(. . . . .မွ အဆက္)
အေ၀းမွ ဘုရားရွင္ ႂကြေတာ္မူလာသည္ကို ျမင္လိုက္ရလွ်င္ ေကာ႑ည၊ ၀ပၸ ႏွင့္ အႆဇိတို႔သည္ ဘုရားရွင္ကို မွတ္မိၾကသည္ျဖစ္၍ အခ်င္းခ်င္း ကိုယ္ဟန္မူယာ ျပၾကေလ၏။ အႆဇိသည္ သူ၏ မုဆိတ္ေမႊးမ်ားကို ဆြဲကိုင္ပြတ္သပ္ရင္း စတင္၍ စကားဆိုလိုက္၏။
“ၾကည့္ၾကစမ္း . . .။ ငါတို႔ဆီက ထြက္သြားတဲ့ ကမၼ႒ာန္းလူထြက္ ရဟန္းေဂါတမႀကီး ၀ဖီးေနလိုက္တာ။ ကိုယ္ခႏၶာ လွေနပံုကလည္း လိစၧ၀ီမင္းသားေလး က်လို႔ပါလား။ တစ္ခ်ိန္က ငါတို႔ သူ႔ကို ႐ို႐ိုေသေသ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးခဲ့ၾကတာ မွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ သူေတာ္စင္ အက်င့္ျမတ္မွာ ငါတို႔က သူ႔ထက္သာတယ္။ သူ႔ကို အ႐ိုအေသ ေပးစရာ မလိုဘူး။ ဘယ္သူမွ သူ႔ကို မႀကိဳၾကနဲ႔။ ဆီးႀကိဳၿပီး သူ႔သပိတ္ကို မယူၾကနဲ႔။ သူ ဆႏၵရွိရင္ေတာ့ သူလည္း ငါတို႔လို ေျမႀကီးေပၚမွာ ထိုင္ပါေစ။”
“ဒါေပမယ့္ အႆဇိ . . . သူ႔ဆီမွာ ထူးျခားတာ တစ္ခုခု ရွိေနတယ္”ဟု ေကာ႑ညက ဆို၏။
“ဘာလဲ”ဟု အႆဇိက ျပန္ေမး၏။
“သူ႔ေျခလွမ္း နဲ႔ သူ႔ကိုယ္အမူအရာေတြ တည္ၿငိမ္ေနတယ္။ ခမ္းနားေနတယ္”ဟု ေကာ႑ညက ေျဖ၏။
ခ်က္ခ်င္းပင္ အႆဇိက ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္၏။
“နန္းေတာ္ထဲမွာ ေမြးဖြားတဲ့ မင္းသားေလး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေန႔သံုးနပ္ေကၽြးၿပီး ဘယ္လို ျဖစ္လာမလဲ ေစာင့္ၾကည့္ပါလား . . .။ သိဒၶတၳရဟန္း ခမ္းနားေနတာ အဲဒါမ်ိဳးပါ။ ခႏၶာကိုယ္ ဆင္းရဲပင္ပန္းေအာင္ မလုပ္ရဘဲနဲ႔ ၀ိမုတၱိ ရခဲ့တာမ်ိဳး ၾကားဖူးသလား။ ရေသ့ရဟန္း အျဖစ္နဲ႔ ေနထိုင္ရွင္သန္ဖို႔ သူ စိတ္ကူးမရွိေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္။ ထီးနန္းသရဖူ ရယူဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ကပိလ၀တ္ အျပန္မွာ လမ္းၾကံဳလို႔ ငါတို႔ဆီ ၀င္လာတာ ေနမွာပါ။”
လွမ္းႂကြလာေနေသာ ဘုရားရွင္ တျဖည္းျဖည္း နီးလာသည္ႏွင့္ မုဆိတ္ေမႊးမ်ား ႏႈတ္ပယ္ေနသူ အႆဇိသည္ ေရွးဦးစြာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္၏။ အႆဇိသည္ ဘုရားရွင္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ဖူးျမင္လိုက္ရေသာအခါ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ေ၀့ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေက်ာင္းသခၤမ္း အတြင္းသို႔ ၀င္ေျပး၏။ ထိုင္စရာ ခံုတစ္ခု ယူလာၿပီး