၀ါဆိုသကၤန္း

၀ါဆိုလအေၾကာင္းနဲ႔ ၀ါဆိုသကၤန္း ကပ္လႉရျခင္း၊ သံဃာေတာ္မ်ား ၀ါဆိုရျခင္း အေၾကာင္းကို တရားဓမၼေလး ခ်ီးျမႇင့္ ေပးသနားေတာ္ မူပါရန္-လို႔ ဆိုလာတဲ့အတြက္ . . . . .။

၀ါဆိုလ

ကဲ တရားပြဲ စၾကရေအာင္။ ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔မွာ ဘုရားရွင္ ပထမဆံုး တရားေဟာခဲ့တာ အာလံုးသိၾကတယ္ မဟုတ္လား။ (သိပါတယ္ ဘုရား။) ပါဠိလို ဓမၼစကၠပ၀တၱနသုတ္ ျမန္မာလို ဓမၼစၾကာတရား ေဟာခဲ့တဲ့ေန႔မို႔ ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔ကို ဓမၼစၾကာ အခါေတာ္ေန႔လို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သတ္မွတ္ထားၿပီး ဘုရားေတြ ေက်ာင္းေတြ ဓမၼာ႐ံုေတြမွာ ဓမၼစၾကာ ရြတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ (ရြတ္ပါတယ္ ဘုရား။) ဧကရီတို႔ေရာ ရြတ္ဖူးၾကလား။ (ရြတ္ဖူးပါတယ္ ဘုရား။) အမ်ားနဲ႔ ေရာေရာင္ၿပီး ၀ါးလိုက္တာ ေနမွာပါေလ။ [တရားနာ ပရိသတ္ ျပံဳး၏။ တစ္ခ်ိဳ႕က သံညႇင္းႏွင့္ ရယ္၏။] (တကယ္ ရြတ္တာပါ ဘုရား။) ေအးေအး ေအး။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ “သေႏၶ ေတာထြက္၊ ဓမၼစက္၊ ေဟာႁမြက္သံခ်ိဳ လ၀ါဆို”တဲ့။ ၾကားဖူးၾကလား။ (မၾကားဖူးပါ ဘုရား။) (ၾကားဖူးပါတယ္ ဘုရား။) [တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ တရားေထာက္ၾက၏။] ဆရာေတာ္ တစ္ပါး ေျပာသလို လုပ္မွျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ “သိတဲ့လူေတြက မသိတဲ့လူေတြကို ေျပာျပလိုက္ၾက။ ငါ ေဟာစရာ မလိုေတာ့ဘူး”တဲ့။ [တစ္ခ်ိဳ႕ ရယ္ၾကျပန္၏။] (အမိန္႔ရွိပါ ဘုရား။) ေအးပါ။ ေအးပါ။ မိန္႔မွာပါ။ ဘုရားေလာင္း ပဋိသေႏၶ ေနေတာ္မူတာလည္း ဒီ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔။ ဘုရားေလာင္း ေတာထြက္ေတာ္မူတာလည္း ဒီ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔။ ဘုရားျဖစ္တဲ့အခါ ဓမၼစၾကာတရားဦး ေဟာေတာ္မူတာလည္း ဒီ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔တဲ့။ အဲဒါ ေျပာတာ။ ကဲ လိုက္ဆိုၾက။

“သေႏၶ ေတာထြက္” (“သေႏၶ ေတာထြက္”)

“ဓမၼစက္” (“ဓမၼစက္”)

“ေဟာႁမြက္သံခ်ိဳ” (“ေဟာႁမြက္သံခ်ိဳ”)

“လ၀ါဆို” (“လ၀ါဆို”)

ကဲ ဆို သံုးေခါက္။

(“သေႏၶ ေတာထြက္၊ ဓမၼစက္၊ ေဟာႁမြက္သံခ်ိဳ လ၀ါဆို”)

(“သေႏၶ ေတာထြက္၊ ဓမၼစက္၊ ေဟာႁမြက္သံခ်ိဳ လ၀ါဆို”)

(“သေႏၶ ေတာထြက္၊ ဓမၼစက္၊ ေဟာႁမြက္သံခ်ိဳ လ၀ါဆို”)

