တရားမင္းသခင္ - ၂၈။ ရာဟုေလာ၀ါဒ

ဘုရားရွင္သည္ ခမည္းေတာ္မင္းႀကီး၊ သာ၀ႀကီး ႏွစ္ပါးတို႔ႏွင့္အတူ နန္းေဆာင္အတြင္းသို႔ ၀င္ေတာ္မူ၏။ ျပင္ဆင္ခင္းက်င္းထားသည့္ ေနရာ၌ ဘုရားရွင္ ထိုင္ေတာ္မူၿပီးေသာအခါ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးသည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ၌ သားငယ္ရာဟုလာႏွင့္အတူ ထိုင္ေနသည့္ ယေသာဓရာကို ညႊန္ျပလ်က္ ဘုရားရွင္အား ေလွ်ာက္ထား၏။

“သားေတာ္ဘုရား . . . သားေတာ္ဘုရား အေနာ္မာျမစ္ကမ္းမွာ အ၀ါေရာင္သကၤန္း ဆင္ျမန္းလိုက္ၿပီလို႔ သတင္းၾကားတဲ့ေနကစၿပီး ဒီေန႔ထိေအာင္ပဲ ယေသာဓရာဟာ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ မ၀တ္ေတာ့ဘဲ အ၀ါေရာင္သကၤန္းနဲ႔တူတဲ့ ၀တ္႐ံုၾကမ္းၾကမ္းေတြပဲ ၀တ္ပါေတာ့တယ္ ဘုရား . . .။ သားေတာ္ဘုရား ေ၀သာလီမွာ ဒုကၠရစရိယာ က်င့္ေနၿပီလို႔ ၾကားရေတာ့လည္း သူက အစာမာေတြ မစားေတာ့ဘဲ အရည္ကိုသာ ေသာက္ပါေတာ့တယ္။ သားေတာ္ဘုရား အစာျပန္စားၿပီလို႔ ၾကားရေတာ့မွ သူလည္း အစာျပန္စားတာပါ။ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ အိပ္ယာေနရာေတြကိုလည္း အသံုးမျပဳေတာ့ပါဘူး။ အေမႊးနံ႔သာေတြလည္း မလိမ္းမျခယ္ေတာ့ပါဘူး။ အသားငါးလည္း မစားေတာ့ပါဘူး။ မွတ္မိပါေသးတယ္ သားေတာ္ဘုရား . . . သူ႔ဖခင္က သူ႔ကိုျပန္ေခၚမယ္၊ မင္းသားတစ္ပါးနဲ႔ လက္ဆက္ေပးမယ္ဆိုတုန္းက သူ႔ဖခင္ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ၿပီး ငိုေနရွာတာ . . .။ သားေတာ္ ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ ေျခနင္းေတာ္အစံုကို ရင္ခြင္မွာ ေပြ႔ပိုက္ၿပီး ငိုရွာတာ . . .။ အဲဒီ ေျခနင္းေတာ္ကို သူက မနက္တိုင္း မနက္တိုင္း ပန္းေတြနဲ႔ပူေဇာ္ၿပီး ရွိခိုးတာေလ။ သားေတာ္ကို လြမ္းလြန္းလို႔ ခမည္းေတာ္ ပူေဆြးရတယ္ ငိုေႂကြးရတယ္ ဆိုရင္လည္း ခမည္းေတာ္ကို သူက ႏွစ္သိမ့္ရေသးတယ္ . . .။ သားေတာ္အတြက္ မပူေဆြးဖို႔၊ သားေတာ္အတြက္ ဆုေတာင္းေမတၱာသာ ပို႔သဖို႔ ခမည္းေတာ္ကို သူ သတိေပးရတာလည္း အႀကိမ္တစ္ေထာင္ ဘယ္ကမလဲ။ သားေတာ္ . . . ခုေတာ့ သားေတာ္အတြက္ ခမည္းေတာ္ ဂုဏ္ယူပါတယ္။ လူသားေတြအတြက္ သားေတာ္က ႀကီးျမတ္တဲ့ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားမႈ ျပဳခဲ့တယ္ဆိုရင္ ယေသာဓရာလို မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ စြန္႔လႊတ္အနင့္နာခံမႈဟာလည္း ျမင့္ျမတ္လွပါေပတယ္ သားေတာ္ဘုရား . . .။”

“ခမည္းေတာ္ . . .။ ယေသာဓရာ သားေတာ္ကို ပါရမီျဖည့္ခဲ့တာဟာ ဒီတစ္ဘ၀တည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဘ၀မ်ားစြာ သံသရာမွာ ယေသာဓရာဟာ သားေတာ္ရဲ့ ပါရမီျဖည့္ဖက္ ဘ၀ေဖာ္ေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ သူဟာ ျမင့္ျမတ္သူပါ။ သူဟာ ႀကီးျမတ္သူပါ။”

မိခင္၏ အနီး၌ရွိေနေသာ သားေတာ္ေလး ရာဟုလာသည္ ဘုရားရွင္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကို တစ္ခ်ိန္လံုး ေငးစိုက္ၾကည့္ေန၏။ ရာဟုလာသည္ တိတ္ဆိတ္ညင္သာစြာ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ၿပီး ဘုရားရွင္၏ ထံေတာ္ပါးသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း တိုးသြား၏။ စကား တစ္ခြန္းမွ် မေျပာဘဲ ဘုရားရွင္၏ သကၤန္းေတာ္ကို တို႔ကိုင္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ဘုရားရွင္၏ ဒူးေတာ္ႏွစ္ဘက္ေပၚ၌ လက္တင္ထားလ်က္ ဘုရားရွင္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ေမာ္ဖူးလိုက္၏။

“ကေလး ရာဟုလာ . . .။ ငါ့ အရိပ္ခိုရတာ သေဘာက်သလား။”

“သေဘာက်တာေပါ့ ေဖေဖ။”

ရာဟုလာ အလြန္အမင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္။ သူ ေၾကာက္လည္းမေၾကာက္ေပ။ စိတ္ေထြျပားမႈလည္း ကင္းေန၏။ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ပို၍နီးေအာင္ တိုးကပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဘုရားရွင္၏ ဒူးေတာ္ေပၚ တင္ထားသည့္လက္ျဖင့္ ဘုရားရွင္၏ လက္ခလယ္ေတာ္ကို တို႔ပုတ္ၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲမွာ ေျပာေန၏။

“လက္ေခ်ာင္းႀကီးေတြ သန္႔ရွင္းလိုက္တာ။ ႏူးညံ့လိုက္တာ။”

“ကေလး ရာဟုလာ . . . ေအးခ်မ္းတဲ့ ငါ့အရိပ္မွာ ထာ၀ရ ခိုလႈံခ်င္တယ္ဆိုရင္ ငါလို ရဟန္းျပဳရလိမ့္မယ္။ ရဟန္းျပဳဖို႔ ဆိုတဲ့ကိစၥကလည္း ကေလးအတြက္ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။ ရဟန္းဘ၀ဆိုတာ နန္းေတာ္ထဲမွာ ေနရတာလို သက္ေတာင့္သက္သာ မရွိဘူး။ ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းေတြ ႂကြယ္၀တာ မဟုတ္ဘူး။ ခမည္းေတာ္ မင္းႀကီးကလည္း ကေလးကို ထီး႐ိုက္နန္းရာ လႊဲအပ္ဖို႔ ဆႏၵရွိေနတယ္။ ခမည္းေတာ္ မင္းႀကီးဆီက ထီးေမြနန္းေမြကို ခံယူမလား၊ ငါ့ဆီက ဓမၼအေမြကို ခံယူမလားဆိုတာ ကေလး အရြယ္ေရာက္မွပဲ ကေလး ကိုယ္တိုင္ ေရြးျခယ္ဆံုးျဖတ္ရမွာပါ။ ဓမၼအေမြကို ခံယူမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေလ့လာသင္ယူစရာေတြ အမ်ားႀကီး မရွိပါဘူး။ က်င့္ၾကံစရာေတြကလည္း ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းေတြပါပဲ။ ထီးနန္းအေမြ ခံယူၿပီး တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီး ေလ့လာရလိမ့္မယ္။ တိုင္းက်ိဳးျပည္က်ိဳး သည္ပိုးထမ္းရြက္တဲ့ ေနရာမွာလည္း ျပဳဖြယ္ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီး ရွိလိမ့္မယ္။”

ရာဟုလာသည္ ဘုရားရွင္ကို စကားတံု႔ျပန္ျခင္း မရွိဘဲ ဘုရားရွင္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ေငးလ်က္သာ ၿငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ေန၏။ ဘုရားရွင္က ဆက္လက္၍ မိန္႔ေတာ္မူ၏။

