ေသြးသား ေတာ္စပ္သူျဖစ္ျဖစ္၊ ေသြးသားမေတာ္စပ္ဘဲ တစ္နည္းနည္းႏွင့္ ပတ္သက္ေနသူပဲျဖစ္ျဖစ္ သက္ဆိုင္သူ တစ္ဦးတစ္ေရာက္ ဘဝတစ္ပါး ေျပာင္းသြား ကြယ္လြန္တဲ့အခါမွာ သြားေလသူကို ရည္ရြယ္ၿပီး ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ၾကတာဟာ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာတို႔ရဲ့ တာဝန္ဝတၱရား ျဖစ္ပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုလို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
သြားေလသူအတြက္ ကုသိုလ္ျပဳရာမွာ ကြယ္လြန္သူအတြက္နဲ႔ က်န္ရစ္သူအတြက္ဆိုၿပီး အက်ိဳးစီးပြား ႏွစ္မ်ိဳး ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကပါတယ္။ သူ႔အတြက္ ရိကၡာျဖည့္ေပးတဲ့သေဘာ၊ ကိုယ့္အတြက္ ရိကၡာထုပ္တဲ့သေဘာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သြားေလသူကို အမွ်ေပးေဝဖို႔ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္တဲ့အခါမွာ ေသခ်ာမႈနဲ႔ မေသခ်ာမႈတို႔ ပါဝင္ေနပါတယ္။ ေကာင္းမႈရဲ့ အက်ိဳးအာနိသင္ကို ကြယ္လြန္တဲ့သူတို႔ ရမရ မေသခ်ာပါဘူး။ လက္ေတြ႕ေဆာင္႐ြက္ၾကတဲ့ က်န္ရစ္သူမိသားစု ကုသိုလ္ရတာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ကုသိုလ္ေရး သက္သက္သာ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာတာကိုသာ ဦးစားေပးသင့္ပါတယ္။ ဒါမွသာ ေကာင္းျမတ္တဲ့ အက်ိဳးကို မုခ်ခံစားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ မပိုင္တဲ့အလုပ္ မပီတဲ့ကိစၥကို ေဆာင္႐ြက္လို႔ေတာ့ အက်ိဳးရလာဒ္ မေသခ်ာပါဘူး။ လုပ္သမွ် အရာထင္ဖို႔ ေသခ်ာတာကို အပီအျပင္ ေဆာင္႐ြက္ဖို႔လိုပါတယ္။ (ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ စတဲ့စတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့။)
က်န္ရစ္သူေတြ ျပဳလုပ္တဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို ဘဝေျပာင္း သြားသူက ျမင္သိႏိုင္ၿပီး ဝမ္းေျမာက္သာဓုေခၚႏိုင္မွ ကြယ္လြန္သူ အက်ိဳးခံစားရပါတယ္။ က်န္ရစ္သူေတြ ျပဳလုပ္ၾကတဲ့ေကာင္းမႈကို ဘဝေျပာင္းသြားသူေတြ ျမင္ႏိုင္ မျမင္ႏိုင္ဆိုတာ မေသခ်ာပါဘူး။ ဘယ္ဘဝေရာက္ေန ၾကသလဲ မသိႏိုင္ပါဘူး။ ေကာင္းျမတ္တဲ့ အထက္အထက္ နတ္ခ်မ္းသာကို ခံစားေနၾကရင္ ဒီကသာ သူတို႔အတြက္ ရည္႐ြယ္ၿပီး ေကာင္းမႈေတြ လုပ္ေပးေနရတယ္၊ သူတို႔ကေတာ့ သူတို႔စည္းစိမ္နဲ႔သူတို႔ ဟန္က်ေနလို႔ ဒီကလူေတြကို သတိရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ ငရဲမွာ ေကာ့ေနတယ္ဆိုရင္လည္း ဒီကလုပ္ေနတဲ့ ေကာင္းမႈကို ဘယ္သိႏိုင္မလဲ။ လူ႔ဘဝ လူ႔ပဋိသေႏၶကို ရတယ္ဆိုရင္လည္း ဘဝသစ္မွာ ေဆြသစ္မ်ိဳးသစ္ မိတ္သစ္ေဆြသစ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေနေရာေပါ့။ တိရစၧာန္ ျဖစ္ရတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ စဥ္းစားစရာေတာင္ မလိုပါဘူး။
သြားေလသူတို႔ရဲ့ လားရာဂတိ ေရာက္ရာဘဝကို မသိႏိုင္တဲ့အတြက္ သူ႔အတြက္ ရည္ရြယ္တဲ့ ကုသိုလ္ကို ေတြ႔ျမင္ ၾကားသိႏိုင္တဲ့ နတ္ျဖစ္ေနမယ္၊ ၿပိတၱာျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ သူတို႔အက်ိဳးရွိပါေစလို႔ ရည္႐ြယ္ၿပီး ဝတၱရားအတိုင္း ေဆာင္႐ြက္ေပးၾကရတာပါ။ သူတို႔သိသိ မသိသိ၊ ဘဝေျပာင္းသြားသူေတြ အက်ိဳးရရ မရရ ကိုယ္တိုင္ကုသိုလ္ျပဳလုပ္သူတို႔ မုခ်ေကာင္းက်ိဳးရ မွာပါပဲ။ ဒီလို ကံရဲ့အက်ိဳးကို ယံုတယ္ဆိုရင္ သမၼာဒိ႒ိ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသမၼာဒိ႒ိ၊ ေကာင္းျမတ္တဲ့ ဥာဏ္အျမင္က ကိုယ့္ကို မုခ် ေကာင္က်ိဳး ေပးမွာပါ။
ေနာက္ထပ္ မေသခ်ာတာတစ္ခုက အလႉခံပုဂၢိဳလ္နဲ႔ ပတ္သက္ေနပါတယ္။ အလႉရွင္တို႔ရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္က သာသနာအတြက္ ျဖစ္ေပမယ့္ အလႉဝတၳဳကို သာသနာအတြက္ တကယ္အသံုးခ် မခ် အလႉရွင္တို႔ မသိႏိုင္ဘူး။ အလႉရွင္ရဲ့ လႉဖြယ္ဝတၳဳကို အလႉခံပုဂၢိဳလ္က ဘယ္လိုအသံုးခ်မွာလဲ။ သာသနာေတာ္ တစ္ရပ္လံုး အတြက္လား၊ ပုဂၢလိက ဆႏၵအတြက္လား။ ျဖစ္ႏိုင္ေျခေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ သာသနာအတြက္ အက်ိဳးရွိရွိ မရွိရွိ အလႉရွင္တို႔ ဒါနေျမာက္ပါတယ္။
မေသခ်ာတာေတြနဲ႔ ေဝ့မေနဘဲ ေသခ်ာတာကိုပဲ လုပ္ရမွာပါ။ သြားေလသူ နည္းတူပဲ က်န္ရစ္သူေတြလည္း တစ္ေန႔ ေသလမ္းေရာက္ၾကရမွာပါ။ သြားမည့္သူေတြေပါ့။ အဲဒီလို ဘဝကူးတဲ့အခါ က်န္ခဲ့တဲ့ သားေျမးေတြက မိမိတို႔အတြက္ ရည္စူးၿပီး ကုသိုလ္ျပဳၾကပါလိမ့္ဦးမယ္။ အဲဒါကို မိမိတို႔ သာဓုေခၚခြင့္ ရၾကပါ့မလား။ မေသခ်ာပါဘူး။ ပုထုဇဥ္တို႔ သဘာဝအတိုင္း သံသရာမွာ ပရမ္းပတာ က်င္လည္ရရင္ သားေျမးေတြရဲ့ အမွ်ေဝသံဆိုတာ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သေလာက္ ပါပဲ။ ဘဝကူးၿပီးမွ သူမ်ားဆီက ကုသိုလ္အမွ်ကို လက္ေဝခံလုပ္ရတာ မေသခ်ာပါဘူး။ ဒီေတာ့ မေသခင္ ကတည္းက ကိုယ္ပိုင္ကုသိုလ္ကို ကိုယ္တိုင္ျပဳလုပ္ထားရပါမယ္။ ကိုယ့္ရိကၡာ ကိုယ္စုထားရပါမယ္။ ဒါမွသာ ဂတိေကာင္းမယ္။ သံသရာ အတြက္စိတ္ေအးရမယ္ မဟုတ္ပါလား။
