ရင့္က်က္မႈစံ

ဒီေနရာမွာ ရင့္က်က္မႈဆိုတာ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ ရင့္က်က္မႈကို ေျပာတာပါ။ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ ရင့္က်က္မႈဟာ အေရးႀကီးတဲ့ ဘ၀လိုအပ္ခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္ ရင့္က်က္မွသာလွ်င္ စိတ္ခံစားခ်က္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ၿပီး အျပဳအမူ ေသေသသပ္သပ္နဲ႔ အသေရ ျပည့္တဲ့ ဘ၀အေျခအေနကို ပံုေဖာ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ့ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ ရင့္က်က္မႈ ရွိမရွိ ဘယ္လိုစံနဲ႔ တိုင္းတာမလဲ။

စိတ္ဓာတ္ ရင့္က်က္သူေတြဟာ ဒီလို ျပဳမူေလ့ ရွိၾကပါတယ္။
၁။ ၾကံဳရတဲ့ အေျခအေန၊ ပတ္သက္ဆက္ဆံရတဲ့ အခင္းအက်င္း တစ္ခုမွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္း မေနဘဲ က်ရာတာ၀န္ကို ယူၿပီး မီးဆင္ၾကည့္ ကတတ္ၾကပါတယ္။

၂။ မႏွစ္သက္စရာ ေတြ႕ၾကံဳရရင္ ညည္းညဴေနေလ့ မရွိဘဲ ကိုယ္ ဘာလုပ္ႏိုင္သလဲ ဆိုတာကိုသာ အာ႐ံုစိုက္တတ္ၾကၿပီး အေျခအေနကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ရင္ ကိုယ့္သေဘာထားကိုပဲ ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ၾကပါတယ္။

၃။ သူတစ္ပါးရဲ့ လႊမ္းမိုးမႈ၊ ထိန္းခ်ဳပ္မႈကို မခံယူၾကပါဘူး။ ဆိုလိုတာက . . . သူတစ္ပါးကို အျပစ္ပံုခ်တာ၊ သူတစ္ပါးကို လက္ညႇိဳးတာမ်ိဳး မလုပ္ၾကပါဘူး။

၄။ က်န္းမာေရးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စီးပြားေရးပဲျဖစ္ျဖစ္ . . . ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း အက်ိဳးရဖို႔ မေမွ်ာ္လင့္ၾကပါဘူး။ အဖိုးတန္တဲ့ ေျပာင္းလဲမႈဟာ အခ်ိန္ယူတတ္တယ္လို႔ နားလည္ထားၾကပါတယ္။

၅။ အေျပာင္းအလဲကို မျငင္းဆန္ၾကပါဘူး။ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ အေျပာင္းအလဲကို ႀကိဳဆိုၾကပါတယ္။ ဘယ္သူမွ အေျပာင္းအလဲကို မေရွာင္လႊဲႏိုင္ဘူးလို႔ နားလည္ထားၾကၿပီး အေျပာင္းအလဲနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ရွိခ်င္ၾကပါတယ္။ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ရွိႏိုင္တဲ့ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းကိုလည္း ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။

၆။ အခ်ိန္တိုင္း ေနရာတိုင္းမွာ လူတိုင္းႀကိဳက္ေအာင္ လုပ္ေပးလို႔ မရဘူး ဆိုတာကို နားလည္ထားၾကပါတယ္။ လိုအပ္ရင္ ျငင္းဆန္ရဲၾကပါတယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရဲၾကပါတယ္။ ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ မွ်မွ်တတျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားတတ္ၾကၿပီး သူတစ္ပါး စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာ လုပ္လိုက္ရတယ္ဆိုရင္ ခံရသူ ေက်နပ္ေအာင္ ႀကိဳးစားတတ္ၾကပါတယ္။

၇။ အထိန္းအကြပ္မဲ့ မိုက္မိုက္မဲမဲ စြန္႔စားတာမ်ိဳး မလုပ္ၾကပါဘူး။ ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး စြန္႔စားရမွာကိုေတာ့ မေၾကာက္ရြံ႕ၾကပါဘူး။ ႀကီးမားတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မခ်မွတ္ခင္မွာ စြန္႔စားရတာနဲ႔ ရလာမယ့္ အက်ိဳးေတြကို အခ်ိန္ယူၿပီး တြက္ခ်က္တတ္ၾကပါတယ္။ လက္ေတြ႔ မလုပ္ခင္မွာ က်ဆံုးႏိုင္ေခ်ကို ႀကိဳတင္တြက္ဆ ထားတတ္ၾကပါတယ္။

၈။ က်ဆံုးခဲ့ရင္ လက္ေျမာက္ၿပီး အ႐ႈံးမေပးၾကပါဘူး။ မျဖစ္မေန၊ မရမေန ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ ရွိၾကပါတယ္။

၉။ ၿပီးခဲ့တာေတြကို ေတြးေတာရင္း အခ်ိန္မျဖဳန္းၾကေပမယ့္ အတိတ္ကိုေတာ့ အသိအမွတ္ ျပဳၾကပါတယ္။ အတိတ္ကေန သင္ယူၾကပါတယ္။ အျဖစ္ဆိုးေတြကို အျမဲ ျပန္ေတြးမေနၾကပါဘူး။ ေရႊေရာင္ေန႔စြဲေတြကို အျမဲ ျပန္တမ္းတေနတာမ်ိဳးလည္း မရွိၾကပါဘူး။ ပစၥဳပၸန္ကို လက္ေတြ႕က်က် ရင္ဆိုင္ၿပီး အနာဂတ္အတြက္ ျပင္ဆင္ၾကပါတယ္။

၁၀။ ကိုယ္လုပ္တာကို ကိုယ္တာ၀န္ယူၾကပါတယ္။ အမွားကေန သခၤန္းစာ ယူၾကပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ အမွားတစ္ခုကို ထပ္တလဲလဲ မမွားၾကေတာ့ပါဘူး။ အနာဂတ္အတြက္ ပိုေကာင္းတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခ်မွတ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။

၁၁။ ရလိုမႈနဲ႔ မေမွ်ာ္လင့္ၾကပါဘူး။ ဦးစားေပး ခံခ်င္တာမ်ိဳး မရွိၾကပါဘူး။ အခြင့္အလမ္းကို ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ ရင္းၿပီးမွ ယူတတ္ၾကပါတယ္။

၁၂။ အထီးက်န္မႈကို ခံႏိုင္ရည္ ရွိၾကပါတယ္။ တစ္ကိုယ္တည္း ေတြးေတာၾကံဆေနဖို႔ ၀န္မေလးၾကပါဘူး။ တစ္ကိုယ္ေရ တစ္ကာယ ဘ၀ကို ႏွစ္သက္တတ္ၿပီး သူတစ္ပါးအေပၚ မမွီခိုတတ္ၾကပါဘူး။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးေတြ သိပ္မလိုအပ္ၾကပါဘူး။

၁၃။ ေနရာတကာမွာ ငါသိ ငါတတ္ ငါကသာ ငါမွျမတ္၊ ငါလုပ္မွ ျဖစ္မယ္၊ ငါပါမွ ရမယ္၊ ငါ့ကိုပဲ ဆရာတင္ရမယ္ . . . ဆိုတာမ်ိဳး ကိုယ့္ဆႏၵကိုသာ ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး လူတြင္က်ယ္ မလုပ္ၾကဘဲ သူတစ္ပါးရဲ့ အေသးငယ္ဆံုး အစြမ္းအစကိုေတာင္မွ တေလးတစား အသိအမွတ္ျပဳၿပီး ေနရာေပးေလ့ ရွိၾကပါတယ္။