“ရာဟုလာ . . . ကေလးက ငယ္ေသးေတာ့ မင္းတို႔က်င့္၀တ္ ဆယ္မ်ိဳးကို သိမယ္မထင္ဘူး။ ထီးနန္းအေမြ ခံယူတယ္ဆိုရင္ က်င့္သံုးတတ္ေအာင္ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္တို႔ရဲ့ အက်င့္ဆယ္မ်ိဳးကို မွတ္သားထားပါ။ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္တို႔ဟာ ဒါနက်င့္၀တ္ကို က်င့္သံုးၾကတယ္။ ရဟန္းပုဏၰား သူေတာ္စင္ေတြကို လႉဒါန္းၾကတယ္။ ပရိစၥာဂက်င့္၀တ္ကို က်င့္သံုးတဲ့ အေနနဲ႔ အမႈထမ္းေတြကို လစာရိကၡာ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ေပးၾကတယ္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ ျပည္သူေတြကိုလည္း ေပးကမ္းေထာက္ပံ့ၾကတယ္။ သီလ ေဆာက္တည္ၿပီးေတာ့ သီလက်င့္၀တ္ကို က်င့္သံုးၾကတယ္။ ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္ျခင္း အဇၨ၀က်င့္၀တ္ကို က်င့္သံုးၾကတယ္။ အေျပာအဆို အျပဳအမူ သိမ္ေမြ႔ျခင္း မဒၵ၀က်င့္၀တ္ကို က်င့္သံုးၾကတယ္။ အခါအားေလ်ာ္စြာ ဥပုသ္သီတင္း ေဆာက္တည္ၿပီးေတာ့ တပက်င့္၀တ္ကို က်င့္သံုးၾကတယ္။ အမ်က္ေဒါသ မထြက္ဘဲ အေကၠာဓက်င့္၀တ္ကို က်င့္သံုးၾကတယ္။ အ၀ိဟႎသန က်င့္၀တ္ကို က်င့္သံုးတဲ့ အေနနဲ႔ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူေတြကို မႏွိပ္စက္ၾကဘူး။ မညႇင္းဆဲၾကဘူး။ သည္းခံျခင္း ခႏၲီက်င့္၀တ္ကို ျဖည့္ဆည္းၾကတယ္။ ျပည္သူ႔ဆႏၵကို မဆန္႔က်င္ၾကဘူး။ ဒါကေတာ့ အ၀ိေရာဓန က်င့္၀တ္ပဲ။ ကေလးအေနနဲ႔ က်င့္၀တ္ဆယ္မ်ိဳးကို မွတ္သားဖို႔ ခက္တယ္ဆိုရင္ ေနာက္ဆံုးျဖစ္တဲ့ အ၀ိေရာဓန က်င့္၀တ္ကိုပဲ မွတ္သားထားပါ။ အ၀ိေရာဓန က်င့္၀တ္ကို က်င့္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ က်န္တဲ့က်င့္၀တ္ေတြကိုပါ က်င့္သံုးၿပီးသား ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ ရာဟုလာ . . . မင္းေကာင္းမင္းျမတ္တို႔ဟာ ရဟန္း ရွင္ လူ ျပည္သူေတြ လႈပ္လႈပ္ရြရြ မျဖစ္ရေလေအာင္၊ တိုင္းႏိုင္ငံေတာ္ ေအးခ်မ္းသာယာၿပီး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္၊ ေနျပည္ေတာ္ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေအာင္ စီမံေပးတတ္ၾကတယ္။ ေနျပည္ေတာ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အခါမွာ အၾကမ္းမဖက္ၾကဘူး။ ရာဇပရိယာယ္ ႂကြယ္ႂကြယ္နဲ႔ ျပည္သူေတြ ကိုယ့္ဘက္ပါေအာင္ ေသြးေဆာင္စည္း႐ံုး သိမ္းသြင္းႏိုင္ၾကတယ္။ ၾကက္သားအုပ္မႀကီးက ၾကက္ကေလးေတြကို ရင္အုပ္မကြာ ကြပ္ကဲအုပ္ခ်ဳပ္သလို တိုင္းသူျပည္သားေတြကို အၾကင္နာနဲ႔ ဖိစီးၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ၾကတယ္။ ေရွးမင္းေတြရဲ့ က်င့္ထံုးေဟာင္း၊ လုပ္နည္းေကာင္းေတြကို က်င့္သံုးၾကတယ္။ ေရွးကနည္းေကာင္းေတြကို မပယ္ၾကဘူး။ အခြန္အတုပ္လည္း အမ်ားႀကီး မေကာက္ၾကဘူး။ ျပည္သူေတြ ပူပန္ေအာင္ ႏွိပ္စက္တဲ့ အာဏာရွင္ဆိုးႀကီးေတြ မဟုတ္ၾကဘူး။ ျပည္သူကို သနားၾကင္နာၾကတယ္။

ရာဟုလာ . . . ေကာင္းကင္မွာ သာေနတဲ့ တိမ္စင္လမင္းႀကီးဟာ ေလာကႀကီး အေပၚမွာ ေအးျမတဲ့ အလင္းဓာတ္ေတြ ျဖန္႔ခ်ေပးေနတယ္။ လမင္းႀကီးဟာ ေနလို မပူဘူး။ ေအးျမတယ္။ ၾကယ္ေတြရံတဲ့ လမင္းႀကီးဟာ က်က္သေရရွိတယ္။ အလားတူပဲ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္တို႔ဟာလည္း တိုင္းေနျပည္ေတာ္ အေပၚမွာ လမင္းလိုက်င့္ၾကတယ္။ ၾကယ္ရံတိမ္စင္ လမင္းႀကီး တင့္တယ္သလို မတ္ေပါင္းရံတဲ့ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္ေတြဟာ တင့္တယ္ၾကတယ္။ တိုင္းျပည္ကို ပြင့္လင္းေစၾကတယ္။ စည္ပင္ႀကီးပြားေစၾကတယ္။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ေထာင္ကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ၿပီး ကန္႔သတ္ပိတ္ဆို႔ မထားၾကဘူး။ တိုင္းတစ္ပါးမင္းတို႔ရဲ့ ၀ိုင္းပယ္ပိတ္ဆို႔ျခင္း၊ ျငင္းပယ္ဒဏ္ခတ္ျခင္းကိုလည္း မခံၾကရဘူး။  ျပည္သူလူထုကေရာ ကမၻာ့လူထုကပါ ‘ေကာင္းေလစြ၊ ေကာင္းေလစြ၊ ေကာင္းေလစြ’လို႔ ခ်ီးက်ဴးေထာမနာ အျပဳခံရၾကတယ္။

ရာဟုလာ . . . မွတ္သားစရာေတြ မ်ားေနၿပီလား။ လိုရင္းမွတ္ဖို႔က လြယ္ပါတယ္။ တိုင္းသားျပည္သူ ရဟန္းရွင္လူေတြကို ေက်ာသားရင္သား မခြဲျခားဘဲ သနားၾကင္နာဖို႔နဲ႔ တိုင္းသားျပည္သူ ရဟန္းရွင္လူေတြရဲ့ ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ပါပဲ။”

ႏႈတ္ဆိတ္ေနသူ ရာဟုလာသည္ စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေန၏။ ယေသာဓရာလည္း ႏွစ္ေထာင္းအားရစြာ နားေထာင္လ်က္ရွိေနသည္။ သုေဒၶါဒန မင္းႀကီးကား ဘုရားရွင္၏ စကား၀ါက် တစ္ခုတစ္ခု ဆံုးတိုင္းဆံုးတိုင္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ ရွိေနေလေတာ့၏။

(ဆက္ရန္ . . . . .)

:)

ရွင္အာစာရ

က်မ္းညႊန္းမွတ္စု

------------------

“ဒါနံ သီလံ ပရိစၥာဂံ၊ အဇၨ၀ံ မဒၵ၀ံ တပံ။

အေကၠာဓံ အ၀ိဟႎသဉၥ၊ ခႏၲိဉၥ အ၀ိေရာဓနံ။”

(မဟာဟံသဇာတက၊ အသီတိနိပါတ စသည္။ CSCD)

---

"ခပ္သိမ္းျပည္သူ၊ ရဟန္းလူကို၊ သိမ္းျမန္းပိုက္ထုပ္၊ ၾကက္သားအုပ္သို႔၊ မလႈပ္ေစေၾကာင္း၊ ျဖည့္ျဖားေယာင္းလ်က္၊ က်င့္ေဟာင္းမလြန္၊ တုတ္ခြန္မျပင္း၊ သနားျခင္းျဖင့္၊ ႏွိပ္နင္းကလူ၊ မပူေစရ၊ ကြပ္ဆံုးမလ်က္၊ ထြန္းပေျပာင္ေျပာင္၊ မိုးထက္ေခါင္ႏႈိက္၊ အေရာင္ခ်မ္းလြန္၊ လဗိမာန္လွ်င္၊ ပူပန္မရွိ၊ ၿငိမ္းေလဘိသို႔၊ ၾကယ္တိရံကာ၊ တင့္တယ္စြာသား၊ ပမာပံုသင့္၊ လႏွယ္က်င့္၍၊ လင္းပြင့္တိုင္းကား၊ စည္ပင္ပြားလ်က္။     ။ လူမ်ားေကာင္းခ်ီးတြန္ေစမင္း။"

[ကန္ေတာ္မင္းေက်ာင္းဆရာေတာ္

(ရတနာပူရ ျပည္အင္း၀တြင္ ဒုတိယမင္းေခါင္း၏ အရီးေတာ္ဆရာ)

စာ - ၁၀ - ၁၁၊ "ေလာကသာရပ်ိဳ ႔"၊ က၀ိမ်က္မွန္စာပံုႏွိပ္တိုက္၊ ၁၉၄၇]

---

Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE.

(ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)

ဆက္ဖတ္ရန္

မယားေလးေယာက္

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု အဦးပိုင္း ကာလတုန္းကေပါ့ . . .။ သမၺာဓဓာ၀နေနျပည္ေတာ္ႀကီးကို တည္ေထာင္ဖန္ဆင္းေတာ္မူတဲ့ ဒသသတသဟႆကဉၥနမင္းႀကီး လူႀကီးေရာဂါနဲ႔ အိပ္ယာထဲ လဲေနခ်ိန္မွာ မင္းတိုင္ပင္ အမတ္ႀကီးေတြက အိမ္ေရွ႕ဥပစာ  သတသဟႆ၀ဇီရမင္းသားႀကီးကို ထီးနန္းလႊဲအပ္လိုက္ၾကသတဲ့။ ဒါကို ဒသသတသဟႆကဉၥနမင္းႀကီးကလည္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သေဘာတူသတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ သတသဟႆ၀ဇီရမင္းႀကီး ထီးနန္းစိုးစံေတာ္မူခ်ိန္မွာ ေဘာဂ၀တီ ဦးေလ်ာင္ဂြမ္းဆိုတဲ့ စီးပြားေရးသမားႀကီး တစ္ေယာက္ဟာ ေနျပည္ေတာ္အတြင္းမွာ အႂကြယ္၀ဆံုး သူေဌးႀကီးအျဖစ္ ထင္ရွားသတဲ့။ အဲဒီ သူေဌးႀကီးမွာ “ေဒၚကမၼ၀ါဒီ၊ ေဒၚဂဟပတာနီ၊ ေဒၚဓန၀တီ နဲ႔ ေဒၚယသ၀တီ”ဆိုတဲ့ မယားေလးေယာက္ ရွိသတဲ့။

