လက္ထပ္စရိတ္

သားသား။   ။ "သား တစ္ခု ေမးစရာ ရွိလို႔ပါ ေဖေဖ။"

ေဖေဖ။   ။ "ဘာလဲ။ ေမးပါ။"

သားသား။    ။ "သား အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ ေငြစုေနတာ . . .။ ေဖေဖတို႔ ေမေမတို႔ လက္ထပ္တုန္းက စရိတ္ ဘယ္ေလာက္ ကုန္တာလဲ သိခ်င္လို႔ပါ။"

ေဖေဖ။     ။ "မေျပာတတ္ေသးပါဘူး သားရယ္ . . .။ ေဖေဖ ခုထိ ေပးေနရတုန္း ရွိေသးတယ္။"

ဆက္ဖတ္ရန္

ခရီးျပန္မွတ္တမ္း

ဂ်ဴလိုင္ ခုနစ္ရက္ထိတိုင္ သီတင္းတစ္ပတ္စာ ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္ကိုက္ နာရီမ်ား အာလံုးလိုလို အဆင္ေျပစြာ လည္ပတ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ တနလၤာေန႔ ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္ ၁၅:၃၅၌ စကၤာပူၿမိဳ႕မွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ထြက္ခြာခဲ့ေသာ Y5 234 ေလယဥ္သည္ ဦးတည္ရာၿမိဳ႕သို႔ ဆိုက္ေရာက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ခရီးသည္မ်ားႏွင့္အတူ အဆင္မေျပမႈ အခ်ိဳ႕ကိုပါ ေလယာဥ္ေပၚမွ လွဲက်င္းသြန္ခ်လိုက္သည္။

ေရွးဦးစြာ ေလယာဥ္မယ္က ခရီးသည္တို႔ သိရမည့္ အခ်က္မ်ားကို အဂၤလိပ္ ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားထားေသာ စာရြက္မ်ားကို တစ္ခ်က္ၿပီးတစ္ခ်က္ တစ္ရြက္ၿပီးတစ္ရြက္ ဖတ္ၾကားေၾကျငာသည္။ မႏၲေလးသုိ႔ ဆက္လက္ထြက္ခြာမည့္ ခရီးသည္မ်ား ေနာက္ဆံုးမွ ဆင္းရန္ေၾကျငာခ်က္ ပါ၀င္သည္ျဖစ္၍ ေစာင့္ရမည္။ ဆက္လက္ထြက္ခြာမည့္ ရန္ကုန္-မႏၲေလး ေလယဥ္မွာ စကၤာပူ-ရန္ကုန္ ေလယာဥ္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ခရီးသည္မ်ား အားလံုးဆင္းေပးရမည္။ ေလယဥ္ကို သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဟု ဆို၏။ စနစ္က်ပံုရသည္။ ေလယာဥ္မွ ဆင္း၍ ေလယာဥ္ကူးေျပာင္းဂိတ္သို႔ သြားရမည္။ ဆင္းသက္ထားေသာ ေလယာဥ္ႏွင့္ ေလယာဥ္ကူေျပာင္း ေစာင့္ဆိုင္းဂိတ္ မေ၀းေသာ္လည္း ကားႏွင့္ ပို႔ေပးသည္။ စနစ္ မဆိုးျပန္ေသး။ ႀကိဳပို႔ကားမွာ ရန္ကုန္ဂိတ္ဆံုး ခရီးသည္မ်ားကို အရင္ပို႔သည္။ မႏၲေလးသို႔ဆက္မည့္ ခရီးသည္မ်ား ေစာင့္ရေသးသည္။ သည္းခံရသည့္ စနစ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေစာင့္ရခ်ိန္ မၾကာလွ၍ ေတာ္ေသးသည္။ ေစာင့္ဆိုင္းဂိတ္သို႔ ကားေရာက္၍ ဆင္းသည္ႏွင့္ အဆင္မေျပမႈ ရွိေနသည္။ ေစာင့္ဆိုင္းဂိတ္ ေသာ့ပိတ္ထားသည္ျဖစ္၍ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ျဖစ္သြားသည္။ အလြန္အကၽြံ အေရးႀကီးသည္ဟုကား ၀န္ထမ္းတို႔က ယူဆၾကဟန္ မတူေပ။ ေသာ့ (သို႔) ေသာ့ကိုင္သူကို ရွာၾကသည္။ ဂိတ္မွားျခင္းေလေလာ။ ကူးေျပာင္းေစာင့္ဆိုင္းဂိတ္ မည္မွ် ရွိသည္ မသိေပ။ အေျခအေနကို အတိအက် မသိရေသာ္လည္း ဂိတ္မပြင့္သည္မွာ ေသခ်ာ၏။ ဘယ္လိုမွ မပြင့္ေတာ့ေပ။

ေနာက္ဆံုး၌ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က “ဘိုးဒင္းဘက္ ပို႔လိုက္ကြာ”ဟု ေျပာသည္။ တိုက္႐ိုက္ထြက္ ခရီးသည္မ်ား ရွိရာသို႔ ပို႔ရန္ ညႊန္ၾကားသည္။ ကူးေျပာင္းခရီးသည္မ်ားသည္ ထြက္ခြာမည့္ ခရီးသည္မ်ားႏွင့္အတူ ေစာင့္ရမည္။ မႏၲေလး ခရီးသည္မ်ား ကားေပၚသို႔ ျပန္တက္ၾကရန္ ေၾကျငာသည္။ ခရီးသည္ ဆယ္ေရာက္သာ ရွိသည္ျဖစ္၍ သတင္းေပးရန္ လြယ္ကူသည္။ စကၤာပူမွ တ႐ုတ္လင္မယားတို႔ နားမလည္၍ ကားဆီသို႔ လက္ညႇိဳးထိုးလ်က္ ေက်ာကိုတြန္းကာ ကားေပၚတင္ေပးသည္။ ခရီးသည္မ်ား ၿငိမ္၀ပ္ေစလိုဟန္ တူ၏။

ကူးေျပာင္းခရီးသည္မ်ား မိနစ္ေလးဆယ္ခန္႔ ေစာင့္ရမည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ ေငးရင္းေမာရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းရန္ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ငါးမိနစ္ခန္႔ၾကာေသာ္ ကူးေျပာင္းခရီးသည္မ်ားကို ျပန္ေခၚျပန္သည္။ ကူးေျပာင္းခရီးသည္မ်ား “ဘိုးဒင္းဂိတ္”၌ ေနရန္ အဆင္ေျပဟန္ မတူျပန္ေပ။ အေျပးအလႊား လိုက္လံ၍ လက္တို႔ကာ သတင္းေပးရသည္။ လူဆယ္ေရာက္ကို ျပန္စုရာ တစ္ေယာက္လိုေနသျဖင့္ လူသားစြမ္းအင္ကို အသံုးျပဳ၍ အေမာတေကာ လိုက္ရွာၾကျပန္သည္။ လူစံုသည္ႏွင့္ ႀကိဳပို႔ကား ျပန္ထြက္သည္။ “ေလယာဥ္ထဲ ထည့္ထားလိုက္ကြာ။”

ေလယာဥ္ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား မၿပီးဆံုးေသးလွ်င္ ကားေပၚမွာပင္ ထိုင္ေစာင့္ရမည္ဟု ထင္မိလိုက္ေသာ္လည္း ေစာင့္ရေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္သားမ်ား ေလယာဥ္ေပၚမွ ျပန္ဆင္းလာသည္ကို ကားေပၚမွ လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ မႏၲေလး ခရီးသည္မ်ား ေလယာဥ္ထဲသို႔ ေစာစီးစြာ ျပန္၀င္ရန္ ရွိေသာေၾကာင့္ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ငန္းမ်ား မၿပီးေသးမီ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္သားတို႔ ေမာင္းထုတ္ခံလိုက္ၾကရဟန္တူ၏။ သန္႔ရွင္းေရး မၿပီးေသးသည္မွာ ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း သဲလြန္စ ျပေနေသာ သိၾကားလံုးအခြံ တစ္ခ်ိဳ႕ကို သတိထားမိသည္။

ေနာက္ဆံုး၌ ေလယဥ္ထြက္ခြာရန္ တံခါးပိတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ တံခါးျပန္ဖြင့္ရသည္။ လူၾကံဳ ပစၥည္းကမ္းလိုက္စရာ ရွိေသးသည္။ ခဏေစာင့္ရမည္။ အမွန္ပင္ ခဏသာ ၾကာသည္။ ထို႔ေနာက္ ထြက္ခြာသည္။ ေလယာဥ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရထားကဲ့သို႔ ဥၾသဆြဲစရာ မလိုေပ။ ဂ်ံဳးဂ်ံဳး ဂ်က္ဂ်က္ . . . . .။

တံတားဦးေလဆိပ္ ဆင္းကာနီးေသာခါ ေလယာဥ္မယ္က သိမွတ္စရာမ်ားကို ဖတ္ၾကားေၾကျငာျပန္သည္။ စကၤာပူမွ ထြက္ခြာလာခဲ့ေသာ ခရီးသည္မ်ား လ၀က အရာရွိတို႔ထံ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ အစစ္ခံရမည္ျဖစ္၍ ရန္ကုန္-မႏၲေလး ခရီးသည္မ်ား ဆင္းၿပီးခ်ိန္ထိ ေစာင့္ဆိုင္းၾကရန္ ေၾကျငာသည္။ ဆက္လက္ထြက္ခြာၾကရာ လ၀က အရာရွိမ်ားက ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ဦးစားေပး၍ အျမန္စစ္ေပးသည္။ ခရီးသည္ သိပ္မမ်ားေသာ္လည္း ေကာင္တာခြဲ၍ စစ္ေဆးေသာအခါ ႐ံုးတံဆိပ္တံုး မလံုမေလာက္ ျဖစ္ေနဟန္ တူ၏။ ဤမွာဘက္ ေကာင္တာမွ အရာရွိသည္“တံုးရၿပီ”ဟု ဟစ္ေအာ္ရင္း တံဆိပ္တံုးကို ဟိုမွာဘက္ ေကာင္တာသို႔ ၾကင္နာစြာ လွမ္းေပးသည္။ တံဆိပ္တံုးကို မွ်ေ၀သံုးစြဲၾက၏။ Caring and Sharingဟု ဘာသာျပန္ရမည္ ျဖစ္သည္။

