ဟိုေရွးေရွးတုန္းက ဗာရဏသီျပည္မွာ ျဗဟၼဒတ္မင္းႀကီး ထီးနန္းစိုးစံေတာ္မူေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အတူေနၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္ ခုနစ္ပါး ရွိသတဲ့။ သူတို႔ဟာ ေတာရေဆာက္တည္ၿပီး ဂူႀကီးတစ္လံုးထဲမွာ အတူတကြ သီတင္းသံုး ေနၾကသတဲ့။ သူတို႔ထဲမွာ အေျပအျပစ္ ေျပာတတ္ဆိုတတ္ၿပီး ထူးထူးျခားျခား ခ်စ္ခင္ၾကင္နာတတ္တဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးကို ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ တင္ေျမႇာက္ထားၾကသတဲ့။
ဆရာေတာ္ ခုနစ္ပါးဆိုတာကေတာ့ ဦးစီးေခါင္ေဆာင္ဆရာေတာ္၊ သူ႔ရဲ့ ညီရဟန္းေတာ္၊ သူ႔ရဲ့ မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္၊ သူ႔ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ကလန္ကဆန္လုပ္ၿပီး အျမဲတမ္း ဆန္႔က်င္ေနတတ္တဲ့ ရဟန္းေတာ္၊ အခ်ိန္မေရြး ေသႏိုင္ေလာက္ေအာင္ နာမက်န္း ျဖစ္ေနတဲ့ ဂိလာန ရဟန္းေတာ္၊ ေသရက္ေစာင့္ေနရတဲ့ အိုမင္းမစြမ္း ရဟန္းေတာ္ နဲ႔ တရားတစ္လံုးမွ မသိတဲ့ ဆန္ကုန္ေျမေလး ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ ရဟန္းေတာ္တို႔ ျဖစ္ၾကသတဲ့။
တစ္ေန႔ေတာ့ ခိုးသားဓားျပ အုပ္စုတစ္စုဟာ ဆရာေတာ္ေတြ သီတင္းသံုးေနထိုင္တဲ့ ဂူႀကီးကို ေတြ႔ရွိသြားၿပီး အဲဒီဂူမွာ စခန္းခ်ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကသတဲ့။ ဒီေတာ့ အရင္ေရာက္ႏွင့္တဲ့ ဆရာေတာ္ေတြကို ဖယ္ရွားပစ္ဖို႔ လိုတာေပါ့။ ဖယ္ရွားပစ္႐ံုတင္ ဘယ္ကမလဲ အဲဒီ ဂူႀကီးထဲမွာ သူတို႔စတည္းခ်ေနတယ္ ဆိုတဲ့သတင္း မေပါက္ၾကားရေအာင္ ႏႈတ္ပိတ္တဲ့ အေနနဲ႔ ဆရာေတာ္ေတြကို သုတ္သင္ပစ္လိုက္ဖို႔ပါ လိုတာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ေတြ ကံေကာင္းတယ္ ေျပာရမလားပဲ။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတယ္လို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ အေျပာေကာင္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဆရာေတာ္က ဓားျပေတြကို အမ်ိဳးမ်ိဳး လွည့္ပတ္နားခ်ၿပီး သေဘာတူညီမႈတစ္ခု ရယူလိုက္ႏိုင္သတဲ့။ (ဘယ္လို နားခ်လိုက္သလဲ မေပးပါနဲ႔။) ဆရာေတာ္ ခုနစ္ပါးထဲက ေျခာက္ပါးကို သြားလိုရာသြားခြင့္ ေပးရမယ္၊ တစ္ပါးကိုေတာ့ စံျပအေနနဲ႔ သတ္ျပရမယ္လို႔ သေဘာတူသတဲ့။ ေျခာက္ပါးရဲ့ ေရွ႕မွာ တစ္ပါးကို သတ္ျပၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္ ႏႈတ္ပိတ္မယ့္ သေဘာေပါ့။ သတင္းေပါက္ၾကားသြားရင္ က်န္တဲ့ဆရာေတာ္ေတြကိုပါ လိုက္သတ္မယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။