[အဲဒီေခတ္က ပါဠိစာေပ ထြန္းကားတဲ့ေခတ္မို႔ တိုင္းျပည္နာမည္ မင္းနာမည္ လူနာမည္အပါအ၀င္ နာမည္အမ်ားစုကို ပါဠိလို မွည့္ေခၚၾကသတဲ့။ ေနျပည္ေတာ္ အတြင္းက အဂၢါဘိဓဇမဟာ၀ိဇၨာလယ ပါဠိတကၠသိုလ္ႀကီးဟာ ကမၻာမွာ အထူးထင္ရွား ေၾကာ္ၾကားသတဲ့။ ႏိုင္ငံတကာမွာ တကၠသိုလ္ႀကီးနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ထားတဲ့ လက္ေအာက္ခံ ပါဠိေကာလိပ္ေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေက်ာ္ ရွိသတဲ့။ ႏိုင္ငံျခားသာသနာျပဳ ရဟန္းေတာ္ေတြရဲ့ စြမ္းေဆာင္မႈေၾကာင့္ မဇၥၽိမေဒသ၊ ေဂါယာန၊ အပရေဂါယာန၊ စိနရ႒၊ မလယ၊ သီဟပူရ အစရွိတဲ့ တိုင္းတစ္ပါး ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း ပါဠိစာေပ ထြန္းကားျပန္႔ပြားေနသတဲ့။ အင္တာေနရွင္နယ္ ပါဠိသင္တန္း၊ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ပါဠိသင္တန္း၊ ဂလိုဘယ္ ပါဠိသင္တန္း၊ ယူနီဗာဆယ္ ပါဠိသင္တန္း စတဲ့ ပါဠိသင္တန္းေတြ  လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိေနလို႔ ပါဠိစာေပကို စိတ္၀င္စားသူေတြ အလြယ္တကူ ေလ့လာႏိုင္ၾကသတဲ့။ မဇၥၽိမေဒသ သာသနာျပဳ ရဟန္းတစ္ပါးဟာ ေသာၾကာ ေစတန္ ယူေရးနပ္ဆိုတဲ့ ၿဂိဳလ္ႀကီးသံုးလံုးအထိ သြားေရာက္ၿပီး ပါဠိစကားေျပာသင္တန္းေတြ ဖြင့္လွစ္ႏိုင္စြမ္း ရွိသတဲ့။ လကမၻာမွာ သူ သြားေရာက္ဖြင့္လွစ္မယ့္ ပါဠိစကားေျပာသင္တန္းကေတာ့ အက်ိဳးမရွိလွဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ပါဠိတကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ဆရာေတာ္ႀကီး ဒိဗၺေသာတအဘိညာဏ ရွင္အာစာရ အရွင္သူျမတ္က ကန္႔ကြက္လိုက္လို႔ အစီအစဥ္ ပ်က္ခဲ့ရသတဲ့။ ဒါက စကားညႇပ္ပါ။]

သူေဌးႀကီးဟာ သီးသန္႔အိမ္တစ္ေဆာင္စီ ေပးထားတဲ့ မယားေလးေယာက္နဲ႔ တစ္ႏွစ္မွာ သံုးလစီ အလွည့္က် ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ပါသတဲ့။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူေဌးႀကီးဟာ Advanced Immigration Disorderly Systemized  (AIDS)ဆိုတဲ့ ေခတ္ေပၚေရာဂါဆိုးတစ္မ်ိဳး ကူးစက္ခံရၿပီး ေသလုေမ်ာပါးနဲ႔ အိပ္ယာထဲ လဲပါေလေရာတဲ့။ အဲဒီေတာ့ မၾကာခင္က လက္ထပ္ယူခဲ့တဲ့ အငယ္ဆံုး မယားေလး ေဒၚယသ၀တီကို သူ႔အနားမွာ ေနေပးၿပီး သူ႔ကို ျပဳစုဖို႔ လူမမာ သူေဌးႀကီးက ေခၚထားလိုက္သတဲ့။ အစြမ္းကုန္ ျပဳစုေပးေနတဲ့ မယားေလးကို လူမမာ သူေဌးႀကီးက ေျပာသတဲ့။ ကဗ်ာဆန္ဆန္ သြယ္သြယ္လ်လ် ေခ်ာေမာလွပ ေျပျပစ္တဲ့ မယားေလးကို လက္နဲ႔ အားယူပုတ္လိုက္ၿပီး ေလသံသဲ့သဲ့ ႏံု႔ႏံု႔ယဲ့ယဲ့ေလးနဲ႔ ႏြဲ႔ႏြဲ႔ႀကီး ေျပာသတဲ့။

“ညီမ . . . ကိုႀကီးေတာ့ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြင္း ေသရေတာ့မယ္။ သြားရေတာ့မယ္ . . .။ ညီမကို ထားခဲ့ရေတာ့မယ္ . . .။ မင္းမရွိလို႔ မျဖစ္ဘူး . . .။ ကိုႀကီးနဲ႔ အတူလိုက္ခဲ့ပါလား . . .။”

ျဖဴစင္၀င္းမြတ္တဲ့ အလွပေဂးမေလး ေဒၚယသ၀တီက ျပန္ေျပာသတဲ့။

“မဟုတ္တာ . . .။ ေနခဲ့မွ ျဖစ္မယ္။ ကိုႀကီးရဲ့ အသုဘ အခမ္းအနားမွာ ကိုႀကီးရဲ့ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြကို လူသိရွင္ၾကား ေျပာေပးမယ္ေလ။ ဒါပဲ လုပ္ေပးႏိုင္မယ္။”

ေဒၚယသ၀တီဟာ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ အခန္းထဲက ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္သြားသတဲ့။

ေဒၚယသ၀တီရဲ့ ေအးစက္ မာေၾကာ ျပတ္သားတဲ့ တံု႔ျပန္ခ်က္က သူေဌးႀကီးရဲ့ ႏွလံုးသားကို ဓားနဲ႔ထိုးလိုက္သလို ျဖစ္သြားသတဲ့။ သူကေတာ့ အငယ္ဆံုး အလွဆံုး အခ်စ္ဆံုးမို႔ အေရးေပးခဲ့လိုက္ရတာ . . .။ သြားေလရာရာ တစ္ဖ၀ါး မကြာ . . .။ ဧည့္ခံပြဲေတြ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲေတြအစ စီးပြားေရး ကုန္စည္ျပပြဲေတြအဆံုး ပြဲသဘင္ အားလံုးမွာ . . .။ ေနာက္ဆံုး အျပင္လူ ၀င္ခြင့္မရတဲ့ ထိပ္သီးစည္းေ၀းပြဲေတြမွာေတာင္ အထူးကိုယ္ေရး အရာရွိ တစ္ေယာက္လို . . .။ အဲဒီ အခ်စ္တံုးေလးက ခုေတာ့ . . .။

ဒါနဲ႔ အရြယ္လတ္ပိုင္း တတိယမယား ေဒၚဓန၀တီကို ေခၚေပးဖို႔ အေစခံတစ္ေယာက္ကို အမိန္႔ေပးလိုက္သတဲ့။ ဒီမယားကို လက္ထပ္ခြင့္ရဖို႔ သူေဌးႀကီး အသည္းအသန္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတာတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ထိုက္တန္တယ္ ေျပာရမယ္။ ေဒၚဓန၀တီက သူေဌးႀကီးကို ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ျခင္းေတြ ေပးဆက္ႏိုင္ပါသတဲ့။ ဘာမဆို မၿငိျငင္ရေအာင္ သေဌးႀကီး လိုသမွ် စိတ္တိုင္းက်ေအာင္ စီမံေပးသတဲ့။ ‘တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ အလွပိုင္ရွင္မေလးကို ရထားတာ ကံေကာင္းလိုက္တာ’လို႔လည္း အေပါင္းအသင္း ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြက မၾကာခဏ ခ်ီးက်ဴးေထာမနာ ျပဳၾကသတဲ့။ ေနာက္ၿပီး ဣေျႏၵရွင္ မဖုရားဟာ လင္သားအေပၚ အထူး သစၥာေစာင့္သိပါသတဲ့။ ေဒၚဓန၀တီနဲ႔ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ခ်ိန္ေတြဟာ သူေဌးႀကီးအတြက္ ေလးနက္တည္ၿငိမ္တဲ့ ဘ၀အဓိပၸာယ္ကို နားအလည္ႏိုင္ဆံုး အခ်ိန္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါသတဲ့။

အမိန္႔ေတာ္ျမတ္အတိုင္း အျမန္ေရာက္ရွိလာတဲ့ ေဒၚဓန၀တီရဲ့ ဖေယာင္းသား လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားရင္း သူေဌးႀကီးက ေျပာသတဲ့။

“ခင္ရယ္ . . . ကိုယ္ေတာ့ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြင္း ေသရေတာ့မယ္ . . .။ မင္းနဲ႔ခြဲရရင္ ကိုယ္ေတာ့ အထီးက်န္ၿပီေပါ့ . . .။ ကိုယ္နဲ႔အတူ လိုက္ခဲ့ပါလား . . .။”

ခံစားခ်က္ ကင္းမဲ့တဲ့ အမူအယာနဲ႔ ခိုင္ခိုင္မာမာ ျပတ္ျပတ္သားသားႀကီး ေဒၚဓန၀တီ ေျဖလိုက္တာက . . .

“လံုး၀ကို မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ရွင္ . . .။ ဒါမ်ိဳး တစ္ခါမွ မၾကံဳးဖူးဘူး။ ေဆြမ်ိဳးေတြ မိတ္ေဆြေတြ အားလံုးကို ဖိတ္ၾကားၿပီး ရွင့္ရဲ့ အသုဘကို အခမ္းနားဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးမယ္ေလ။ ဧည့္သည္ေတြကို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ဧည့္ခံ ေကၽြးေမြးမယ္။ ဘြဲ႔တံဆိပ္ေတာ္ရ ေထရ္ႀကီး၀ါႀကီး သံဃာေတာ္ အပါးတစ္ေထာင္ကို သရဏဂံုတင္ေပးဖို႔ ပင့္ဖိတ္ၿပီး တစ္ပါးတစ္ပါးကို သိန္းတစ္ေထာင္တန္ န၀ကမၼ လွဴဒါန္းမယ္။ ရွင့္အတြက္ အမွ်ေ၀မယ္။ အသုဘ ၿပီးရင္ေတာ့ တာ့တာပဲ။ သားသမီးေတြကလည္း ရွိေသးတယ္ . . .”တဲ့။

သူေဌးႀကီးဟာ ဟိုေတြးဒီေတြး ေတြးေနရင္း စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ၿပီး ေရာဂါပိုတိုးလာသတဲ့။

“ေအာ္ . . . ငါမရွိတဲ့ေနာက္မွာ ဓန၀တီဟာ ပိုင္ရွင္သစ္ရဲ့ ရင္ခြင္သစ္မွာ . . . . . .”