ခရီးေဆာင္အိပ္မ်ား ယူရန္ ရွိေသးသည္။ ပစၥည္းမ်ား သည္ေဆာင္လာေသာ စက္ခါးပတ္ လည္ေနစဥ္ ခါးပတ္ေပၚမွ အိပ္မ်ားကို ရွာရသည္။ ေလဆိပ္၀န္ထမ္း တစ္ေယာက္ကလည္း ၾကင္နာစြာ ကူညီသည္။ “tag ကေလးေတြ ထားခဲ့ၿပီး အျပင္က ေအးေအးေဆးေဆး ေစာင့္ေနပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္ ေရြးၿပီး ယူလာေပးပါ့မယ္ ဘုရား။” “ဟုတ္ပါ့မလား။ ငါ့တို႔ေတာင္ ကိုယ့္အိပ္ကိုယ္ ရွာရတာ မလြယ္ဘူး . . .။” “အဆင္ေျပပါတယ္ ဘုရား။ tagမွာပါတဲ့ နံပါတ္နဲ႔ တိုက္ၿပီး ယူခဲ့ပါမယ္ ဘုရား။ ႂကြ ႂကြ . . .။”

ျငင္းရန္ မသင့္ေတာ့ေပ။ အျပင္မွ ေစာင့္ေနလိုက္ၾကသည္။ ေစာင့္ရသည္မွာ ၾကာျမင့္လွသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ထက္ နာရီ၀က္ခန္႔ ပိုၾကာသည္အထိ အိပ္မ်ားေရာက္မလာေသး၍ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ အတြင္းသို႔ ျပန္၀င္လိုက္သည္။ မည္သူမွ် မတားျမစ္ေပ။ ကူညီပါရေစဟု ေတာင္းပန္သည့္ ၀န္ထမ္းသည္ အိပ္ကို ရွာေနဆဲ ျဖစ္သည္။ အိပ္ ေတြ႔ပါၿပီ။ ခါးပတ္ေပၚမွာ အပတ္ေရမည္မွ် လည္ခဲ့ရသည္ မသိေပ။

ကားႀကိဳျဖင့္ တံတားဦးမွ မႏၲေလးသို႔ ခရီးဆက္ၾကျပန္သည္။ မႏၲေလး ခရီးသည္ ရဟန္းႏွစ္ပါးတို႔ ျပန္မည့္ေနရာမ်ားမွာ ၿမိဳ႕၏ အေရွ႕ထိပ္ႏွင့္ အေနာက္ထိပ္ တစ္ျခားစီျဖစ္ေနၿပီး အေနာက္သို႔ အရင္သြားသည္။ အေနာက္ေက်ာင္း ေရာက္သည္ႏွင့္ အခ်ိန္အနည္းငယ္ အတြင္း၌ ကိုးနာရီ ထိုးသည္ျဖစ္၍ ညမထြက္ရအမိန္႔ ရွိေနေသးသျဖင့္ အေရွ႕ေက်ာင္းသို႔ သြားခ်ိန္မရေတာ့ေပ။ အေရွ႕ေက်ာင္းေန ရဟန္းသည္ အေနာက္ေက်ာင္းမွာပင္ အာဂႏၲဳက အျဖစ္ တစ္ညကုန္ရန္ စီစဥ္ရေတာ့သည္။ အေနာက္ေက်ာင္း ရဟန္းမွာ အိပ္ရာမွန္ျဖစ္၍ တစ္ညတာ အဆင္ေျပမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အာဂႏၲဳက ရဟန္းအတြက္ အိပ္ရာေနရာ အသားမက်မႈ အခက္အခဲ ရွိႏိုင္သည္။

အာဂႏၲဳရဟန္း၏ အိပ္တစ္၀က္ ႏိုးတစ္၀က္ ညခ်မ္းသည္ ေက်ာင္းအနီးရွိ က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္မွ အမူးသမား၏ ဆဲသံဆူသံ စိန္ေခၚသံတို႔ေၾကာင့္ စိုစိုစည္စည္ ရွိေန၏။ အာဂႏၲဳက ရဟန္းသည္ ညမထြက္ရအမိန္႔ ထုတ္ျပန္သကဲ့သို႔ ညမဆူရအမိန္႔ ထုတ္ျပန္လွ်င္ ေကာင္းလိမ့္မည္ဟု စဥ္းစားရင္း . . . . .။

:)
ရွင္အာစာရ
 (30-6-2014 to 7-7-2014)

ဆက္ဖတ္ရန္

တရားမင္းသခင္ - ၂၉။ ဖခင္တည္းဟူေသာ ခ်စ္ျခင္းျဖင့္

(. . . . . မွ အဆက္)

ဘုရားရွင္သည္ ယေသာဓရာကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ သာ၀ကႀကီးႏွစ္ပါး ျခံရံလ်က္ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္တို႔ ေဆာက္လုပ္လႉဒါန္းထားသည့္ နိေျဂာဓာ႐ံုေက်ာင္းေတာ္သို႔ ျပန္ႂကြေတာ္မူ၏။ ယေသာဓရာသည္ နန္းေဆာင္ေလသာျပတင္းေပါက္၌ ရပ္လ်က္ နန္းေတာ္မွ ထြက္ခြာေတာ္မူသည့္ ဘုရားရွင္ကို ေငးၾကည့္ေန၏။ သူ႔၏ အနီး၌ ရွိေနေသာ ရာဟုလာကိုပင္ သတိမထားမိေတာ့ေပ။ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးႏွင့္ မႉးမတ္တို႔ ဘုရားရွင္ကို ဗဟိုနန္းမေဆာင္အထိ လိုက္ပို႔ၾကၿပီး ထိုေနရာ၌ ေနရစ္ခဲ့ၾကသည္ကို ယေသာဓရာ ျမင္ေနရ၏။ အတည္ၿငိမ္ဆံုး အေအးခ်မ္းဆံုး အမူအရာျဖင့္ ျပန္ႂကြေတာ္ မူေနသည့္ ဘုရားရွင္ကိုလည္း ျမင္ေနရ၏။

ေလေအးတစ္ခ်က္ တိုက္ခတ္လိုက္သည္။ ေနမင္းသည္ အေနာက္ေကာင္းကင္၌ က်၀င္လ်က္ ရွိေန၏။ ထိုအခိုက္အတန္႔အတြင္း လမ္းမ်ားေပၚ၌ လူသူကင္းဆိတ္ေန၏။

ထိုစဥ္ ဘုရားရွင္၏ လက္ေတာ္ကို ဆြဲကိုင္လ်က္ ဘုရားရွင္၏ ေနာက္ေတာ္သို႔ လိုက္ပါေနသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ယေသာဓရာ ႐ုတ္တရက္ လွမ္းျမင္လိုက္ရ၏။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေနာက္ျပန္လွည့္၍ ၾကည့္လိုက္သည္။ ရာဟုလာ မရွိေတာ့ေပ။ ယေသာဓရာ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြား၏။ အေႁခြအရံ အေစခံမ်ားကို ဟစ္ေအာ္ျမည္တြန္ရင္း နန္းေဆာင္အေပၚထပ္ တစ္ခုလံုးႏွံ႔ေအာင္ ရာဟုလာကို လိုက္ရွာ၏။ နန္းေဆာင္အေပၚထပ္၌လည္းေကာင္း ေအာက္ထပ္၌လည္းေကာင္း ရာဟုလာကို မေတြ႔ရေပ။ နန္းေတာ္၀င္းထဲ၌လည္း ရာဟုလာ မရွိေပ။ ယေသာဓရာသည္ နန္းေဆာင္ေပၚ ျပန္တက္ၿပီး ျပတင္းေပါက္မွေန၍ ၾကည့္ျပန္၏။ ဘုရားရွင္၏ လက္ေတာ္ကို ဆြဲကိုင္လ်က္ ဘုရားရွင္၏ ေနာက္ေတာ္သို႔ လိုက္ပါေနေသာ ကေလးမွာ ရာဟုလာပင္ျဖစ္ေၾကာင္း တပ္အပ္ေသခ်ာ သိလိုက္သည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ကၽြန္မခုဇၨဳတၱရာကို ေခၚ၍ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးထံသို႔ ေျပးေလ၏။

ယေသာဓရာသည္ မင္းႀကီး၏ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္၌ စကားမေျပာႏိုင္ဘဲ ရွိေန၏။ ယေသာဓရာ ပူရျပန္ေလၿပီ။

“သမီးေတာ္ . . .။ ဘာျဖစ္တာလဲ”ဟု မင္းႀကီးက အလန္႔တၾကား ေမး၏။

“ခမည္းေတာ္ . . . ခမည္းေတာ္ . . . ရာဟုလာ မရွိေတာ့ဘူး။”

သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးလည္း ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္သြား၏။

“ေျပာစမ္းပါ သမီးေတာ္။ ရာဟုလာ ဘာျဖစ္တာလဲ။ မေတာ္တဆ တစ္ခုခု ျဖစ္သလား။”

