ႏွင္းထုဖံုးေသာ
ဟိမ၀ႏၲာ ေတာင္ထြတ္တို႔ကို နမ္း႐ိႈက္ၿပီး ထင္း႐ႉးေတာ စႏၵကူးေတာတို႔ကို
ေပြ႔ဖက္ေမႊ႔ရမ္း လာခဲ့ေသာ ႏွင္းမုန္တိုင္းသည္ ကပိလ၀တ္သို႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း
၀င္ေရာက္လာ၏။ ႏွင္းမုန္တိုင္းသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အသံမ်ား ၾကံဳး၀ါးလ်က္
ရွိေန၏။ တစ္ခဏ အတြင္းမွာပင္ ကပိလ၀တ္ နန္းေတာ္၀င္း တစ္ခုလံုး ႏွင္းထု
ဖံုးသြား၏။ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီး စံေတာ္မူေနသည့္ နန္းေတာ္ထဲထိ အေအးဓာတ္
လႊမ္းမိုး ၀င္ေရာက္လာသည္။ ခ်မ္းခိုက္ခိုက္ တုန္ေနေသာ အပူသည္ မင္းႀကီးသည္
ၿမိဳ႕ျပင္မွာ ရွိေနမည့္ သားေတာ္ဘုရားအတြက္ စိုးရိမ္ေန၏။
သမားေတာ္
သဉၥယထံမွ ျပန္လာသူ ဆႏၷႏွင့္ ကာဠဳဒါယီတို႔ မုန္တိုင္းမိေနၾက၏။ ဆႏၷသည္
ျမင္းဆြဲယာဥ္ကို ေမာင္းႏွင္ေနသည္။ ယာဥ္၏ ဘီးမ်ား ႏွင္းထုအတြင္းသို႔
ကၽြံနစ္ေနေသာ္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခရီးဆက္လ်က္ ရွိေနၾက၏။ ၎တို႔
ၿမိဳ႕၀င္တံခါးကို ျဖတ္ေက်ာ္ခ်ိန္၌ ေမွာင္ရီပ်ိဳးေနၿပီ ျဖစ္၏။ ဘုရားရွင္
တန္႔ရပ္ေတာ္မူခဲ့သည့္ ေနရာသို႔ ခက္ခက္ခဲခဲ ျပန္လာခဲ့ၾကရေလသည္။ သို႔ေသာ္
ထိုေနရာတစ္၀ိုက္၌ ဘုရားရွင္ကို မေတြ႔ရေတာ့ေပ။ ဘုရားရွင္၏ တပည့္သား သံဃာေတာ္
တစ္ပါးတစ္ေလမွ်ကိုပင္ မေတြ႔ရေပ။
“ဆႏၷ . . . တို႔ ဘာ လုပ္ၾကမလဲ။ ဘုရားရွင္ရဲ့ အရိပ္အေရာင္ ဘယ္မွာမွ မေတြ႔ရဘူး။ ေနရာအႏွံ႔လည္း ႏွင္းေတြ ဖံုးေနၿပီ”ဟု ကာဠဳဒါယီက ဆို၏။
ယာဥ္ကို
ပစ္ထားခဲ့ၿပီး ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို လိုက္လံရွာေဖြပါက ယာဥ္၌
ကထားသည့္ ျမင္းမ်ား အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ ေသေၾက ပ်က္စီးၾကလိမ့္မည္ဟု ဆႏၷ
ေတြးေနစဥ္ ကာဠဳဒါယီက ဆို၏။
“ဆႏၷ
. . . ျပန္ႏွင့္။ ယာဥ္ကို ယူသြား။ မုန္တိုင္း က်ေနေပမယ့္ ငါကေတာ့
ဘုရားရွင္နဲ႔ တပည့္သား သံဃာေတာ္ေတြကို လိုက္ရွာအံုးမယ္။ ဘုရားရွင္ တစ္ခုခု
ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ ၾကမၼာဆိုးပဲ။ ၿမိဳ႕ေတာ္ျပင္ဘက္ လံုျခံဳတဲ့ ေနရာမွာ
ဘုရားရွင္ ရွိေနတယ္လို႔သာ မင္းႀကီးကို ေလွ်ာက္တင္လိုက္ပါ။ မင္းႀကီးလည္း
စိတ္ပူေနေလာက္ၿပီ။”