၁၄။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရွိတာထက္ ပိုၿပီး မျမင္တတ္ၾကပါဘူး။ မျပတတ္ၾကပါဘူး။ ဘ၀င္ မျမင့္တတ္ၾကပါဘူး၊ မႂကြား၀ါတတ္ၾကပါဘူး။

၁၅။ သူတစ္ပါးရဲ့ ေအာင္ျမင္မႈကို ေလးစားတန္ဖိုးထားၾကပါတယ္။ မနာလိုတိုရွည္ မရွိတတ္ၾကပါဘူး။ ကိုယ့္ထက္သာသူ အေပၚမွာ ကလိမ္ကက်စ္ မလုပ္တတ္ၾကပါဘူး။ ႀကိဳးစားရင္ ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ လက္ခံထားၿပီး အမ်ားနည္းတူ ေအာင္ျမင္မႈ ရရွိဖို႔ ႀကိဳးစားတတ္ၾကပါတယ္။

ဒါေတြဟာ ရင့္က်က္မႈကို တိုင္းတာဖို႔ ၿပီးၿပည့္စံုတဲ့ စံေတြျဖစ္တယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ျငင္းလို႔ေတာ့ မရတဲ့ စံေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစံေတြအရ . . . စိတ္ဓာတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ရင့္က်က္ခဲ့ၾကၿပီလဲ။ ရင့္က်က္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ လိုပါေသးသလဲ။

:)
ရွင္အာစာရ
(ေခတၱ စိုင္ျပင္ရြာ)

-----
ရည္ညႊန္း -
http://www.lifehack.org/articles/communication/13-things-mentally-strong-people-dont.html

ဆက္ဖတ္ရန္

ကေလး စည္းကမ္း ႏွင့္ လူႀကီး ေဒါသ

ေမး။ ။ “ကေလးေတြ စည္းကမ္းမရွိလို႔ ေဒါသျဖစ္ရတာ ခဏခဏပဲ။ ကေလးဆိုေပမယ့္ စည္းကမ္းရွိဖို႔ လိုတယ္ မဟုတ္လား။ ကေလးေတြအေပၚ ေဒါသမျဖစ္ဘဲ ကေလးေတြ စည္းကမ္းရွိေအာင္ ဘယ္လိုသြန္သင္ရမလဲ။”

ေျဖ။ ။ “ကေလးေတြလည္း စည္းကမ္းရွိဖို႔ လိုတာေပါ့။ တရားေသ တိက်တဲ့ နည္းလမ္းေတာ့ မရွိႏိုင္ပါဘူး။ ကေလးေတြဆိုေတာ့ . . . စည္းကမ္းက ဘာအတြက္ ခ်မွတ္ထားတဲ့ ဘယ္လို စည္းကမ္းလဲလို႔ ျပန္ေမးရပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္လိုစည္းကမ္း ဘာစည္းကမ္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလး ျဖစ္ေနေတာ့ စည္းကမ္းကို နားလည္ဖို႔၊ စည္းကမ္းရဲ့ တန္ဖိုးကို သိႏိုင္ဖုိ႔ အသိဥာဏ္ နည္းအံုးမယ္၊ ထိန္းခ်ဳပ္ရတဲ့ စည္းကမ္းမ်ိဳးအတြက္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္း နည္းအံုးမယ္။ ဒီေတာ့ ကေလးေတြအတြက္ ခၽြင္းခ်က္ေတာ့ ရွိသင့္ပါတယ္။ အျပည့္အ၀ မလိုက္နာႏိုင္လို႔ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္မိတာမ်ိး ဆိုရင္ေတာ့ ကေလးေတြကို သည္းခံခြင့္လႊတ္ရပါလိမ့္မယ္။ ကေလးေတြ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပဖို႔လိုသလို အျပည့္အ၀ မလိုက္နာႏိုင္ေသးရင္ အခ်ိန္ယူ ေစာင့္ဆိုင္းဖို႔လည္း လိုအပ္ပါတယ္။

ဘယ္လိုစည္းကမ္းလဲ ဆိုတဲ့ ျပန္လွန္ေမးခြန္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ . . . ကေလးေတြ လိုက္နာရတဲ့ အိမ္တြင္းစည္းကမ္း ေက်ာင္းတြင္းစည္းကမ္းျဖစ္တယ္ ဆိုပါစို႔။ အဲ့ဒီလို စည္းကမ္းဟာ ကေလးေတြရဲ့ ေကာင္းက်ိဳးနဲ႔ ဆက္စပ္ေနဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ စည္းကမ္းကို ကေလးေတြ လိုက္နာရတယ္ ဆိုတာလည္း သူတို႔အတြက္ အက်ိဳးရွိရပါမယ္။ မလိုက္နာႏိုင္တဲ့ အခါမွာ လူႀကီးမိဘ ဆရာသမားက ငါခ်မွတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္းကို ဒင္းက မလိုက္နာရေကာင္းလားရယ္လို႔ စည္းကမ္းပ်က္တဲ့ ကေလးကို ေဒါသထြက္တာမ်ိး မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ကိုယ့္အတၱက ေရွ႕တန္းေရာက္သြားတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးေတြ အေလ့အက်င့္ေကာင္း ရေစခ်င္တဲ့ဆႏၵ ျပဌာန္းထားဖို႔ လိုပါတယ္။ အေလးအနက္ စဥ္းစားသင့္တာက . . . ကိုယ့္ေဒါသက ကေလးေတြ အေလ့အက်င့္ေကာင္းရဖို႔ အေထာက္အကူ ျဖစ္ပါသလား။

ေဒါသနဲ႔ ဟိန္းလိုက္ေဟာက္လိုက္လို႔၊ ႐ိုက္လိုက္ႏွက္လိုက္လို႔ ကေလးက စည္းကမ္းလိုက္နာတယ္ ဆိုပါစို႔။ ရလဒ္တန္ဖိုးကို တြက္ၾကည့္သင့္ပါတယ္။ ကိုယ့္ေဒါသေၾကာင့္ ကေလး စည္းကမ္းလိုက္နာတာ ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးရွိသလဲ။ ဘယ္ေလာက္ ေရရွည္ခံမလဲ။ လိုလိုလားလား လိုက္နာတာေလာက္ေတာ့ တန္ဖိုးရွိမယ္ မထင္ပါဘူး။ ေၾကာက္လို႔ လိုက္နာရတယ္ဆိုရင္ မေၾကာက္ရတဲ့ အခါ (ဥပမာ မျမင္ကြယ္ရာ)မွာ စည္းကမ္းရွိႏိုင္ပါ့မလား။

စည္းကမ္းခ်မွတ္တဲ့သူကို ေၾကာက္လို႔ စည္းကမ္းလိုက္နာရတာထက္ စည္းကမ္းခ်မွတ္သူကို ယံုၾကည္တဲ့စိတ္၊ ေလးစားတဲ့စိတ္၊ အားကိုးတဲ့စိတ္၊ အထင္ႀကီးတဲ့စိတ္နဲ႔ လိုက္နာတာက ပိုေကာင္းပါတယ္။ ဘယ္ကေလးက ဘယ္သူ႔မွ ေၾကာက္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးဟာ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ မေကာင္းပါဘူး။

