နႏၵိက သူႂကြယ္၏ သမီးႀကီး သုဇာတာသည္ အေနာ္မာ ျမစ္ကမ္းရွိ ေညာင္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ကို ပိုင္စိုးသည့္ နတ္မင္းထံ၌ ဆႏၵျပည့္၀ရန္ ဆုေတာင္းထား၏။ ဘ၀တစ္ပါး ေျပာင္းသြားေလသူ ေဆြေဟာင္းမ်ိဳးေဟာင္းတို႔ ထိုေညာင္ပင္ႀကီးမွာ ေနထိုင္သည္ဟုလည္း ယံုၾကည္ထားၾက၏။ သုဇာတာ၏ ဆႏၵကား အမ်ိဳးႏြယ္တူ ဂုဏ္ရည္တူ သတိုးသား တစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီး သားဦးေယာက္်ားေလး ဖြားျမင္ရန္ ျဖစ္၏။ ေညာင္ပင္ႀကီး၌ အဓိ႒ာန္ျပဳ ဆုေတာင္းၿပီး ႏွစ္ႏွစ္သံုးႏွစ္ ၾကာေသာအခါ ေမွ်ာ္လင့္သည့္အတိုင္း ဆႏၵျပည့္၀သည္ျဖစ္၍ သုဇာတာသည္ အဓိ႒ာန္အတိုင္း ေဆာင္ရြက္ရန္ စိတ္ကူးေလ၏။ သို႔ျဖစ္၍ ထိုေန႔ အ႐ုဏ္မတက္မီ ေစာေစာထ၍ ႏြားမရွစ္ေကာင္ကို ကိုယ္တိုင္ ႏို႔ညႇစ္၍ ကိုယ္တိုင္ပင္ ႏို႔ဆြမ္းခ်က္၏။ ႏို႔ဆြမ္း က်က္ခါနီးေသာ္ ကူညီခ်က္ျပဳတ္ေနသည့္ ကၽြန္မ ပုဏၰကို ေျပာ၏။
“ပုဏၰ . . . သြားပါ။ ေညာင္ပင္အေျခကို သြားၿပီးသန္႔ရွင္းပါ။ အဲ့ဒီမွာ သဲျဖဴ ခင္းပါ။”
နံနက္ ေ၀လီေ၀လင္း အခ်ိန္၌ ကၽြန္မပုဏၰသည္ လယ္ကြင္းကို ျဖတ္၍ ေညာင္ပင္ဆီသို႔ သြားေန၏။ ေညာင္ပင္အေျခ၌ တစ္စံုတစ္ရာ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျဖစ္ေနသည္ကို သတိထားမိလိုက္သည္။ အံ့ၾသလြန္းလွသည္ျဖစ္၍ ေျခလွမ္းမ်ားကို အရွိန္ျမႇင့္လိုက္၏။ သစ္ပင္အေျခ၌ ကမၼ႒ာန္းတရား အားထုတ္ေနေသာ ရဟန္းတစ္ပါးကို ပုဏၰ ေတြ႔လိုက္ရ၏။ အပင္ကို ေက်ာမွီျပဳ၍ မ်က္လံုးမ်ား မွိတ္ထားလ်က္ မလႈပ္မယွက္ ရွိေနေသာ ရဟန္းကို ျမင္လိုက္ရသည့္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ပုဏၰသည္ ရဟန္းကို လက္အုပ္ခ်ီမိုး ရွိခိုးမိလ်က္သား ျဖစ္သြား၏။ ေညာင္ပင္မွာေနေသာ ႐ုကၡစိုးသည္ ပူေဇာ္ပသမႈကို ခံယူရန္အတြက္ ရေသ့ရဟန္း အသြင္ျဖင့္ ေညာင္ပင္ေအာက္သို႔ ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ပုဏၰ ယူဆလိုက္၏။ ပုဏၰသည္ ေရွ႕သို႔ဆက္၍ တိုးသြားရန္ မ၀ံ့မရဲ ျဖစ္ေန၏။ ေညာင္ပင္နားမွာလည္း ၾကာၾကာမေနလိုေပ။ သို႔ျဖစ္၍ အိမ္သို႔ ျပန္ေျပး၏။ ေၾကာက္လြန္းသျဖင့္ ေနာက္သို႔ ျပန္လွည့္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ေပ။
ထိုအခ်ိန္၌ သုဇာတာသည္ အလြန္ပင္ စင္ၾကယ္သန္႔ရွင္း မြန္ျမတ္လွေသာ ႏို႔ဆြမ္းကို ခ်က္ၿပီးေနၿပီ ျဖစ္၏။ အထြတ္အျမတ္ျဖစ္ေသာ ႏို႔ဆြမ္း၏ အရသာကို ျမည္းစမ္း၍ပင္ မၾကည့္ခဲ့ေပ။ ႏို႔ဆြမ္းကို ခမ္းနားလွေသာ ခြက္ႀကီးထဲ ထည့္လိုက္ၿပီး အဖံုးဖံုးရန္ ျပင္ဆင္ေန၏။ ထိုစဥ္ သူမဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာေနေသာ ပုဏၰကို ျမင္လိုက္ရ၍ မေက်မခ်မ္း ျဖစ္မိသည္။
