာႏိုင္တာလဲ။”
“ငါတို႔က ေခါင္းေတြကို ေအာက္စိုက္ထားၿပီး ေျခေတာက္ေတြကို မိုးေပၚေထာင္ထားၾကလို႔ေပါ့။”
“အမွန္တရားက ေသြဖည္လွည့္ဖ်ားတတ္သလား။”
“မလွည့္ဖ်ားတတ္ဘူး။”
“အလွည့္ဖ်ားခံေနရရင္ မလွည့္ဖ်ားတတ္တဲ့ အမွန္တရားကို ရွာေတြ႔ႏိုင္ၾကပါ့မလား။”
ဂ်ိန္းရဟန္းတို႔ ႏႈတ္ဆိတ္ေနၾကေလ၏။ ထိုစဥ္ ဘုရားရွင္က ေမးေတာ္မူျပန္၏။
“အခ်င္းတို႔ . . . သင္တို႔ဆရာ ဘယ္သူလဲ။”
“သဗၺညဳ နာဋပုတၱပါ။”
“သူက ဘာေတြ ေဟာၾကားသြန္သင္ေပးသလဲ။”
“လူသားဟာ အတိတ္ဘ၀ေတြက က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ မေကာင္းမႈေတြေၾကာင့္ ဒီဘ၀မွာ ဆင္းရဲဒုကၡ ခံစားရတယ္။ လက္ရွိဘ၀မွာ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ႏွိပ္စက္ၿပီး အတၱကိလမထကို က်င့္သံုးရင္ အတိတ္ဘ၀ေတြမွာ က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ ျပစ္မႈေတြ ေက်ေပ်ာက္တယ္။ ေနာက္ဘ၀မွာ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းၿပီး နတ္ခ်မ္းသာကို ခံစားရႏိုင္တယ္။ ဒါဟာ ဂု႐ုႀကီးရဲ့ သြန္သင္ခ်က္ပဲ။ မေကာင္းမႈကို ကုိယ္ႏႈတ္စိတ္နဲ႔ မက်ဴးလြန္ရဘူးလို႔လည္း သူက သြန္သင္တယ္။”
“သင္တို႔ရဲ့ ဂ႐ုုႀကီးဟာ ႀကီးျမတ္သူပဲ။ ကံတရားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေဟာၾကားခ်က္ကေတာ့ ငါ့တရားနဲ႔ မတူဘူး။ ေသာကဒုကၡ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေၾကာင္း အက်င့္လမ္းကလည္း ငါ့ရဲ့ အက်င့္လမ္းနဲ႔ မတူဘူး။ ေနာက္ၿပီး . . . အခ်င္းတို႔ . . . အတိတ္ဘ၀ ရွိခဲ့သလား မရွိခဲ့ဘူးလားဆိုတာကို သင္တို႔ အတိအက် ေျပာႏိုင္သလား။”
“ဒါေတာ့ ငါတို႔ မသိဘူး။”
“ဒါဆို အတိတ္ဘ၀က ျပစ္မႈ က်ဴးလြန္ခဲ့သလား မက်ဴးလြန္ခဲ့ဘူးလား ဆိုတာကိုေရာ သင္တို႔ သိသလား။”
“ဒါလည္း ငါတို႔ မသိဘူး။”
“အခ်င္းတို႔ . . . အတိတ္က ျပစ္မႈေတြအေၾကာင္း ဘာမွ မသိႏိုင္ဘဲနဲ႔ အတိတ္က ျပစ္မႈေတြကို ေခ်ဖ်က္ဖို႔ဆိုၿပီး ဒီလို ခက္ခဲျပင္းထန္တဲ့ အက်င့္ေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ က်င့္ေနရတာလဲ။ သင္တို႔ လုပ္ေနၾကပံုကို ၾကည့္ပါအံုး။ ငွက္ေတြကို ေဇာက္ထိုးဆြဲခဲ့တဲ့ ငွက္ခတ္သမားရဲ့ ျပစ္မႈမ်ိဳး အတိတ္ဘ၀တုန္းက က်ဴးလြန္မိခဲ့လို႔ ကံေႂကြးဆပ္ေနၾကတာနဲ႔ မတူဘူးလား။”
“သင္ ဘယ္သူလဲ။ ႐ုပ္ဆင္းအဂၤါကေတာ့ ငါတို႔ ဂု႐ုႀကီးနဲ႔ တူသလိုပဲ။”
“ငါ ဘယ္သူလို႔ သင္တို႔ ထင္သလဲ။”
“သင္ဟာ ရွင္ႀကီးေဂါတမပဲ ျဖစ္ရမယ္။”
ဘုရားရွင္သည္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနေတာ္မူ၏။ သို႔ျဖစ္၍ ဂ်ိန္းရဟန္းက ဆိုျပန္၏။
“ရွင္ႀကီးေဂါတမ။ ငါတို႔ ဂု႐ုႀကီးက သင့္ထက္သာတယ္။ အမ်ိဳးလည္း သင့္ထက္ ပိုျမတ္တယ္။ သာယာစရာေတြ ခံစားေနလို႔ ခ်မ္းသာသုခကို မရရွိႏိုင္ဘူးလို႔ ဂ႐ုုႀကီးက ေျပာတယ္။ ေနာက္ၿပီး . . . ဆင္းဆင္းရဲရဲ က်င့္ႏိုင္မွ ခ်မ္းသာသုခကို ရရွိမယ္တဲ့။”