 

ေနာက္တစ္ခုက ကေလးအေပၚ ေဒါသထြက္ျခင္းရဲ့ ဆိုးက်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒါသေၾကာင့္ ကေလးရဲ့စိတ္မွာ ဒဏ္ရာရသြားႏိုင္ပါတယ္။ အေၾကာက္တရား လႊမ္းမိုးသြားႏိုင္ပါတယ္။ ေဒါသထြက္တတ္တဲ့ အက်င့္က ကေလးဆီ ေရာက္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ကေလးဆိုတာ လူႀကီးဆီက သင္ယူတာ သဘာ၀ပါ။ ကေလးေတြ ႀကီးလာရင္ . . . သူတို႔ငယ္ငယ္က ေဒါသထြက္ခံခဲ့ရတဲ့အတိုင္း . . . သူတို႔ေအာက္က ကေလးေတြကို ျပန္ၿပီး ေဒါသထြက္ပါလိမ့္မယ္။ လူႀကီးဆိုတာ ေဒါသထြက္ရတယ္၊ ဆူရတယ္၊ ႀကိမ္းရတယ္၊ ႐ိုက္ရႏွက္ရတယ္လို႔ ကေလးေတြ သင္ယူမွတ္သားသြားရင္ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။

ကေလးေတြအေပၚမွာ ေမတၱာထားႏိုင္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ သူစိမ္းတရံေတြမွ မဟုတ္ဘဲ။ ကိုယ့္တပည့္ ကိုယ့္သားသမီး ကိုယ့္တူ ကိုယ့္ညီ ကိုယ့္ေမာင္ . . . ကိုနဲ႔ နီးကပ္ဆက္စပ္ေနသူေတြ၊ ကိုယ့္ကိုမွီခို ကိုယ့္ကိုအားကိုသူေတြ ျဖစ္ေနတာ . . . ေမတၱာထားႏိုင္ရမွာေပါ့။”

ေမး။ ။ “စည္းကမ္းပ်က္တယ္ဆိုတာ . . . ေရွာင္ရန္ေဆာင္ရန္ေတြတင္ မကဘဲ မတန္မရာ ေတာင္းဆိုတာမ်ိုးလည္း . . . . .။”

ေျဖ။ ။ “သေဘာေပါက္ၿပီ။ ပစၥည္းအေကာင္းစား လိုခ်င္တာမ်ိဳး၊ အစားေကာင္းေကာင္း စားခ်င္တာမ်ိဳး၊ တစ္ဘက္သတ္ အသားစီး ရခ်င္တာမ်ိဳးကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္လား။ အကန္႔အသတ္ ရွိရမွာေပါ့။ ကေလးေတြအေပၚ ေမတၱာထားရမယ္ဆိုတာ သူတို႔ေတာင္းဆိုသမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးရမယ္လို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆိုပါစို႔။ ကေလးက မူလတန္း။ အိုင္ဖုန္း ပူဆာတယ္။ ပူဆာတိုင္း ၀ယ္ေပးလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ လိုတာမရတဲ့အခါ ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့ စိတ္မေက်နပ္မႈကို ခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးရမွာေပါ့။ မိဘမို႔ ဆရာသမားမို႔ အရာရာ လိုက္ေလ်ာေပးေနတယ္ဆိုရင္ အက်င့္ဆိုး ရသြားမွာေပါ့။ ငယ္ဘ၀မွာ မိဘဆရာသမားက လိုက္ေလ်ာႏိုင္ေပမယ့္ အရြယ္ေရာက္လာရင္ ပတ္၀န္းက်င္က လိုက္ေလ်ာမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ သံုးသင့္တာ သံုးတတ္ဖို႔၊ စားသင့္တာ စားတတ္ဖို႔၊ သြားသင့္ရာ သြားတတ္ဖို႔ ေမတၱာနဲ႔ လမ္းညႊန္ေပးရမွာေပါ့။ 

ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္ စည္းကမ္းနဲ႔ ပတ္သက္တာ ျပန္စရရင္ . . . ႏွစ္ဘက္ယွဥ္ၿပိဳင္ရတဲ့ ကစားနည္း တစ္ခုခုကို ကစားခိုင္းတာဟာလည္း ကေလးေတြ စည္းကမ္းရွိေအာင္ သြန္သင္ဆုံးမျခင္း တစ္မ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ဆုေပးဒဏ္ေပးနည္း တစ္မ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ စည္းကမ္း လိုက္နာတတ္ဖို႔တင္ မကဘဲ . . . တရားသျဖင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္တတ္ဖို႔၊ အႏိုင္အတြက္ အားထုတ္ဖို႔၊ ႐ႈံးခဲ့ရင္ အ႐ႈံးကို လက္ခံရင္ဆိုင္တတ္ဖို႔ အစရွိတဲ့ စ႐ိုက္ေကာင္းေတြ ရွိလာေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးရာလည္း ေရာက္ပါတယ္။ စည္းကမ္းရွိဖို႔ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္း ႐ိုက္ႏွက္ပုတ္ခတ္ၿပီး ဆံုးမတာထက္ အမ်ားႀကီး သာတဲ့နည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကစားရင္းနဲ႔ ၿပိဳင္ဘက္ကို ညစ္ပတ္ၿပီး အႏိုင္ယူရာကေန အႏိုင္ရဖို႔ ညစ္ပတ္တဲ့အက်င့္ ပါမသြားေအာင္ေတာ့ ထိန္းကြပ္ဖို႔ လိုတာေပါ့။

လိုရင္းကေတာ့ . . . ေဒါသအဆိပ္အတြက္ ေျဖေဆးျဖစ္တဲ့ ေမတၱာတရား ဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္လုပ္ဖို႔နဲ႔ စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီး . . . နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပျခင္းအားျဖင့္ ကေလးေတြ စည္းကမ္းရွိလာေအာင္ သြန္သင္ေပးဖုိ႔ အၾကံျပဳခ်င္တာပါ။ ကေလးရဲ့ စ႐ိုက္အေပၚ မူတည္ၿပီး နားလည္ေအာင္ရွင္းျပဖုိ႔ မလြယ္တာမ်ိဳးလည္း ၾကံဳရႏိုင္ပါတယ္။ စိတ္မရွည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခဏခဏ ေျပာေနရတာမ်ိဳးလည္း ရွိမွာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ . . . ကိုယ့္အတၱကို ေရွ႕တန္းမတင္မိဖို႔နဲ႔ သူ႔တို႔ေကာင္းက်ိဳး ဦးတည္ထားႏိုင္ဖို႔ပါပဲ။

:)
ရွင္အာစာရ

ဆက္ဖတ္ရန္

လက္ထပ္စရိတ္

သားသား။   ။ "သား တစ္ခု ေမးစရာ ရွိလို႔ပါ ေဖေဖ။"

ေဖေဖ။   ။ "ဘာလဲ။ ေမးပါ။"

သားသား။    ။ "သား အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ ေငြစုေနတာ . . .။ ေဖေဖတို႔ ေမေမတို႔ လက္ထပ္တုန္းက စရိတ္ ဘယ္ေလာက္ ကုန္တာလဲ သိခ်င္လို႔ပါ။"