ေအး . . . အဲဒီလို ဘုရားရွင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ရွိခဲ့လို႔ “လျမတ္၀ါဆို…..”တဲ့။ ဘာတဲ့လဲ။ (လျမတ္၀ါဆိုပါဘုရား။) ၀ါဆိုလဟာ ျမင့္ျမတ္တယ္ . . . . . တဲ့။ မျမင့္ျမတ္ဘူးလား။ (ျမင့္ျမတ္ပါတယ္ဘုရား။) ကဲ ၀ါဆိုလအေၾကာင္း ဒီေလာက္ဆို ေတာ္ေရာေပါ့။ (မွန္ပါဘုရား။)

၀ါဆိုရျခင္း

၀ါဆိုရျခင္းအေၾကာင္း အရင္ေျပာရေအာင္။ ၀ါဆိုတယ္ဆိုတာကေတာ့ ၀ါတြင္းကာလမွာ သံဃာေတာ္ေတြ တစ္ေက်ာင္းတစ္ေနရာထဲမွာပဲ ေနၾကရတာ။ ၀ါတြင္းကာလ သံုးလၾကာတယ္။ ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔ကေန သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေနအထိ သံုးလ။ ဒီသံုးလမွာ သံဃာေတာ္ေတြ ေနျမဲေက်ာင္းမွာပဲ ေနၾကရတယ္။ တစ္ျခားေနရာ ညအိပ္ေန႔ေန မသြားရဘူး။ တစ္ျခားကိစၥေတြ ေလွ်ာ့ထားၿပီး တရားစာေပေတြ ဦးစားေပး သင္ယူၾကရတယ္။ ပို႔ခ်ၾကရတယ္။ တရားအားထုတ္တာေတြ ပိုလုပ္ၾကရတယ္။ ဘယ္မွ မသြားရဘူး ဆိုေပမယ့္ အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းကိစၥ ေပၚလာရင္ေတာ့ သြားလို႔ရတယ္ . . .တဲ့။ သြားလို႔ရတယ္ ဆိုေပမယ့္လည္း ခုနစ္အတြင္း ျပန္လာရတာေပါ့။ ခရီးသြားမယ့္အေၾကာင္း ခုနစ္အတြင္း ျပန္လာမယ့္အေၾကာင္း ရဟန္းတစ္ပါးပါးကို အသိေပးၿပီး သြားရတယ္။ ခြင့္ပန္ၿပီး သြားရတယ္။ အဲဒါကို ၀ါပန္တယ္လို႔ ေခၚတယ္။ ရဟန္းတစ္ပါးပါးဆီမွာ မဟုတ္ဘဲ ဘုရားေရွ႕မွာလည္း ၀ါပန္လို႔ ရတယ္။ ႏႈတ္နဲ႔ဘာမွ မေျပာဘဲ ခုနစ္ရက္အတြင္း ျပန္လာမယ္လို႔ စိတ္ကူးၿပီး သြားရင္လည္း ရတာပဲ။ အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းကိစၥ ေပၚလာလို႔ ခရီးထြက္သြားၿပီး ခုနစ္ရက္အတြင္း ျပန္မလာႏိုင္ရင္ ၀ါက်ိဳးတယ္လို႔ ေခၚတယ္။ အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းကိစၥ မရွိဘဲ သြားတယ္ဆိုရင္လည္း ၀ါက်ိဳးတာပဲ။ ၀ါမဆိုရင္လည္း ၀ါက်ိဳးတာပဲ။ ၀ါပ်က္တာပဲ။ ၀ါမေအာင္ဘူး။ ၀ါဆိုတာ မေအာင္ျမင္ဘူးေပါ့။ ဟုတ္လား။ (မွန္ပါဘုရား။) ဒီေနရာမွာ ရဟန္းေတာ္ေတြရဲ့ ရဟန္းသက္ကိုလည္း ၀ါလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ရဟန္းခံတဲ့ႏွစ္က စၿပီး ေရတြက္ရတာ။ “အရွင္ဘုရား ဘယ္ႏွ၀ါ ရၿပီလဲ”လို႔ ေမးၾကသလိုေပါ့။ အသက္ႏွစ္ဆယ္မွာ ရဟန္းခံေတာ့ ၀ါႏွစ္ဆယ္ဆိုရင္ အသက္ေလးဆယ္ေပါ့။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလို ၀ါက်ိဳးတယ္ ၀ါပ်က္တယ္ ဆုိရင္လည္း ရဟန္းသက္ကေတာ့ ေလ်ာ့မသြားဘူး။ ၀ါက်ိဳးလည္း ရဟန္းသက္ကေတာ့ တစ္ႏွစ္ဟာ တစ္ႏွစ္ပဲ။ တစ္၀ါဟာ တစ္၀ါပဲ။ အျပစ္အေနနဲ႔ကေတာ့ အဓိကအားျဖင့္ ၀ါက်ိဳးတဲ့ ရဟန္းဟာ ၀ါကၽြတ္တဲ့အခါ ကထိန္ခင္းၾကၿပီဆိုရင္ ကထိန္သကၤန္း အလွဴမခံရေတာ့ဘူး။ ဒဏ္ခတ္တဲ့ သေဘာေပါ့။

အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းကိစၥ ေပၚလာရင္ ခုနစ္ရက္အတြင္း ခရီးသြားေကာင္းတယ္ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ . . . ဆိုပါစို႔။ ရဟန္းတစ္ပါးဟာ မိဘနဲ႔ တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာစီ ခြဲေနရတယ္။ မိဘမက်န္းမာရင္ အဲဒီရဟန္းဟာ မိဘရွိတဲ့ဆီ သြားေကာင္းတယ္။ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာ [ရဟန္းခံေပးတဲ့ ဆရာဘုန္းႀကီး] မက်န္းမာရင္လည္း သြားေကာင္းတယ္တဲ့။ ေက်းဇူးရွင္ေတြကိုး။ (မွန္ပါဘုရား။)

အဲဒီလို ခရီးသြားေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ရွိတဲ့အထဲမွာ လူေတြသိထားသင့္တာ ရွိတယ္။ “ဒါတံု ေသာတံု ပႆိတံု”တဲ့။ “တံုသံုးတံု”လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဘာတဲ့လဲ။ (တံုသံုးတံုပါ ဘုရား။) ဒါတံု ဆိုတာ လႉဖို႔ရန္ . . . တဲ့။ ဒကာဒကာမေတြက လွဴခ်င္တန္းခ်င္လို႔ တစ္ျခားၿမိဳ႕ရြာမွာရွိတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးပါးကို ပင့္တယ္ဆိုရင္ ၀ါတြင္းမွာလည္း ခုနစ္ရက္ခရီး ႂကြေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာတာ။ ေသာတံုဆိုတာ နာဖို႔ရန္။ တရားနာခ်င္လို႔ ပင့္ဖိတ္တာ။ ပႆိတံု ဆိုတာကေတာ့ ဖူးျမင္ရန္။ ဖူးခ်င္လို႔ ျမင္ခ်င္လို႔ ပင့္တာ။ အဲဒီလို အေၾကာင္းသံုးမ်ိဳးနဲ႔ ဒကာဒကာေတြက ပင့္ဖိတ္ရတယ္။ စာေရးၿပီး ပင့္ဖိတ္တယ္ ဆိုပါစို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ကို ထည့္ေရးၿပီး ပင့္ရတယ္။ ႏႈတ္နဲ႔ ပင့္ရင္လည္း အေၾကာင္းျပခ်က္ ထည့္ေလွ်ာက္ရတယ္။ ဒါကိုပဲ တံုခံၿပီး ပင္တယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ၀ါတြင္းကာလမွာ အေ၀းက ဆရာေတာ္ကို ပင့္တတ္ေအာင္ မွတ္ထားၾကေပါ့။ (မွန္ပါဘုရား။)

ကဲ သံေပါက္လိုက္ဆို ၾကရေအာင္။

“၀ါတြင္းအခါ” (“၀ါတြင္းအခါ”)

“ျမတ္သံဃာ” (“ျမတ္သံဃာ”)