“အခ်င္းတို႔ . . . သင္တို႔ကို ပုဂၢိဳလ္ေလးမ်ိဳး ေျပာျပမယ္။
တစ္ေယာက္က သူ႔ကိုယ္သူ နာက်င္ေအာင္လုပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတစ္ပါးကိုေတာ့ နာက်င္ေအာင္ မလုပ္ဘူး။
တစ္ေယာက္က သူတစ္ပါးကို နာက်င္ေအာင္လုပ္တယ္။ သူ႔ကိုယ္သူကိုေတာ့ နာက်င္ေအာင္ မလုပ္ဘူး။
တစ္ေယာက္က သူ႔ကိုယ္သူလည္း နာက်င္ေအာင္လုပ္တယ္။ သူတစ္ပါးကိုလည္း နာက်င္ေအာင္လုပ္တယ္။
တစ္ေယာက္က သူ႔ကိုယ္သူလည္း နာက်င္ေအာင္မလုပ္ဘူး။ သူတစ္ပါးကိုလည္း နာက်င္ေအာင္မလုပ္ဘူး။
အခ်င္းတို႔ . . . ဒီေလးမ်ိဳးထဲမွာ ဘယ္သူက အျမတ္ဆံုးလဲ။”
“ရွင္ႀကီးေဂါတမ . . . သူ႔ကိုယ္သူသာ နာက်င္ေအာင္လုပ္ၿပီး သူတစ္ပါးကို နာက်င္ေအာင္ မလုပ္သူဟာ အျမတ္ဆံုးပဲ။”
“အခ်င္းတို႔ . . . ရေသ့ရဟန္းဆိုတာ အမွန္တရား ရွာေဖြသူေတြပါ။ ရေသ့ရဟန္းဆိုတာ အျမဲတမ္း မွန္ကန္ေျဖာင့္မတ္ပါတယ္။ အခု သင္တို႔ ယံုၾကည္တဲ့အတိုင္း ေျပာေနတာ ဟုတ္ရဲ့လား။”
“ရွင္ႀကီးေဂါတမ . . .။ သူ႔ကိုယ္သူေရာ သူတစ္ပါးကိုပါ နာက်င္ေအာင္ မလုပ္တဲ့ ရေသ့ရဟန္းဟာ အျမတ္ဆံုးလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ရေသ့ရဟန္းမ်ိဳးဟာ ၀ိမုတၱိကို ရရွိႏိုင္ပါ့မလား။”
“အခ်င္းတို႔ . . . သင္တို႔ ယံုႏိုင္မလား။ ငါဟာ မဂၢင္ရွစ္ပါးကို က်င့္သံုးၿပီးေတာ့ အႀကီးျမတ္ဆံုး ခ်မ္းသာျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ မဂၢင္ရွစ္ပါးဆိုတာ တစ္ျခားမဟုတ္ဘူး။ အလယ္အလတ္ အက်င့္လမ္းပဲ။ မစၨၽိမပဋိပဒါပဲ။ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္လည္း နာက်င္ေအာင္ လုပ္စရာမလိုဘူး။ သူတစ္ပါးကိုလည္း နာက်င္ေအာင္ လုပ္စရာ မလိုဘူး။”
“ရွင္ႀကီးေဂါတမ . . . အႀကီးျမတ္ဆံုး ခ်မ္းသာျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ကို သင္ မ်က္ေမွာက္ျပဳခဲ့ၿပီ ဆိုတာကို ငါတို႔ မယံုဘူး”ဟု နာက်င္ေနေသာ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားကို ႐ိုက္ပုတ္ရင္း ဂ်ိန္းရဟန္းတစ္ပါးက ဆို၏။
“အခ်င္း . . . မ်က္ရည္ေတြ ေျခာက္ေအာင္သုတ္လိုက္ပါ။ ငါ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္စမ္းပါ။ မ်က္စိအျမင္ ေကာင္းတယ္ဆိုရင္ တိရစၧာန္ေတြေတာင္ ငါ့ကို နားလည္ၾကပါတယ္။”
ဂ်ိန္းရဟန္းတို႔သည္ မ်က္လံုးမ်ားကို ပြတ္လိုက္ၿပီး ဘုရားရွင္ကို ၾကည့္ၾကေလ၏။ ထိုအခါ ၎တို႔၏ မ်က္လံုးမ်ား၌ မ်က္ရည္ ေျခာက္ခန္းသြား၏။ နာက်င္မႈလည္း ခ်က္ခ်င္း သက္သာသြား၏။ ၎တို႔သည္ ဘုရားရွင္ကို ေငးစိုက္၍ ၾကည့္ေနၾက၏။ ထိုစဥ္ ေဆး၀ါသုတ္လိမ္းလိုက္သကဲ့ ၎တို႔၏ မ်က္စိမ်ား အျမင္ၾကည္လင္လာ၏။