ေဖေဖ။     ။ "မေျပာတတ္ေသးပါဘူး သားရယ္ . . .။ ေဖေဖ ခုထိ ေပးေနရတုန္း ရွိေသးတယ္။"

ဆက္ဖတ္ရန္

ခရီးျပန္မွတ္တမ္း

ဂ်ဴလိုင္ ခုနစ္ရက္ထိတိုင္ သီတင္းတစ္ပတ္စာ ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္ကိုက္ နာရီမ်ား အာလံုးလိုလို အဆင္ေျပစြာ လည္ပတ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ တနလၤာေန႔ ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္ ၁၅:၃၅၌ စကၤာပူၿမိဳ႕မွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ထြက္ခြာခဲ့ေသာ Y5 234 ေလယဥ္သည္ ဦးတည္ရာၿမိဳ႕သို႔ ဆိုက္ေရာက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ခရီးသည္မ်ားႏွင့္အတူ အဆင္မေျပမႈ အခ်ိဳ႕ကိုပါ ေလယာဥ္ေပၚမွ လွဲက်င္းသြန္ခ်လိုက္သည္။

ေရွးဦးစြာ ေလယာဥ္မယ္က ခရီးသည္တို႔ သိရမည့္ အခ်က္မ်ားကို အဂၤလိပ္ ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားထားေသာ စာရြက္မ်ားကို တစ္ခ်က္ၿပီးတစ္ခ်က္ တစ္ရြက္ၿပီးတစ္ရြက္ ဖတ္ၾကားေၾကျငာသည္။ မႏၲေလးသုိ႔ ဆက္လက္ထြက္ခြာမည့္ ခရီးသည္မ်ား ေနာက္ဆံုးမွ ဆင္းရန္ေၾကျငာခ်က္ ပါ၀င္သည္ျဖစ္၍ ေစာင့္ရမည္။ ဆက္လက္ထြက္ခြာမည့္ ရန္ကုန္-မႏၲေလး ေလယဥ္မွာ စကၤာပူ-ရန္ကုန္ ေလယာဥ္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ခရီးသည္မ်ား အားလံုးဆင္းေပးရမည္။ ေလယဥ္ကို သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဟု ဆို၏။ စနစ္က်ပံုရသည္။ ေလယာဥ္မွ ဆင္း၍ ေလယာဥ္ကူးေျပာင္းဂိတ္သို႔ သြားရမည္။ ဆင္းသက္ထားေသာ ေလယာဥ္ႏွင့္ ေလယာဥ္ကူေျပာင္း ေစာင့္ဆိုင္းဂိတ္ မေ၀းေသာ္လည္း ကားႏွင့္ ပို႔ေပးသည္။ စနစ္ မဆိုးျပန္ေသး။ ႀကိဳပို႔ကားမွာ ရန္ကုန္ဂိတ္ဆံုး ခရီးသည္မ်ားကို အရင္ပို႔သည္။ မႏၲေလးသို႔ဆက္မည့္ ခရီးသည္မ်ား ေစာင့္ရေသးသည္။ သည္းခံရသည့္ စနစ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေစာင့္ရခ်ိန္ မၾကာလွ၍ ေတာ္ေသးသည္။ ေစာင့္ဆိုင္းဂိတ္သို႔ ကားေရာက္၍ ဆင္းသည္ႏွင့္ အဆင္မေျပမႈ ရွိေနသည္။ ေစာင့္ဆိုင္းဂိတ္ ေသာ့ပိတ္ထားသည္ျဖစ္၍ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ျဖစ္သြားသည္။ အလြန္အကၽြံ အေရးႀကီးသည္ဟုကား ၀န္ထမ္းတို႔က ယူဆၾကဟန္ မတူေပ။ ေသာ့ (သို႔) ေသာ့ကိုင္သူကို ရွာၾကသည္။ ဂိတ္မွားျခင္းေလေလာ။ ကူးေျပာင္းေစာင့္ဆိုင္းဂိတ္ မည္မွ် ရွိသည္ မသိေပ။ အေျခအေနကို အတိအက် မသိရေသာ္လည္း ဂိတ္မပြင့္သည္မွာ ေသခ်ာ၏။ ဘယ္လိုမွ မပြင့္ေတာ့ေပ။

ေနာက္ဆံုး၌ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က “ဘိုးဒင္းဘက္ ပို႔လိုက္ကြာ”ဟု ေျပာသည္။ တိုက္႐ိုက္ထြက္ ခရီးသည္မ်ား ရွိရာသို႔ ပို႔ရန္ ညႊန္ၾကားသည္။ ကူးေျပာင္းခရီးသည္မ်ားသည္ ထြက္ခြာမည့္ ခရီးသည္မ်ားႏွင့္အတူ ေစာင့္ရမည္။ မႏၲေလး ခရီးသည္မ်ား ကားေပၚသို႔ ျပန္တက္ၾကရန္ ေၾကျငာသည္။ ခရီးသည္ ဆယ္ေရာက္သာ ရွိသည္ျဖစ္၍ သတင္းေပးရန္ လြယ္ကူသည္။ စကၤာပူမွ တ႐ုတ္လင္မယားတို႔ နားမလည္၍ ကားဆီသို႔ လက္ညႇိဳးထိုးလ်က္ ေက်ာကိုတြန္းကာ ကားေပၚတင္ေပးသည္။ ခရီးသည္မ်ား ၿငိမ္၀ပ္ေစလိုဟန္ တူ၏။

ကူးေျပာင္းခရီးသည္မ်ား မိနစ္ေလးဆယ္ခန္႔ ေစာင့္ရမည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ ေငးရင္းေမာရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းရန္ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ငါးမိနစ္ခန္႔ၾကာေသာ္ ကူးေျပာင္းခရီးသည္မ်ားကို ျပန္ေခၚျပန္သည္။ ကူးေျပာင္းခရီးသည္မ်ား “ဘိုးဒင္းဂိတ္”၌ ေနရန္ အဆင္ေျပဟန္ မတူျပန္ေပ။ အေျပးအလႊား လိုက္လံ၍ လက္တို႔ကာ သတင္းေပးရသည္။ လူဆယ္ေရာက္ကို ျပန္စုရာ တစ္ေယာက္လိုေနသျဖင့္ လူသားစြမ္းအင္ကို အသံုးျပဳ၍ အေမာတေကာ လိုက္ရွာၾကျပန္သည္။ လူစံုသည္ႏွင့္ ႀကိဳပို႔ကား ျပန္ထြက္သည္။ “ေလယာဥ္ထဲ ထည့္ထားလိုက္ကြာ။”

ေလယာဥ္ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား မၿပီးဆံုးေသးလွ်င္ ကားေပၚမွာပင္ ထိုင္ေစာင့္ရမည္ဟု ထင္မိလိုက္ေသာ္လည္း ေစာင့္ရေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္သားမ်ား ေလယာဥ္ေပၚမွ ျပန္ဆင္းလာသည္ကို ကားေပၚမွ လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ မႏၲေလး ခရီးသည္မ်ား ေလယာဥ္ထဲသို႔ ေစာစီးစြာ ျပန္၀င္ရန္ ရွိေသာေၾကာင့္ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ငန္းမ်ား မၿပီးေသးမီ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္သားတို႔ ေမာင္းထုတ္ခံလိုက္ၾကရဟန္တူ၏။ သန္႔ရွင္းေရး မၿပီးေသးသည္မွာ ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း သဲလြန္စ ျပေနေသာ သိၾကားလံုးအခြံ တစ္ခ်ိဳ႕ကို သတိထားမိသည္။