“ပင့္ပါေလကုန္ၾက” (ပင့္ပါေလကုန္ၾက”)

ကဲ သံုး . . . ေခါက္။

(“၀ါတြင္းအခါ၊ ျမတ္သံဃာ၊ ပင့္ပါေလကုန္ၾက။”)

(“၀ါတြင္းအခါ၊ ျမတ္သံဃာ၊ ပင့္ပါေလကုန္ၾက။”)

“(၀ါတြင္းအခါ၊ ျမတ္သံဃာ၊ ပင့္ပါေလကုန္ၾက။”)

“လႉရန္ နာရန္” (“လႉရန္ နာရန္”)

“ဖူးဖို႔ရန္” (“ဖူးဖို႔ရန္”)

“သံဃံ ပင့္ကုန္ၾက” (“သံဃံ ပင့္ကုန္ၾက”)

သံုး . . . ေခါက္။

(“လႉရန္ နာရန္၊ ဖူးဖို႔ရန္၊ သံဃံ ပင့္ကုန္ၾက။”)

(“လႉရန္ နာရန္၊ ဖူးဖို႔ရန္၊ သံဃံ ပင့္ကုန္ၾက။”)

(“လႉရန္ နာရန္၊ ဖူးဖို႔ရန္၊ သံဃံ ပင့္ကုန္ၾက။”)

“ဒါတံု ေသာတံု” (“ဒါတံု ေသာတံု”)

“ပႆိတံု” (“ပႆိတံု”)

“ပင့္ပါေလကုန္ၾက” (“ပင့္ပါေလကုန္ၾက”)

(“ဒါတံု ေသာတံု၊ ပႆိတံု၊ ပင့္ပါေလကုန္ၾက။”)

(“ဒါတံု ေသာတံု၊ ပႆိတံု၊ ပင့္ပါေလကုန္ၾက။”)

(“ဒါတံု ေသာတံု၊ ပႆိတံု၊ ပင့္ပါေလကုန္ၾက။”)

အဲဒီလို ၀ါတြင္းကာလမွာ အေၾကာင္းထူး မရွိဘဲ ခရီးမသြားရတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ေစာေစာပိုင္းကေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ တစ္ႏွစ္လံုး သြားခ်င္တဲ့အခ်ိန္ သြားႏိုင္ၾကတယ္။ ေရွးကေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ သာသနာ ျပဳၾကတယ္ ဆိုတာလည္း အရပ္တကာ ကုန္းေၾကာင္းေလွ်ာက္ လွည့္သြားၾကရတာကိုး။ အဲဒီလို သြားေနၾကေတာ့ မိုးတြင္းကာလ ေရာက္တဲ့အခါ လယ္ကြင္းေတြ စိုက္ခင္းေတြ ျဖတ္ၿပီး သြားၾကရတယ္ . . . တဲ့။ အသီးေတြ အပင္ေတြ အနည္းနဲ႔အမ်ား နင္းမိတာေပါ့။ ပ်က္စီးတာေပါ့။ မပ်က္ေပဘူးလား။ (ပ်က္ပါတယ္ ဘုရား။) အဲဒီေတာ့ လယ္သမားေတြက မေက်နပ္ၾကဘူး။ ခရီးသြား သံဃာေတာ္ေတြကို အျပစ္တင္ၾကတယ္။ ကဲ့ရဲ့ၾကတယ္။ လယ္သမားေတြကို ငဲ့ၿပီး ဘုရားရွင္က ရဟန္းေတြ ၀ါဆိုၾကရမယ္လို႔ အမိန္႔ထုတ္လိုက္တာ။ အဲဒီအခ်ိန္က စၿပီး ရဟန္းေတာ္ေတြ မိုးတြင္းကာလ ခရီးမသြားၾကရေတာ့ဘူး။ ဒါကေတာ့ ၀ါဆိုရျခင္း အေၾကာင္းေပါ့။