ဒါနဲ႔ စိတ္နာနာနဲ႔ ေဒၚဓန၀တီကို ေမာင္းထုတ္လိုက္ၿပီး ဒုတိယမယား ေဒၚဂဟပတာနီကို ဆင့္ေခၚလိုက္သတဲ့။ ေဒၚဂဟပတာနီဟာ အလွအပ အေနနဲ႔ ဆြဲေဆာင္မႈ သိပ္မရွိလွေပမယ့္ သူေဌးႀကီး အယံုၾကည္ရဆံုး စိတ္အခ်ရဆံုး အရင္းႏွီးဆံုး ျဖစ္သတဲ့။ ေဒၚဂဟပတာနီနဲ႔ သူေဌးႀကီးတို႔ ေပါင္းသင္းလာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကလည္း ၾကာၿပီကိုး။ သူေဌးႀကီး အခက္အခဲ ျပႆနာေတြ ၾကံဳရတိုင္း ေဒၚဂဟပတာနီက မညီးမျငဴ ကူညီေပးသတဲ့။ သူေဌးႀကီး လိုအပ္တဲ့ အခါတိုင္း ေဒၚဂဟပတာနီက အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနသတဲ့။ ေဒၚဂဟပတာနီရဲ့ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အၾကံဉာဏ္ေကာင္းေတြေၾကာင့္ ေျပလည္သြားတဲ့ ျပႆနာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိသတဲ့။ ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာ ေရာက္လာတဲ့ ေဒၚဂဟပတာနီရဲ့ ေဖာ္ေရြတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း သူေဌးႀကီးက ေျပာသတဲ့။

“အခ်စ္ရယ္ . . .။ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္အတြင္း ကိုယ္ေသရေတာ့မယ္ . . .။ ေသၿပီဆိုရင္ ကိုယ္ေတာ့ အထီးက်န္ ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ . . .။ ကိုယ္ အေဖာ္ရေအာင္ မင္း ကိုယ္နဲ႔လိုက္ခဲ့ပါ ေနာ္ . . .။”

ေဒၚဂဟပတာနီက ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ျပန္ေျပာသတဲ့။

“၀မ္းနည္းပါတယ္ ရွင္ . . .။ ကၽြန္မလည္း တကယ့္ကို ေၾကကြဲရပါတယ္ . . .။ ဒါေပမယ့္ ရွင့္ေနာက္ေတာ့ မလိုက္ႏိုင္လို႔ပါ . . .။ ကၽြန္မ သခ်ႋဳင္းထိပဲ လိုက္ပို႔ႏိုင္မွာ . . .။ ဒါထက္ေတာ့ မပိုႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ရွင္ . . .။”

ဒီလိုနဲ႔ သူေဌးႀကီးဟာ မေသခင္ကဘဲ အထီးက်န္ ျဖစ္ေနေတာ့သတဲ့။ ၀မ္းနည္းပက္လက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး ပထမမယားျဖစ္တဲ့ ငယ္ေပါင္းႀကီး ေဒၚကမၼ၀ါဒီကို ေခၚလိုက္ၿပီး သူ႔ေနာက္လိုက္ခဲ့ဖို႔ ေတာင္းပန္သတဲ့။

“ရွင္မရယ္ . . .။ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္အတြင္း ကိုယ္ ေသရေတာ့မယ္။ ဒီခရီးကို ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း သြားရမွာ။ ကိုယ့္ကို သနားပါအံုး။ ကိုယ္အေဖာ္ရေအာင္ ကိုယ္နဲ႔အတူ လိုက္ခဲ့ပါေနာ္ . . .။”

မတုန္မလႈပ္ ခံစားခ်က္ကင္းကင္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ေဒၚကမၼ၀ါဒီက ေျပာသတဲ့။

“လိုက္မွာေပါ့ ေမာင္ရယ္ . . . ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မက သံသရာလက္တြဲေဖာ္ေတြပဲ . . .။ မိကမၼဟာ . . . ေမာင့္ရဲ့ စစ္မွန္တဲ့ ဘ၀ေဖာ္ပါ။ ဘာမွ အားမငယ္ပါနဲ႔ ေမာင္ရယ္ . . .။”

ေဒၚကမၼ၀ါဒီဟာ သူေဌးႀကီးအတြက္ အေပးဆပ္ႏိုင္ဆံုး ငယ္ေပါင္း မယားႀကီးေပါ့။ သူတို႔ဟာ သက္တူရြယ္တူ ငယ္ေဖာ္ကစားဘက္ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ျဖစ္ၾကသတဲ့။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ သူတို႔ခ်င္း ခ်စ္ၾကႀကိဳက္ၾကၿပီး မိဘေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ိုင္းကလည္း သေဘာတူလို႔ လက္ထပ္ေပါင္းသင္းခဲ့ၾကသူေတြပါတဲ့။ ဒါတင္ မကဘဲ သူေဌးႀကီးရဲ့ အရာရာဟာ ဒီမယားႀကီးေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာရတာပါတဲ့။ သူေဌးႀကီးရဲ့ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀မႈေတြ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ေၾကာ္ၾကားမႈေတြ ခမ္းနားထည္၀ါမႈေတြ ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ နဲ႔ ခိုင္ခိုင္မာမာ တည္တံ့ေနေအာင္ ေဒၚကမၼ၀ါဒီက ေနာက္ကြယ္ကေန ပံ့ပိုးႀကိဳးကိုင္ ေပးေနရတာပါတဲ့။ သူေဌးႀကီးရဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြမွာ ေဒၚကမၼ၀ါဒီရဲ့ မိဘအေမြ ပစၥည္းေတြ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံထားတာဟာ ပိုင္ဆိုင္မႈ အားလံုးရဲ့ တစ္၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ ပါ၀င္ပါသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ငန္းေတြ အရွိန္ျမင့္ျမင့္နဲ႔ ေအာင္ျမင္လာၿပီး သူေဌးႀကီးလည္း ေနျပည္ေတာ္အတြင္း ေၾကာ္ၾကားလာခ်ိန္မွာေတာ့  မယားႀကီး ေဒၚကမၼ၀ါဒီဟာ တျဖည္းျဖည္း မ်က္ကြယ္ျပဳ ေခ်ာင္ထိုးခံခဲ့ရပါသတဲ့။ အထူးသျဖင့္ တတိယမယား ေဒၚဓန၀တီ၊ စတုတၳမယား  ေဒၚယသ၀တီတို႔နဲ႔ လက္ထပ္ၿပီးခ်ိန္မွာ သူေဌးႀကီးရဲ့ စိမ္းကားမႈေတြက လူသိရွင္ၾကား ေပၚေပၚထင္ထင္ႀကီး ျဖစ္လာခဲ့ပါသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚကမၼ၀ါဒီကေတာ့ သူေဌးႀကီးကို ေမတၱာမပ်က္ႏိုင္ပါဘူးတဲ့။ ေနာက္ဆံုး သူေဌးႀကီးနဲ႔ တြဲလက္မျဖဳတ္ဘဲ သူေဌးႀကီးနဲ႔အတူ ရဲရဲႀကီး ေသပြဲ၀င္သြားပါသတဲ့ . . .။

ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။ ဒီပံုျပင္မွာ ပါတဲ့ မယားေလးေယာက္ဆိုတာ တကယ့္သက္ရွိလူသားေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ “ေဒၚကမၼ၀ါဒီ၊ ေဒၚဂဟပတာနီ၊ ေဒၚဓန၀တီ နဲ႔ ေဒၚယသ၀တီ”ဆိုတဲ့ မယားေလးေယာက္ဟာ အစဥ္အတိုင္း “ကံတရား၊ မိသားစု၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ နဲ႔ ေအာင္ျမင္ေၾကာ္ၾကားမႈ”တို႔ ျဖစ္ၾကၿပီး လူတိုင္းလူတိုင္း ဒီမယားေလးေယာက္ ရွိၾကတယ္လို႔ ပံုေျပာဆရာက ဆိုပါတယ္။ ဘယ္မယားကို ဦးစားေပးၾကမလဲ။ အခ်ိန္ရရင္ ပံုျပင္ကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္ပါ။

:)

ရွင္အာစာရ

Ref: pp 218-9, The man with four wives, "Opening the Door of Your Heart and other Buddhist tales of Happiness"

by Ajahn Brahm

Thomas C. Lothian Pty Ltd

132 Albert Road, South Melbourne, Victoria 3205

First published 2004

Printed in Singapore by Brahm Education Centre 2006 - 5000 copies

Picture from (12 May 2011): http://www.osnatfineart.com/

ဆက္ဖတ္ရန္

တရားမင္းသခင္ - ၂၇။ ေျခေတာ္အစံု ဦးခိုက္လ်က္

ဘုရားရွင္ ႂကြေတာ္မူလာလိမ့္မည္ဟု ၾကားသိထားေသာ ယေသာဓရာသည္ ေနထြက္ခ်ိန္ကတည္းက ျပတင္းေပါက္မွေန၍ လမ္းမဆီ ေမွ်ာ္ေငးေန၏။ ဘုရားရွင္ႏွင့္ တပည့္သား သံဃာေတာ္မ်ား ေရာက္လာခ်ိန္၌ အေတာ္အတန္ပင္ ေနျမင့္ေနေေလၿပီ။ လမ္းမတေလွ်ာက္ ႂကြေတာ္မူလာသည့္ ဘုရားရွင္ကို ျမင္လိုက္ရေသာ ယေသာဓရာ ပီတိေသာမနႆ ျဖာသြား၏။ ယေသာဓရာ တစ္ေယာက္တည္း ေရရြတ္ေနေလသည္။

“အို . . . အရွင္ဟာ . . . ေကာင္းကင္ျပာထဲက ၾကယ္တာရာ ျခံရံတဲ့ လမင္းႀကီးလို ပါပဲလား . . .။”

“ေမေမ . . . ဘာလဲ”ဟု ယေသာဓရာ၏ အနီး၌ ကစားေနေသာ ခုနစ္နစ္အရြယ္ သားငယ္ေလး ရာဟုလာက အျပစ္ကင္းသည့္ ေလသံျဖင့္ ေမး၏။

“သား . . . မင့္ေဖေဖေပါ့။ ဒီမွာ မင့္ေဖေဖ။ သား လာလာ။ သား ျမင္ရေအာင္ သားကို ေမေမ ေပြ႔ထားမယ္။ ၾကည့္စမ္း။ သား ျမင္လား။ အ၀ါေရာင္ အတန္းရွည္ႀကီးရဲ့ ေရွ႕ဆံုးကေန ေလွ်ာက္လာေနတာ မင့္ ေဖေဖပဲ။ အဲဒါ မင့္ေဖေဖပဲ။”

သိတတ္စ အရြယ္ကတည္းက ဖခင္ကို မျမင္ဖူးေသးသူ ရာဟုလာက မွတ္ခ်က္ခ်၏။

“ေမေမ . . . သူတို႔က ဘုန္းဘုရားေတြပဲ။”

“ဟုတ္ပါ့။ ေရွ႕ဆံုးက မင့္ေဖေဖ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ေလ။”

ယေသာဓရာသည္ ကေလးတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးေန၏။

“ေမေမ . . . သားေဖေဖ ဘုန္းဘုရားက သားတို႔ကို လာေတြ႔တာလား။”

“သား . . . ေအးကြယ္ . . . ေမေမနဲ႔သားကို ေတြ႔ဖို႔ သူ ဒီကို လာခ်င္လာမွာပါ . . .။”