ေနာက္ဆံုး၌ ေလယဥ္ထြက္ခြာရန္ တံခါးပိတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ တံခါးျပန္ဖြင့္ရသည္။ လူၾကံဳ ပစၥည္းကမ္းလိုက္စရာ ရွိေသးသည္။ ခဏေစာင့္ရမည္။ အမွန္ပင္ ခဏသာ ၾကာသည္။ ထို႔ေနာက္ ထြက္ခြာသည္။ ေလယာဥ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရထားကဲ့သို႔ ဥၾသဆြဲစရာ မလိုေပ။ ဂ်ံဳးဂ်ံဳး ဂ်က္ဂ်က္ . . . . .။

တံတားဦးေလဆိပ္ ဆင္းကာနီးေသာခါ ေလယာဥ္မယ္က သိမွတ္စရာမ်ားကို ဖတ္ၾကားေၾကျငာျပန္သည္။ စကၤာပူမွ ထြက္ခြာလာခဲ့ေသာ ခရီးသည္မ်ား လ၀က အရာရွိတို႔ထံ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ အစစ္ခံရမည္ျဖစ္၍ ရန္ကုန္-မႏၲေလး ခရီးသည္မ်ား ဆင္းၿပီးခ်ိန္ထိ ေစာင့္ဆိုင္းၾကရန္ ေၾကျငာသည္။ ဆက္လက္ထြက္ခြာၾကရာ လ၀က အရာရွိမ်ားက ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ဦးစားေပး၍ အျမန္စစ္ေပးသည္။ ခရီးသည္ သိပ္မမ်ားေသာ္လည္း ေကာင္တာခြဲ၍ စစ္ေဆးေသာအခါ ႐ံုးတံဆိပ္တံုး မလံုမေလာက္ ျဖစ္ေနဟန္ တူ၏။ ဤမွာဘက္ ေကာင္တာမွ အရာရွိသည္“တံုးရၿပီ”ဟု ဟစ္ေအာ္ရင္း တံဆိပ္တံုးကို ဟိုမွာဘက္ ေကာင္တာသို႔ ၾကင္နာစြာ လွမ္းေပးသည္။ တံဆိပ္တံုးကို မွ်ေ၀သံုးစြဲၾက၏။ Caring and Sharingဟု ဘာသာျပန္ရမည္ ျဖစ္သည္။

ခရီးေဆာင္အိပ္မ်ား ယူရန္ ရွိေသးသည္။ ပစၥည္းမ်ား သည္ေဆာင္လာေသာ စက္ခါးပတ္ လည္ေနစဥ္ ခါးပတ္ေပၚမွ အိပ္မ်ားကို ရွာရသည္။ ေလဆိပ္၀န္ထမ္း တစ္ေယာက္ကလည္း ၾကင္နာစြာ ကူညီသည္။ “tag ကေလးေတြ ထားခဲ့ၿပီး အျပင္က ေအးေအးေဆးေဆး ေစာင့္ေနပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္ ေရြးၿပီး ယူလာေပးပါ့မယ္ ဘုရား။” “ဟုတ္ပါ့မလား။ ငါ့တို႔ေတာင္ ကိုယ့္အိပ္ကိုယ္ ရွာရတာ မလြယ္ဘူး . . .။” “အဆင္ေျပပါတယ္ ဘုရား။ tagမွာပါတဲ့ နံပါတ္နဲ႔ တိုက္ၿပီး ယူခဲ့ပါမယ္ ဘုရား။ ႂကြ ႂကြ . . .။”

ျငင္းရန္ မသင့္ေတာ့ေပ။ အျပင္မွ ေစာင့္ေနလိုက္ၾကသည္။ ေစာင့္ရသည္မွာ ၾကာျမင့္လွသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ထက္ နာရီ၀က္ခန္႔ ပိုၾကာသည္အထိ အိပ္မ်ားေရာက္မလာေသး၍ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ အတြင္းသို႔ ျပန္၀င္လိုက္သည္။ မည္သူမွ် မတားျမစ္ေပ။ ကူညီပါရေစဟု ေတာင္းပန္သည့္ ၀န္ထမ္းသည္ အိပ္ကို ရွာေနဆဲ ျဖစ္သည္။ အိပ္ ေတြ႔ပါၿပီ။ ခါးပတ္ေပၚမွာ အပတ္ေရမည္မွ် လည္ခဲ့ရသည္ မသိေပ။

ကားႀကိဳျဖင့္ တံတားဦးမွ မႏၲေလးသို႔ ခရီးဆက္ၾကျပန္သည္။ မႏၲေလး ခရီးသည္ ရဟန္းႏွစ္ပါးတို႔ ျပန္မည့္ေနရာမ်ားမွာ ၿမိဳ႕၏ အေရွ႕ထိပ္ႏွင့္ အေနာက္ထိပ္ တစ္ျခားစီျဖစ္ေနၿပီး အေနာက္သို႔ အရင္သြားသည္။ အေနာက္ေက်ာင္း ေရာက္သည္ႏွင့္ အခ်ိန္အနည္းငယ္ အတြင္း၌ ကိုးနာရီ ထိုးသည္ျဖစ္၍ ညမထြက္ရအမိန္႔ ရွိေနေသးသျဖင့္ အေရွ႕ေက်ာင္းသို႔ သြားခ်ိန္မရေတာ့ေပ။ အေရွ႕ေက်ာင္းေန ရဟန္းသည္ အေနာက္ေက်ာင္းမွာပင္ အာဂႏၲဳက အျဖစ္ တစ္ညကုန္ရန္ စီစဥ္ရေတာ့သည္။ အေနာက္ေက်ာင္း ရဟန္းမွာ အိပ္ရာမွန္ျဖစ္၍ တစ္ညတာ အဆင္ေျပမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အာဂႏၲဳက ရဟန္းအတြက္ အိပ္ရာေနရာ အသားမက်မႈ အခက္အခဲ ရွိႏိုင္သည္။

အာဂႏၲဳရဟန္း၏ အိပ္တစ္၀က္ ႏိုးတစ္၀က္ ညခ်မ္းသည္ ေက်ာင္းအနီးရွိ က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္မွ အမူးသမား၏ ဆဲသံဆူသံ စိန္ေခၚသံတို႔ေၾကာင့္ စိုစိုစည္စည္ ရွိေန၏။ အာဂႏၲဳက ရဟန္းသည္ ညမထြက္ရအမိန္႔ ထုတ္ျပန္သကဲ့သို႔ ညမဆူရအမိန္႔ ထုတ္ျပန္လွ်င္ ေကာင္းလိမ့္မည္ဟု စဥ္းစားရင္း . . . . .။

:)
ရွင္အာစာရ
 (30-6-2014 to 7-7-2014)

ဆက္ဖတ္ရန္

တရားမင္းသခင္ - ၂၉။ ဖခင္တည္းဟူေသာ ခ်စ္ျခင္းျဖင့္

(. . . . . မွ အဆက္)