ေညာင္ပင္ေအာက္မွာ ခ်ထားေပး၏။ ထို႔ေနာက္ ေျမျပင္ေပၚ အလ်ားေမွာက္ ခ်လိုက္ၿပီး ဘုရားရွင္ကို ရွိခိုးေလ၏။ ေက႑ညႏွင့္ ၀ပၸတို႔လည္း ၾကည့္မေနႏိုင္ေတာ့ေပ။ ေကာ႑ညလည္း အႆဇိကဲ့သို႔ပင္ ဘုရားရွင္ကို ရွိခိုးလိုက္ၿပီး ဘုရားရွင္၏ လက္ေတာ္မွ သပိတ္ကို လွမ္းယူလိုက္၏။ ၀ပၸသည္ ေရ ယူလာၿပီး ဘုရားရွင္၏ ေျခေတာ္အစံုကို ေဆးေၾကာသုတ္သင္ေပး၏။ ထို႔ေနာက္ အမ်ားနည္းတူပင္ ဘုရားရွင္ကို ရွိခိုးေလ၏။
“ရဟန္းတို႔ . . .။ ဘဒၵိယ နဲ႔ မဟာနာမ္တို႔ေရာ ဘယ္မွာလဲ”ဟု ဘုရားရွင္က ေမးေတာ္မူ၏။
“ငါ့ရွင္ ေဂါတမ . . . သူတို႔ ဆြမ္းခံသြားၾကပါတယ္”ဟု ၿပိဳင္တူ ေျဖလိုက္ၾက၏။
“ရဟန္းတို႔ . . . သင္တို႔ဟာ ဘုရားရွင္ကို ငါ့ရွင္လို႔ မေခၚသင့္ဘူး။ ေဂါတမလို႔လည္း မေခၚသင့္ဘူး။ ဘုရားအျဖစ္ကို သင္တို႔ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ေလးစားသင့္ၾကတယ္။ နားေထာင္ၾက။ ငါ ဘုရားျဖစ္လာၿပီ။ ငါဟာ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေနၿပီ။ ငါ့ကို ကိေလသာေတြ မထိုးႏွက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ငါ ဥ႐ုေ၀လက လာခဲ့တယ္။ သင္တို႔အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ သင္တို႔ကို လိုက္ရွာေနတာ။ ရဟန္းတို႔ . . .။ ေလာကမွာ ဘုရားတစ္ဆူ ပြင့္ထြန္းလာၿပီ။ အျမင့္ျမတ္ဆံုး တရားေတာ္ျဖစ္တဲ့ သဒၶမၼကို ငါ ေတြ႔ခဲ့ၿပီ။ သင္တို႔ကို ငါ သြန္သင္မယ္။ တရားေတာ္ကို နာယူၾက။ ေမြးဖြားရျခင္း သံသရာေႏွာင္၀ဋ္က လြတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾက။”
“ငါ့ရွင္ သင္ဟာ ခက္ခဲျပင္းထန္တဲ့ ဒုကၠရစရိယာအက်င့္ က်င့္တာေတာင္မွ ဉာဏ္အလင္း မရခဲ့တာပဲ။ အခု အစားေကာင္းေတြစား၊ အေသာက္ေကာင္းေတြေသာက္ၿပီး ဇိမ္က်က် ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းေနရင္းနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ ဉာဏ္အလင္း ရႏိုင္မွာလဲ”ဟု အႆဇိက ေမး၏။
“ရဟန္းတို႔ . . . သင္တို႔ ငါကို ယံုၾကည္ဖို႔ တြန္႔ဆုတ္ေနၾကတယ္ဆိုတာ ငါ သိပါတယ္။ သင္တို႔ ထင္သလို မဟုတ္ဘူး။ ဘ၀စည္းစိမ္ေတြ ငါ မရွာေဖြခဲ့ဘူး။ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ ရွာေဖြဖို႔ဆိုရင္ သင္တို႔ဆီက ထြက္ခြာခဲ့ၿပီး ကပိလ၀တ္ သြားရမွာပါ။ ဥ႐ုေ၀လ ေတာအုပ္ဆီ သြားရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရဟန္းတို႔ . . . ရေသ့ရဟန္း သူေတာ္စင္ေတြ ေရွာင္ၾကဥ္ရမယ့္ အစြန္းႏွစ္ပါး ရွိတယ္။ ကာမခ်မ္းသာေတြကို အာသာငန္းငန္း တပ္မက္စြဲလမ္းျခင္းဟာ နိမ့္က်တယ္၊ သာမန္လူေတြရဲ့ ကိစၥပဲ၊ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ့ ကိစၥပဲ၊ အရိယာ သူေတာ္စင္ေတြနဲ႔ မဆိုင္ဘူး၊ အက်ိဳးလည္း မရွိဘူး။ ဒါက အစြန္းတစ္ခု။ ေနာက္တစ္ခုက ခႏၶာကိုယ္ကို ဆင္းရဲပင္ပမ္းေအာင္ တစိုက္မတ္မတ္ က်င့္ရတဲ့ အက်င့္ပဲ။ ဒါလည္း ဆင္းရဲပင္ပမ္းဖို႔ပဲ၊ မျမင့္ျမတ္ဘူး၊ အက်ိဳးမရွိဘူး။ အို . . . ရဟန္းတို႔ . . . ငါဟာ ဒီ အစြန္းႏွစ္ပါးကို ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီးေတာ့ ဉာဏ္အလင္း ရရွိေစတဲ့ အလယ္အလတ္တရား မဂ္ဉာဏ္ကို ရရွိခဲ့ၿပီ။ ရဟန္းတို႔ . . . ဒီ အလယ္အလတ္လမ္းေၾကာင့္ ငါဟာ အႀကီးျမတ္ဆံုး ဉာဏ္အလင္းကို ျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဉာဏ္ပညာကို ရရွိခဲ့တာပဲ။
ဘဒၵိယ ႏွင့္ မဟာနာမ္တို႔ ဆြမ္းခံရာမွ ျပန္လာၾကေလၿပီ။ သီးတင္းသံုးေဖာ္မ်ား ဘုရားရွင္ထံပါး၌ ၀န္းရံေနၾကသည္ကို သူတို႔ ျမင္လိုက္ၾက၏။ ဘုရားရွင္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ဦးညြတ္လ်က္ အ႐ိုအေသျပဳ၍ ႏႈတ္ဆက္ၾက၏။ ထို႔ေနာက္ ဘုရားရွင္၏ ေျခေတာ္ရင္း၌ အလ်ားေမွာက္၍ ၀တ္စင္းလ်က္ အ႐ိုအေသ ျပဳၾကေလ၏။
“ငါ့ရွင္ . . . သင့္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ငါ အလြန္ပဲ ႏွစ္သက္၀မ္းေျမာက္မိပါတယ္”ဟု မဟာနာမ္က ဆို၏။
“ဟုတ္တယ္ . . . ေဂါတမ။ သင့္ရဲ့ သြင္ျပင္မူရာဟာ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိတယ္”ဟု ဘဒၵိယကလည္း မွတ္ခ်က္ခ်၏။
“ရဟန္းတို႔ . . .။ ငါဟာ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေနၿပီ။ ငါ့ကို ကိေလသာေတြ မထိုးႏွက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိေလသာ အားလံုးကို ငါ ေခ်ဖ်က္လိုက္ၿပီ။ ငါဟာ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳထားၿပီးၿပီ။ ငါ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ပင္ပင္ပမ္းပမ္း ႀကိဳးစားၿပီး ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ရတဲ့ တရားဓမၼကို သြန္သင္ျပသေပးဖို႔ သင္တို႔ဆီ ငါလာခဲ့တာပဲ။ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၾကပါ။ ႏိုးၾကားတဲ့စိတ္နဲ႔ ေနၾကပါ။ ငါ တရားေဟာမယ္”ဟု ဘုရားရွင္က မိန္႔ေတာ္မူ၏။