ဘာကိုမွ မငဲ့ကြက္ဘဲ လုပ္ခ်င္သလို လုပ္လိုက္ႏိုင္၊ ၾကမ္းခ်င္သလို ၾကမ္းလိုက္ႏိုင္၊ ရမ္ခ်င္းသလို ရမ္းလိုက္ႏိုင္တဲ့ သူခိုးဓားျပေတြဆီက ႏႈိက္ယူလိုက္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးဟာ အေကာင္းနဲ႔အဆိုး ေျခာက္အခ်ိဳးတစ္ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္သက္သာတယ္ ေျပာရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက ဘယ္ဆရာေတာ္ကို သတ္ခြင့္ေပးလိုက္ရမလဲ ဆိုတာကို ေခါင္းေဆာင္ဆရာေတာ္ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနသတဲ့။
ေခါင္းေဆာင္ဆရာေတာ္ဟာ သီတင္းသံုးေဖာ္ အားလံုးကို ႁခြင္းခ်က္မဲ့တဲ့ အခ်စ္နဲ႔ တစ္ေျပးတည္း တစ္သားတည္း ခ်စ္ခင္ၾကင္နာေတာ္မူသတဲ့။ ညီမို႔၊ ညီမွ၊ မိတ္ေဆြမို႔၊ မိတ္ေဆြမွ စတဲ့စတဲ့ အေျခအေနေတြ အၿငိဳးေတြ အစြဲေတြက ဆရာေတာ္ရဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို မထိန္းခ်ဳပ္ မကန္႔သတ္ႏိုင္ၾကဘူး . . . တဲ့။
သူလိုငါလို သာမန္လူေတြ၊ သာမန္ဘုန္းႀကီးေတြအတြက္ ဆိုရင္ေတာ့ အေျဖက ရွင္းေနတာပါ။
ညီရဟန္းေတာ္ နဲ႔ မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္ကိုေတာ့ အခြင့္ထူး ေပးရမယ္။ သူတို႔ကို အေသခိုင္းလိုက္လို႔ မျဖစ္ဘူး။
“ဒါ ခြင္ေကာင္းပဲ။ ငါ့ကို အျမဲတမ္း ကလန္ကဆန္လုပ္တဲ့ေကာင္ သြားကြာ”ဆိုၿပီး အျမဲတမ္း ဆန္႔က်င္ဘက္ လုပ္ေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္ကို အသတ္ခိုင္းလိုက္မယ္။
ဒါမွမဟုတ္ နာမက်န္း ျဖစ္ေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္ နဲ႔ အိုမင္းမစြမ္း ရဟန္းေတာ္တို႔ဟာ ေသလူေတြပဲ။ က်န္တဲ့ ဆရာေတာ္ေတာ္ေတြရဲ့ လြတ္ေျမာက္ခြင့္နဲ႔စာရင္ သူတို႔ဟာ တန္ဖိုးမရွိလွပါဘူး။ သူတို႔ကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရလို႔ ဘာမွ အက်ိဳးမယုတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေသၾကေပါ့။
ဒါမွမဟုတ္ နာမက်န္း ျဖစ္ေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္ နဲ႔ အိုမင္းမစြမ္း ရဟန္းေတာ္တို႔ဟာ ေသလူေတြပဲ။ က်န္တဲ့ ဆရာေတာ္ေတာ္ေတြရဲ့ လြတ္ေျမာက္ခြင့္နဲ႔စာရင္ သူတို႔ဟာ တန္ဖိုးမရွိလွပါဘူး။ သူတို႔ကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရလို႔ ဘာမွ အက်ိဳးမယုတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေသၾကေပါ့။
ဒါမွမဟုတ္ ဆန္ကုန္ေျမေလး ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ ရဟန္းေတာ္ကေရာ ႏွေျမာစရာ မို႔လား။ သူ႔အတြက္ေရာ သူတစ္ပါးအတြက္ပါ၊ ပစၥဳပၸန္အတြက္ေရာ သံသရာအတြက္ပါ ဘာအသံုးက်လို႔လဲ။ ေသလိုက္စမ္း။