ဘုရားရွင္သည္ ယေသာဓရာကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ သာ၀ကႀကီးႏွစ္ပါး ျခံရံလ်က္ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္တို႔ ေဆာက္လုပ္လႉဒါန္းထားသည့္ နိေျဂာဓာ႐ံုေက်ာင္းေတာ္သို႔ ျပန္ႂကြေတာ္မူ၏။ ယေသာဓရာသည္ နန္းေဆာင္ေလသာျပတင္းေပါက္၌ ရပ္လ်က္ နန္းေတာ္မွ ထြက္ခြာေတာ္မူသည့္ ဘုရားရွင္ကို ေငးၾကည့္ေန၏။ သူ႔၏ အနီး၌ ရွိေနေသာ ရာဟုလာကိုပင္ သတိမထားမိေတာ့ေပ။ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးႏွင့္ မႉးမတ္တို႔ ဘုရားရွင္ကို ဗဟိုနန္းမေဆာင္အထိ လိုက္ပို႔ၾကၿပီး ထိုေနရာ၌ ေနရစ္ခဲ့ၾကသည္ကို ယေသာဓရာ ျမင္ေနရ၏။ အတည္ၿငိမ္ဆံုး အေအးခ်မ္းဆံုး အမူအရာျဖင့္ ျပန္ႂကြေတာ္ မူေနသည့္ ဘုရားရွင္ကိုလည္း ျမင္ေနရ၏။

ေလေအးတစ္ခ်က္ တိုက္ခတ္လိုက္သည္။ ေနမင္းသည္ အေနာက္ေကာင္းကင္၌ က်၀င္လ်က္ ရွိေန၏။ ထိုအခိုက္အတန္႔အတြင္း လမ္းမ်ားေပၚ၌ လူသူကင္းဆိတ္ေန၏။

ထိုစဥ္ ဘုရားရွင္၏ လက္ေတာ္ကို ဆြဲကိုင္လ်က္ ဘုရားရွင္၏ ေနာက္ေတာ္သို႔ လိုက္ပါေနသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ယေသာဓရာ ႐ုတ္တရက္ လွမ္းျမင္လိုက္ရ၏။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေနာက္ျပန္လွည့္၍ ၾကည့္လိုက္သည္။ ရာဟုလာ မရွိေတာ့ေပ။ ယေသာဓရာ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြား၏။ အေႁခြအရံ အေစခံမ်ားကို ဟစ္ေအာ္ျမည္တြန္ရင္း နန္းေဆာင္အေပၚထပ္ တစ္ခုလံုးႏွံ႔ေအာင္ ရာဟုလာကို လိုက္ရွာ၏။ နန္းေဆာင္အေပၚထပ္၌လည္းေကာင္း ေအာက္ထပ္၌လည္းေကာင္း ရာဟုလာကို မေတြ႔ရေပ။ နန္းေတာ္၀င္းထဲ၌လည္း ရာဟုလာ မရွိေပ။ ယေသာဓရာသည္ နန္းေဆာင္ေပၚ ျပန္တက္ၿပီး ျပတင္းေပါက္မွေန၍ ၾကည့္ျပန္၏။ ဘုရားရွင္၏ လက္ေတာ္ကို ဆြဲကိုင္လ်က္ ဘုရားရွင္၏ ေနာက္ေတာ္သို႔ လိုက္ပါေနေသာ ကေလးမွာ ရာဟုလာပင္ျဖစ္ေၾကာင္း တပ္အပ္ေသခ်ာ သိလိုက္သည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ကၽြန္မခုဇၨဳတၱရာကို ေခၚ၍ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးထံသို႔ ေျပးေလ၏။

ယေသာဓရာသည္ မင္းႀကီး၏ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္၌ စကားမေျပာႏိုင္ဘဲ ရွိေန၏။ ယေသာဓရာ ပူရျပန္ေလၿပီ။

“သမီးေတာ္ . . .။ ဘာျဖစ္တာလဲ”ဟု မင္းႀကီးက အလန္႔တၾကား ေမး၏။

“ခမည္းေတာ္ . . . ခမည္းေတာ္ . . . ရာဟုလာ မရွိေတာ့ဘူး။”

သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးလည္း ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္သြား၏။

“ေျပာစမ္းပါ သမီးေတာ္။ ရာဟုလာ ဘာျဖစ္တာလဲ။ မေတာ္တဆ တစ္ခုခု ျဖစ္သလား။”

“ခမည္းေတာ္ . . .။ ရာဟုလာက သမီးေတာ္ မသိလိုက္ခင္မွာ ဘုရားရွင္ေနာက္ လိုက္သြားတာ . . .။ ခု သူ႔အေဖရဲ့ လက္ကိုဆြဲၿပီး ေနာက္ကလိုက္ေနတယ္။ ခမည္းေတာ္ . . . ရာဟုလာကို ျပန္ေခၚႏိုင္တာ ခမည္းေတာ္ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္ ဘုရား . . .။”

ဘုရားရွင္သည္ ရာဟုလာကို ေက်ာင္းေတာ္သို႔ေခၚသြားၿပီး ေခါင္းတံုးတံုး သကၤန္း၀တ္ေစကာ ရွင္ျပဳေပးလိုက္ႏိုင္သည္ဟု ေတြးမိၿပီး သုေဒၶါဒနမင္းႀကီး ႐ုတ္ခ်ည္းပင္ စိုးရိမ္စိတ္ ျဖစ္မိ၏။ ဤသို႔ ေတြးမိၿပီးေနာက္ အရြယ္ႀကီးရင့္ၿပီျဖစ္ေသာ မင္းႀကီးသည္ ေသာကျဖင့္ ႐ူးသြပ္သည္ျဖစ္၍ သူ၏ ခႏၶာကိုယ္ အေျခအေနကို သတိမမူမိေတာ့ဘဲ နန္းေရွ႕ကြင္းျပင္သို႔ ထြက္သြား၏။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဘာမွအမိန္႔မေပးဘဲ ေတာင္ေ၀ွးေထာက္လ်က္ တစ္ေယာက္တည္း ထြက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။

မင္းႀကီးကို ျမင္လိုက္ရသူတို႔ အံ့ၾသတုန္လႈပ္သြားၾက၏။ ဘယ္တုန္းကမွ မင္းႀကီးတစ္ပါးတည္း လမ္းေပၚထြက္မေလွ်ာက္သည္ကို တိုင္းသူျပည္သားမ်ား သိထားၿပီး ျဖစ္ၾက၏။ ေသာကသည္ မင္းႀကီးသည္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ဘဲ ဒယီးဒယိုင္ ေျပးသြားရင္း အေမာတေကာ ျဖစ္ေန၏။ ေနာက္မွ လိုက္လာသည့္ ကာဠဳဒါယီ သူ႔ကို မမီေသးခင္မွာပင္ မင္းႀကီး ဆက္၍ မသြားႏိုင္ေတာ့ေပ။ ရပ္တန္႔၍ အေမာေျဖေနရ၏။ ကာဠဳဒါယီသည္ မင္းႀကီး၏ အနီးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ျမင္းေပၚမွ ဆင္းလိုက္ၿပီး မင္းႀကီးကို တိုးလွ်ိဳးေတာင္းပန္၍ ျမင္းေပၚတင္ေပးလိုက္၏။