ခုေခတ္ ခရီးသြားရင္ လယ္ကြင္းေတြ စိုက္ခင္းေတြ ျဖတ္ေလွ်ာက္စရာ မလိုေတာ့ေပမယ့္ အစဥ္အလာအရ ၀ါဆိုၾကရတယ္။ ၀ါဆိုလိုက္တဲ့အတြက္ ၀ါတြင္းမွာ ခရီးသြားတဲ့ကိစၥ ေလ်ာ့သြားေတာ့ စာခ်စာသင္ တရားျပ တရားအားထုတ္ အလုပ္ေတြကို ပိုၿပီး အာ႐ံုစိုက္ႏိုင္တာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား။ (ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)

ဒီလို ၀ါဆိုတဲ့ ဒီအစဥ္အလာဟာ ဂ်ိန္းဘာသာကေန ယူထားတာ။ ဘယ္ကေန ယူတာလဲ။ (ဂ်ိန္းဘာသာကေန ယူတာပါဘုရား။) ဂ်ိန္းဘာသာဟာ ခုေခတ္လည္း အိႏၵိယမွာ ရွိေသးတယ္။ ဂ်ိန္းဘုန္းႀကီးေတြဟာ သကၤန္းမ၀တ္ၾကဘူး။ ကိုယ္တံုးလံုး ေနၾကတယ္။ အေႏွာင္အတြယ္ ကင္းေအာင္ ကိေလသာ နည္းေအာင္လို႔ . . .တဲ့။ သူတို႔ဟာနဲ႔ သူတို႔ေတာ့ ဟုတ္ေနတာေပါ့။ အဲဒီ ဂ်ိန္းဘုန္းႀကီးေတြဟာ မိုးတြင္းကာလမွာ သူတို႔ေက်ာင္းမွာပဲ ေနၾကတယ္။ ခရီးမသြားၾကဘူး။ လူေတြက မိုးတြင္းမွာ ခရီးသြားၾကတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းေတာ္ေတြကို ဂ်ိန္းဘုန္းႀကီးေတြနဲ႔ ႏႈိင္းၿပီးေတာ့ ကဲ့ရဲ့ၾကတာေပါ့။ ဂ်ိန္းဘုန္းႀကီးေတြမ်ား မိုးတြင္းဆို ၿငိမ္လို႔။ ေက်ာင္းထဲမွာပဲ ေနၾကတယ္။ ဘယ္မွ မသြားၾကဘူး။ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းႀကီးေတြကေတာ့ မဟုတ္ေပါင္။ မိုးတြင္းႀကီးလည္း ေလွ်ာက္သြားေနၾကတာ။ ငါတို႔ ေကာက္ပဲသီးႏွံေတြလည္း နင္းေခ်တြန္းတိုက္ သြားၾကတာပဲ။ မစြံပါဘူး ေပါ့ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္ေတြကို ဘုရားရွင္က ၀ါဆိုၾကလို႔ စည္းကမ္းထုတ္လိုက္တာ . . .တဲ့။ ဟုတ္ၿပီလား။ (မွန္ပါဘုရား။)

၀ါဆိုသကၤန္း ကပ္လႉရျခင္း

ကဲ ေနာက္ဆံုး ၀ါဆိုသကၤန္း ကပ္လႉတာ ေျပာရေအာင္။ ၀ါဆိုသကၤန္း ဆိုတာလည္း ႐ိုး႐ိုးသကၤန္းပါပဲ။ ၀ါဆိုၾကတဲ့ ၀ါကပ္ၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြကို လႉေတာ့ ၀ါဆိုသကၤန္းေပါ့။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလို ၀ါတြင္းမွာ သဃံေတာ္ေတြ ခရီးသြားတဲ့ကိစၥ ေလွ်ာ့ထားၿပီးေတာ့ စာခ်စာသင္ တရားျပ တရားအားထုတ္ အလုပ္ေတြကို ပိုၿပီး အာ႐ံုစိုက္ေနၾကခ်ိန္မွာ သကၤန္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မပူပင္ရေအာင္ လႉတာ။ ကူညီတာ။ ပံ့ပိုးတာ။ သာသနာျပဳတာေပါ့။