ရဟန္းတို႔သည္ သူတို႔ ခံယူခဲ့ေသာ ဆြမ္းကို ခြဲ၍ ဘုရားရွင္အား ဆက္ကပ္ၾက၏။ ဆြမ္းကိစၥၿပီးေသာ္ ခဏတာ နားေနၾက၏။ ထို႔ေနာက္ တရားဓမၼ နာယူရန္ ဘုရားရွင္ထံ စု႐ံုးခ်ဥ္းကပ္ၾကေလ၏။
“ရဟန္းတို႔ . . . ႏိုးႏိုးၾကားၾကား ရွိၾကရဲ့လား။ ႀကိဳက္သလို ထိုင္ၿပီး နာယူၾကပါ။ ငါ သင္တို႔ကို တရားေဒသနာ ေဟာၾကားမယ္။ ရေသ့ရဟန္းတို႔ ေရွာင္ၾကဥ္ရမယ့္ အစြန္းႏွစ္ပါးကို ငါ ေဟာၿပီးၿပီ။ ရဟန္းေတြ လိုက္နာက်င့္သံုးရမယ့္ အက်င့္လမ္းကို ဆက္လက္ၿပီး ေဟာၾကားမယ္။ လိုက္နာက်င့္သံုးရမွာကေတာ့ မဂၢင္ရွစ္ရပ္ အက်င့္ျမတ္ပဲ။”
ဘုရားရွင္သည္ ပဉၥ၀ဂၢီ ရဟန္းတို႔အား မဂၢင္ရွစ္ရပ္ အက်င့္ျမတ္ကို ရွင္းလင္း ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။ အက်င့္ျမတ္ကို လက္ေတြ႔က်င့္သံုးျခင္းသည္ လက္ရွိဘ၀၌ က်န္းက်န္းမာမာ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနထိုင္ရွင္သန္ႏိုင္မည့္ နည္းမွန္လမ္းမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ထိုေနာက္ သစၥာေလးပါး ျမတ္တရားႏွင့္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ေဒသနာေတာ္တို႔ကို ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။
“ရဟန္းတို႔ . . . ေလာကအတြင္းရွိ မေကာင္းမႈ မွန္သမွ်ရဲ့ အရင္းအျမစ္ အ၀ိဇၨာဆိုတဲ့ မသိမိုက္မဲမႈကို သင္တို႔အား ငါ ေဟာၾကားခဲ့ၿပီ။ အ၀ိဇၨာေၾကာင့္ ဉာဏ္ျမင္ကန္းသူေတြဟာ မွားယြင္းမႈ အားလံုးကို ေတြးေတာၾကံဆၾကတယ္။ အေတြးမွားေတြဟာ ၀ိညာဏဆိုတဲ့ စိတ္ကို ျဖစ္ေပၚေစတယ္။ ဒီ စိတ္၀ိညာဥ္ဟာလည္း မွားယြင္းတာပဲ။ ဒါဟာ နာမ-႐ူပဆိုတဲ့ ႐ုပ္ႏွင့္နာမ္နာမ္တို႔ရဲ့ သေဘာမွန္ကို မျမင္ႏိုင္ေအာင္ ပိတ္ပင္တဲ့ နီ၀ရဏတရားပဲ။ ဒီတရားကပဲ သဠာယတန၊ ဖႆ၊ ေ၀ဒနာဆိုတဲ့ အာယတနေျခာက္ပါး၊ ေတြ႔ထိမႈ နဲ႔ ခံစားမႈတို႔ကို ျဖစ္ေပၚေစတယ္။ ရဟန္းတို႔ . . . သမၼာဒိ႒ိဆိုတဲ့ မွန္ကန္တဲ့ အသိဟာ အေတြးအသိ မွားယြင္းမႈ အ၀ိဇၨာကို အျမစ္ျပတ္ သုတ္သင္ဖို႔ နည္းလမ္းျဖစ္တယ္။”
“အရွင္ဘုရား . . . သမၼာဒိ႒ိဟာ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚပါသလဲ။”
“ေကာ႑ည . . . ေလာကဟာ ငါတို႔ကို တပ္မက္တြယ္တာေစတတ္တယ္။ လႊမ္းမိုးအႏိုင္ယူတတ္တယ္။ အျမင္ကန္းေစတတ္တယ္။ အဲဒီ တြယ္တာမႈ မရွိဘူးဆိုရင္၊ အဲဒီ ကၽြန္ျပဳမႈ မရွိဘူးဆိုရင္၊ အဲဒီ ေႏွာင္ဖြဲမႈ မရွိဘူးဆိုရင္ သမၼာဒိ႒ိ ျဖစ္လာတာပဲ။ ေကာ႑ည ပရမတ္ သေဘာတရားမွာ ဒုကၡဆိုတာ ရွိေပမယ့္ ဒုကၡကို ခံစားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါ မရွိဘူး။ ကံဆိုတာ ရွိေပမယ့္ ကံျပဳတဲ့ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါ မရွိဘူး။”