“ခမည္းေတာ္ . . .။ ရာဟုလာက သမီးေတာ္ မသိလိုက္ခင္မွာ ဘုရားရွင္ေနာက္ လိုက္သြားတာ . . .။ ခု သူ႔အေဖရဲ့ လက္ကိုဆြဲၿပီး ေနာက္ကလိုက္ေနတယ္။ ခမည္းေတာ္ . . . ရာဟုလာကို ျပန္ေခၚႏိုင္တာ ခမည္းေတာ္ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္ ဘုရား . . .။”

ဘုရားရွင္သည္ ရာဟုလာကို ေက်ာင္းေတာ္သို႔ေခၚသြားၿပီး ေခါင္းတံုးတံုး သကၤန္း၀တ္ေစကာ ရွင္ျပဳေပးလိုက္ႏိုင္သည္ဟု ေတြးမိၿပီး သုေဒၶါဒနမင္းႀကီး ႐ုတ္ခ်ည္းပင္ စိုးရိမ္စိတ္ ျဖစ္မိ၏။ ဤသို႔ ေတြးမိၿပီးေနာက္ အရြယ္ႀကီးရင့္ၿပီျဖစ္ေသာ မင္းႀကီးသည္ ေသာကျဖင့္ ႐ူးသြပ္သည္ျဖစ္၍ သူ၏ ခႏၶာကိုယ္ အေျခအေနကို သတိမမူမိေတာ့ဘဲ နန္းေရွ႕ကြင္းျပင္သို႔ ထြက္သြား၏။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဘာမွအမိန္႔မေပးဘဲ ေတာင္ေ၀ွးေထာက္လ်က္ တစ္ေယာက္တည္း ထြက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။

မင္းႀကီးကို ျမင္လိုက္ရသူတို႔ အံ့ၾသတုန္လႈပ္သြားၾက၏။ ဘယ္တုန္းကမွ မင္းႀကီးတစ္ပါးတည္း လမ္းေပၚထြက္မေလွ်ာက္သည္ကို တိုင္းသူျပည္သားမ်ား သိထားၿပီး ျဖစ္ၾက၏။ ေသာကသည္ မင္းႀကီးသည္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ဘဲ ဒယီးဒယိုင္ ေျပးသြားရင္း အေမာတေကာ ျဖစ္ေန၏။ ေနာက္မွ လိုက္လာသည့္ ကာဠဳဒါယီ သူ႔ကို မမီေသးခင္မွာပင္ မင္းႀကီး ဆက္၍ မသြားႏိုင္ေတာ့ေပ။ ရပ္တန္႔၍ အေမာေျဖေနရ၏။ ကာဠဳဒါယီသည္ မင္းႀကီး၏ အနီးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ျမင္းေပၚမွ ဆင္းလိုက္ၿပီး မင္းႀကီးကို တိုးလွ်ိဳးေတာင္းပန္၍ ျမင္းေပၚတင္ေပးလိုက္၏။

“အို . . . ကာဠဳဒါယီ . . . ကာဠဳဒါယီရယ္ . . .။ ငါ့ေလာက္ ကံဆိုးတဲ့ အေဖမ်ိဳး ဒီ ကပိလ၀တ္မွာ ရွိမယ္ မထင္ပါဘူး . . .။ ငါ့စိတ္ နာက်င္လွၿပီ။ ငါ့စိတ္ဟာ တုတ္နဲ႔ထိုးဆြခံရတဲ့ အနာလို၊ ခဲနဲ႔ ပစ္ေပါက္ခံရတဲ့ အနာလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကာဠဳဒါယီ . . . ငါ့မွာ ေမွ်ာ္လက္ခ်က္ တစ္ခုပဲ ရွိတာ . . .။ အဲဒီ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သာ ဆံုးသြားရင္ေတာ့ ငါလည္း သြားပါၿပီ။”

“အရွင္မင္းႀကီး . . . ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒီေလာက္ထိလည္း စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကေတာ္ မမူပါနဲ႔ ဘုရား။ ရာဟုလာဟာ ေက်ာင္းေတာ္မွာ မင္းသား၀တ္ေလးနဲ႔ ရွိေနမယ္ ထင္ပါတယ္ ဘုရား။ မင္းသားေလးဟာ ေသြးသားဆက္စပ္မႈနဲ႔ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးမႈေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ေနာက္ လိုက္သြားတာ ျဖစ္မွာပါ ဘုရား။ သနားက႐ုဏာျပည့္၀ၿပီး အေႏွာင္အတြယ္ကင္းတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ့ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ ဖူးေတြ႔လိုက္ရသူဟာ ဘုရားရွင္ကို ေက်ာမခိုင္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ဘုရား”ဟု ကာဠဳဒါယီက ေျဖသိမ့္ ေလွ်ာက္ထား၏။

“ကာဠဳဒါယီ . . . ငါ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို စိုးရိမ္ေၾကာက္ရြံ႕ေနတာ။ ငါ့သားေတာ္ဘုရား ေမြးလာကတည္းက ရခဲ့တဲ့ စိုးရိမ္ေၾကာက္ရြံ႕မႈဟာ ငါ့ကို ႏွိပ္စက္ေနတယ္။ သံုးဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္လံုးလံုး ငါ ဆင္းရဲပင္ပန္းလာခဲ့တာ။ ငါ့သားေတာ္က သူ႔သာသနာအတြက္ပဲ သူ စဥ္းစာတယ္၊ ငါ့ေနျပည္ေတာ္အတြက္ မစဥ္းစားဘူးလို႔ ငါ ယူဆတယ္။”

“အဲဒီလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး . . . အရွင္မင္းႀကီး . . .။ မင္းသားေလး သာသနာ့ေဘာင္ ၀င္ေရာက္ဖို႔ ဘုရားရွင္က ဖိအားေပးလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးျဖင့္ နည္းနည္းေလးမွ မေတြးမိပါဘုရား။ ဘုရားရွင္ဟာ သားသမီးနဲ႔ ဇနီးမယားေတြ စိုးရိမ္ပူေဆြးရေအာင္ အိမ္ေထာင္သည္ ေယာက္်ားေတြကို ရဟန္းျပဳေပးတဲ့သူ မဟုတ္ပါဘုရား။ ဘုရားရွင္ဟာ အားလံုးအေပၚမွာ တရားမွ်တပါတယ္ ဘုရား . . .။”

“မဟုတ္ဘူး။ ကာဠဳဒါယီ . . . ရာဟုလာက သူ႔သားျဖစ္ေနေတာ့ ကေလးကို သူ ရွင္ျပဳေပးလိုက္လိမ့္မယ္လို႔ ငါ ထင္တယ္။

ျမန္ျမန္လုပ္ပါ ကာဠဳဒါယီ . . .။ ျမင္းကို ျမန္ျမန္ေမာင္းစမ္းပါ။”ဟု မင္းႀကီးက ေအာ္၍ အမိန္႔ေပး၏။

၎တို႔ႏွစ္ဦးသား ေက်ာင္းေတာ္အနီးသို႔ ေရာက္ၾကေလၿပီ။

ေရွးဦးစြာ ကာဠဳဒါယီသည္ ျမင္းေပၚမွ ဆင္းလိုက္ၿပီး မင္းႀကီးကို ျမင္းေပၚမွ ခ်ေပး၏။ ထို႔ေနာက္ မင္းႀကီးသည္ ေတာင္ေ၀ွးေထာက္လ်က္ ေက်ာင္းေတာ္ဆီသို႔ ဒယီးဒယိုင္ ေလွ်ာက္သြားေလသည္။

ဘုရားရွင္သည္ ေက်ာင္းေတာ္အတြင္း၌ ရွိေန၏။ သူ႔အတြက္ သီးျခား ျပင္ဆင္ထားသည့္ ေညာင္းေစာင္း၌ ေန႔သန္႔စင္ေတာ္မူူေန၏။ ရာဟုလာကိုကား မေတြ႔ရေပ။ မင္းႀကီး ထိတ္လန္႔သြား၏။ အလန္႔တၾကား ဟစ္ေအာ္လိုက္သည္။

“သားေတာ္ဘုရား။ ေျမးေတာ္ေလး ရာဟုလာ ဘယ္မွာလဲ။”