အထူးသျဖင့္ သာသနာေတာ္ တည္ေထာင္ခါစ တုန္းကေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ ၀တ္ၾကတာက ပံသုကူသကၤန္းတဲ့။ ဘာသကၤန္းလဲ။ (ပံသုကူသကၤန္းပါ ဘုရား။) ပါဠိလို နာမည္အျပည့္အစံုက ပံသုကူလိက။ ပံသုဆိုတာ ေျမမႈန္႔။ ဖံုမႈန္႔။ ကူလိက ဆိုတာ ေပက်ံေနတာ။ ညစ္ပတ္ေနတာ။ ဖံုေတြနဲ႔ ညစ္ပတ္ေနတဲ့ အ၀တ္စေတြကို အမႈိက္ပံုေတြထဲကေန လိုက္ေကာက္။ သုႆာန္သခ်ႋဳင္းေတြမွာ လိုက္ေကာက္။ အဲဒီ အ၀တ္စေတြကို ေလွ်ာ္ဖြတ္ၿပီး စုစပ္ခ်ဳပ္။ ေနာက္ဆံုး သစ္ေခါက္ျပဳတ္ရည္နဲ႔ ေဆးဆိုး။ ဒါေတြအားလံုး ရဟန္းေတာ္ေတြ ကိုယ္တိုင္ လုပ္ၾကရတာ။ အဲဒါ ပံသုကူသကၤန္းဆိုတာ ျဖစ္ေရာ။ ဒီေန႔ လူေတြေျပာေျပာေနတဲ့ ပံ့သကူ ပံ့တကူ (ပံသုကူ) ဆိုတာေတြဟာ ဒီယဥ္ေက်းမႈကေန လာတာ။ ပံသုကူ ပစ္ၾကတယ္။ ပံသုကူ ေကာက္ၾကတယ္။ သကၤန္းခ်ဳပ္ဖို႔ အ၀တ္စေတြ လိုက္ေကာက္တဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ ေတြ႔ပါေစဆိုၿပီး လူေတြက အ၀တ္စေတြ တမင္သက္သက္ ခ်ပစ္ခဲ့ၾကတယ္ . . .တဲ့။ တိုက္႐ိုက္လႉရင္ မယူၾကဘူး ရဟန္းေတာ္ေတြက။ ေလာဘထိန္းၾကတာေပါ့။

ဘုရားရွင္ ၀ါေတာ္ႏွစ္ဆယ္ [ဘုရားျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္] ရတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ဂဟပတိစီ၀ရဆိုတာကို ခြင့္ျပဳခဲ့တယ္။ ဂဟပတိဆိုတာ အိမ္ရွင္။ လူေတြကို ေျပာတာ။ စီ၀ရဆိုတာ သကၤန္း။ လူေတြလႉတဲ့ သကၤန္း။ ဂဟပတိစီ၀ရတဲ့။ ဘာတဲ့လဲ။ (ဂဟပတိစီ၀ရပါ ဘုရား။) အခါတစ္ပါးမွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး စျမင္းေဒါသခံေနတယ္ . . .တဲ့။ အရပ္စကားနဲ႔ဆို ၀မ္းခ်ဳပ္တယ္ေပါ့။ အဲဒါကို သမားေတာ္ ဇီ၀က ကုေပးရတယ္။ ဆရာ ဇီ၀ကက ေဆးကုခ အေနနဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားဆီက အခြင့္အေရးတစ္ခု ေတာင္းဆိုတယ္။ သူ႔အတြက္ မဟုတ္ဘူး။ သံဃာေတာ္ေတြအတြက္။ ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ။ (သံဃာေတာ္ေတြ အတြက္ပါ ဘုရား။) တပည့္ေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြကို သကၤန္းလႉခြင့္ ေပးေတာ္မူပါဘုရား . . .တဲ့။ သံဃာေတာ္ေတြ ကိုယ္တုိင္ အ၀တ္စေတြ လိုက္ေကာက္ၿပီး သကၤန္းခ်ဳပ္ ၀တ္ၾကတာကို ဆရာဇီ၀က သနားသြားတာေပါ့။