“ပုဏၰ . . . ဘာျဖစ္တာလဲ။ အေစာႀကီး ျပန္လာတယ္ . . .။ ငါ ခိုင္းလိုက္တာမ်ား ေမ့လာခဲ့သလား။”
“မဟုတ္ပါဘူး . . . သခင္မ။ ေညာင္ပင္ေျခရင္းမွာ . . . အံ့ၾသစရာ ေကာင္းလိုက္တာ သခင္မရယ္ . . .။ ေညာင္ပင္မွာေနတဲ့ ႐ုကၡစိုးနတ္မင္းက လႉဒါန္းပူေဇာ္တာ ခံယူဖို႔ ေညာင္ပင္ေျခရင္းမွာ ရေသ့ရဟန္းေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေရာက္ေနတယ္။ ဒီေလာက္ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါ ေတာက္ပေနတာ လူေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ နတ္ပဲ ျဖစ္ရမွာ . . .။ အရွင္ျမတ္က မ်က္လံုးေတြမွိတ္ၿပီး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ထိုင္ေနတာ။ ေနာက္က်ရင္ အမ်က္ထြက္လိမ့္မယ္။ သခင္မ . . . ျမန္ျမန္လုပ္ပါ။ ေညာင္ပင္ဆီသြားၿပီး ပူေဇာ္ပသပါ။”
“ပုဏၰ . . . နင့္ ၾကည့္ရတာ တစ္ခုခုကို ေၾကာက္လန္႔ေနသလို ပါပဲလား။”
“မဟုတ္ဘူး . . . သခင္္မ။ ျမန္ျမန္သြားပါ။ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းလိုက္တာ . . .။”
သုဇာတာသည္ မယံုသကၤာ ျဖစ္မိေသာ္လည္း အလြန္ပင္ သေဘာက်မိ၏။ သူမသည္ လက္ႏွင့္ကိုင္ထားေသာ ေရႊခြက္ကို ေခါင္းေပၚတင္ ရြက္လိုက္ၿပီး ညီမျဖစ္သူ နႏၵာ ကၽြန္မျဖစ္သူ ပုဏၰတို႔ႏွင့္အတူ ေညာင္ပင္ႀကီးဆီသို႔ သြားေလ၏။
“သခင္မ . . . ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ ေညာင္ပင္ရင္းမွာ . . . ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ”ဟု ပုဏၰသည္ အေ၀းမွပင္ ေအာ္ေန၏။
“ပုဏၰ . . . မေအာ္စမ္းနဲ႔။ ဒီေလာက္ ထူးဆန္းေနတာကို ငါလည္း ျမင္တယ္။”
နံနက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္သည္ တခဲနက္ေသာ ေညာင္ရြက္မ်ားၾကားမွ တိုးထြက္၍ ေညာင္ပင္ေျခရင္းသို႔ က်ေရာက္လ်က္ ရွိေန၏။ ရဟန္းျမတ္သည္ သမထကမၼ႒ာန္းကို ခြာလိုက္ၿပီး တစ္၀က္ဖြင့္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ စားက်က္ေျမ အေ၀းဆီသို႔ ၾကည့္ေန၏။ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းလာေနသူ သုဇာတာသည္ ရဟန္းျမတ္၏ ေရွ႕ေမွာက္သို႔ တိုက္႐ိုက္ သြားေရာက္ရန္ ေၾကာက္ရြံ႕မိ၏။ မ၀ံ့မရဲ မေရမရာ ျဖစ္ေနရင္း ဦးေခါင္းကို စြင့္စြင့္ေထာင္မတ္လ်က္ ရဟန္းျမတ္၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္၏။ ရဟန္းျမတ္သည္ သူ႔ထံေမွာက္သို႔ အရင္ဆံုး ေရာက္ရွိလာသူ သုဇာတာကို စိုက္ၾကည့္ေန၏။ ထိုစဥ္ သုဇာတာ အေၾကာက္ေျပသြား၏။ သူမ၏ စိတ္၌ အၾကင္နာေမတၱာ ႏွင့္ ၾကည္ညိဳျခင္း သဒၶါတို႔ ျပည့္လွ်မ္းသြား၏။ သုဇာတာသည္ ေရွ႕သို႔ ညင္သာစြာ တိုးေရႊ႕လိုက္ၿပီး။ အရွင္ျမတ္ထံ ခ်ဥ္းကပ္၏။ ေခါင္းေပၚမွ ေရႊခြက္ကို လက္ႏွင့္ မယူလိုက္ၿပီး အရွင္ျမတ္၏ လက္သို႔ ဆက္ကပ္လိုက္ကာ ေျမျပင္ေပၚ အလ်ားေမွာက္လ်က္ အရွင္ျမတ္ကို ရွိခိုး၀တ္ျပဳ၏။ ထို႔ေနာက္ ႐ိုေသစြာ ေလွ်ာက္ထားေလ၏။
“အရွင္ဘုရား . . .။ တပည့္ေတာ္မ အဓိ႒ာန္ျပဳခဲ့တဲ့အတိုင္း ဆက္ကပ္တဲ့ ဒီဆြမ္းကို လက္ခံေတာ္မူပါ ဘုရား။ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ခ်က္ခဲ့တာပါ။ တပည့္ေတာ္မ လက္နဲ႔ေတာင္ မတို႔မထိခဲ့ရေသးပါ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္မရဲ့ လိုအင္ဆႏၵေတြ ျပည့္ပါၿပီ အရွင္ဘုရား . . .။ ေက်းဇူး ႀကီးျမတ္လွပါေပတယ္ . . .။ တပည့္ေတာ္မကို အထူးအခြင့္အေရး ေပးသနားတဲ့ အေနနဲ႔ တပည့္ေတာ္မရဲ့ ဆြမ္းအလႉကို ခံယူဖို႔ လူေယာင္ဖန္ဆင္းၿပီး ေရာက္ရွိလာခဲ့တာလို႔ တပည့္ေတာ္မ ယူဆမိပါတယ္ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္မရဲ့ ဘ၀မွာ ဒီေန႔ဟာ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ ေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္တယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္ ဘုရား။”
“ႏွမ . . . ထပါ။ မင္း ဘာေတြ အဓိ႒ာန္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ငါ မသိပါဘူး။”
သုဇာတာသည္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ဦးညြတ္လ်က္ လက္အုပ္ခ်ီလ်က္ အလြန္အမင္း အ႐ိုအေသျပဳလ်က္ တိုးလ်ေသာ အသံျဖင့္ ေလွ်ာက္တင္၏။
“အရွင္ျမတ္ ဘုရား . . .။ ဒီအပင္မွာ ေနထိုင္တဲ့ အရွင္ျမတ္ဆီမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္တုန္းက အဓိ႒ာန္တစ္ခု ျပဳခဲ့ပါတယ္ ဘုရား။ အဆင့္အတန္းတူသူ တစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သားဦးေယာက္်ားေလး ေမြးဖြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဃနာႏို႔ဆြမ္းခ်က္ၿပီး ဆက္ကပ္ပါ့မယ္လို႔ တပည့္ေတာ္မ အဓိ႒ာန္ ျပဳခဲ့တာပါ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္မရဲ့ လိုအင္ဆႏၵ ျပည့္၀ပါၿပီ . . .။ အဓိ႒ာန္ တည္ေဆာက္ခဲ့တာကို ျဖည့္ဆည္းတဲ့ အေနနဲ႔ အရွင္ဘုရားကို ဃနာႏို႔ဆြမ္း ဆက္ကပ္ရတာပါ ဘုရား . . .။”