သန္႔စင္လင္းလက္ အေႏွာင္အတြယ္မဲ့၍ ၾကည္လင္ခ်မ္းေျမ့ေသာ ဘုရားရွင္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ယေသာဓရာ ျမင္ေနရ၏။ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ ရဟန္းေတာ္တို႔ ဘုရားရွင္၏ ေနာက္ေတာ္ပါးမွ လိုက္ပါလ်က္ ရွိေနေသာ္လည္း မည္သည့္ရဟန္းေတာ္ကိုမွ ယေသာဓရာ မၾကည့္ေပ။ ယေသာဓရာ ျမတ္ႏိုးခဲ့ရေသာ ယခုတိုင္လည္း ျမတ္ႏိုးရဆဲျဖစ္ေသာ လမ္းမတေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္လာေနသည့္ ဤ ေယာက္်ားျမတ္ နန္းေတာ္တြင္းသို႔ ၀င္ေလရာ ယေသာဓရာ၏ ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားစဥ္ ယေသာဓရာ၏ ရင္၀ယ္ ႐ုတ္တရက္ စူးစူးရွရွ ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္ ခံစားလိုက္ရ၏။ ယေသာဓရာသည္  နာက်င္သည့္ ရင္တြင္းေ၀ဒနာ ျပင္းလြန္းသည္ျဖစ္၍ သားေတာ္ေလးကို ေပြ႔လ်က္ႏွင့္ ပံုလ်က္သား လဲက်သြားၿပီး ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ က်ယ္ေလာင္စြာ ငိုေလ၏။

“ေမေမ . . .။ မငိုပါနဲ႔။ ေမေမ . . .။ သားတို႔ဆီကိုလည္း ေဖေဖ လာမွာပါ။”

သားငယ္ေလး ရာဟုလာသည္ မိခင္၏ ပါးျပင္ေပၚမွ မ်က္ရည္မ်ားကို သုပ္ေပးေနရင္း မိခင္ကို ႏွစ္သိမ့္ေန၏။

“ေမေမ . . .။ ဘာလို႔ ငိုတာလဲ . . .။”

 ရာဟုလာေလး၏ မ်က္လံုးတို႔၌လည္း မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္လွ်မ္းလာ၏။ သူ႔အသက္ထက္ ပို၍ပင္ တြယ္တာခံုမင္ ခ်စ္ခင္ရသူ မိခင္၏ ေသာကကို ကူးယူ ခံစားလိုက္ရ၍ ရာဟုလာလည္း ငိုေလ၏။ ရာဟုလာ၏ ပါးျပင္တို႔၌ မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ စီးက်လ်က္ ရွိေနသည္။

“မငိုနဲ႔ သား . . .။ မငိုပါနဲ႔ သားရယ္ . . .။”

ယေသာဓရာသည္ ငို႐ႈိက္မႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း သားငယ္၏ ဦးေခါင္းကို ဖြဖြ ပြတ္ေပးေန၏။

“သားက ဘာျဖစ္လို႔ ငိုရတာလဲ . . .။”

“ေမေမငိုလို႔ သားလည္း ငိုတာေပါ့။ ေမေမက ဘာျဖစ္လို႔ ငိုတာလဲ။”

“သား . . . ဒီေသာကကို ေမေမ မ်ိဳသိပ္ခဲ့ရတာ ခုနစ္နစ္ ရွိၿပီ . . . ။ . . . မင့္ေဖေဖ ျပန္လာၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာေနဖို႔ ျပန္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ သားရယ္ . . . သူက ေမေမတို႔ကို ထားခဲ့ၿပီး ျပန္ထြက္သြားအံုးမွာ . . .။ အဲဒါေၾကာင့္ ေမေမ ငိုမိတာ . . .။”

ယေသာဓရာသည္ အိပ္ခန္းေဆာင္သို႔ ၀င္လိုက္ၿပီး အိပ္ယာထဲ၌ သားေလးရာဟုလာကို ေပြ႔ပိုက္ထားရင္း ငိုေန၏။ ယေသာဓရာ၏ အိပ္ခန္းထဲသို႔ ကၽြန္မ ခုဇၨဳတၱရာ အေျပးအလႊား ၀င္ေရာက္လာသည္။

“အရွင္မ . . . မင္းသမီး . . .။ ထပါ ထပါ။ ထပါ အရွင္မ။ မ်က္ရည္ေတြ သုတ္လိုက္ပါ။ သူ လာေနၿပီ။ သူ လာေနၿပီ . . .။”

ယေသာဓရာသည္ အိပ္ယာထဲမွ ခုန္ထြက္လိုက္ၿပီး မ်က္ရည္သုတ္ကာ ရာဟုလာကိုပင္ ေမ့ထားခဲ့ၿပီး အ႐ူးမ တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းေျပး၏။ ထို႔ေနာက္ တံခါး၀၌ ရပ္လ်က္ နန္းေရွ႕ကြင္းျပင္ဆီ ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ေန၏။

“ဟုတ္တယ္ . . . သူပဲ။ မိယေသာ္နဲ႔ မေတြ႔တာ ခုနစ္ႏွစ္ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ သူပဲ။ မိယေသာ္ အသက္ထက္ ပိုၿပီးေတာ့ ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ သူပဲ။ သဲျဖဴခင္းထားတဲ့ နန္းေရွ႕ကြင္းျပင္ကို သူ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာေနၿပီ။ သူ႔မ်က္ႏွာဟာ ဆီးႏွင္းတိမ္တိုက္ထဲက ထြက္ေပၚလာတဲ့ လမင္းႀကီးလိုပါပဲလား . . .။”

ေတြးေငးေနသူ ယေသာဓရာသည္ အ၀ါေရာင္ ၀တ္႐ံုကို ၀တ္ဆင္ထား၏။ အေပၚ႐ံု စုလ်ားကိုကား မျခံဳမိခဲ့ေပ။ ႀကီးမားနက္႐ႈိင္းသည့္ ေဂဟႆိတ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ အ႐ူးတစ္ပိုင္း ျဖစ္ေနသူ ယေသာဓရာသည္ ကြင္းျပင္ကို ျဖတ္၍ ဘုရားရွင္ထံသို႔ ေျပးေလ၏။ ေနာက္ဆံုး၌ လက္ေျချပတ္သည့္ တြားသြားသတၱ၀ါ တစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ ဘုရားရွင္၏ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္၌ လဲက်သြားၿပီး ဘုရားရွင္၏ ေျခေတာ္အစံုကို နမ္း႐ႈပ္ေနေလ၏။

ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္ ရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ ရွင္ေမာဂၢလာန္တို႔သည္ ဘုရားရွင္၏ ေနာက္ေတာ္ပါးမွာ ရွိေနၾက၏။ သုေဒၶါဒန မင္းႀကီးသည္ ေဘးမွာ ရွိေန၏။ အစပထမ၌ ရာဟုလာကေလးသည္ ဘုရားရွင္၏ ထံေတာ္ပါးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ရန္ ေၾကာက္ရြံ႕ေန၏။ သို႔ေသာ္ ဘုရားရွင္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကို အတန္ၾကာေအာင္ ေငးၾကည့္ေနရင္း အေၾကာက္ေျပသြားၿပီး ေျမျပင္ေပၚ၌ ငိုေနသည့္ မိခင္ထံသို႔ သြားကာ ႏွလံုးခုန္ခ်က္ ျမန္လြန္း၍ တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ ျဖစ္ေနေသာ မိခင္၏ကိုယ္ကို သိမ္းၾကံဳးေပြ႕ဖက္ရင္း ေက်ာျပင္ကို ပုတ္ေပးေနေလ၏။

ယေသာဓရာသည္ စကားတစ္ခြန္းမွ မဆိုႏိုင္ေသးေပ။ သူ႔အရွင္၏ ေျခေတာ္အစံုေပၚ၌ ဦးေခါင္းထိုးခ်လ်က္ တသိမ့္သိမ့္ ငို႐ႈိက္ေနေလသည္။ ေျခေတာ္ရင္း၌ အတန္ၾကာေအာင္ပင္ ငိုေႂကြးေနေလရာ အရွင္၏ ေျခေတာ္အစံုသည္ ယေသာဓရာ၏ မ်က္ရည္တို႔ျဖင့္ ရႊဲရႊဲစိုလာ၏။

“အရွင္ . . . အို သခင္ . . .။ မိယေသာ္ရဲ့ သိမ္ေမြ႔တဲ့ ႏွလံုးသားကို ႏွစ္သိမ့္ေပးဖို႔ စကားေျပာပါဦး . . .။ မိယေသာ္ . . . ခုနစ္ႏွစ္လံုးလံုး သည္းခံစိတ္နဲ႔ ေနခဲ့ရတာပါ။ မိယေသာ္ဟာေလ အိပ္မက္ေတြထဲမွာပဲ ငိုေႂကြးႏိုင္ခဲ့တဲ့ သူပါ။ အရွင့္ရဲ့ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈေတြ ေအာင္ျမင္ပါေစလို႔ အခ်ိန္တိုင္း အခ်ိန္တိုင္း ဆုေတာင္းေပးေနခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ သခင္ . . .။ ခုနစ္ႏွစ္လံုးလံုး သည္းခံႏိုင္ခဲ့တဲ့ မိယေသာ္ဟာ အရွင့္မ်က္ႏွာ ျမင္လိုက္ရတာနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး . . .။”

က႐ုဏာတရား ျပည့္၀ေတာ္မူသည့္ ဘုရားရွင္သည္ တည္ၾကည္ေလးနက္သည့္ အသံေတာ္ျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူ၏။

“ယေသာဓရာ . . . ေလာကသားေတြကို ကယ္တင္အလုပ္အေကၽြးျပဳဖို႔ ေလာကီစည္းစိမ္ေတြ အားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ရဲခဲ့တဲ့ ငါဟာ ငါနဲ႔ခြဲခြာရတဲ့ ဒဏ္ကို ခံႏိုင္ဖို႔ ငါနဲ႔ထပ္တူ သတၱိေတြရွိခဲ့ၿပီး ငါ့ကိုလည္း အားေပးခဲ့တဲ့ မင့္ကို ခ်ီးမြမ္းဖို႔ ၀န္မေလးပါဘူး။ မင့္ရဲ့ သတၱိကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ဂုဏ္ျပဳပါတယ္။ သားေတာ္ရာဟုလာ . . . မိခင္ႀကီးကို ထူမေပးလိုက္ပါ။ နန္းေဆာင္ထဲ သြားမယ္္။”

ဘုရားရွင္၏ ေျခေတာ္အစံုေပၚ၌ ရွိေနဆဲျဖစ္ေသာ ယေသာဓရာသည္ ရႊန္းလဲ့ေတာက္ပသြား၏။ သူ႔မ်က္ႏွာ ပီတိျဖာသြား၏။ သူေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ ဂုဏ္ျပဳစကားကို ၾကားရလိုက္ၿပီျဖစ္၏။ သူ႔မ်က္ရည္တို႔ ေျခာက္သြားေလၿပီ။ သူလည္း အသိ ျပန္၀င္လာၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာကို ဘုရားရွင္၏ ေျခေတာ္မွ ခြာကာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္၏။ အနည္းငယ္ ရွက္ရြံ႕ေနဟန္တူသည္။ သူ႔အနားမွာ ရွိေနသည့္ သားေလးရာဟုလာကို မွီထားရင္ ေျမျပင္ကို ေငးစိုက္၍ ၾကည့္ေနေလ၏။

(ဆက္ရန္ . . . . .)