မင္းႀကီးသည္ ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ လွဲခ်လိုက္၏။

“ခမည္းေတာ္ . . .။ ရာဟုလာ ရွိပါတယ္။”ဟု ဘုရားရွင္က ျပန္လည္ ေျဖၾကားေတာ္မူ၏။

“အို . . . သားေတာ္ဘုရား။ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ခမည္းေတာ္ရဲ့ ဒဏ္ရာေဟာင္းကို ပိုဆိုးေအာင္ ဆြရတာလဲ။ အို . . .  နတ္ေဒ၀ါတို႔ . . .။ ဒီအဖိုးႀကီးကို ႏွစ္သိမ့္ႏိုင္မယ့္အရာ မရွိေတာ့ဘူးလား။ ခမည္းေတာ္ဟာ သားေတာ္ ရဟန္းျပဳေလမလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ႏွစ္ဆယ့္ကိုးႏွစ္လံုးလံုး စိတ္ဒဏ္ရာ ရခဲ့တာပါ။ သားေတာ္ ကပိလ၀တ္ ျပန္မလာမခ်င္း ေသာကသည္ႀကီး ျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။ သားေတာ္ကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေတြ႔ျမင္လိုက္ရၿပီးတဲ့ေနာက္ စိတ္ အနယ္ထိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရတုန္းပါ။ ခမည္းေတာ္ရဲ့ ဖခင္ေမတၱာဟာ ခမည္းေတာ္ရဲ့ အသားစိုင္ထဲ၊ ေသြးေၾကာေတြထဲ၊ အ႐ိုးေတြထဲ၊ ႐ိုးတြင္းျခင္ဆီထဲထိ စိမ့္၀င္ျပန္႔ႏံွ႔ေနတာပါ။ ခမည္းေတာ္ ဆင္းရဲပင္ပန္းလြန္လွပါတယ္ သားေတာ္ဘုရား . . .။ သားေတာ္ဘုရား . . . ရာဟုလာကို ျပန္ေပးပါ။ မင္းဆက္မျပတ္ေအာင္ ကာကြယ္ေပးပါ့မယ္လို႔ သားေတာ္ ကတိေပးထားတာပဲ။ ေအာက္ထစ္ဆံုး ဒီ ကတိေတာ့ တည္ပါဦး။ သားေတာ္ဘုရား . . . ရာဟုလာဟာ ငယ္ပါေသးတယ္။ ခမည္းေတာ္ရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အားလံုးဟာ သူ႔ဆီမွာ ရွိတာပါ။ ရာဟုလာကို ျပန္ေပးပါ။ အို . . .  ရာဟုလာကို ျပန္ေပးပါ”ဟု မင္းႀကီးက တိုးလွ်ိဳးေတာင္းပန္၏။

“ခမည္းေတာ္ . . . သားေတာ္က ရာဟုလာကို ေခၚခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရာဟုလာဟာ သူ႔အေမေတာင္ မသိလိုက္ဘဲ ထြက္လာခဲ့ၿပီး သားေတာ္ကို မီေအာင္လိုက္လာခဲ့တာပါ။ ခမည္းေတာ္ . . . သားေတာ္က ခရီးတစ္ခု စထြက္လိုက္ၿပီဆိုရင္ ေနာက္ျပန္မလွည့္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းေတာ္ကို တန္းျပန္လာခဲ့တာပါ။ သားေတာ္ဟာ ကေလးေတြကို အဓမၼ သိမ္းပိုက္ၿပီး မိဘေတြ ပူပင္ရေအာင္ လုပ္တဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ရာဟုလာဟာ ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္ ရွင္သာရိပုတၱရာနဲ႔အတူ ရွိေနပါတယ္။ ရာဟုလာကို ဘုရား တရား သံဃာဆိုတဲ့ သရဏဂံု သံုးပါးပဲ ေဆာက္တည္ေပးထားလိုက္ဖို႔ ရွင္သာရိပုတၱရာကို သားေတာ္ ေျပာထားပါတယ္။ ခမည္းေတာ္ . . . ရာဟုလာကို ျပန္ေခၚသြားႏိုင္ပါတယ္။ သူအရြယ္ေရာက္လို႔ သူ႔ဆႏၵအတိုင္း သာသနာ့ေဘာင္မွာ ရွင္ရဟန္း ျပဳခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သားေတာ္အေနနဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳး ရပ္တည္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ခမည္းေတာ္ . . . မ်က္ရည္ေတြ သုတ္လိုက္ပါ။ လုပ္ပါ . . . ခမည္းေတာ္။ ထလိုက္စမ္းပါ”ဟု ဘုရားရွင္က မိန္႔ေတာ္မူ၏။

သုေဒၶါဒနမင္းႀကီး ေပ်ာ္ရႊင္သြား၏။ ၀တ္႐ံုစ အစြန္းတစ္ခုျဖင့္ မ်က္ရည္သုတ္ရင္း မတ္တတ္ ရပ္လိုက္သည္။

“အို . . . သားေတာ္ဘုရား . . .။ ခမည္းေတာ္ျဖင့္ လန္႔ဖ်ပ္သြားတာပဲ . . .။ ခမည္းေတာ္ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့အတြက္ သားေတာ္ က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းပါရေစ သားေတာ္ဘုရား . . .။ သားေတာ္ . . . ယေသာဓရာလည္း သူ႔သားအတြက္ ငိုေနရွာတာ။ ရာဟုလာကို ေခၚၿပီး ျပန္ပါေတာ့မယ္။ ရာဟုလာကို ေခၚေပးပါ သားေတာ္ . . .။”

မင္းသားေလး ရာဟုလာသည္ ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္ ရွင္သာရိပုတၱရာ၏ သကၤန္းစြန္းကို ဆြဲလ်က္ လိုက္ပါလာ၏။ မင္းႀကီးက လက္ႏွစ္ဘက္ ဆန္႔တန္း၍ ရာဟုလာကို ႀကိဳေလရာ ရာဟုလာသည္ ရွင္သာရိပုတၱ၏ သကၤန္းစကို လႊတ္ကာ ဘုရားရွင္၏ ေညာင္ေစာင္း ေနာက္ကြယ္သို႔ သြားေရာက္၍ ပုန္းေလ၏။

မင္းႀကီးမွာ ျပံဳးရမလိုလို မဲ့ရမလိုလို ျဖစ္သြားၿပီး အကူအညီ ေတာင္းသည့္အေနျဖင့္ ဘုရားရွင္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ၾကည့္လိုက္၏။

ဘုရားရွင္သည္ ရာဟုလာကို ေခၚေတာ္မူ၏။

“ရာဟုလာ . . . ငါ့ေရွ႕ လာခဲ့ပါ။”

ရာဟုလာသည္ ဘုရားရွင္၏ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္သို႔ ထြက္လာခဲ့ၿပီး ငိုေန၏။

“ရာဟုလာ . . . ကေလးကို ရွာမေတြ႔လို႔ ကေလးအေမ ငိုေနၿပီ။ ကေလး . . . ကေလးအေမဆီ သြားလိုက္ပါဦး။ ဘိုးဘိုးႀကီးက ကေလးကို လာေခၚတာ။ လိုက္သြားလိုက္ပါ။ မ်က္ရည္ေတြ သုတ္လိုက္ပါဦး။”

“ဘဘ ဘုန္းဘုရား . . .။ ဘုန္းဘုရားရဲ့ အရိပ္က ေအးခ်မ္းပါတယ္ ဘုရား။ ဘုန္းဘုရားရဲ့ အရိပ္ကို ခိုေနၿပီး ဘုန္းဘုရား ဘယ္သြားသြား ဘုန္းဘုရားရဲ့ လက္ကိုဆြဲၿပီး ေနာက္ကလိုက္ေနခ်င္ပါတယ္ ဘုရား။”

“မဟုတ္ေသးဘူး ရာဟုလာ။ ကေလးကို ေကၽြးေမြးျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ ကေလးအေမရဲ့ အရိပ္က ပိုေအးရမွာ . . .။ ကေလးက ငယ္လြန္းေသးတယ္။ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ လိုအပ္ေနေသးတယ္။”

“ဘဘ . . . သားလည္း လူႀကီးျဖစ္လာမွာပဲေပါ့။”

“ဟုတ္ပါတယ္ ရာဟုလာ။ ကေလးလည္း တစ္ေန႔ေန႔မွာ လူႀကီး ျဖစ္လာမွာေပါ့။”

“ဘဘ ဘုန္းဘုရား . . . ဒါဆိုရင္ . . . သား လူႀကီးျဖစ္လာေတာ့ ေအးခ်မ္းတဲ့ ဘုန္းဘုရားရဲ့ အရိပ္ကို လာခိုလို႔ ရမလား။”

“ရာဟုလာ . . .။ အဲဒါေတာ့ ကေလးရဲ့ သေဘာေပါ့။”

မင္းသားေလး ရာဟုလာသည္ အဘိုးျဖစ္သူ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီး၏ လက္ကိုဆြဲလ်က္ လိုက္ပါေနရင္း ဘုရားရွင္ဆီသို႔ မၾကာခဏ ျပန္လွည့္၍ ၾကည့္ေန၏။ ဘယ္ဘက္လက္ျဖင့္ မင္းႀကီး၏ လက္ကို ဆြဲကိုင္ထားၿပီး အေ၀းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ဘုရားရွင္ကို ညာဘက္လက္ျဖင့္ ေ၀ွးရမ္းႏႈတ္ဆက္လ်က္ ရွိေနေလ၏။

 (ဆက္ရန္ . . . . .)

:) 

ရွင္အာစာရ

Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE.

(ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)

ဆက္ဖတ္ရန္

တရားမင္းသခင္ - ၂၈။ ရာဟုေလာ၀ါဒ

ဘုရားရွင္သည္ ခမည္းေတာ္မင္းႀကီး၊ သာ၀ႀကီး ႏွစ္ပါးတို႔ႏွင့္အတူ နန္းေဆာင္အတြင္းသို႔ ၀င္ေတာ္မူ၏။ ျပင္ဆင္ခင္းက်င္းထားသည့္ ေနရာ၌ ဘုရားရွင္ ထိုင္ေတာ္မူၿပီးေသာအခါ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးသည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ၌ သားငယ္ရာဟုလာႏွင့္အတူ ထိုင္ေနသည့္ ယေသာဓရာကို ညႊန္ျပလ်က္ ဘုရားရွင္အား ေလွ်ာက္ထား၏။

“သားေတာ္ဘုရား . . . သားေတာ္ဘုရား အေနာ္မာျမစ္ကမ္းမွာ အ၀ါေရာင္သကၤန္း ဆင္ျမန္းလိုက္ၿပီလို႔ သတင္းၾကားတဲ့ေနကစၿပီး ဒီေန႔ထိေအာင္ပဲ ယေသာဓရာဟာ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ မ၀တ္ေတာ့ဘဲ အ၀ါေရာင္သကၤန္းနဲ႔တူတဲ့ ၀တ္႐ံုၾကမ္းၾကမ္းေတြပဲ ၀တ္ပါေတာ့တယ္ ဘုရား . . .။ သားေတာ္ဘုရား ေ၀သာလီမွာ ဒုကၠရစရိယာ က်င့္ေနၿပီလို႔ ၾကားရေတာ့လည္း သူက အစာမာေတြ မစားေတာ့ဘဲ အရည္ကိုသာ ေသာက္ပါေတာ့တယ္။ သားေတာ္ဘုရား အစာျပန္စားၿပီလို႔ ၾကားရေတာ့မွ သူလည္း အစာျပန္စားတာပါ။ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ အိပ္ယာေနရာေတြကိုလည္း အသံုးမျပဳေတာ့ပါဘူး။ အေမႊးနံ႔သာေတြလည္း မလိမ္းမျခယ္ေတာ့ပါဘူး။ အသားငါးလည္း မစားေတာ့ပါဘူး။ မွတ္မိပါေသးတယ္ သားေတာ္ဘုရား . . . သူ႔ဖခင္က သူ႔ကိုျပန္ေခၚမယ္၊ မင္းသားတစ္ပါးနဲ႔ လက္ဆက္ေပးမယ္ဆိုတုန္းက သူ႔ဖခင္ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ၿပီး ငိုေနရွာတာ . . .။ သားေတာ္ ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ ေျခနင္းေတာ္အစံုကို ရင္ခြင္မွာ ေပြ႔ပိုက္ၿပီး ငိုရွာတာ . . .။ အဲဒီ ေျခနင္းေတာ္ကို သူက မနက္တိုင္း မနက္တိုင္း ပန္းေတြနဲ႔ပူေဇာ္ၿပီး ရွိခိုးတာေလ။ သားေတာ္ကို လြမ္းလြန္းလို႔ ခမည္းေတာ္ ပူေဆြးရတယ္ ငိုေႂကြးရတယ္ ဆိုရင္လည္း ခမည္းေတာ္ကို သူက ႏွစ္သိမ့္ရေသးတယ္ . . .။ သားေတာ္အတြက္ မပူေဆြးဖို႔၊ သားေတာ္အတြက္ ဆုေတာင္းေမတၱာသာ ပို႔သဖို႔ ခမည္းေတာ္ကို သူ သတိေပးရတာလည္း အႀကိမ္တစ္ေထာင္ ဘယ္ကမလဲ။ သားေတာ္ . . . ခုေတာ့ သားေတာ္အတြက္ ခမည္းေတာ္ ဂုဏ္ယူပါတယ္။ လူသားေတြအတြက္ သားေတာ္က ႀကီးျမတ္တဲ့ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားမႈ ျပဳခဲ့တယ္ဆိုရင္ ယေသာဓရာလို မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ စြန္႔လႊတ္အနင့္နာခံမႈဟာလည္း ျမင့္ျမတ္လွပါေပတယ္ သားေတာ္ဘုရား . . .။”

“ခမည္းေတာ္ . . .။ ယေသာဓရာ သားေတာ္ကို ပါရမီျဖည့္ခဲ့တာဟာ ဒီတစ္ဘ၀တည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဘ၀မ်ားစြာ သံသရာမွာ ယေသာဓရာဟာ သားေတာ္ရဲ့ ပါရမီျဖည့္ဖက္ ဘ၀ေဖာ္ေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ သူဟာ ျမင့္ျမတ္သူပါ။ သူဟာ ႀကီးျမတ္သူပါ။”

မိခင္၏ အနီး၌ရွိေနေသာ သားေတာ္ေလး ရာဟုလာသည္ ဘုရားရွင္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကို တစ္ခ်ိန္လံုး ေငးစိုက္ၾကည့္ေန၏။ ရာဟုလာသည္ တိတ္ဆိတ္ညင္သာစြာ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ၿပီး ဘုရားရွင္၏ ထံေတာ္ပါးသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း တိုးသြား၏။ စကား တစ္ခြန္းမွ် မေျပာဘဲ ဘုရားရွင္၏ သကၤန္းေတာ္ကို တို႔ကိုင္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ဘုရားရွင္၏ ဒူးေတာ္ႏွစ္ဘက္ေပၚ၌ လက္တင္ထားလ်က္ ဘုရားရွင္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ေမာ္ဖူးလိုက္၏။

“ကေလး ရာဟုလာ . . .။ ငါ့ အရိပ္ခိုရတာ သေဘာက်သလား။”

“သေဘာက်တာေပါ့ ေဖေဖ။”

ရာဟုလာ အလြန္အမင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္။ သူ ေၾကာက္လည္းမေၾကာက္ေပ။ စိတ္ေထြျပားမႈလည္း ကင္းေန၏။ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ပို၍နီးေအာင္ တိုးကပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဘုရားရွင္၏ ဒူးေတာ္ေပၚ တင္ထားသည့္လက္ျဖင့္ ဘုရားရွင္၏ လက္ခလယ္ေတာ္ကို တို႔ပုတ္ၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲမွာ ေျပာေန၏။

“လက္ေခ်ာင္းႀကီးေတြ သန္႔ရွင္းလိုက္တာ။ ႏူးညံ့လိုက္တာ။”

“ကေလး ရာဟုလာ . . . ေအးခ်မ္းတဲ့ ငါ့အရိပ္မွာ ထာ၀ရ ခိုလႈံခ်င္တယ္ဆိုရင္ ငါလို ရဟန္းျပဳရလိမ့္မယ္။ ရဟန္းျပဳဖို႔ ဆိုတဲ့ကိစၥကလည္း ကေလးအတြက္ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။ ရဟန္းဘ၀ဆိုတာ နန္းေတာ္ထဲမွာ ေနရတာလို သက္ေတာင့္သက္သာ မရွိဘူး။ ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းေတြ ႂကြယ္၀တာ မဟုတ္ဘူး။ ခမည္းေတာ္ မင္းႀကီးကလည္း ကေလးကို ထီး႐ိုက္နန္းရာ လႊဲအပ္ဖို႔ ဆႏၵရွိေနတယ္။ ခမည္းေတာ္ မင္းႀကီးဆီက ထီးေမြနန္းေမြကို ခံယူမလား၊ ငါ့ဆီက ဓမၼအေမြကို ခံယူမလားဆိုတာ ကေလး အရြယ္ေရာက္မွပဲ ကေလး ကိုယ္တိုင္ ေရြးျခယ္ဆံုးျဖတ္ရမွာပါ။ ဓမၼအေမြကို ခံယူမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေလ့လာသင္ယူစရာေတြ အမ်ားႀကီး မရွိပါဘူး။ က်င့္ၾကံစရာေတြကလည္း ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းေတြပါပဲ။ ထီးနန္းအေမြ ခံယူၿပီး တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီး ေလ့လာရလိမ့္မယ္။ တိုင္းက်ိဳးျပည္က်ိဳး သည္ပိုးထမ္းရြက္တဲ့ ေနရာမွာလည္း ျပဳဖြယ္ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီး ရွိလိမ့္မယ္။”

ရာဟုလာသည္ ဘုရားရွင္ကို စကားတံု႔ျပန္ျခင္း မရွိဘဲ ဘုရားရွင္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ေငးလ်က္သာ ၿငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ေန၏။ ဘုရားရွင္က ဆက္လက္၍ မိန္႔ေတာ္မူ၏။