ကာဠဳဒါယီသည္
ဆႏၷ၏ စကားတံု႔ကို ေစာင့္ဆိုင္းမေနေတာ့ဘဲ ႏွင္းထုၾကားရွိ ဆိုးရြားသည့္
အေအးဒဏ္ ႏွိပ္စက္ခံေနရေသာ လူေနအိမ္ေျခမ်ားဆီသို႔ ေျပးထြက္သြား၏။
အေမွာင္ထုသည္ ပို၍ပို၍ သိပ္သည္းလာေနသည္။ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ ကာဠဳဒါယီ
ေလးလံေတာင့္တင္း လာ၏။ ဤေဒသ၌ ဇာတ္နိမ့္တို႔ ေနထိုင္ၾကသည္ကို သူ သိ၏။
သို႔ေသာ္ ဤ ေဒသရွိ ဘယ္အိမ္ကိုမွ မေရာက္ဖူးခဲ့ေပ။
အလင္းေရာင္ ျမင္ရာအရပ္တိုင္းသို႔ ကာဠဳဒါယီ သြားေရာက္စံုစမ္းတိုင္း ရဟန္းေတာ္ ေလးငါးပါးစီကိုသာ ေတြ႔ရ၏။ ဘုရားရွင္ကိုကား မေတြ႔ရေသးေပ။
လူေနအိမ္ေျခ
အစြန္းရွိ ဇာတ္ျမင့္တစ္ဦး ပိုင္ဆိုင္သည့္ ႏွစ္ထပ္အိမ္ တစ္လံုးကို
ေတြ႔လိုက္ရခ်ိန္၌ ကာဠဳဒါယီမွာ ေသလုနီးပါး ေအးစက္ေတာင့္တင္း ေနေလၿပီ။ အိမ္
ဒုတိယထပ္၌ မီးလင္းေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ဤ ေနရာ၌ ဘုရားရွင္ သက္ေတာင့္သက္သာ
ရွိေနမည္ဟု ကာဠဳဒါယီ ထင္မိ၏။ သို႔ျဖစ္၍ ျခံစည္း႐ိုးကို ေက်ာ္၀င္ၿပီး
ပိတ္ထားေသာ တံခါးကို တ၀ုန္း၀ုန္း ထုလိုက္သည္။ ဘယ္သူမွ တံခါး လာဖြင့္မေပးေပ။
အသံကုန္ ဟစ္ေအာ္လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ေအးစက္ေတာင့္ခဲေနေသာ သူ႔ပါးစပ္ကို
မဖြင့္ဟႏိုင္ေတာ့ေပ။
ထိုစဥ္ အသံတစ္ခု ၾကားလိုက္ရ၏။
“ကာဠဳဒါယီ . . . ဘယ္သူ႔ကို ရွာေနတာလဲ။”
အရွိန္
ေလ်ာ့က်လာေနၿပီျဖစ္ေသာ မုန္တိုင္းၾကားမွ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံျဖစ္သည္။ သူ႔ကို
နာမည္တပ္၍ ေခၚရဲသူ မရွိ။ သို႔ျဖစ္၍ အသံရွင္မွာ ဘုရားရွင္သာ ျဖစ္ရမည္ဟု
ကာဠဳဒါယီ နားလည္လိုက္၏။ သူ ေပ်ာ္သြားသည္။ အိမ္မွ ထြက္ခဲ့၍ ျခံ၀င္းထဲ၌
ရပ္ေနရင္း အိမ္အေပၚထပ္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနျပန္သည္။ အိမ္ျပတင္းမ်ား
ေစ့ေစ့ပိတ္ထား၏။
“ကာဠဳဒါယီ . . . ဒီကို လာပါ။”
ျမင္းေဇာင္းမ်ားဆီမွ အသံထြက္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္သည္။ အသံလာရာဘက္သို႔ ကာဠဳဒါယီ ေျပး၏။ ေနာက္ထပ္ အသံ ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။
“ကာဠဳဒါယီ . . . ငါ ေခၚေနတယ္။ ဟုတ္ၿပီ။ အသံၾကားတဲ့ဘက္ လာခဲ့ပါ။ ဒီမွာ ေကာက္႐ိုးေတြ ရွိတယ္။ ေႏြးတယ္။”
ကာဠဳဒါယီသည္