သာေရးပဲျဖစ္ျဖစ္ နာေရးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါနျပဳရာမွာ အလႉခံ အယုတ္အျမတ္အလိုက္ ေကာင္းက်ိဳးနိမ့္ျမင့္ ကြဲျပားပါတယ္။ လယ္ယာေျမ ေကာင္းမွ စိုက္ပ်ိဳးတဲ့သီးႏွံ ထြန္းကားသလို အလႉခံျမင့္ျမတ္မွ ဒါနအက်ိဳးေပး ႀကီးျမတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်က္ဟာ သာမန္ပုဂၢိဳလ္ေတြ အတြက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ကုသိုလ္ျပဳရာမွာ ဘုရားေလာင္းတို႔ ထံုးကို ႏွလံုးမူသင့္ပါတယ္။ ေရွးဘုရားေလာင္း တို႔ဟာ ဒါနျပဳရာမွာ အလႉခံပုဂၢိဳလ္ မခြဲျခားပါဘူး။ ေဂါတမဘုရား အေလာင္းေတာ္ ပါရမီျဖည့္ခဲ့တဲ့ ဘဝေတြထဲက သုေမဓာ ရွင္ရေသ့ဘဝနဲ႔ ေဝႆႏၲရာမင္းဘဝကို ယွဥ္ၾကည့္ရင္ အေလာင္းေတာ္ဟာ သုေမဓာဘဝမွာ ႏုေသးတယ္။ ေဝႆႏၲရာ ဘဝက်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ရင့္က်က္ေနၿပီ။ ရင့္က်က္တဲ့ဘဝနဲ႔ မရင့္က်က္ ေသးတဲ့ဘဝ၊ ဘဝႏွစ္ခုမွာ အေလာင္းေတာ္ ပါရမီကုသိုလ္ ျပဳဆည္းပူးခဲ့တာကို ယွဥ္ၾကည့္သင့္ပါတယ္။ သုေမဓာရွင္ရေသ့ဟာ ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရား ႂကြလာမယ့္လမ္းကို ခင္းက်င္းျပင္ဆင္တယ္။ လမ္းခင္းလို႔ မၿပီးခင္မွာ ဘုရားရွင္ ႂကြေတာ္မူလာလို႔ ရွင္ရေသ့က သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို တံတားထိုးေပးတယ္။ ဒီလို ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ရင္းၿပီး ကုသိုလ္ျပဳႏိုင္တာ တစ္ဖက္ကဘုရားျဖစ္ေနလို႔ပဲ။ ဒီလို စဥ္စားႏိုင္ပါတယ္။
အခုမွဗ်ာဒိတ္ စရမယ့္၊ သူေဌးဘဝက ဆင္းသက္လာတဲ့ ပုထဇဥ္သုေမဓာ ရွင္ရေသ့က ေတာ္႐ံုတန္႐ံု သာမန္လူအတြက္ ဒီေလာက္ထိ ရက္ေရာႏိုင္ပါ့မလား။ စဥ္းစားစရာပဲ။ ခႏၶာကိုယ္ကို တံတားအျဖစ္ေပးလႉတဲ့ ဘုရားေလာင္းမွာ တစ္ဘက္ကအလႉခံကို ငဲ့ကြက္တဲ့စိတ္ ရွိမယ္ဆို ရွိႏိုင္ပါေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေဝႆႏၲရာမင္းဘဝကိုၾကည့္ပါ။ အလႉရဲ မင္းေဝႆန္တဲ့။ အေလာင္းေတာ္ဟာ အလႉ အလြန္ရက္ေရာတယ္။ အလႉရက္ေရာလြန္းလို႔ တိုင္းျပည္က ႏွင္ထုတ္ခံရတဲ့အထိပဲ။ တိုင္းျပည္က ကန္႔ကြက္ေပမယ့္လည္း အေလာင္းေတာ္က အလႉမရပ္ပါဘူး။ ရက္ေရာတုန္းပါပဲ။ တိုင္းျပည္က ႏွင္ထုတ္လိုက္လို႔ ဟိမဝႏၲာေတာထဲ ထြက္လာေတာ့ စူဇကာပုဏၰားက ေတာထဲအထိလိုက္ၿပီး သားေတာ္နဲ႔ သမီးေတာ္ကို ကြ်န္အျဖစ္ ခိုင္းေစဖို႔ အလႉခံတယ္။ အေလာင္းေတာ္က လႉရဖို႔အဓိကပဲ။ သားသမီးႏွစ္ေယာက္စလံုး လႉလိုက္တယ္။ စူဇကာပုဏၰားဘာလဲဆိုတာ အေလာင္းေတာ္ ထည့္မစဥ္းစား ပါဘူး။ သိၾကားမင္းက ပုဏၰာေယာင္ေဆာင္ၿပီး မဒၵီမိဖုရားကို အလႉခံေတာ့လည္း လႉလိုက္တာပဲ။ အလႉခံမေ႐ြး ပါဘူး။