“ရာဟုလာ . . . ကေလးက ငယ္ေသးေတာ့ မင္းတို႔က်င့္၀တ္ ဆယ္မ်ိဳးကို သိမယ္မထင္ဘူး။ ထီးနန္းအေမြ ခံယူတယ္ဆိုရင္ က်င့္သံုးတတ္ေအာင္ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္တို႔ရဲ့ အက်င့္ဆယ္မ်ိဳးကို မွတ္သားထားပါ။ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္တို႔ဟာ ဒါနက်င့္၀တ္ကို က်င့္သံုးၾကတယ္။ ရဟန္းပုဏၰား သူေတာ္စင္ေတြကို လႉဒါန္းၾကတယ္။ ပရိစၥာဂက်င့္၀တ္ကို က်င့္သံုးတဲ့ အေနနဲ႔ အမႈထမ္းေတြကို လစာရိကၡာ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ေပးၾကတယ္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ ျပည္သူေတြကိုလည္း ေပးကမ္းေထာက္ပံ့ၾကတယ္။ သီလ ေဆာက္တည္ၿပီးေတာ့ သီလက်င့္၀တ္ကို က်င့္သံုးၾကတယ္။ ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္ျခင္း အဇၨ၀က်င့္၀တ္ကို က်င့္သံုးၾကတယ္။ အေျပာအဆို အျပဳအမူ သိမ္ေမြ႔ျခင္း မဒၵ၀က်င့္၀တ္ကို က်င့္သံုးၾကတယ္။ အခါအားေလ်ာ္စြာ ဥပုသ္သီတင္း ေဆာက္တည္ၿပီးေတာ့ တပက်င့္၀တ္ကို က်င့္သံုးၾကတယ္။ အမ်က္ေဒါသ မထြက္ဘဲ အေကၠာဓက်င့္၀တ္ကို က်င့္သံုးၾကတယ္။ အ၀ိဟႎသန က်င့္၀တ္ကို က်င့္သံုးတဲ့ အေနနဲ႔ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူေတြကို မႏွိပ္စက္ၾကဘူး။ မညႇင္းဆဲၾကဘူး။ သည္းခံျခင္း ခႏၲီက်င့္၀တ္ကို ျဖည့္ဆည္းၾကတယ္။ ျပည္သူ႔ဆႏၵကို မဆန္႔က်င္ၾကဘူး။ ဒါကေတာ့ အ၀ိေရာဓန က်င့္၀တ္ပဲ။ ကေလးအေနနဲ႔ က်င့္၀တ္ဆယ္မ်ိဳးကို မွတ္သားဖို႔ ခက္တယ္ဆိုရင္ ေနာက္ဆံုးျဖစ္တဲ့ အ၀ိေရာဓန က်င့္၀တ္ကိုပဲ မွတ္သားထားပါ။ အ၀ိေရာဓန က်င့္၀တ္ကို က်င့္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ က်န္တဲ့က်င့္၀တ္ေတြကိုပါ က်င့္သံုးၿပီးသား ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ ရာဟုလာ . . . မင္းေကာင္းမင္းျမတ္တို႔ဟာ ရဟန္း ရွင္ လူ ျပည္သူေတြ လႈပ္လႈပ္ရြရြ မျဖစ္ရေလေအာင္၊ တိုင္းႏိုင္ငံေတာ္ ေအးခ်မ္းသာယာၿပီး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္၊ ေနျပည္ေတာ္ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေအာင္ စီမံေပးတတ္ၾကတယ္။ ေနျပည္ေတာ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အခါမွာ အၾကမ္းမဖက္ၾကဘူး။ ရာဇပရိယာယ္ ႂကြယ္ႂကြယ္နဲ႔ ျပည္သူေတြ ကိုယ့္ဘက္ပါေအာင္ ေသြးေဆာင္စည္း႐ံုး သိမ္းသြင္းႏိုင္ၾကတယ္။ ၾကက္သားအုပ္မႀကီးက ၾကက္ကေလးေတြကို ရင္အုပ္မကြာ ကြပ္ကဲအုပ္ခ်ဳပ္သလို တိုင္းသူျပည္သားေတြကို အၾကင္နာနဲ႔ ဖိစီးၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ၾကတယ္။ ေရွးမင္းေတြရဲ့ က်င့္ထံုးေဟာင္း၊ လုပ္နည္းေကာင္းေတြကို က်င့္သံုးၾကတယ္။ ေရွးကနည္းေကာင္းေတြကို မပယ္ၾကဘူး။ အခြန္အတုပ္လည္း အမ်ားႀကီး မေကာက္ၾကဘူး။ ျပည္သူေတြ ပူပန္ေအာင္ ႏွိပ္စက္တဲ့ အာဏာရွင္ဆိုးႀကီးေတြ မဟုတ္ၾကဘူး။ ျပည္သူကို သနားၾကင္နာၾကတယ္။

ရာဟုလာ . . . ေကာင္းကင္မွာ သာေနတဲ့ တိမ္စင္လမင္းႀကီးဟာ ေလာကႀကီး အေပၚမွာ ေအးျမတဲ့ အလင္းဓာတ္ေတြ ျဖန္႔ခ်ေပးေနတယ္။ လမင္းႀကီးဟာ ေနလို မပူဘူး။ ေအးျမတယ္။ ၾကယ္ေတြရံတဲ့ လမင္းႀကီးဟာ က်က္သေရရွိတယ္။ အလားတူပဲ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္တို႔ဟာလည္း တိုင္းေနျပည္ေတာ္ အေပၚမွာ လမင္းလိုက်င့္ၾကတယ္။ ၾကယ္ရံတိမ္စင္ လမင္းႀကီး တင့္တယ္သလို မတ္ေပါင္းရံတဲ့ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္ေတြဟာ တင့္တယ္ၾကတယ္။ တိုင္းျပည္ကို ပြင့္လင္းေစၾကတယ္။ စည္ပင္ႀကီးပြားေစၾကတယ္။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ေထာင္ကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ၿပီး ကန္႔သတ္ပိတ္ဆို႔ မထားၾကဘူး။ တိုင္းတစ္ပါးမင္းတို႔ရဲ့ ၀ိုင္းပယ္ပိတ္ဆို႔ျခင္း၊ ျငင္းပယ္ဒဏ္ခတ္ျခင္းကိုလည္း မခံၾကရဘူး။  ျပည္သူလူထုကေရာ ကမၻာ့လူထုကပါ ‘ေကာင္းေလစြ၊ ေကာင္းေလစြ၊ ေကာင္းေလစြ’လို႔ ခ်ီးက်ဴးေထာမနာ အျပဳခံရၾကတယ္။

ရာဟုလာ . . . မွတ္သားစရာေတြ မ်ားေနၿပီလား။ လိုရင္းမွတ္ဖို႔က လြယ္ပါတယ္။ တိုင္းသားျပည္သူ ရဟန္းရွင္လူေတြကို ေက်ာသားရင္သား မခြဲျခားဘဲ သနားၾကင္နာဖို႔နဲ႔ တိုင္းသားျပည္သူ ရဟန္းရွင္လူေတြရဲ့ ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ပါပဲ။”

ႏႈတ္ဆိတ္ေနသူ ရာဟုလာသည္ စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေန၏။ ယေသာဓရာလည္း ႏွစ္ေထာင္းအားရစြာ နားေထာင္လ်က္ရွိေနသည္။ သုေဒၶါဒန မင္းႀကီးကား ဘုရားရွင္၏ စကား၀ါက် တစ္ခုတစ္ခု ဆံုးတိုင္းဆံုးတိုင္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ ရွိေနေလေတာ့၏။

(ဆက္ရန္ . . . . .)

:)

ရွင္အာစာရ

က်မ္းညႊန္းမွတ္စု

------------------

“ဒါနံ သီလံ ပရိစၥာဂံ၊ အဇၨ၀ံ မဒၵ၀ံ တပံ။

အေကၠာဓံ အ၀ိဟႎသဉၥ၊ ခႏၲိဉၥ အ၀ိေရာဓနံ။”

(မဟာဟံသဇာတက၊ အသီတိနိပါတ စသည္။ CSCD)

---

"ခပ္သိမ္းျပည္သူ၊ ရဟန္းလူကို၊ သိမ္းျမန္းပိုက္ထုပ္၊ ၾကက္သားအုပ္သို႔၊ မလႈပ္ေစေၾကာင္း၊ ျဖည့္ျဖားေယာင္းလ်က္၊ က်င့္ေဟာင္းမလြန္၊ တုတ္ခြန္မျပင္း၊ သနားျခင္းျဖင့္၊ ႏွိပ္နင္းကလူ၊ မပူေစရ၊ ကြပ္ဆံုးမလ်က္၊ ထြန္းပေျပာင္ေျပာင္၊ မိုးထက္ေခါင္ႏႈိက္၊ အေရာင္ခ်မ္းလြန္၊ လဗိမာန္လွ်င္၊ ပူပန္မရွိ၊ ၿငိမ္းေလဘိသို႔၊ ၾကယ္တိရံကာ၊ တင့္တယ္စြာသား၊ ပမာပံုသင့္၊ လႏွယ္က်င့္၍၊ လင္းပြင့္တိုင္းကား၊ စည္ပင္ပြားလ်က္။     ။ လူမ်ားေကာင္းခ်ီးတြန္ေစမင္း။"

[ကန္ေတာ္မင္းေက်ာင္းဆရာေတာ္

(ရတနာပူရ ျပည္အင္း၀တြင္ ဒုတိယမင္းေခါင္း၏ အရီးေတာ္ဆရာ)

စာ - ၁၀ - ၁၁၊ "ေလာကသာရပ်ိဳ ႔"၊ က၀ိမ်က္မွန္စာပံုႏွိပ္တိုက္၊ ၁၉၄၇]

---

Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE.

(ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)

ဆက္ဖတ္ရန္

မယားေလးေယာက္

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု အဦးပိုင္း ကာလတုန္းကေပါ့ . . .။ သမၺာဓဓာ၀နေနျပည္ေတာ္ႀကီးကို တည္ေထာင္ဖန္ဆင္းေတာ္မူတဲ့ ဒသသတသဟႆကဉၥနမင္းႀကီး လူႀကီးေရာဂါနဲ႔ အိပ္ယာထဲ လဲေနခ်ိန္မွာ မင္းတိုင္ပင္ အမတ္ႀကီးေတြက အိမ္ေရွ႕ဥပစာ  သတသဟႆ၀ဇီရမင္းသားႀကီးကို ထီးနန္းလႊဲအပ္လိုက္ၾကသတဲ့။ ဒါကို ဒသသတသဟႆကဉၥနမင္းႀကီးကလည္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သေဘာတူသတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ သတသဟႆ၀ဇီရမင္းႀကီး ထီးနန္းစိုးစံေတာ္မူခ်ိန္မွာ ေဘာဂ၀တီ ဦးေလ်ာင္ဂြမ္းဆိုတဲ့ စီးပြားေရးသမားႀကီး တစ္ေယာက္ဟာ ေနျပည္ေတာ္အတြင္းမွာ အႂကြယ္၀ဆံုး သူေဌးႀကီးအျဖစ္ ထင္ရွားသတဲ့။ အဲဒီ သူေဌးႀကီးမွာ “ေဒၚကမၼ၀ါဒီ၊ ေဒၚဂဟပတာနီ၊ ေဒၚဓန၀တီ နဲ႔ ေဒၚယသ၀တီ”ဆိုတဲ့ မယားေလးေယာက္ ရွိသတဲ့။