ဒါေပမယ့္ ေခါင္းေဆာင္ဆရာေတာ္ရဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက ႁခြင္းခ်က္မဲ့တဲ့ ခ်စ္ေမတၱာတဲ့။ သူရဲ့ ႏွလံုးသားတံခါးဟာ အခ်ိန္တိုင္း ေနရာတိုင္းမွာ လူတိုင္းအတြက္ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ႀကီး ဖြင့္လွစ္ထားပါသတဲ့။ သူေမတၱာနဲ႔ မထိုက္တန္သူရယ္လို႔ ေလာကမွာ မရွိဘူးတဲ့။
ဒါဆိုရင္၊ ေခါင္းေဆာင္ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ အားလံုးကို အညီအမွ်ခ်စ္လို႔ ဘယ္သူကိုမွ မေသေစခ်င္ဘူးဆိုရင္ အားလံုးအတြက္ အနင့္နာခံၿပီး ေသေပးလိုက္သင့္တာေပါ့။ “ငါ့ကိုသတ္ပါ။ သူတို႔ သြားလိုရာ သြားပါေစ”လို႔ ေျပာလိုက္သင့္တာေပါ့။ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ လိုအပ္ရင္ အနင့္နာခံရမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ႀကီးက သူကိုယ္သူလည္း ေမတၱာထားသတဲ့။ အနင့္နာခံၿပီး အားလံုးေကာင္းဖို႔ ေသေပးလိုက္ရင္ သူ႔ကိုယ္သူ မခ်စ္ရာေရာက္သြားမွာမို႔ သူ႔ကိုသတ္ပါလို႔လည္း ေျပာမထြက္ရွာဘူးတဲ့။ သတၱ၀ါ အားလံုးကို မိမိနဲ႔ ထပ္တူ ခ်စ္ေတာ္မူတာတဲ့။
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။ ႁခြင္းခ်က္မထားဘဲ ခ်စ္တတ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဆရာေတာ္ႀကီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မခ်ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနေလေတာ့၏ဆိုၿပီး ပံုျပင္ ဆံုးသြားပါတယ္။
ဖတ္ရတာ ပိုၿပီး အဆင္ေျပမလားလို႔ သမား႐ိုးက် လွပတဲ့ ဇာတ္သိမ္းခန္းေလး ျဖည့္စြက္လိုက္ပါတယ္။
“တစ္ပါးပါးကို နမူနာ သတ္ျပလိုက္ဖို႔ ဓားတ၀င့္၀င့္ လုပ္ေနတဲ့ ဓားျပဗိုလ္ႀကီးဟာ ေခါင္းေဆာင္ဆရာေတာ္ရဲ့ အခက္အခဲကို နားလည္သြားသတဲ့။ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ့ ေမတၱာတရားကိုလည္း နက္နက္နဲနဲ ခံစားမိလိုက္သတဲ့။ ေမတၱာစူးသြားတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္ဆရာေတာ္ကိုမွ မသတ္ပါရေစနဲ႔ေတာ့ ဘုရားလို႔ ေလွ်ာက္ထားလိုက္သတဲ့။ ဒါတင္ ဘယ္ကမလဲ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ့ ထံေမွာက္မွာ ခိုးသားဓားျပတစ္ဖြဲ႔လံုး ရဟန္းျပဳလိုက္ၾကသတဲ့။”
:)
Ref: "Opening the Door of Your Heart and other Buddhist tales of Happiness"
by Ajahn Brahm
Thomas C. Lothian Pty Ltd
132 Albert Road, South Melbourne, Victoria 3205
First published 2004
Printed in Singapore by Brahm Education Centre 2006 - 5000 copies
Picture from (12 Apr 2011):
http://www.dafenoilpaintings.com/dafen-oil-painting-on-canvas-the-love-set156-p-28.html