“အို . . . ရွင္ေတာ္ေဂါတမ။ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းလိုက္တာ . . .။ တပည့္ေတာ္ရဲ့ မ်က္လံုးထဲမွာ မ်က္၀တ္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး . . .။ ေလညႇင္း ေအးေအးေလး တိုက္၀င္လာေနသလိုပဲ။ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ေအးလိုက္တာ . . .။ အရွင့္ရဲ့ မ်က္ႏွာေတာ္လို က်က္သေရ ရွိတာမ်ိဳး တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးေသးဘူး . . .။ အရွင္ . . . အရွင္ဟာ သဗၺညဳတ ဉာဏ္ေတာ္ရွင္ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္ . . .။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း မနာက်င္ေစသူ၊ သူတစ္ပါးကိုလည္း မနာက်င္ေစသူ အရွင္ျမတ္အေနနဲ႔ တပည့္ေတာ္တို႔ကို ၀ိမုတၱိလမ္း ဖြင့္ျပေတာ္မူပါ။ အရွင့္ကို တပည့္ေတာ္ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ပါတယ္ . . .။ အရွင့္ကို တပည့္ေတာ္ ရွိခိုးဦးခ်ပါတယ္ ဘုရား . . .။”
ဂ်ိန္းရဟန္းတစ္ပါးက ထိုသို႔ ေျပာဆိုၿပီး ေက်ာက္ဖ်ာေပၚမွ ဆင္းကာ ဘုရားရွင္ကို ရွိခိုးဦးခ်ေသာအခါ အျခားရဟန္းတို႔လည္း အလားတူ ျပဳမူၾကေလ၏။
“အခ်င္းတို႔ . . . သင္တို႔ရဲ့ ဂု႐ုႀကီးဆီ သြားၿပီး တိုင္ပင္လိုက္ၾကပါအံုး။”
“အရွင္ . . . တပည့္ေတာ္တို႔ သေဘာေပါက္လိုက္ပါၿပီ။ အရွင္ဘုရားကို တပည့္ေတာ္တို႔ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ပါတယ္ ဘုရား . . .”
“အခ်င္းတို႔ . . . ငါ ေျပာတာကို နားေထာင္ရ႐ံုနဲ႔ မယံုလိုက္ၾကနဲ႔။ မွန္မယ္လို႔ ထင္ရတာကိုလည္း အေပၚယံၾကည့္ၿပီး မယံုလိုက္ၾကနဲ႔။ ယုတၱိတန္တယ္လို႔ ထင္ရ႐ံုနဲ႔လည္း မယံုလိုက္ၾကနဲ႔။ ဒီရေသ့ရဟန္းကေတာ့ ေကာင္းျမတ္တယ္၊ သူ႔စကားကို လက္ခံရမယ္ ဆိုၿပီးေတာ့လည္း မယံုလိုက္ၾကနဲ႔။ ဘက္လိုက္မႈ ကင္းကင္းနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ပါ။ ဉာဏ္ပညာနဲ႔ စဥ္းစားသံုးသပ္ပါ။ မတ္တပ္ ရပ္လိုက္ၾကပါ။ စဥ္းစားၾကပါအံုး။ ေအးေအးေဆးေဆး စဥ္းစားၾကပါ။ ေျခာက္လ အခ်ိန္ယူၿပီး စဥ္းစားၾကပါ။ အရွိန္အ၀ါ ႀကီးမားတဲ့ နာဋပုတၱရဲ့ တပည့္သာ၀ကေတြ ငါ့ကို ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္လာၾကတယ္ဆိုရင္ သူ႔ဂုဏ္သိကၡာ ထိပါးသြားႏိုင္တယ္။ ေျခာက္လၾကာေအာင္ စဥ္းစားသံုးသပ္ၿပီးတဲ့အခါ သင္တို႔လိုခ်င္တဲ့ ၀ိမုတၱိကို သင္တို႔ရဲ့ ဂု႐ုႀကီးဆီကေန မရႏိုင္ဘူးဆိုတာ တကယ္ ေသခ်ာၿပီဆိုမွ ငါ့ဆီ လာသင့္ပါတယ္။ အခု ငါ ကပိလ၀တ္ကို သြားမယ္။”
:)
ရွင္အာစာရ
(ဆက္ရန္ . . . . .)
Ref:
Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE.
(ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)