[အဲဒီေခတ္က ပါဠိစာေပ ထြန္းကားတဲ့ေခတ္မို႔ တိုင္းျပည္နာမည္ မင္းနာမည္ လူနာမည္အပါအ၀င္ နာမည္အမ်ားစုကို ပါဠိလို မွည့္ေခၚၾကသတဲ့။ ေနျပည္ေတာ္ အတြင္းက အဂၢါဘိဓဇမဟာ၀ိဇၨာလယ ပါဠိတကၠသိုလ္ႀကီးဟာ ကမၻာမွာ အထူးထင္ရွား ေၾကာ္ၾကားသတဲ့။ ႏိုင္ငံတကာမွာ တကၠသိုလ္ႀကီးနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ထားတဲ့ လက္ေအာက္ခံ ပါဠိေကာလိပ္ေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေက်ာ္ ရွိသတဲ့။ ႏိုင္ငံျခားသာသနာျပဳ ရဟန္းေတာ္ေတြရဲ့ စြမ္းေဆာင္မႈေၾကာင့္ မဇၥၽိမေဒသ၊ ေဂါယာန၊ အပရေဂါယာန၊ စိနရ႒၊ မလယ၊ သီဟပူရ အစရွိတဲ့ တိုင္းတစ္ပါး ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း ပါဠိစာေပ ထြန္းကားျပန္႔ပြားေနသတဲ့။ အင္တာေနရွင္နယ္ ပါဠိသင္တန္း၊ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ပါဠိသင္တန္း၊ ဂလိုဘယ္ ပါဠိသင္တန္း၊ ယူနီဗာဆယ္ ပါဠိသင္တန္း စတဲ့ ပါဠိသင္တန္းေတြ  လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိေနလို႔ ပါဠိစာေပကို စိတ္၀င္စားသူေတြ အလြယ္တကူ ေလ့လာႏိုင္ၾကသတဲ့။ မဇၥၽိမေဒသ သာသနာျပဳ ရဟန္းတစ္ပါးဟာ ေသာၾကာ ေစတန္ ယူေရးနပ္ဆိုတဲ့ ၿဂိဳလ္ႀကီးသံုးလံုးအထိ သြားေရာက္ၿပီး ပါဠိစကားေျပာသင္တန္းေတြ ဖြင့္လွစ္ႏိုင္စြမ္း ရွိသတဲ့။ လကမၻာမွာ သူ သြားေရာက္ဖြင့္လွစ္မယ့္ ပါဠိစကားေျပာသင္တန္းကေတာ့ အက်ိဳးမရွိလွဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ပါဠိတကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ဆရာေတာ္ႀကီး ဒိဗၺေသာတအဘိညာဏ ရွင္အာစာရ အရွင္သူျမတ္က ကန္႔ကြက္လိုက္လို႔ အစီအစဥ္ ပ်က္ခဲ့ရသတဲ့။ ဒါက စကားညႇပ္ပါ။]

သူေဌးႀကီးဟာ သီးသန္႔အိမ္တစ္ေဆာင္စီ ေပးထားတဲ့ မယားေလးေယာက္နဲ႔ တစ္ႏွစ္မွာ သံုးလစီ အလွည့္က် ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ပါသတဲ့။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူေဌးႀကီးဟာ Advanced Immigration Disorderly Systemized  (AIDS)ဆိုတဲ့ ေခတ္ေပၚေရာဂါဆိုးတစ္မ်ိဳး ကူးစက္ခံရၿပီး ေသလုေမ်ာပါးနဲ႔ အိပ္ယာထဲ လဲပါေလေရာတဲ့။ အဲဒီေတာ့ မၾကာခင္က လက္ထပ္ယူခဲ့တဲ့ အငယ္ဆံုး မယားေလး ေဒၚယသ၀တီကို သူ႔အနားမွာ ေနေပးၿပီး သူ႔ကို ျပဳစုဖို႔ လူမမာ သူေဌးႀကီးက ေခၚထားလိုက္သတဲ့။ အစြမ္းကုန္ ျပဳစုေပးေနတဲ့ မယားေလးကို လူမမာ သူေဌးႀကီးက ေျပာသတဲ့။ ကဗ်ာဆန္ဆန္ သြယ္သြယ္လ်လ် ေခ်ာေမာလွပ ေျပျပစ္တဲ့ မယားေလးကို လက္နဲ႔ အားယူပုတ္လိုက္ၿပီး ေလသံသဲ့သဲ့ ႏံု႔ႏံု႔ယဲ့ယဲ့ေလးနဲ႔ ႏြဲ႔ႏြဲ႔ႀကီး ေျပာသတဲ့။

“ညီမ . . . ကိုႀကီးေတာ့ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြင္း ေသရေတာ့မယ္။ သြားရေတာ့မယ္ . . .။ ညီမကို ထားခဲ့ရေတာ့မယ္ . . .။ မင္းမရွိလို႔ မျဖစ္ဘူး . . .။ ကိုႀကီးနဲ႔ အတူလိုက္ခဲ့ပါလား . . .။”

ျဖဴစင္၀င္းမြတ္တဲ့ အလွပေဂးမေလး ေဒၚယသ၀တီက ျပန္ေျပာသတဲ့။

“မဟုတ္တာ . . .။ ေနခဲ့မွ ျဖစ္မယ္။ ကိုႀကီးရဲ့ အသုဘ အခမ္းအနားမွာ ကိုႀကီးရဲ့ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြကို လူသိရွင္ၾကား ေျပာေပးမယ္ေလ။ ဒါပဲ လုပ္ေပးႏိုင္မယ္။”

ေဒၚယသ၀တီဟာ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ အခန္းထဲက ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္သြားသတဲ့။

ေဒၚယသ၀တီရဲ့ ေအးစက္ မာေၾကာ ျပတ္သားတဲ့ တံု႔ျပန္ခ်က္က သူေဌးႀကီးရဲ့ ႏွလံုးသားကို ဓားနဲ႔ထိုးလိုက္သလို ျဖစ္သြားသတဲ့။ သူကေတာ့ အငယ္ဆံုး အလွဆံုး အခ်စ္ဆံုးမို႔ အေရးေပးခဲ့လိုက္ရတာ . . .။ သြားေလရာရာ တစ္ဖ၀ါး မကြာ . . .။ ဧည့္ခံပြဲေတြ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲေတြအစ စီးပြားေရး ကုန္စည္ျပပြဲေတြအဆံုး ပြဲသဘင္ အားလံုးမွာ . . .။ ေနာက္ဆံုး အျပင္လူ ၀င္ခြင့္မရတဲ့ ထိပ္သီးစည္းေ၀းပြဲေတြမွာေတာင္ အထူးကိုယ္ေရး အရာရွိ တစ္ေယာက္လို . . .။ အဲဒီ အခ်စ္တံုးေလးက ခုေတာ့ . . .။

ဒါနဲ႔ အရြယ္လတ္ပိုင္း တတိယမယား ေဒၚဓန၀တီကို ေခၚေပးဖို႔ အေစခံတစ္ေယာက္ကို အမိန္႔ေပးလိုက္သတဲ့။ ဒီမယားကို လက္ထပ္ခြင့္ရဖို႔ သူေဌးႀကီး အသည္းအသန္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတာတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ထိုက္တန္တယ္ ေျပာရမယ္။ ေဒၚဓန၀တီက သူေဌးႀကီးကို ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ျခင္းေတြ ေပးဆက္ႏိုင္ပါသတဲ့။ ဘာမဆို မၿငိျငင္ရေအာင္ သေဌးႀကီး လိုသမွ် စိတ္တိုင္းက်ေအာင္ စီမံေပးသတဲ့။ ‘တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ အလွပိုင္ရွင္မေလးကို ရထားတာ ကံေကာင္းလိုက္တာ’လို႔လည္း အေပါင္းအသင္း ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြက မၾကာခဏ ခ်ီးက်ဴးေထာမနာ ျပဳၾကသတဲ့။ ေနာက္ၿပီး ဣေျႏၵရွင္ မဖုရားဟာ လင္သားအေပၚ အထူး သစၥာေစာင့္သိပါသတဲ့။ ေဒၚဓန၀တီနဲ႔ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ခ်ိန္ေတြဟာ သူေဌးႀကီးအတြက္ ေလးနက္တည္ၿငိမ္တဲ့ ဘ၀အဓိပၸာယ္ကို နားအလည္ႏိုင္ဆံုး အခ်ိန္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါသတဲ့။

အမိန္႔ေတာ္ျမတ္အတိုင္း အျမန္ေရာက္ရွိလာတဲ့ ေဒၚဓန၀တီရဲ့ ဖေယာင္းသား လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားရင္း သူေဌးႀကီးက ေျပာသတဲ့။

“ခင္ရယ္ . . . ကိုယ္ေတာ့ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြင္း ေသရေတာ့မယ္ . . .။ မင္းနဲ႔ခြဲရရင္ ကိုယ္ေတာ့ အထီးက်န္ၿပီေပါ့ . . .။ ကိုယ္နဲ႔အတူ လိုက္ခဲ့ပါလား . . .။”

ခံစားခ်က္ ကင္းမဲ့တဲ့ အမူအယာနဲ႔ ခိုင္ခိုင္မာမာ ျပတ္ျပတ္သားသားႀကီး ေဒၚဓန၀တီ ေျဖလိုက္တာက . . .

