ဘုရားရွင္
ႂကြေတာ္မူလာလိမ့္မည္ဟု ၾကားသိထားေသာ ယေသာဓရာသည္ ေနထြက္ခ်ိန္ကတည္းက
ျပတင္းေပါက္မွေန၍ လမ္းမဆီ ေမွ်ာ္ေငးေန၏။ ဘုရားရွင္ႏွင့္ တပည့္သား
သံဃာေတာ္မ်ား ေရာက္လာခ်ိန္၌ အေတာ္အတန္ပင္ ေနျမင့္ေနေေလၿပီ။ လမ္းမတေလွ်ာက္
ႂကြေတာ္မူလာသည့္ ဘုရားရွင္ကို ျမင္လိုက္ရေသာ ယေသာဓရာ ပီတိေသာမနႆ ျဖာသြား၏။
ယေသာဓရာ တစ္ေယာက္တည္း ေရရြတ္ေနေလသည္။
“အို . . . အရွင္ဟာ . . . ေကာင္းကင္ျပာထဲက ၾကယ္တာရာ ျခံရံတဲ့ လမင္းႀကီးလို ပါပဲလား . . .။”
“ေမေမ . . . ဘာလဲ”ဟု ယေသာဓရာ၏ အနီး၌ ကစားေနေသာ ခုနစ္နစ္အရြယ္ သားငယ္ေလး ရာဟုလာက အျပစ္ကင္းသည့္ ေလသံျဖင့္ ေမး၏။
“သား
. . . မင့္ေဖေဖေပါ့။ ဒီမွာ မင့္ေဖေဖ။ သား လာလာ။ သား ျမင္ရေအာင္ သားကို
ေမေမ ေပြ႔ထားမယ္။ ၾကည့္စမ္း။ သား ျမင္လား။ အ၀ါေရာင္ အတန္းရွည္ႀကီးရဲ့
ေရွ႕ဆံုးကေန ေလွ်ာက္လာေနတာ မင့္ ေဖေဖပဲ။ အဲဒါ မင့္ေဖေဖပဲ။”
သိတတ္စ အရြယ္ကတည္းက ဖခင္ကို မျမင္ဖူးေသးသူ ရာဟုလာက မွတ္ခ်က္ခ်၏။
“ေမေမ . . . သူတို႔က ဘုန္းဘုရားေတြပဲ။”
“ဟုတ္ပါ့။ ေရွ႕ဆံုးက မင့္ေဖေဖ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ေလ။”
ယေသာဓရာသည္ ကေလးတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးေန၏။
ယေသာဓရာသည္ ကေလးတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးေန၏။
“ေမေမ . . . သားေဖေဖ ဘုန္းဘုရားက သားတို႔ကို လာေတြ႔တာလား။”
“သား . . . ေအးကြယ္ . . . ေမေမနဲ႔သားကို ေတြ႔ဖို႔ သူ ဒီကို လာခ်င္လာမွာပါ . . .။”
သန္႔စင္လင္းလက္
အေႏွာင္အတြယ္မဲ့၍ ၾကည္လင္ခ်မ္းေျမ့ေသာ ဘုရားရွင္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ယေသာဓရာ
ျမင္ေနရ၏။ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ ရဟန္းေတာ္တို႔ ဘုရားရွင္၏ ေနာက္ေတာ္ပါးမွ
လိုက္ပါလ်က္ ရွိေနေသာ္လည္း မည္သည့္ရဟန္းေတာ္ကိုမွ ယေသာဓရာ မၾကည့္ေပ။
ယေသာဓရာ ျမတ္ႏိုးခဲ့ရေသာ ယခုတိုင္လည္း ျမတ္ႏိုးရဆဲျဖစ္ေသာ လမ္းမတေလွ်ာက္
ေလွ်ာက္လာေနသည့္ ဤ ေယာက္်ားျမတ္ နန္းေတာ္တြင္းသို႔ ၀င္ေလရာ ယေသာဓရာ၏
ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားစဥ္ ယေသာဓရာ၏ ရင္၀ယ္ ႐ုတ္တရက္ စူးစူးရွရွ
ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္ ခံစားလိုက္ရ၏။ ယေသာဓရာသည္ နာက်င္သည့္ ရင္တြင္းေ၀ဒနာ
ျပင္းလြန္းသည္ျဖစ္၍ သားေတာ္ေလးကို ေပြ႔လ်က္ႏွင့္ ပံုလ်က္သား လဲက်သြားၿပီး
႐ႈိက္ႀကီးတငင္ က်ယ္ေလာင္စြာ ငိုေလ၏။
“ေမေမ . . .။ မငိုပါနဲ႔။ ေမေမ . . .။ သားတို႔ဆီကိုလည္း ေဖေဖ လာမွာပါ။”
သားငယ္ေလး ရာဟုလာသည္ မိခင္၏ ပါးျပင္ေပၚမွ မ်က္ရည္မ်ားကို သုပ္ေပးေနရင္း မိခင္ကို ႏွစ္သိမ့္ေန၏။
“ေမေမ . . .။ ဘာလို႔ ငိုတာလဲ . . .။”
ရာဟုလာေလး၏
မ်က္လံုးတို႔၌လည္း မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္လွ်မ္းလာ၏။ သူ႔အသက္ထက္ ပို၍ပင္
တြယ္တာခံုမင္ ခ်စ္ခင္ရသူ မိခင္၏ ေသာကကို ကူးယူ ခံစားလိုက္ရ၍ ရာဟုလာလည္း
ငိုေလ၏။ ရာဟုလာ၏ ပါးျပင္တို႔၌ မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ စီးက်လ်က္ ရွိေနသည္။
“မငိုနဲ႔ သား . . .။ မငိုပါနဲ႔ သားရယ္ . . .။”
ယေသာဓရာသည္ ငို႐ႈိက္မႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း သားငယ္၏ ဦးေခါင္းကို ဖြဖြ ပြတ္ေပးေန၏။
“သားက ဘာျဖစ္လို႔ ငိုရတာလဲ . . .။”
“ေမေမငိုလို႔ သားလည္း ငိုတာေပါ့။ ေမေမက ဘာျဖစ္လို႔ ငိုတာလဲ။”
“သား
. . . ဒီေသာကကို ေမေမ မ်ိဳသိပ္ခဲ့ရတာ ခုနစ္နစ္ ရွိၿပီ . . . ။ . . .