:)

ရွင္အာစာရ

Ref:

Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE.

(ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)

ဆက္ဖတ္ရန္

တရားမင္းသခင္ - ၂၆။ ဘ၀အျမင္

ဘုရားရွင္သည္ တဲအိမ္ငယ္ တစ္လံုးေရွ႕၌ မ်က္လႊာခ်၍ သပိတ္ပိုက္လ်က္ ရပ္ေတာ္မူေန၏။ အေပၚ၀တ္ မပါေသာ စ႑ာလ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလး တစ္ဦးသည္ ဘုရားရွင္၏ ထံေတာ္ပါးသို႔ ေရာက္လာ၏။ ကေလးငယ္သည္ အခ်ိဳထည့္ထားသည့္ ပဲေနာက္စိမ္းျပဳပ္ သံုးဆုပ္ကို ဘုရားရွင္၏ သပိတ္ထဲသို႔ ေလာင္းလႉလိုက္ၿပီး ဘုရားရွင္ကို လက္အုပ္ခ်ီေန၏။

ႏွင္းလႊာႏွင္းခ်ပ္တို႔ကို ျဖတ္ေက်ာ္နင္းေလွ်ာက္လာသူ သုေဒၶါဒန မင္းႀကီးသည္ ဘုရားရွင္၏ အနီး၌ ရပ္လိုက္၏။ မင္းႀကီး ငိုေနသည္။ ေဒါသေၾကာင့္ တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ႏွင့္ မ်က္ရည္သုတ္ရင္း ဘုရားရွင္ကို ေလွ်ာက္ထား၏။

“သားေတာ္ဘုရား . . .။ ဘယ္ေလာက္ မေတာ္မတရားႏိုင္လိုက္ပါသလဲ . . .။ အခုလို . . . ဇာတ္နိမ့္တစ္ေယာက္ရဲ့ အိမ္တံစက္ၿမိတ္ေအာက္မွာ သားေတာ္ဘုရားကို လက္ခံေတြ႔ဆံု ႀကိဳဆိုရလိမ့္မယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဘူး။ အိုႀကီးအိုမ ခမည္းေတာ္ႀကီးကို ဘာျဖစ္လို႔ ႏွိပ္စက္ေစာ္ကားရတာလဲ သားေတာ္ဘုရား . . .။ ခမည္းေတာ္တို႔ဟာ သုဒၵေတြဆီကဆိုရင္ ေရတစ္ေပါက္ေတာင္ ေသာက္တာ မဟုတ္ဘူး . . .။ ဒီၾကားထဲ . . . သားေတာ္ဘုရားက ဘာျဖစ္လို႔ ဒီ အိမ္တံစက္ၿမိတ္မွာ မလပ္ဆတ္တဲ့ ပဲေနာက္စိမ္းေတြ လာေတာင္းေနရတာလဲ။ ခမည္းေတာ္ကို အရွက္မခြဲပါနဲ႔ သားေတာ္ဘုရား . . .။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ သာကီမင္းဆက္ အသေရပ်က္ေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔ . . .။”

“ခမည္းေတာ္ . . . ခမည္းေတာ္ကိုေရာ ခမည္းေတာ္ရဲ့ သာကီမင္းဆက္ကိုပါ မေစာ္ကားပါဘူး။”

“သားေတာ္ဘုရား . . . သုဒၵေတြဟာ ခမည္းေတာ္တို႔ရဲ့ ကၽြန္ေတြပါ။ သူတို႔ရဲ့ အိမ္တံစက္ၿမိတ္မွာ သူတို႔ဆီကေန ေတာင္းစားတာဟာ အသေရ မယုတ္ဘူးလား။”

“မင္းႀကီး . . .။ ေတာင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ အလႉခံတာပါ။ အရိယာတို႔ရဲ့ အသက္ေမြး ၀မ္းေၾကာင္းမႈက ဒီလိုပါပဲ။ သားေတာ္ရဲ့ အစဥ္အဆက္ဟာ သာကီမင္းဆက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဗုဒၶႏိုင္ငံေတာ္ တရားမင္းဆက္ပါ။ ဘုရားအဆူဆူနဲ႔ ဘုရားရွင္တို႔ရဲ့ တပည့္သားသံဃာ အစဥ္အဆက္ဟာ ဒီလိုပဲ ဆြမ္းခံပါတယ္။ ဒါဟာ အရိယပရိေယသနပါ။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ၀မ္းေရးရွာနည္းပါ။ ဘုရားရွင္တို႔ဟာ အဆင့္မခြဲပါဘူး။ ဇာတ္မစြဲပါဘူး။ ပဋိသေႏၶကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး အနိမ္အျမင့္ မသတ္မွတ္ပါဘူး။ ဒါကို ခမည္းေတာ္ နားမလည္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ေတာင္းတယ္လို႔ ေခၚခ်င္ေခၚပါ။ ဒါေပမယ့္ ခမည္းေတာ္ . . . ခမည္းေတာ္တို႔ အခြန္အတုပ္ စည္းၾကပ္ေတာင္းခံၾကတာနဲ႔ေတာ့ မတူဘူး။ ဘယ္လို ေတာင္းခံမႈမ်ိဳးနဲ႔မွလည္း မတူဘူး။ ႏႈတ္က ဘာမွ မေျပာဘဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ရပ္ေနလိုက္တာပါ။ ေပးသူက ၾကည္ျဖဴလို႔ ေပးတာကိုပဲ လက္ခံတာပါ။ ေပးရမယ္လို႔ အတင္းအၾကပ္ မေတာင္းဆိုပါဘူး။ မေပးရင္ ဒဏ္ခတ္မယ္လို႔လည္း မၿခိမ္းေျခာက္ပါဘူး။ မေပးခ်င္ရင္ ျငင္းႏိုင္ပါတယ္ ခမည္းေတာ္ . . .။”

“သားေတာ္ဘုရား . . . ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုေတာင္းထားတဲ့ဟာေတြကို စြန္႔ပစ္လိုက္ပါ . . .။ ပြဲေတာ္စာေတြ ခံယူဖို႔ သားေတာ္ရဲ့ တပည့္သံဃာေတြနဲ႔အတူ နန္းေတာ္ကို ႂကြပါ။”

“ခမည္းေတာ္ . . . သားေတာ္ဟာ ခုနစ္ႏွစ္လံုးလံုး ဒီလိုပဲ ဆြမ္းခံခဲ့တာပါ။ မလတ္ဆတ္တာေတြ ၾကမ္းရွတာေတြ စားသံုးခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ သားေတာ္ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ၾကည့္စမ္းပါ။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ပြဲေတာ္စာေတြ စားသံုးထားတဲ့ ခမည္းေတာ္ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကိုလည္း ၾကည့္ပါအံုး။ မြန္ျမတ္တဲ့ ပြဲေတာ္စာေတြက ဇရာဒဏ္ကို ဘယ္ေလာက္ထိ အံတုႏိုင္လို႔လဲ။ ဒီ ခႏၶာကိုယ္ဟာ အိုရမွာ ေသရမွာ ျဖစ္ေနပါရက္နဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ဇာတ္နိမ့္ ဇာတ္ျမင့္ ခြဲျခားေနရတာလဲ။ ခမည္းေတာ္ . . . သုဒၵေတြကို အစြန္႔ပယ္ခံအျဖစ္ ဆက္ဆံတာဟာ အဓိပၸာယ္ မရွိပါဘူး။ ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ကူကယ္ရာမဲ့ ျဖစ္ေနသူေတြကို ႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံတာဟာ မွားပါတယ္။ သူတို႔ကို ကူညီဖို႔ သားေတာ္တို႔မွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။ သူတို႔ဘ၀ တိုးတက္ခြင့္ မရွိေတာ့ဘူးလား။ ဒီေျမေပၚမွာ ဒီလိုနိမ့္က်သူေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္ ေရေျမ့ရွင္ မင္းတစ္ပါးရဲ့ အသေရ ယုတ္မသြားဘူးလား။”

“သားေတာ္ဘုရား . . . သူတို႔ဟာ အတိတ္ဘ၀က မေကာင္းမႈေတြ က်ဴးလြန္ခဲ့လို႔ ဇာတ္နိမ့္အျဖစ္နဲ႔ ေမြးဖြားလာၾကတာပဲ။ သူတို႔ ကံေႂကြး ဆပ္ေနၾကတာပဲ။ ဒါနဲ႔မ်ား . . . ခမည္းေတာ္တို႔က သူတို႔ကိစၥနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ။”

“ခမည္းေတာ္ . . . အအုပ္ခ်ဳပ္ခံ ျပည္သူေတြထဲမွာ ဒီလို နိမ့္နိမ့္က်က် ဆင္းဆင္းရဲရဲေတြ ရွိေနတာကို အုပ္ခ်ဳပ္သူ မင္းတစ္ပါး အေနနဲ႔ မရွက္မိဘူးလား။ ထားပါေတာ့ ခမည္းေတာ္ . . .။ ခမည္းေတာ္ ကံတရားအေပၚ ယံုၾကည္ႏိုင္တာ တန္ဖိုးရွိလွပါတယ္။ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ သုဒၵျဖစ္ၾကရတယ္ဆိုရင္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့သူေတြ ဘယ္အမ်ိဳးဇာတ္မွာ ေမြးဖြားၾကရမလဲ။”

“သားေတာ္ဘုရား . . . သူတို႔က်ေတာ့ ခတၱိယဇာတ္ နဲ႔ ျဗဟၼဏဇာတ္မွာ ေမြးဖြားၾကရတာေပါ့။”

“ခတၱိယဇာတ္ နဲ႔ ျဗဟၼဏဇာတ္မွာ ေမြးဖြားၾကသူေတြ အုိၾက နာၾက ေသၾကရတယ္ မဟုတ္လား။”

“အုိၾက နာၾက ေသၾကရတာေပါ့။”

“ခမည္းေတာ္ . . . သူတို႔ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ ခံစားၾကတဲ့ ေနရာမွာ တူညီၾကသလား။”

“မတူၾကဘူး . . .။”

“ခတၱိယ နဲ႔ ျဗဟၼဏ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ ကေလးေတြ ေမြးဖြားၾကသလား။ ဆြံ႔တဲ့ ကေလးေတြ၊ ကန္းတဲ့ ကေလးေတြ၊ နားထိုင္းတဲ့ ကေလးေတြ ေမြးဖြားၾကသလား။”

“ေမြးဖြားၾကတာေပါ့ သားေတာ္ဘုရား . . .။”