အေလာင္းေတာ္ ပါရမီျဖည့္ခဲ့တဲ့ ဘဝႏွစ္ခုကိုယွဥ္ၾကည့္ပါ။ ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရားထံမွာ ခႏၶာကိုယ္ တံတားခင္းလႉခဲ့တဲ့ အလႉနဲ႔ စူဇကာပုဏၰားကို သားသမီးလႉလိုက္တဲ့အလႉ ဘယ္အလႉကပိုျမတ္မလဲ။ ေဝႆႏၲရာမင္းဘဝမွာ အေလာင္းေတာ္ဟာ ပါရမီေတြ ရင့္က်က္ေနလွၿပီ။ သုေမဓာရွင္ရေသ့ ဘဝမွာေတာ့ ႏုေသးတယ္။ ရင့္က်က္သူတို႔ရဲ့ အမႈကိစၥဟာ မရင့္က်က္ေသးသူတို႔ရဲ့ အမႈကိစၥထက္ ျမင့္ျမတ္ပါတယ္။ ဘုရားေလာင္းရဲ့ ဘဝႏွစ္ခု ပါရမီအႏုအရင့္ကိုၾကည့္ၿပီး အလႉႏွစ္ခုကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ပါ။
ေျပာခ်င္တာက ေဝႆႏၲရာမင္းဘဝမွာ အလႉခံကိုမၾကည့္ဘဲ ရက္ရက္ေရာေရာလႉႏိုင္တာဟာ ပါရမီေတာ္ေတြ အလြန္ရင့္က်က္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပဲ။ ဒါေျပာခ်င္တာပါ။ ဒီအတိုင္းပဲ အလႉခံပုဂၢိဳလ္ ဘာျဖစ္ေနေန ကိုယ့္ရဲ့အလႉ ပါရမီေျမာက္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။
အေလာင္းေတာ္ အရင့္အမာႀကီးေတြဟာ အလႉခံပုဂၢိဳလ္ မေ႐ြးျခယ္ပါဘူး။ အလႉခံပုဂၢိဳလ္ ျမင့္ျမတ္ရင္ အက်ိဳးေပး ႀကီးျမတ္မွာပဲလို႔ ကိုယ့္အက်ိဳးကို ေမွ်ာ္လင့္ထားရင္ အလႉခံပုဂၢိဳလ္ မခြဲျခားဘဲ ဒါနေျမာက္ဖို႔၊ ပါရမီျပည့္ဖို႔ရည္႐ြယ္ လႉဒါန္းတာေလာက္ မျမင့္ျမတ္ပါဘူး။ ရိကၡာထုပ္ မခိုင္ပါဘူး။
ဒီေတာ့ ေသသူကို ရည္ရြယ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလြတ္သေဘာ ကုသိုလ္ျပဳတာ သက္သက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပးလႉစြန္႔ၾကဲတဲ့ အခါတိုင္း အလႉဝတၳဳ အေပၚမွာ တပ္မက္စြဲလန္းထားတဲ့ တဏွာေလာဘကို ပယ္ခြာ သုတ္သင္လိုက္ႏိုင္ဖို႔သာ အဓိက က်ပါတယ္။ ကိုယ့္အလႉကိုယ္ ဝမ္းေျမာက္ေက်နပ္ ႏိုင္ရပါမယ္။ ေနာင္အခါ အပရေစတနာျဖစ္လို႔ ျပဳျပဳသမွ်ကုသိုလ္ကို ျပန္သတိရ ဝမ္းေျမာက္ရင္လည္း ဒါနျပဳလုပ္ၿပီး ေလာဘကြာက် သြားတာကိုပဲ အေလးေပးေအာက္ေမ့ ႏိုင္ရပါမယ္။
ကုသိုလ္တစ္ခုျပဳမိရင္ ေနာက္ဆက္တြဲ အျခံအရံ ကုသိုလ္ေတြ တဆက္ႀကီး တစဥ္ႀကီး ပြားလာတတ္ပါတယ္။ အဓိကျဖစ္တဲ့ ဒါနကုသိုလ္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး သီလေဆာက္တည္ၾကတယ္။ သီလကုသိုလ္။ ဘာသာေရးအသိ တိုးပြားရာတိုးပြားေၾကာင္း တရားနာၾကတယ္။ ဓမၼႆဝနကုသိုလ္။ ဒါန၊ ပိုင္ဆိုင္ထား တာေတြထဲက ခြဲေဝလႉဒါန္းလိုက္ေတာ့ ေလာဘပါးသြားတယ္။ အလႉခံပုဂၢိဳလ္နဲ႔ အလႉပြဲလာၾကသူေတြကို ေမတၱာ ထားတဲ့အတြက္ ေဒါသကို သိမ္းဆည္းထားရာ ေရာက္တယ္။ တရားနာၿပီး အသိအျမင္၊ ဥာဏ္အလင္း တိုပြားလာလို႔ ေမာဟအမိုက္အေမွာင္ ေလ်ာ့သြားတယ္။ ဘယ္ကုသိုလ္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဘယ္လို ကုသိုလ္ေတြပဲပြားပြား ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟတရားဆိုးေတြ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ဖို႔ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ နားလည္ထားရမယ္။ ေလာဘပါးမသြားဘူး၊ ေဒါသကိုေလွ်ာ့မခ်ႏိုင္ဘူး၊ ေမာဟေလ်ာ့က် မသြားဘူးဆိုရင္ အမည္ ပညတ္အားျဖင့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္တယ္လို႔ ေျပာၾကေပမယ့္ ႀကီးျမတ္တဲ့ ကုသိုလ္မရပါဘူး။ ဆင္မသင့္ရင္ ကုသိုလ္လုပ္ရင္း အကုသိုလ္ေတာင္ ပါလာတတ္ေသးတယ္။ ကိုယ္က သံသရာရိကၡာဆိုၿပီး စုေဆာင္းထုပ္ပိုးေနရင္း အမိႈက္ထုပ္ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုသိုလ္လုပ္တယ္လို႔ နာမည္ခံထားရင္ တကယ္ကုသိုလ္ရေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔လိုပါတယ္။ ကုသိုလ္လုပ္ရင္း အကုသိုလ္ အျပစ္မသင့္ေအာင္ သတိထား ေဆာင္႐ြက္သင့္ပါတယ္။
ေနာက္ေနာင္ဘဝ သံသရာအတြက္ မေသခင္၊ က်န္းမာေနစဥ္မွာ ကုသိုလ္ေတြမ်ားမ်ား စုေဆာင္းၾကပါ။ ကိုယ့္ရိကၡာ ကိုယ္ထုပ္ၾကပါ။ ေနာက္ဘဝက်မွ သူမ်ားမွ်ေဝေပးမယ့္ ကုသိုလ္ သူမ်ားျဖည့္ေပးမယ့္ ရိကၡာကို ေစာင့္စားဖို႔စိတ္ မကူးၾကပါနဲ႔။ ဘယ္လို ကုသိုလ္ပဲလုပ္လုပ္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို၊ ကိုယ့္ကုသိုလ္နဲ႔ ဆက္စပ္ ေနသမွ်ကို သိပ္အေလး မထားၾကပါနဲ႔။ ကိုယ့္ကုသိုလ္ ပါရမီေျမာက္ဖို႔ပဲ အဓိကထား ေဆာင္႐ြက္ၾကပါ။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳတိုင္း ျပဳတိုင္း ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ တရားဆိုးေတြကို ပယ္သတ္ႏိုင္ဖို႔ စိတ္သန္ထားၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။ ကုသိုလ္ျပဳတဲ့ အခါမွာေတာင္ ၾကားဝင္ပါလာတတ္တဲ့ အကုသိုလ္အဖ်က္တရား အမိႈက္စုပ္ေတြကို ပညာ သတိနဲ႔ တားျမစ္ ဖယ္ထုပ္ၾကၿပီး ပါရမီကုသိုလ္ထုပ္ကို သန္႔သန္႔ေလး ျပင္ဆင္ထုပ္ပိုး ႏိုင္ၾကပါေစ။ ဘဝ သံသရာမွာ အားကိုးေလာက္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္ကုသိုလ္ေတြ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ျပဳလုပ္ဆည္းပူးႏိုင္ၾကပါေစ။
:)