“ႏွမ . . . ငါေျပာတာ ယံုပါ။ ငါဟာ လူေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ နတ္ေဒ၀တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါဟာ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဉာဏ္အလင္း ရရွိဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ရေသ့ရဟန္း ျပဳေနတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ပါ။ ဒီအပင္မွာ ေနထိုင္တယ္လို႔ မင္းထင္ထားတဲ့ နတ္မင္းအတြက္ ယူေဆာင္လာတဲ့ ဒီ အစားအစာကို ငါ မခံယူသင့္ပါဘူး။ ႏွစ္မ. . . ငါ့လက္ထဲ ထည့္ထားတဲ့ ဆြမ္းခြက္ကို ျပန္ယူပါ။”
“မဟုတ္ေသးပါဘူး အရွင္ဘုရား . . .။ နတ္မင္းက အရွင္ဘုရားကို ႏွစ္သက္သေဘာက်လို႔ ခုလို ျဖစ္ခဲ့တာလို႔ တပည့္ေတာ္ ထင္ပါတယ္ ဘုရား။ လူေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ နတ္တစ္ပါး အေနနဲ႔ အရွင္ဘုရားကို တပည့္ေတာ္မ ႐ိုေသေလးျမတ္ပါတယ္ ဘုရား။ အရွင္ဘုရား . . . ဒီ ဃနာႏို႔ဆြမ္းကို ခံယူဖို႔ အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဘုရား”ဟု သုဇာတာက ေလွ်ာက္ထား၏။
“ဒီလို ဆိုရင္လည္း ဆြမ္းကို ငါလက္ခံမယ္။ ေအးျမတဲ့ ျမစ္ေရမွာ ေရခ်ိဳးသန္႔စင္ၿပီးတဲ့အခါ ဆြမ္းကို ငါသံုးေဆာင္လိုက္မယ္။ ႏွမ . . . ငါဟာ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဉာဏ္အလင္းကို ရခါနီးေနၿပီ။ မင့္ရဲ့ အလႉဟာ ငါ့ရဲ့ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈ ၿပီးေျမာက္ဖို႔ ျဖည့္ဆည္းေပးတဲ့ နိမိတ္ေကာင္း တစ္ခုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီခြက္ကေတာ့ ငါ့အတြက္ အသံုးမက်ဘူး။”ဟု ဘုရားေလာင္းက မိန္႔ၾကား၏။
“မဟုတ္ေသးပါဘူး အရွင္ဘုရား . . .။ ခြက္ကိုပါ လႉတာပါ။ ခြက္လည္း ယူပါ ဘုရား . . .”
“ႏွမ . . .။ ငါ့မွာ ေျမသပိတ္ ရွိပါတယ္။”
“အရွင္ဘုရား . . . ေျမသပိတ္က ကြဲတတ္ပါတယ္။ တန္ဖိုးလည္း မရွိပါဘူး။ သတၱဳခြက္ဟာ အရွင္ဘုရား အသံုးျပဳဖို႔ အေကာင္းဆံုးပါ ဘုရား . . .။”
“ႏွမ . . . အရာရာတိုင္းဟာ မတည္ျမဲတဲ့ အနိစၥပါ။ ငါ့လို ရေသ့ရဟန္း တစ္ပါးအတြက္ ကြဲပ်က္လြယ္တဲ့ ေျမသပိတ္ဟာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။”
“အရွင္ဘုရား သေဘာအတိုင္း ရွိပါေစေတာ့ ဘုရား . . .။ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ ေပးလႉထားၿပီးသားကို ျပန္ၿပီး မလိုခ်င္ေတာ့ပါ ဘုရား . . .”ဟု သုဇာတာက ေလွ်ာက္ထား၏။
“ႏွမ . . . မေပးမလႉရေသးတာကိုေတာ့ တပ္မက္ေတာင့္တသလား။”