“ခမည္းေတာ္ . . . ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလို ကေလးေတြ ေမြးဖြားၾကရတာလဲ။”

“သူတို႔ရဲ့ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ေပါ့။”

“ဒါဆိုရင္ ခတၱိယေတြ ျဗဟၼဏေတြလည္း မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ကံေႂကြး ရွိၾကတာပဲေပါ့။

ခမည္းေတာ္ . . . သူေတာ္စင္ႀကီး မာတဂၤအေၾကာင္း ၾကားဖူးတယ္ဆိုရင္ အဲဒီ သူေတာ္စင္ႀကီး ဘယ္အမ်ိဳးဇာတ္မွာ ေမြးဖြားခဲ့တယ္ဆိုတာ ေျပာႏိုင္မလား။”

“သားေတာ္ဘုရား . . . အဲဒီ သူေတာ္စင္ႀကီးဟာ သုဒၵပါ။”

“အဲဒီ သူေတာ္စင္ႀကီးဟာ ခတၱိယေတြ ျဗဟၼဏေတြ ရွိခိုးပူေဇာ္တာ ခံရတယ္ ဆိုတာကို ခမည္းေတာ္ ၾကားဖူးလား။”

“ၾကားဖူးပါတယ္ သားေတာ္ဘုရား . . .။”

“ဒါဆိုရင္ . . . သုဒၵဇာတ္မွာ ေမြးဖြားခဲ့သူေတြဟာ ခတၱိယေတြ ျဗဟၼဏေတြရဲ့ ရွိခိုးပူေဇာ္မႈကို ခံယူႏိုင္တယ္ ဆိုတာကို ခမည္းေတာ္ လက္ခံႏိုင္မလား။ သူတို႔လည္း ဘုန္းရွင္ကံရွင္ေတြ မျဖစ္ႏိုင္ၾကဘူးလား။”

အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနသည့္ မင္းႀကီးသည္ အခ်ိန္ယူ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထား၏။

“သားေတာ္ဘုရား . . .။ ခမည္းေတာ္ နားလည္ပါၿပီ။ သားေတာ္ ဆိုလိုတာကို ခမည္းေတာ္ သေဘာေပါက္ပါၿပီ . . .။ သေဘာလည္း က်ပါတယ္။ ႏွစ္သက္ပါတယ္။ ခမည္းေတာ္ နားလည္မႈ လြဲခဲ့တာပါ။ ေမွာက္ထားတာကို လွန္ျပလိုက္သလိုပါပဲ။ ဖံုးထားတာကို ဖြင့္ျပလိုက္သလိုပါပဲ။ အျမင္ရွင္းပါၿပီ . . .။

သားေတာ္ဘုရား . . . သားေတာ္ရဲ့ မိေထြးေတာ္ႀကီးေရာ၊ ယေသာဓရာနဲ႔ ရာဟုလာေလးတို႔ကပါ သားေတာ္ဘုရားကို ေတြ႔ရဖို႔ စိတ္ေစာေနၾကပါတယ္ . . .။ သားေတာ္ကို မေတြ႔ၾကရတာ ၾကာပါၿပီ။ သူတို႔အားလံုး ေမွ်ာ္ေနၾကပါၿပီ။ တပည့္သား သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔အတူ နန္းေတာ္ကိုသာ ႂကြပါေတာ့ သားေတာ္ဘုရား . . .။”

:)

ရွင္အာစာရ

(ဆက္ရန္ . . . . .)

Ref:

Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE.

(ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)

ဆက္ဖတ္ရန္

Angry Birds Space - Full Version PC Game

အရင္ဂိမ္းနဲ႔ ျငီးေငြ႕လာတုန္း
ဒီဂိမ္းေလးေတြ႕ေတာ႕ သေဘာက်တယ္ဗ်...
သိပ္ေျပာေနဘူး ပံုေလးေတြ ၾကည္႕လိုက္ေတာ႕
စိတ္၀င္စားရင္ေဒါင္းလိုက္ပါ ...
Install ျပီးရင္ Pacth လိုက္ဗ် ...
Patch ျပီးရင္ ထည္႕ရမယ္႕ကီးကေတာ႕ ...

Full Version Key: THET-ALEV-LEFR-USWO

www.mediafire.com

ဆက္ဖတ္ရန္

ကိုယ္၀န္ေဆာင္ မိခင္ေလာင္းတို႕ သိမွတ္ဖြယ္

ကိုယ္၀န္ေဆာင္က်န္းမာေရးနဲ႕ ပတ္သတ္တဲ႔စာအုပ္ လာေတာင္းထားလို႔ တၿခားသူေတြအတြက္လဲ  လိုအပ္နိုင္လို႕ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ေဒါက္တာျမတ္ျမင့္မိုရ္ေရးသားထားတဲ႕ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ မိခင္ေလာင္းတို႕ သိမွတ္ဖြယ္ စာအုပ္ေလးပါ ေအာက္မွာ ေဒါင္းလိုက္ပါခင္ဗ်ာ...

http://www.mediafire.com/?z57re5uetoosx7d

http://www.4shared.com/rar/UqsyLdtH/12345.html

http://www2.zshare.ma/8sa8oxehmbnn

https://hotfile.com/dl/163922472/fbf0b50/12345.rar.html

https://rapidshare.com/#!download|973p3|2216140442|12345.rar|2612|0|0


http://depositfiles.com/files/ulrlkkc1b

ဆက္ဖတ္ရန္

တရားမင္းသခင္ (၂၅) - ၀တၳဳကာမ

ႏွင္းထုဖံုးေသာ ဟိမ၀ႏၲာ ေတာင္ထြတ္တို႔ကို နမ္း႐ိႈက္ၿပီး ထင္း႐ႉးေတာ စႏၵကူးေတာတို႔ကို ေပြ႔ဖက္ေမႊ႔ရမ္း လာခဲ့ေသာ ႏွင္းမုန္တိုင္းသည္ ကပိလ၀တ္သို႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ၀င္ေရာက္လာ၏။ ႏွင္းမုန္တိုင္းသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အသံမ်ား ၾကံဳး၀ါးလ်က္ ရွိေန၏။ တစ္ခဏ အတြင္းမွာပင္ ကပိလ၀တ္ နန္းေတာ္၀င္း တစ္ခုလံုး ႏွင္းထု ဖံုးသြား၏။ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီး စံေတာ္မူေနသည့္ နန္းေတာ္ထဲထိ အေအးဓာတ္ လႊမ္းမိုး ၀င္ေရာက္လာသည္။ ခ်မ္းခိုက္ခိုက္ တုန္ေနေသာ အပူသည္ မင္းႀကီးသည္ ၿမိဳ႕ျပင္မွာ ရွိေနမည့္ သားေတာ္ဘုရားအတြက္ စိုးရိမ္ေန၏။

သမားေတာ္ သဉၥယထံမွ ျပန္လာသူ ဆႏၷႏွင့္ ကာဠဳဒါယီတို႔ မုန္တိုင္းမိေနၾက၏။ ဆႏၷသည္ ျမင္းဆြဲယာဥ္ကို ေမာင္းႏွင္ေနသည္။ ယာဥ္၏ ဘီးမ်ား ႏွင္းထုအတြင္းသို႔ ကၽြံနစ္ေနေသာ္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခရီးဆက္လ်က္ ရွိေနၾက၏။ ၎တို႔ ၿမိဳ႕၀င္တံခါးကို ျဖတ္ေက်ာ္ခ်ိန္၌ ေမွာင္ရီပ်ိဳးေနၿပီ ျဖစ္၏။ ဘုရားရွင္ တန္႔ရပ္ေတာ္မူခဲ့သည့္ ေနရာသို႔ ခက္ခက္ခဲခဲ ျပန္လာခဲ့ၾကရေလသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေနရာတစ္၀ိုက္၌ ဘုရားရွင္ကို မေတြ႔ရေတာ့ေပ။ ဘုရားရွင္၏ တပည့္သား သံဃာေတာ္ တစ္ပါးတစ္ေလမွ်ကိုပင္ မေတြ႔ရေပ။

“ဆႏၷ . . . တို႔ ဘာ လုပ္ၾကမလဲ။ ဘုရားရွင္ရဲ့ အရိပ္အေရာင္ ဘယ္မွာမွ မေတြ႔ရဘူး။ ေနရာအႏွံ႔လည္း ႏွင္းေတြ ဖံုးေနၿပီ”ဟု ကာဠဳဒါယီက ဆို၏။

ယာဥ္ကို ပစ္ထားခဲ့ၿပီး ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို လိုက္လံရွာေဖြပါက ယာဥ္၌ ကထားသည့္ ျမင္းမ်ား အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ ေသေၾက ပ်က္စီးၾကလိမ့္မည္ဟု ဆႏၷ ေတြးေနစဥ္ ကာဠဳဒါယီက ဆို၏။

“ဆႏၷ . . . ျပန္ႏွင့္။ ယာဥ္ကို ယူသြား။ မုန္တိုင္း က်ေနေပမယ့္ ငါကေတာ့ ဘုရားရွင္နဲ႔ တပည့္သား သံဃာေတာ္ေတြကို လိုက္ရွာအံုးမယ္။ ဘုရားရွင္ တစ္ခုခု ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ ၾကမၼာဆိုးပဲ။ ၿမိဳ႕ေတာ္ျပင္ဘက္ လံုျခံဳတဲ့ ေနရာမွာ ဘုရားရွင္ ရွိေနတယ္လို႔သာ မင္းႀကီးကို ေလွ်ာက္တင္လိုက္ပါ။ မင္းႀကီးလည္း စိတ္ပူေနေလာက္ၿပီ။”

ကာဠဳဒါယီသည္ ဆႏၷ၏ စကားတံု႔ကို ေစာင့္ဆိုင္းမေနေတာ့ဘဲ ႏွင္းထုၾကားရွိ ဆိုးရြားသည့္ အေအးဒဏ္ ႏွိပ္စက္ခံေနရေသာ လူေနအိမ္ေျခမ်ားဆီသို႔ ေျပးထြက္သြား၏။ အေမွာင္ထုသည္ ပို၍ပို၍ သိပ္သည္းလာေနသည္။ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ ကာဠဳဒါယီ ေလးလံေတာင့္တင္း လာ၏။ ဤေဒသ၌ ဇာတ္နိမ့္တို႔ ေနထိုင္ၾကသည္ကို သူ သိ၏။ သို႔ေသာ္ ဤ ေဒသရွိ ဘယ္အိမ္ကိုမွ မေရာက္ဖူးခဲ့ေပ။

အလင္းေရာင္ ျမင္ရာအရပ္တိုင္းသို႔ ကာဠဳဒါယီ သြားေရာက္စံုစမ္းတိုင္း ရဟန္းေတာ္ ေလးငါးပါးစီကိုသာ ေတြ႔ရ၏။ ဘုရားရွင္ကိုကား မေတြ႔ရေသးေပ။