“အို . . . ကာဠဳဒါယီ . . . ကာဠဳဒါယီရယ္ . . .။ ငါ့ေလာက္ ကံဆိုးတဲ့ အေဖမ်ိဳး ဒီ ကပိလ၀တ္မွာ ရွိမယ္ မထင္ပါဘူး . . .။ ငါ့စိတ္ နာက်င္လွၿပီ။ ငါ့စိတ္ဟာ တုတ္နဲ႔ထိုးဆြခံရတဲ့ အနာလို၊ ခဲနဲ႔ ပစ္ေပါက္ခံရတဲ့ အနာလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကာဠဳဒါယီ . . . ငါ့မွာ ေမွ်ာ္လက္ခ်က္ တစ္ခုပဲ ရွိတာ . . .။ အဲဒီ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သာ ဆံုးသြားရင္ေတာ့ ငါလည္း သြားပါၿပီ။”

“အရွင္မင္းႀကီး . . . ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒီေလာက္ထိလည္း စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကေတာ္ မမူပါနဲ႔ ဘုရား။ ရာဟုလာဟာ ေက်ာင္းေတာ္မွာ မင္းသား၀တ္ေလးနဲ႔ ရွိေနမယ္ ထင္ပါတယ္ ဘုရား။ မင္းသားေလးဟာ ေသြးသားဆက္စပ္မႈနဲ႔ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးမႈေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ေနာက္ လိုက္သြားတာ ျဖစ္မွာပါ ဘုရား။ သနားက႐ုဏာျပည့္၀ၿပီး အေႏွာင္အတြယ္ကင္းတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ့ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ ဖူးေတြ႔လိုက္ရသူဟာ ဘုရားရွင္ကို ေက်ာမခိုင္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ဘုရား”ဟု ကာဠဳဒါယီက ေျဖသိမ့္ ေလွ်ာက္ထား၏။

“ကာဠဳဒါယီ . . . ငါ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို စိုးရိမ္ေၾကာက္ရြံ႕ေနတာ။ ငါ့သားေတာ္ဘုရား ေမြးလာကတည္းက ရခဲ့တဲ့ စိုးရိမ္ေၾကာက္ရြံ႕မႈဟာ ငါ့ကို ႏွိပ္စက္ေနတယ္။ သံုးဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္လံုးလံုး ငါ ဆင္းရဲပင္ပန္းလာခဲ့တာ။ ငါ့သားေတာ္က သူ႔သာသနာအတြက္ပဲ သူ စဥ္းစာတယ္၊ ငါ့ေနျပည္ေတာ္အတြက္ မစဥ္းစားဘူးလို႔ ငါ ယူဆတယ္။”

“အဲဒီလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး . . . အရွင္မင္းႀကီး . . .။ မင္းသားေလး သာသနာ့ေဘာင္ ၀င္ေရာက္ဖို႔ ဘုရားရွင္က ဖိအားေပးလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးျဖင့္ နည္းနည္းေလးမွ မေတြးမိပါဘုရား။ ဘုရားရွင္ဟာ သားသမီးနဲ႔ ဇနီးမယားေတြ စိုးရိမ္ပူေဆြးရေအာင္ အိမ္ေထာင္သည္ ေယာက္်ားေတြကို ရဟန္းျပဳေပးတဲ့သူ မဟုတ္ပါဘုရား။ ဘုရားရွင္ဟာ အားလံုးအေပၚမွာ တရားမွ်တပါတယ္ ဘုရား . . .။”

“မဟုတ္ဘူး။ ကာဠဳဒါယီ . . . ရာဟုလာက သူ႔သားျဖစ္ေနေတာ့ ကေလးကို သူ ရွင္ျပဳေပးလိုက္လိမ့္မယ္လို႔ ငါ ထင္တယ္။

ျမန္ျမန္လုပ္ပါ ကာဠဳဒါယီ . . .။ ျမင္းကို ျမန္ျမန္ေမာင္းစမ္းပါ။”ဟု မင္းႀကီးက ေအာ္၍ အမိန္႔ေပး၏။

၎တို႔ႏွစ္ဦးသား ေက်ာင္းေတာ္အနီးသို႔ ေရာက္ၾကေလၿပီ။

ေရွးဦးစြာ ကာဠဳဒါယီသည္ ျမင္းေပၚမွ ဆင္းလိုက္ၿပီး မင္းႀကီးကို ျမင္းေပၚမွ ခ်ေပး၏။ ထို႔ေနာက္ မင္းႀကီးသည္ ေတာင္ေ၀ွးေထာက္လ်က္ ေက်ာင္းေတာ္ဆီသို႔ ဒယီးဒယိုင္ ေလွ်ာက္သြားေလသည္။

ဘုရားရွင္သည္ ေက်ာင္းေတာ္အတြင္း၌ ရွိေန၏။ သူ႔အတြက္ သီးျခား ျပင္ဆင္ထားသည့္ ေညာင္းေစာင္း၌ ေန႔သန္႔စင္ေတာ္မူူေန၏။ ရာဟုလာကိုကား မေတြ႔ရေပ။ မင္းႀကီး ထိတ္လန္႔သြား၏။ အလန္႔တၾကား ဟစ္ေအာ္လိုက္သည္။

“သားေတာ္ဘုရား။ ေျမးေတာ္ေလး ရာဟုလာ ဘယ္မွာလဲ။”

မင္းႀကီးသည္ ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ လွဲခ်လိုက္၏။

“ခမည္းေတာ္ . . .။ ရာဟုလာ ရွိပါတယ္။”ဟု ဘုရားရွင္က ျပန္လည္ ေျဖၾကားေတာ္မူ၏။

“အို . . . သားေတာ္ဘုရား။ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ခမည္းေတာ္ရဲ့ ဒဏ္ရာေဟာင္းကို ပိုဆိုးေအာင္ ဆြရတာလဲ။ အို . . .  နတ္ေဒ၀ါတို႔ . . .။ ဒီအဖိုးႀကီးကို ႏွစ္သိမ့္ႏိုင္မယ့္အရာ မရွိေတာ့ဘူးလား။ ခမည္းေတာ္ဟာ သားေတာ္ ရဟန္းျပဳေလမလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ႏွစ္ဆယ့္ကိုးႏွစ္လံုးလံုး စိတ္ဒဏ္ရာ ရခဲ့တာပါ။ သားေတာ္ ကပိလ၀တ္ ျပန္မလာမခ်င္း ေသာကသည္ႀကီး ျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။ သားေတာ္ကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေတြ႔ျမင္လိုက္ရၿပီးတဲ့ေနာက္ စိတ္ အနယ္ထိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရတုန္းပါ။ ခမည္းေတာ္ရဲ့ ဖခင္ေမတၱာဟာ ခမည္းေတာ္ရဲ့ အသားစိုင္ထဲ၊ ေသြးေၾကာေတြထဲ၊ အ႐ိုးေတြထဲ၊ ႐ိုးတြင္းျခင္ဆီထဲထိ စိမ့္၀င္ျပန္႔ႏံွ႔ေနတာပါ။ ခမည္းေတာ္ ဆင္းရဲပင္ပန္းလြန္လွပါတယ္ သားေတာ္ဘုရား . . .။ သားေတာ္ဘုရား . . . ရာဟုလာကို ျပန္ေပးပါ။ မင္းဆက္မျပတ္ေအာင္ ကာကြယ္ေပးပါ့မယ္လို႔ သားေတာ္ ကတိေပးထားတာပဲ။ ေအာက္ထစ္ဆံုး ဒီ ကတိေတာ့ တည္ပါဦး။ သားေတာ္ဘုရား . . . ရာဟုလာဟာ ငယ္ပါေသးတယ္။ ခမည္းေတာ္ရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အားလံုးဟာ သူ႔ဆီမွာ ရွိတာပါ။ ရာဟုလာကို ျပန္ေပးပါ။ အို . . .  ရာဟုလာကို ျပန္ေပးပါ”ဟု မင္းႀကီးက တိုးလွ်ိဳးေတာင္းပန္၏။