အေမွာင္ထဲ၌ ရွိေန၏။ ျမင္းေဇာင္းပ်ဥ္ခ်ပ္မ်ားေပၚ တြားတက္ရင္း အသံလာရာသို႔
လိုက္ေလရာ ဘုရားရွင္၏ အနီးသို႔ သူ ေရာက္သြား၏။ ျဖန္႔ခင္းထားသည့္
ေကာက္႐ိုးမ်ားေပၚ ထိုင္ေတာ္မူေနသည့္ ဘုရားရွင္က မိန္႔ေတာ္မူျပန္၏။
“ကာဠဳဒါယီ
. . . ေအးခဲ ေတာင့္တင္းေနရင္ မ်က္ႏွာကို လက္ဖ၀ါးနဲ႔ ဖိပြတ္လိုက္ပါ။
ေသြးလည္ပတ္ရွိန္ ျမင့္လာေအာင္ ခႏၶာကိုယ္ လႈပ္ရွားလိုက္ပါ။
သက္သာသြားပါလိမ့္မယ္။”
ကာဠဳဒါယီသည္ ခႏၶာကိုယ္ကို ေႏြးေထြးေအာင္ လုပ္ၿပီးေသာအခါ စကားေျပာႏိုင္လာ၏။
“အရွင္ဘုရား . . . ဒါ ျမင္းေဇာင္းပါ ဘုရား။ ျမင္းေတြအတြက္ပါ . . .။”
“ငါသိတယ္။ ေႏြးေထြးမႈဆိုတာ ဘာလဲ။”
“ဆိုးလိုက္တာ ဘုရား . . .။ နံေစာ္ေနတာပဲ . . .။ မသန္႔ရွင္းဘူး အရွင္ဘုရား . . .။”
“ကာဠဳဒါယီ . . . မုန္တိုင္းထန္ၿပီး ႏွင္းေတြဖုံုးေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ထက္ ဒီ ျမင္းေဇာင္းက ပိုဆိုးတယ္လို႔ ဆိုလိုတာလား။”
“အဲဒီလို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘုရား . . .။ ဟုိနားက အိမ္က ပိုေကာင္းပါတယ္၊ ပိုေႏြးပါတယ္ ဘုရား။ အရွင္ဘုရား အဲဒီအိမ္ကို ႂကြသင့္တာ . . .။”
“ကာဠဳဒါယီ . . .။ အဲဒီအိမ္က ျပတင္းေတြ တံခါးေတြ ေစ့ေစ့ ပိတ္ထားရင္ ဘာလုပ္သင့္လဲ။”
“တံခါးေခါက္ၿပီး . . . အဖြင့္ခိုင္းေပါ့ ဘုရား . . .။”
“ကာဠဳဒါယီ တံခါးကို ထု႐ိုက္ေနတာ ငါ ၾကားလိုက္တယ္။ တံခါး ပြင့္သလား။”
ကာဠဳဒါယီ ႏႈတ္ဆိတ္ေန၏။
“ကာဠဳဒါယီ
. . . ဇိမ္ခံပစၥည္းေတြ အျပည့္ရွိတဲ့ တိုက္ခန္းေဆာင္ရယ္ ေဟာဒီလို
ျမင္းေဇာင္းရယ္လို႔ ေထြေထြထူးထူး ခြဲျခားၿပီး ငါ မစဥ္းစားဘူး။ အဖိုးတန္
ျခံဳေစာင္ေတြ မရွိေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ ေကာက္႐ိုးေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီ အဖိုးတန္
ျခံဳေစာင္ေတြ ထည့္ေတြးမေနဘဲ ေကာက္႐ိုးကိုပဲ စိတ္ကူးလိုက္စမ္းပါ။ ၾကံဳရတဲ့
အေျခအေန တစ္ခုကို တစ္ျခား အေျခအေန တစ္ခုနဲ႔ မႏိႈင္းပါနဲ႔။ ျဖစ္ႏိုင္တာကို
ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံလိုက္စမ္းပါ။”
ဘုရားရွင္က
ကာဠဳဒါယီကို ေအးခဲညစ္ပတ္သည့္ ျမင္းေဇာင္းထဲရွိ ေကာက္္႐ိုးမ်ားႏွင့္
မိတ္ဆက္ေပးေနစဥ္ ကာဠဳဒါယီက သူ၏ ေႏြးေထြးသပ္ရပ္သည့္ အမတ္စည္းစိမ္းကို