လူေနအိမ္ေျခ အစြန္းရွိ ဇာတ္ျမင့္တစ္ဦး ပိုင္ဆိုင္သည့္ ႏွစ္ထပ္အိမ္ တစ္လံုးကို ေတြ႔လိုက္ရခ်ိန္၌ ကာဠဳဒါယီမွာ ေသလုနီးပါး ေအးစက္ေတာင့္တင္း ေနေလၿပီ။ အိမ္ ဒုတိယထပ္၌ မီးလင္းေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ဤ ေနရာ၌ ဘုရားရွင္ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိေနမည္ဟု ကာဠဳဒါယီ ထင္မိ၏။ သို႔ျဖစ္၍ ျခံစည္း႐ိုးကို ေက်ာ္၀င္ၿပီး ပိတ္ထားေသာ တံခါးကို တ၀ုန္း၀ုန္း ထုလိုက္သည္။ ဘယ္သူမွ တံခါး လာဖြင့္မေပးေပ။ အသံကုန္ ဟစ္ေအာ္လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ေအးစက္ေတာင့္ခဲေနေသာ သူ႔ပါးစပ္ကို မဖြင့္ဟႏိုင္ေတာ့ေပ။

ထိုစဥ္ အသံတစ္ခု ၾကားလိုက္ရ၏။

“ကာဠဳဒါယီ . . . ဘယ္သူ႔ကို ရွာေနတာလဲ။”

အရွိန္ ေလ်ာ့က်လာေနၿပီျဖစ္ေသာ မုန္တိုင္းၾကားမွ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံျဖစ္သည္။ သူ႔ကို နာမည္တပ္၍ ေခၚရဲသူ မရွိ။ သို႔ျဖစ္၍ အသံရွင္မွာ ဘုရားရွင္သာ ျဖစ္ရမည္ဟု ကာဠဳဒါယီ နားလည္လိုက္၏။ သူ ေပ်ာ္သြားသည္။ အိမ္မွ ထြက္ခဲ့၍ ျခံ၀င္းထဲ၌ ရပ္ေနရင္း အိမ္အေပၚထပ္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနျပန္သည္။ အိမ္ျပတင္းမ်ား ေစ့ေစ့ပိတ္ထား၏။

“ကာဠဳဒါယီ . . . ဒီကို လာပါ။”

ျမင္းေဇာင္းမ်ားဆီမွ အသံထြက္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္သည္။ အသံလာရာဘက္သို႔ ကာဠဳဒါယီ ေျပး၏။ ေနာက္ထပ္ အသံ ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။

“ကာဠဳဒါယီ . . . ငါ ေခၚေနတယ္။ ဟုတ္ၿပီ။ အသံၾကားတဲ့ဘက္ လာခဲ့ပါ။ ဒီမွာ ေကာက္႐ိုးေတြ ရွိတယ္။ ေႏြးတယ္။”

ကာဠဳဒါယီသည္ အေမွာင္ထဲ၌ ရွိေန၏။ ျမင္းေဇာင္းပ်ဥ္ခ်ပ္မ်ားေပၚ တြားတက္ရင္း အသံလာရာသို႔ လိုက္ေလရာ ဘုရားရွင္၏ အနီးသို႔ သူ ေရာက္သြား၏။ ျဖန္႔ခင္းထားသည့္ ေကာက္႐ိုးမ်ားေပၚ ထိုင္ေတာ္မူေနသည့္ ဘုရားရွင္က မိန္႔ေတာ္မူျပန္၏။

“ကာဠဳဒါယီ . . . ေအးခဲ ေတာင့္တင္းေနရင္ မ်က္ႏွာကို လက္ဖ၀ါးနဲ႔ ဖိပြတ္လိုက္ပါ။ ေသြးလည္ပတ္ရွိန္ ျမင့္လာေအာင္ ခႏၶာကိုယ္ လႈပ္ရွားလိုက္ပါ။ သက္သာသြားပါလိမ့္မယ္။”

ကာဠဳဒါယီသည္ ခႏၶာကိုယ္ကို ေႏြးေထြးေအာင္ လုပ္ၿပီးေသာအခါ  စကားေျပာႏိုင္လာ၏။

“အရွင္ဘုရား . . . ဒါ ျမင္းေဇာင္းပါ ဘုရား။ ျမင္းေတြအတြက္ပါ . . .။”

“ငါသိတယ္။ ေႏြးေထြးမႈဆိုတာ ဘာလဲ။”

“ဆိုးလိုက္တာ ဘုရား . . .။ နံေစာ္ေနတာပဲ . . .။ မသန္႔ရွင္းဘူး အရွင္ဘုရား . . .။”

“ကာဠဳဒါယီ . . . မုန္တိုင္းထန္ၿပီး ႏွင္းေတြဖုံုးေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ထက္ ဒီ ျမင္းေဇာင္းက ပိုဆိုးတယ္လို႔ ဆိုလိုတာလား။”

“အဲဒီလို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘုရား . . .။ ဟုိနားက အိမ္က ပိုေကာင္းပါတယ္၊ ပိုေႏြးပါတယ္ ဘုရား။ အရွင္ဘုရား အဲဒီအိမ္ကို ႂကြသင့္တာ . . .။”

“ကာဠဳဒါယီ . . .။ အဲဒီအိမ္က ျပတင္းေတြ တံခါးေတြ ေစ့ေစ့ ပိတ္ထားရင္ ဘာလုပ္သင့္လဲ။”

“တံခါးေခါက္ၿပီး . . . အဖြင့္ခိုင္းေပါ့ ဘုရား . . .။”

“ကာဠဳဒါယီ တံခါးကို ထု႐ိုက္ေနတာ ငါ ၾကားလိုက္တယ္။ တံခါး ပြင့္သလား။”

ကာဠဳဒါယီ ႏႈတ္ဆိတ္ေန၏။

“ကာဠဳဒါယီ . . . ဇိမ္ခံပစၥည္းေတြ အျပည့္ရွိတဲ့ တိုက္ခန္းေဆာင္ရယ္ ေဟာဒီလို ျမင္းေဇာင္းရယ္လို႔ ေထြေထြထူးထူး ခြဲျခားၿပီး ငါ မစဥ္းစားဘူး။ အဖိုးတန္ ျခံဳေစာင္ေတြ မရွိေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ ေကာက္႐ိုးေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီ အဖိုးတန္ ျခံဳေစာင္ေတြ ထည့္ေတြးမေနဘဲ ေကာက္႐ိုးကိုပဲ စိတ္ကူးလိုက္စမ္းပါ။ ၾကံဳရတဲ့ အေျခအေန တစ္ခုကို တစ္ျခား အေျခအေန တစ္ခုနဲ႔ မႏိႈင္းပါနဲ႔။ ျဖစ္ႏိုင္တာကို ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံလိုက္စမ္းပါ။”

ဘုရားရွင္က ကာဠဳဒါယီကို ေအးခဲညစ္ပတ္သည့္ ျမင္းေဇာင္းထဲရွိ ေကာက္္႐ိုးမ်ားႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးေနစဥ္ ကာဠဳဒါယီက သူ၏ ေႏြးေထြးသပ္ရပ္သည့္ အမတ္စည္းစိမ္းကို စိတ္ျဖင့္တမ္းတေနသည္။

“ဒီေနရာမွာ အနံ႔ဆိုးေတြ ျပင္းလြန္းပါတယ္ ဘုရား . . .။”

“ဒီအနံ႔က ပုပ္ပြေနတဲ့ လူေသေကာင္နံ႔ေလာက္ မဆိုးေသးပါဘူး ကာဠဳဒါယီ . . .။ ေက်နပ္လိုက္စမ္းပါ။”

“ဒီေနရာမွာ ျမင္းေသးေတြ ျမင္းေခ်းေတြ ျပည့္ေနတာ . . . ဘုရာ့။”

“ဒါလည္း လူေတြရဲ့ ၾကင္ႀကီး က်င္ငယ္ေတြေလာက္ မဆိုးေသးဘူးလို႔ ေတြးၿပီး ေက်နပ္ႏိုင္တာေပါ့။”

“မွန္ေတာ့ မွန္တာေပါ့ ဘုရား . . .”ဟု စိတ္ထဲက ေလွ်ာက္ထားရင္း အတန္ၾကာေအာင္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနၿပီးမွ ကာဠဳဒါယီက ၀န္ခံေလွ်ာက္ထား၏။

“တပည့္ေတာ္ ၀န္ခံပါၿပီ ဘုရား။ ေက်နပ္ပါၿပီ ဘုရား။ ဒါေပမယ့္ အရွင္ . . . အရွင္ဘုရားရဲ့ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ေတြကေတာ့ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ ဘုရား။”

“ကာဠဳဒါယီ . . . ဘယ္သူေတြလဲ။”

“အရွင္ဘုရားရဲ့ ဦရီးေတာ္ေတြေပါ့ . . .။ မင္းႀကီးရဲ့ ညီေတာ္ေတြေပါ့ ဘုရား . . .။”

“သူတို႔က ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ကို အျပစ္ရွာၾကတာတဲ့လဲ။”

“အရွင္ဘုရားက လမ္းမွာ ရပ္တန္႔ေတာ္မူလိုက္ၿပီး စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို သူတို႔ဆီ ပို႔လႊတ္လိုက္လို႔ပါတဲ့ ဘုရား။ အဲဒီလို လုပ္တာဟာ သူတို႔ကို ေစာ္ကားတာလို႔ ျမင္ၾကပါတယ္ ဘုရား။ သုဘာဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီးကလည္း ခပ္စြာစြာ ဆိုေတာ့ဘုရား . . .”

ကာဠဳဒါယီသည္ စကားမဆက္ႏိုင္ေသးဘဲ မ်က္ႏွာႏွင့္ နားရြက္တို႔ကို လက္၀ါးအစံုျဖင့္ ဖိပြတ္ေန၏။ ဘုရားသခင္သည္ က႐ုဏာျဖင့္ ျပံဳးေတာ္မူ၍

“ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ . . .။ ဒါ သူတို႔ကို ေစာ္ကားရာ ေရာက္သတဲ့လား . . .။ တစ္ခ်ိန္က သူတို႔ အလြန္အမင္း တန္ဖိုးထားခဲ့ၾကတဲ့ သူတို႔ရဲ့ အဖိုးတန္ ရတနာကို သူတို႔ဆီ ျပန္ပို႔လိုက္တာပဲ။ ကာဠဳဒါယီ . . .။ မွားသလား။”

:)

ရွင္အာစာရ

(ဆက္ရန္ . . . . .)

-----

Ref:

Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE.

(ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)

ဆက္ဖတ္ရန္