“ခမည္းေတာ္ . . . သားေတာ္က ရာဟုလာကို ေခၚခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရာဟုလာဟာ သူ႔အေမေတာင္ မသိလိုက္ဘဲ ထြက္လာခဲ့ၿပီး သားေတာ္ကို မီေအာင္လိုက္လာခဲ့တာပါ။ ခမည္းေတာ္ . . . သားေတာ္က ခရီးတစ္ခု စထြက္လိုက္ၿပီဆိုရင္ ေနာက္ျပန္မလွည့္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းေတာ္ကို တန္းျပန္လာခဲ့တာပါ။ သားေတာ္ဟာ ကေလးေတြကို အဓမၼ သိမ္းပိုက္ၿပီး မိဘေတြ ပူပင္ရေအာင္ လုပ္တဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ရာဟုလာဟာ ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္ ရွင္သာရိပုတၱရာနဲ႔အတူ ရွိေနပါတယ္။ ရာဟုလာကို ဘုရား တရား သံဃာဆိုတဲ့ သရဏဂံု သံုးပါးပဲ ေဆာက္တည္ေပးထားလိုက္ဖို႔ ရွင္သာရိပုတၱရာကို သားေတာ္ ေျပာထားပါတယ္။ ခမည္းေတာ္ . . . ရာဟုလာကို ျပန္ေခၚသြားႏိုင္ပါတယ္။ သူအရြယ္ေရာက္လို႔ သူ႔ဆႏၵအတိုင္း သာသနာ့ေဘာင္မွာ ရွင္ရဟန္း ျပဳခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သားေတာ္အေနနဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳး ရပ္တည္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ခမည္းေတာ္ . . . မ်က္ရည္ေတြ သုတ္လိုက္ပါ။ လုပ္ပါ . . . ခမည္းေတာ္။ ထလိုက္စမ္းပါ”ဟု ဘုရားရွင္က မိန္႔ေတာ္မူ၏။

သုေဒၶါဒနမင္းႀကီး ေပ်ာ္ရႊင္သြား၏။ ၀တ္႐ံုစ အစြန္းတစ္ခုျဖင့္ မ်က္ရည္သုတ္ရင္း မတ္တတ္ ရပ္လိုက္သည္။

“အို . . . သားေတာ္ဘုရား . . .။ ခမည္းေတာ္ျဖင့္ လန္႔ဖ်ပ္သြားတာပဲ . . .။ ခမည္းေတာ္ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့အတြက္ သားေတာ္ က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းပါရေစ သားေတာ္ဘုရား . . .။ သားေတာ္ . . . ယေသာဓရာလည္း သူ႔သားအတြက္ ငိုေနရွာတာ။ ရာဟုလာကို ေခၚၿပီး ျပန္ပါေတာ့မယ္။ ရာဟုလာကို ေခၚေပးပါ သားေတာ္ . . .။”

မင္းသားေလး ရာဟုလာသည္ ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္ ရွင္သာရိပုတၱရာ၏ သကၤန္းစြန္းကို ဆြဲလ်က္ လိုက္ပါလာ၏။ မင္းႀကီးက လက္ႏွစ္ဘက္ ဆန္႔တန္း၍ ရာဟုလာကို ႀကိဳေလရာ ရာဟုလာသည္ ရွင္သာရိပုတၱ၏ သကၤန္းစကို လႊတ္ကာ ဘုရားရွင္၏ ေညာင္ေစာင္း ေနာက္ကြယ္သို႔ သြားေရာက္၍ ပုန္းေလ၏။

မင္းႀကီးမွာ ျပံဳးရမလိုလို မဲ့ရမလိုလို ျဖစ္သြားၿပီး အကူအညီ ေတာင္းသည့္အေနျဖင့္ ဘုရားရွင္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ၾကည့္လိုက္၏။

ဘုရားရွင္သည္ ရာဟုလာကို ေခၚေတာ္မူ၏။

“ရာဟုလာ . . . ငါ့ေရွ႕ လာခဲ့ပါ။”

ရာဟုလာသည္ ဘုရားရွင္၏ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္သို႔ ထြက္လာခဲ့ၿပီး ငိုေန၏။

“ရာဟုလာ . . . ကေလးကို ရွာမေတြ႔လို႔ ကေလးအေမ ငိုေနၿပီ။ ကေလး . . . ကေလးအေမဆီ သြားလိုက္ပါဦး။ ဘိုးဘိုးႀကီးက ကေလးကို လာေခၚတာ။ လိုက္သြားလိုက္ပါ။ မ်က္ရည္ေတြ သုတ္လိုက္ပါဦး။”

“ဘဘ ဘုန္းဘုရား . . .။ ဘုန္းဘုရားရဲ့ အရိပ္က ေအးခ်မ္းပါတယ္ ဘုရား။ ဘုန္းဘုရားရဲ့ အရိပ္ကို ခိုေနၿပီး ဘုန္းဘုရား ဘယ္သြားသြား ဘုန္းဘုရားရဲ့ လက္ကိုဆြဲၿပီး ေနာက္ကလိုက္ေနခ်င္ပါတယ္ ဘုရား။”

“မဟုတ္ေသးဘူး ရာဟုလာ။ ကေလးကို ေကၽြးေမြးျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ ကေလးအေမရဲ့ အရိပ္က ပိုေအးရမွာ . . .။ ကေလးက ငယ္လြန္းေသးတယ္။ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ လိုအပ္ေနေသးတယ္။”

“ဘဘ . . . သားလည္း လူႀကီးျဖစ္လာမွာပဲေပါ့။”

“ဟုတ္ပါတယ္ ရာဟုလာ။ ကေလးလည္း တစ္ေန႔ေန႔မွာ လူႀကီး ျဖစ္လာမွာေပါ့။”

“ဘဘ ဘုန္းဘုရား . . . ဒါဆိုရင္ . . . သား လူႀကီးျဖစ္လာေတာ့ ေအးခ်မ္းတဲ့ ဘုန္းဘုရားရဲ့ အရိပ္ကို လာခိုလို႔ ရမလား။”

“ရာဟုလာ . . .။ အဲဒါေတာ့ ကေလးရဲ့ သေဘာေပါ့။”

မင္းသားေလး ရာဟုလာသည္ အဘိုးျဖစ္သူ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီး၏ လက္ကိုဆြဲလ်က္ လိုက္ပါေနရင္း ဘုရားရွင္ဆီသို႔ မၾကာခဏ ျပန္လွည့္၍ ၾကည့္ေန၏။ ဘယ္ဘက္လက္ျဖင့္ မင္းႀကီး၏ လက္ကို ဆြဲကိုင္ထားၿပီး အေ၀းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ဘုရားရွင္ကို ညာဘက္လက္ျဖင့္ ေ၀ွးရမ္းႏႈတ္ဆက္လ်က္ ရွိေနေလ၏။

 (ဆက္ရန္ . . . . .)

:) 

ရွင္အာစာရ

Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE.

(ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)

ဆက္ဖတ္ရန္