စိတ္ျဖင့္တမ္းတေနသည္။
“ဒီေနရာမွာ အနံ႔ဆိုးေတြ ျပင္းလြန္းပါတယ္ ဘုရား . . .။”
“ဒီအနံ႔က ပုပ္ပြေနတဲ့ လူေသေကာင္နံ႔ေလာက္ မဆိုးေသးပါဘူး ကာဠဳဒါယီ . . .။ ေက်နပ္လိုက္စမ္းပါ။”
“ဒီေနရာမွာ ျမင္းေသးေတြ ျမင္းေခ်းေတြ ျပည့္ေနတာ . . . ဘုရာ့။”
“ဒါလည္း လူေတြရဲ့ ၾကင္ႀကီး က်င္ငယ္ေတြေလာက္ မဆိုးေသးဘူးလို႔ ေတြးၿပီး ေက်နပ္ႏိုင္တာေပါ့။”
“မွန္ေတာ့ မွန္တာေပါ့ ဘုရား . . .”ဟု စိတ္ထဲက ေလွ်ာက္ထားရင္း အတန္ၾကာေအာင္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနၿပီးမွ ကာဠဳဒါယီက ၀န္ခံေလွ်ာက္ထား၏။
“တပည့္ေတာ္
၀န္ခံပါၿပီ ဘုရား။ ေက်နပ္ပါၿပီ ဘုရား။ ဒါေပမယ့္ အရွင္ . . . အရွင္ဘုရားရဲ့
ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ေတြကေတာ့ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ ဘုရား။”
“ကာဠဳဒါယီ . . . ဘယ္သူေတြလဲ။”
“အရွင္ဘုရားရဲ့ ဦရီးေတာ္ေတြေပါ့ . . .။ မင္းႀကီးရဲ့ ညီေတာ္ေတြေပါ့ ဘုရား . . .။”
“သူတို႔က ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ကို အျပစ္ရွာၾကတာတဲ့လဲ။”
“အရွင္ဘုရားက
လမ္းမွာ ရပ္တန္႔ေတာ္မူလိုက္ၿပီး စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို
သူတို႔ဆီ ပို႔လႊတ္လိုက္လို႔ပါတဲ့ ဘုရား။ အဲဒီလို လုပ္တာဟာ သူတို႔ကို
ေစာ္ကားတာလို႔ ျမင္ၾကပါတယ္ ဘုရား။ သုဘာဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီးကလည္း
ခပ္စြာစြာ ဆိုေတာ့ဘုရား . . .”
ကာဠဳဒါယီသည္ စကားမဆက္ႏိုင္ေသးဘဲ မ်က္ႏွာႏွင့္ နားရြက္တို႔ကို လက္၀ါးအစံုျဖင့္ ဖိပြတ္ေန၏။ ဘုရားသခင္သည္ က႐ုဏာျဖင့္ ျပံဳးေတာ္မူ၍
“ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ
. . .။ ဒါ သူတို႔ကို ေစာ္ကားရာ ေရာက္သတဲ့လား . . .။ တစ္ခ်ိန္က သူတို႔
အလြန္အမင္း တန္ဖိုးထားခဲ့ၾကတဲ့ သူတို႔ရဲ့ အဖိုးတန္ ရတနာကို သူတို႔ဆီ
ျပန္ပို႔လိုက္တာပဲ။ ကာဠဳဒါယီ . . .။ မွားသလား။”
:)
ရွင္အာစာရ
(ဆက္ရန္ . . . . .)
-----
Ref:
Portrait
of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English
Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE.
(ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)