“မွန္လွပါ ဘုရား . . .။ တပည့္ေတာ္ ပိုင္ဆိုင္တာေတြကိုေတာ့ ဂ႐ုစိုက္ရပါတယ္ ဘုရား . . .။”
“ႏွမ . . . ဟုတ္တာေပါ့။ မင္း မွန္ပါတယ္။ အဲဒါဟာ မင္းလို ေလာကီသား တစ္ေယာက္နဲ႔ ငါလို ရေသ့ရဟန္းတို႔ရဲ့ ထူးျခားခ်က္ေပါ့။ ငါဟာ လိုခ်င္ေတာင့္တမႈ တပ္မက္စြဲလမ္းမႈ နဲ႔ ေတြေ၀ထိုင္းမႈိင္းမႈေတြကို အႏိုင္ယူထားလိုက္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ငါဟာ ၀ါဂြမ္းတစ္စလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေနထိုင္ရွင္သန္တယ္”ဟု ဘုရားေလာင္းက မိန္႔ၾကား၏။
သုဇာတာသည္ သိဒၶတၳရဟန္း ေျပာၾကားလိုက္ေသာ စကားမ်ားကို မၾကားလိုက္မိေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူမ မွတ္မိေနေသာ သိဒၶတၳရဟန္း၏ သကၤန္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ စဥ္းစားခန္း ဖြင့္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
“ႏွမ . . . မင္း ငါ့သကၤန္းအေၾကာင္း စဥ္းစားေနတာလား”ဟု သိဒၶတၳရဟန္းက ေမး၏။
“မွန္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား . . .။ အရွင္ဘုရား သကၤန္းအေၾကာင္း တပည့္ေတာ္ စဥ္းစားေနတာကို ဘယ္လိုလုပ္ သိလိုက္ပါသလဲ ဘုရား။ သူတစ္ပါး စိတ္ကူးကို သိႏိုင္တဲ့ အသိဉာဏ္ အရွင္ဘုရားမွာ ရွိပါသလား . . .။ သုႆာန္မွာ စြန္႔ပစ္ခဲ့တဲ့ အ၀တ္စကို အရွင္ဘုရား ၀တ္ေနတာလို႔ တပည့္ေတာ္ ထင္ပါတယ္ ဘုရား။ အဲဒါဟာ အေစခံကၽြန္ ရာဓရဲ့ ႐ုပ္အေလာင္းကို ပတ္ခဲ့တဲ့ အ၀တ္စပါ ဘုရား။”
“ႏွမ . . . ဒီအ၀တ္စကို မေန႔ညကမွ သုႆာန္ကေန ငါ ေကာက္ယူခဲ့တာပါ။”
“အို . . . အရွင္ဘုရား . . .။ မသင့္ေတာ္ပါဘူး ဘုရား . . .။ ဒီလို ရြံစရာေကာင္းတဲ့ အ၀တ္စဟာ အရွင္ဘုရားရဲ့ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ဖံုးလႊမ္းဖို႔ မသင့္ေတာ္ပါဘူး ဘုရား။ နံေစာ္ေနတဲ့ ဒီအသုဘ အ၀တ္စကို စြန္႔ပစ္လိုက္ပါ ဘုရား။ အရွင္ဘုရားကိုယ္မွာ ဆင္ျမန္းဖို႔ သင့္ေတာ္တဲ့ ၀တ္႐ံုကို တပည့္ေတာ္ ခုခ်က္ခ်င္း သြားယူလိုက္ပါ့မယ္ ဘုရား။”
“ႏွမ . . . အိုတတ္တဲ့သေဘာ နာတတ္တဲ့သေဘာေတြ ရွိေနတဲ့ ဒီခႏၶာကိုယ္အတြက္ ဟို . . . ကာသိတိုင္းျဖစ္ ပိုးထည္ေတြထက္ ဒီလို ရြံစရာေကာင္းတဲ့ အသုဘအ၀တ္စက ပိုၿပီး သင့္ေတာ္ပါတယ္”ဟု သိဒၶတၳရဟန္းက မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေလ၏။
:)
ရွင္အာစာရ
(ဆက္ရန္ . . . . .)
ရွင္အာစာရ
(ဆက္ရန္ . . . . .)
Ref:
Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE.
(ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)