မင့္ေဖေဖ ျပန္လာၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာေနဖို႔ ျပန္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ သားရယ္ . . .
သူက ေမေမတို႔ကို ထားခဲ့ၿပီး ျပန္ထြက္သြားအံုးမွာ . . .။ အဲဒါေၾကာင့္ ေမေမ
ငိုမိတာ . . .။”
ယေသာဓရာသည္
အိပ္ခန္းေဆာင္သို႔ ၀င္လိုက္ၿပီး အိပ္ယာထဲ၌ သားေလးရာဟုလာကို
ေပြ႔ပိုက္ထားရင္း ငိုေန၏။ ယေသာဓရာ၏ အိပ္ခန္းထဲသို႔ ကၽြန္မ ခုဇၨဳတၱရာ
အေျပးအလႊား ၀င္ေရာက္လာသည္။
“အရွင္မ . . . မင္းသမီး . . .။ ထပါ ထပါ။ ထပါ အရွင္မ။ မ်က္ရည္ေတြ သုတ္လိုက္ပါ။ သူ လာေနၿပီ။ သူ လာေနၿပီ . . .။”
ယေသာဓရာသည္
အိပ္ယာထဲမွ ခုန္ထြက္လိုက္ၿပီး မ်က္ရည္သုတ္ကာ ရာဟုလာကိုပင္ ေမ့ထားခဲ့ၿပီး
အ႐ူးမ တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းေျပး၏။ ထို႔ေနာက္ တံခါး၀၌ ရပ္လ်က္
နန္းေရွ႕ကြင္းျပင္ဆီ ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ေန၏။
“ဟုတ္တယ္
. . . သူပဲ။ မိယေသာ္နဲ႔ မေတြ႔တာ ခုနစ္ႏွစ္ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ သူပဲ။ မိယေသာ္
အသက္ထက္ ပိုၿပီးေတာ့ ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ သူပဲ။ သဲျဖဴခင္းထားတဲ့
နန္းေရွ႕ကြင္းျပင္ကို သူ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာေနၿပီ။ သူ႔မ်က္ႏွာဟာ
ဆီးႏွင္းတိမ္တိုက္ထဲက ထြက္ေပၚလာတဲ့ လမင္းႀကီးလိုပါပဲလား . . .။”
ေတြးေငးေနသူ
ယေသာဓရာသည္ အ၀ါေရာင္ ၀တ္႐ံုကို ၀တ္ဆင္ထား၏။ အေပၚ႐ံု စုလ်ားကိုကား
မျခံဳမိခဲ့ေပ။ ႀကီးမားနက္႐ႈိင္းသည့္ ေဂဟႆိတ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ အ႐ူးတစ္ပိုင္း
ျဖစ္ေနသူ ယေသာဓရာသည္ ကြင္းျပင္ကို ျဖတ္၍ ဘုရားရွင္ထံသို႔ ေျပးေလ၏။
ေနာက္ဆံုး၌ လက္ေျချပတ္သည့္ တြားသြားသတၱ၀ါ တစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ ဘုရားရွင္၏
ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္၌ လဲက်သြားၿပီး ဘုရားရွင္၏ ေျခေတာ္အစံုကို နမ္း႐ႈပ္ေနေလ၏။
ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္
ရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ ရွင္ေမာဂၢလာန္တို႔သည္ ဘုရားရွင္၏ ေနာက္ေတာ္ပါးမွာ
ရွိေနၾက၏။ သုေဒၶါဒန မင္းႀကီးသည္ ေဘးမွာ ရွိေန၏။ အစပထမ၌ ရာဟုလာကေလးသည္
ဘုရားရွင္၏ ထံေတာ္ပါးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ရန္ ေၾကာက္ရြံ႕ေန၏။ သို႔ေသာ္ ဘုရားရွင္၏
မ်က္ႏွာေတာ္ကို အတန္ၾကာေအာင္ ေငးၾကည့္ေနရင္း အေၾကာက္ေျပသြားၿပီး
ေျမျပင္ေပၚ၌ ငိုေနသည့္ မိခင္ထံသို႔ သြားကာ ႏွလံုးခုန္ခ်က္ ျမန္လြန္း၍
တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ ျဖစ္ေနေသာ မိခင္၏ကိုယ္ကို သိမ္းၾကံဳးေပြ႕ဖက္ရင္း
ေက်ာျပင္ကို ပုတ္ေပးေနေလ၏။
ယေသာဓရာသည္
စကားတစ္ခြန္းမွ မဆိုႏိုင္ေသးေပ။ သူ႔အရွင္၏ ေျခေတာ္အစံုေပၚ၌
ဦးေခါင္းထိုးခ်လ်က္ တသိမ့္သိမ့္ ငို႐ႈိက္ေနေလသည္။ ေျခေတာ္ရင္း၌
အတန္ၾကာေအာင္ပင္ ငိုေႂကြးေနေလရာ အရွင္၏ ေျခေတာ္အစံုသည္ ယေသာဓရာ၏
မ်က္ရည္တို႔ျဖင့္ ရႊဲရႊဲစိုလာ၏။
“အရွင္
. . . အို သခင္ . . .။ မိယေသာ္ရဲ့ သိမ္ေမြ႔တဲ့ ႏွလံုးသားကို
ႏွစ္သိမ့္ေပးဖို႔ စကားေျပာပါဦး . . .။ မိယေသာ္ . . . ခုနစ္ႏွစ္လံုးလံုး
သည္းခံစိတ္နဲ႔ ေနခဲ့ရတာပါ။ မိယေသာ္ဟာေလ အိပ္မက္ေတြထဲမွာပဲ
ငိုေႂကြးႏိုင္ခဲ့တဲ့ သူပါ။ အရွင့္ရဲ့ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈေတြ
ေအာင္ျမင္ပါေစလို႔ အခ်ိန္တိုင္း အခ်ိန္တိုင္း ဆုေတာင္းေပးေနခဲ့တာပါ။
ဒါေပမယ့္ သခင္ . . .။ ခုနစ္ႏွစ္လံုးလံုး သည္းခံႏိုင္ခဲ့တဲ့ မိယေသာ္ဟာ
အရွင့္မ်က္ႏွာ ျမင္လိုက္ရတာနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး
. . .။”
က႐ုဏာတရား ျပည့္၀ေတာ္မူသည့္ ဘုရားရွင္သည္ တည္ၾကည္ေလးနက္သည့္ အသံေတာ္ျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူ၏။
“ယေသာဓရာ
. . . ေလာကသားေတြကို ကယ္တင္အလုပ္အေကၽြးျပဳဖို႔ ေလာကီစည္းစိမ္ေတြ
အားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ရဲခဲ့တဲ့ ငါဟာ ငါနဲ႔ခြဲခြာရတဲ့ ဒဏ္ကို ခံႏိုင္ဖို႔
ငါနဲ႔ထပ္တူ သတၱိေတြရွိခဲ့ၿပီး ငါ့ကိုလည္း အားေပးခဲ့တဲ့ မင့္ကို
ခ်ီးမြမ္းဖို႔ ၀န္မေလးပါဘူး။ မင့္ရဲ့ သတၱိကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ဂုဏ္ျပဳပါတယ္။
သားေတာ္ရာဟုလာ . . . မိခင္ႀကီးကို ထူမေပးလိုက္ပါ။ နန္းေဆာင္ထဲ သြားမယ္္။”
ဘုရားရွင္၏
ေျခေတာ္အစံုေပၚ၌ ရွိေနဆဲျဖစ္ေသာ ယေသာဓရာသည္ ရႊန္းလဲ့ေတာက္ပသြား၏။
သူ႔မ်က္ႏွာ ပီတိျဖာသြား၏။ သူေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ ဂုဏ္ျပဳစကားကို
ၾကားရလိုက္ၿပီျဖစ္၏။ သူ႔မ်က္ရည္တို႔ ေျခာက္သြားေလၿပီ။ သူလည္း အသိ
ျပန္၀င္လာၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာကို ဘုရားရွင္၏ ေျခေတာ္မွ ခြာကာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္၏။
အနည္းငယ္ ရွက္ရြံ႕ေနဟန္တူသည္။ သူ႔အနားမွာ ရွိေနသည့္ သားေလးရာဟုလာကို
မွီထားရင္ ေျမျပင္ကို ေငးစိုက္၍ ၾကည့္ေနေလ၏။
(ဆက္ရန္ . . . . .)
:)
ရွင္အာစာရ
Ref:
Portrait
of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English
Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE.
(ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)