“လံုး၀ကို မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ရွင္ . . .။ ဒါမ်ိဳး တစ္ခါမွ မၾကံဳးဖူးဘူး။ ေဆြမ်ိဳးေတြ မိတ္ေဆြေတြ အားလံုးကို ဖိတ္ၾကားၿပီး ရွင့္ရဲ့ အသုဘကို အခမ္းနားဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးမယ္ေလ။ ဧည့္သည္ေတြကို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ဧည့္ခံ ေကၽြးေမြးမယ္။ ဘြဲ႔တံဆိပ္ေတာ္ရ ေထရ္ႀကီး၀ါႀကီး သံဃာေတာ္ အပါးတစ္ေထာင္ကို သရဏဂံုတင္ေပးဖို႔ ပင့္ဖိတ္ၿပီး တစ္ပါးတစ္ပါးကို သိန္းတစ္ေထာင္တန္ န၀ကမၼ လွဴဒါန္းမယ္။ ရွင့္အတြက္ အမွ်ေ၀မယ္။ အသုဘ ၿပီးရင္ေတာ့ တာ့တာပဲ။ သားသမီးေတြကလည္း ရွိေသးတယ္ . . .”တဲ့။

သူေဌးႀကီးဟာ ဟိုေတြးဒီေတြး ေတြးေနရင္း စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ၿပီး ေရာဂါပိုတိုးလာသတဲ့။

“ေအာ္ . . . ငါမရွိတဲ့ေနာက္မွာ ဓန၀တီဟာ ပိုင္ရွင္သစ္ရဲ့ ရင္ခြင္သစ္မွာ . . . . . .”

ဒါနဲ႔ စိတ္နာနာနဲ႔ ေဒၚဓန၀တီကို ေမာင္းထုတ္လိုက္ၿပီး ဒုတိယမယား ေဒၚဂဟပတာနီကို ဆင့္ေခၚလိုက္သတဲ့။ ေဒၚဂဟပတာနီဟာ အလွအပ အေနနဲ႔ ဆြဲေဆာင္မႈ သိပ္မရွိလွေပမယ့္ သူေဌးႀကီး အယံုၾကည္ရဆံုး စိတ္အခ်ရဆံုး အရင္းႏွီးဆံုး ျဖစ္သတဲ့။ ေဒၚဂဟပတာနီနဲ႔ သူေဌးႀကီးတို႔ ေပါင္းသင္းလာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကလည္း ၾကာၿပီကိုး။ သူေဌးႀကီး အခက္အခဲ ျပႆနာေတြ ၾကံဳရတိုင္း ေဒၚဂဟပတာနီက မညီးမျငဴ ကူညီေပးသတဲ့။ သူေဌးႀကီး လိုအပ္တဲ့ အခါတိုင္း ေဒၚဂဟပတာနီက အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနသတဲ့။ ေဒၚဂဟပတာနီရဲ့ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အၾကံဉာဏ္ေကာင္းေတြေၾကာင့္ ေျပလည္သြားတဲ့ ျပႆနာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိသတဲ့။ ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာ ေရာက္လာတဲ့ ေဒၚဂဟပတာနီရဲ့ ေဖာ္ေရြတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း သူေဌးႀကီးက ေျပာသတဲ့။

“အခ်စ္ရယ္ . . .။ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္အတြင္း ကိုယ္ေသရေတာ့မယ္ . . .။ ေသၿပီဆိုရင္ ကိုယ္ေတာ့ အထီးက်န္ ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ . . .။ ကိုယ္ အေဖာ္ရေအာင္ မင္း ကိုယ္နဲ႔လိုက္ခဲ့ပါ ေနာ္ . . .။”

ေဒၚဂဟပတာနီက ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ျပန္ေျပာသတဲ့။

“၀မ္းနည္းပါတယ္ ရွင္ . . .။ ကၽြန္မလည္း တကယ့္ကို ေၾကကြဲရပါတယ္ . . .။ ဒါေပမယ့္ ရွင့္ေနာက္ေတာ့ မလိုက္ႏိုင္လို႔ပါ . . .။ ကၽြန္မ သခ်ႋဳင္းထိပဲ လိုက္ပို႔ႏိုင္မွာ . . .။ ဒါထက္ေတာ့ မပိုႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ရွင္ . . .။”

ဒီလိုနဲ႔ သူေဌးႀကီးဟာ မေသခင္ကဘဲ အထီးက်န္ ျဖစ္ေနေတာ့သတဲ့။ ၀မ္းနည္းပက္လက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး ပထမမယားျဖစ္တဲ့ ငယ္ေပါင္းႀကီး ေဒၚကမၼ၀ါဒီကို ေခၚလိုက္ၿပီး သူ႔ေနာက္လိုက္ခဲ့ဖို႔ ေတာင္းပန္သတဲ့။

“ရွင္မရယ္ . . .။ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္အတြင္း ကိုယ္ ေသရေတာ့မယ္။ ဒီခရီးကို ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း သြားရမွာ။ ကိုယ့္ကို သနားပါအံုး။ ကိုယ္အေဖာ္ရေအာင္ ကိုယ္နဲ႔အတူ လိုက္ခဲ့ပါေနာ္ . . .။”

မတုန္မလႈပ္ ခံစားခ်က္ကင္းကင္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ေဒၚကမၼ၀ါဒီက ေျပာသတဲ့။

“လိုက္မွာေပါ့ ေမာင္ရယ္ . . . ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မက သံသရာလက္တြဲေဖာ္ေတြပဲ . . .။ မိကမၼဟာ . . . ေမာင့္ရဲ့ စစ္မွန္တဲ့ ဘ၀ေဖာ္ပါ။ ဘာမွ အားမငယ္ပါနဲ႔ ေမာင္ရယ္ . . .။”

ေဒၚကမၼ၀ါဒီဟာ သူေဌးႀကီးအတြက္ အေပးဆပ္ႏိုင္ဆံုး ငယ္ေပါင္း မယားႀကီးေပါ့။ သူတို႔ဟာ သက္တူရြယ္တူ ငယ္ေဖာ္ကစားဘက္ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ျဖစ္ၾကသတဲ့။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ သူတို႔ခ်င္း ခ်စ္ၾကႀကိဳက္ၾကၿပီး မိဘေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ိုင္းကလည္း သေဘာတူလို႔ လက္ထပ္ေပါင္းသင္းခဲ့ၾကသူေတြပါတဲ့။ ဒါတင္ မကဘဲ သူေဌးႀကီးရဲ့ အရာရာဟာ ဒီမယားႀကီးေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာရတာပါတဲ့။ သူေဌးႀကီးရဲ့ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀မႈေတြ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ေၾကာ္ၾကားမႈေတြ ခမ္းနားထည္၀ါမႈေတြ ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ နဲ႔ ခိုင္ခိုင္မာမာ တည္တံ့ေနေအာင္ ေဒၚကမၼ၀ါဒီက ေနာက္ကြယ္ကေန ပံ့ပိုးႀကိဳးကိုင္ ေပးေနရတာပါတဲ့။ သူေဌးႀကီးရဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြမွာ ေဒၚကမၼ၀ါဒီရဲ့ မိဘအေမြ ပစၥည္းေတြ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံထားတာဟာ ပိုင္ဆိုင္မႈ အားလံုးရဲ့ တစ္၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ ပါ၀င္ပါသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ငန္းေတြ အရွိန္ျမင့္ျမင့္နဲ႔ ေအာင္ျမင္လာၿပီး သူေဌးႀကီးလည္း ေနျပည္ေတာ္အတြင္း ေၾကာ္ၾကားလာခ်ိန္မွာေတာ့  မယားႀကီး ေဒၚကမၼ၀ါဒီဟာ တျဖည္းျဖည္း မ်က္ကြယ္ျပဳ ေခ်ာင္ထိုးခံခဲ့ရပါသတဲ့။ အထူးသျဖင့္ တတိယမယား ေဒၚဓန၀တီ၊ စတုတၳမယား  ေဒၚယသ၀တီတို႔နဲ႔ လက္ထပ္ၿပီးခ်ိန္မွာ သူေဌးႀကီးရဲ့ စိမ္းကားမႈေတြက လူသိရွင္ၾကား ေပၚေပၚထင္ထင္ႀကီး ျဖစ္လာခဲ့ပါသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚကမၼ၀ါဒီကေတာ့ သူေဌးႀကီးကို ေမတၱာမပ်က္ႏိုင္ပါဘူးတဲ့။ ေနာက္ဆံုး သူေဌးႀကီးနဲ႔ တြဲလက္မျဖဳတ္ဘဲ သူေဌးႀကီးနဲ႔အတူ ရဲရဲႀကီး ေသပြဲ၀င္သြားပါသတဲ့ . . .။

ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။ ဒီပံုျပင္မွာ ပါတဲ့ မယားေလးေယာက္ဆိုတာ တကယ့္သက္ရွိလူသားေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ “ေဒၚကမၼ၀ါဒီ၊ ေဒၚဂဟပတာနီ၊ ေဒၚဓန၀တီ နဲ႔ ေဒၚယသ၀တီ”ဆိုတဲ့ မယားေလးေယာက္ဟာ အစဥ္အတိုင္း “ကံတရား၊ မိသားစု၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ နဲ႔ ေအာင္ျမင္ေၾကာ္ၾကားမႈ”တို႔ ျဖစ္ၾကၿပီး လူတိုင္းလူတိုင္း ဒီမယားေလးေယာက္ ရွိၾကတယ္လို႔ ပံုေျပာဆရာက ဆိုပါတယ္။ ဘယ္မယားကို ဦးစားေပးၾကမလဲ။ အခ်ိန္ရရင္ ပံုျပင္ကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္ပါ။

:)

ရွင္အာစာရ

Ref: pp 218-9, The man with four wives, "Opening the Door of Your Heart and other Buddhist tales of Happiness"

by Ajahn Brahm

Thomas C. Lothian Pty Ltd

132 Albert Road, South Melbourne, Victoria 3205

First published 2004

Printed in Singapore by Brahm Education Centre 2006 - 5000 copies

Picture from (12 May 2011): http://www.osnatfineart.com/

ဆက္ဖတ္ရန္