သကၤန္းဒီဇိုင္းကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား အၾကံေပးတဲ့အတိုင္း အရွင္အာနႏၵာ ဆြဲခဲ့တာ။ တစ္ေန႔မွာ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ အရွင္အာနႏၵာ သြားရင္းလာရင္ မဂဓလယ္ကြင္း ေရာက္သြားၾကတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက အရွင္အာနႏၵာကို အမိန္႔ရွိတယ္။ အာနႏၵာ . . . လယ္ကြင္းႀကီး ၾကည့္လိုက္စမ္း။ ေရသြင္းေျမာင္းေတြ ေရႏႈတ္ေျမာင္းေတြ ေဘာင္ေတြ ကန္သင္းေတြနဲ႔။ အဲဒီတိုင္း သကၤန္းခ်ဳပ္ရရင္ မေကာင္းဘူးလား။ အာနႏၵာ ႀကီးၾကပ္ၿပီး စီစဥ္ႏိုင္မလား . . .တဲ့။ ျဖစ္ပါတယ္ဘုရားေပါ့။ သံဃာ့ဂုဏ္ေတာ္ ကိုးပါးထဲမွာ အႏုတၱရံ ပုညေကၡတၱံ ေလာကႆဆိုတာပါတယ္။ အဓိပၸာယ္က သံဃာေတာ္ေတြဆိုတာ လူေတြရဲ့ ကုသုိလ္ေကာင္းတည္းဟူေသာ မ်ိဳးေစ့ေတြ စိုက္ပ်ိဳးၾကဲခ်ရာ လယ္ရာေျမေကာင္းနဲ႔ တူတယ္ . . .တဲ့။ သံဃာေတာ္ေတြက ဘာနဲ႔ တူတာလဲ။ (လယ္ယာေျမေကာင္းနဲ႔ တူတာပါ ဘုရား။) သံဃာဆိုတာ လယ္နဲ႔တူလို႔ သံဃာ၀တ္တဲ့ သကၤန္းကို လယ္နဲ႔တူေအာင္ လုပ္ထားတာ။

အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ရဟန္းေတာ္ေတြ ကိုယ္တိုင္ အ၀တ္စေတြ လိုက္ေကာက္ၿပီး သကၤန္းခ်ဳပ္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ လူေတြလႉတာ လက္ခံလိုက္႐ံုပဲ။ ဒီေန႔ေခတ္ေတာ့ လူေတြေတာင္ ခ်ဳပ္စရာမလိုေတာ့ဘူး။ အလႉရွင္ေတြ ခ်ဳပ္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ သကၤန္းကုန္သည္ေတြ သကၤန္းပြဲစားေတြ ေပၚလာတာကိုး။

အဲဒီလို သကၤန္းလႉၾကေတာ့ အခါအားေလ်ာ္စြာ လႉၾကတာေပါ့။ ေမြးေန႔ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး သကၤန္းလႉၾကတယ္။ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ဦးသကၤန္း ကပ္ၾကတယ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကပ္ၾကတာေပါ့။ မကပ္ၾကဘူးလား။ (ကပ္ၾကပါတယ္ ဘုရား။) ၀ါတြင္းကာလ ၀တ္ဖို႔လႉတဲ့ သကၤန္းကို ဘာေခၚသလဲ။ (၀ါဆိုသကၤန္း ေခၚပါတယ္ ဘုရား။)

ဒီေလာက္ဆို ျပည့္စံုပါၿပီ။ တရားပြဲ သိမ္းၾကစို႔ . . . . .။

(သာ . . .ဓု။ သာ . . . ဓု။ သာ . . . ဓုပါ အရွင္ဘုရား . . .)

:)

ရွင္အာစာရ

စကားႂကြင္း။  ။ ဓမၼပူဇာ န၀ကမၼ၀တၳဳေငြ ၃၅၂၃၅၀၆ (သံုးဆယ့္ငါးသိန္း ႏွစ္ေသာင္း သံုးေထာင့္ ငါးရာ့ ေျခာက္)က်ပ္ကို နိဗၺာန္ေဆာ္ ကပၸိယကာရိကာမ ဧကရီဆီမွာ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ အပ္ႏွံထားလိုက္ပါတယ္။ အလြဲသံုးစား မလုပ္မိပါေစနဲ႔။

ဆက္စပ္ဖတ္႐ႈရန္ -

ကထိန္အာနိသင္မ်ား