“ေကာ႑ည . . .။ ဒီနည္းအတိုင္း ဆင္ျခင္သံုးသပ္ပါ။ ဒီ အခိုက္အတန္႔မွာ ျမင္တာကို ျမင္ကာမတၱမွာပဲ ရပ္တန္႔လိုက္ရဲ့လား။ ၾကားတာကို ၾကားကာမတၱမွာပဲ ရပ္တန္႔လိုက္ရဲ့လား။ သိတာကို သိကာမတၱမွာပဲ ရပ္တန္႔လိုက္ရဲ့လား။ သေဘာေပါက္တာကို သေဘာေပါက္ကာမတၱမွာပဲ ရပ္တန္႔လိုက္ရဲ့လား။ အဲဒါေတြ အားလံုးကို ေလာဘနဲ႔ တပ္မက္စရာ၊ ေဒါသနဲ႔ စိတ္ဆိုးစရာ အေနနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ လက္မခံ မသိမ္းပိုက္ဘူးဆိုရင္ သူတို႔ ျဖစ္စဥ္ကေန ကင္းလြတ္တယ္။ သူတို႔ ျဖစ္စဥ္ထဲမွာ မပါဘဲ ေနႏိုင္တဲ့ အဆင့္ေရာက္တယ္ဆိုရင္ အဲဒီအဆင့္က စၿပီးေတာ့ သူတို႔တည္ရွိေနတဲ့ ေလာကမွာ မေမြးဖြားရေတာ့ဘူး။ အဲဒီ အေျခအေနဟာ ဒီေလာကမွာ ရွိတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဟုိဘက္ေလာကမွာ ရွိတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီေလာက နဲ႔ ဟိုဘက္ေလာကတို႔ၾကားက ေလာကတစ္ခုခုမွာ ရွိတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါဟာ ဒုကၡ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္းပဲ။ အာယတန ေျခာက္ပါးကေန ၀င္လာၿပီး ကာမတဏွာကို ဖန္းတီးတတ္တဲ့ အာ႐ံုမွန္သမွ်ကို စိတ္မွာစြဲမထားဘဲ ျငင္းထုတ္လိုက္ျခင္းဟာ ဒုကၡကို ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစတယ္။ ေကာ႑ည . . . ႏိုးၾကားတက္ႂကြ ေနပါေစ။ ေလာကကို အတၱ ေမာဟကင္းတဲ့ အျမင္နဲ႔ ၾကည့္ပါ။ ေလာကကို အနတၱ ဉာဏ္အျမင္နဲ႔ ႐ႈျမင္သံုးသပ္ပါ။”
“ဘုန္းေတာ္ ႀကီးျမတ္ေတာ္မူတဲ့ ျမတ္စြာဘုရား . . .။ တပည့္ေတာ္ နားလည္ပါၿပီ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ နားလည္ပါၿပီ ဘုရား”ဟု အရွင္ ေကာ႑ညက ႏွစ္ေထာင္းအားရစြာ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ရာ . . .
ဘုရားရွင္ကလည္း “သာ ဓု . . .။ ေကာ႑ည တကယ္ သိသြားၿပီ။ ေကာ႑ည တကယ္ သိသြားၿပီ”ဟု ေကာင္းခ်ီးျပဳေတာ္မူေလသတည္း။
:)
ရွင္အာစာရ
(ဆက္ရန္ . . . . .)
Ref:
Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE.
(ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)
အေ၀းမွ ဘုရားရွင္ ႂကြေတာ္မူလာသည္ကို ျမင္လိုက္ရလွ်င္ ေကာ႑ည၊ ၀ပၸ ႏွင့္ အႆဇိတို႔သည္ ဘုရားရွင္ကို မွတ္မိၾကသည္ျဖစ္၍ အခ်င္းခ်င္း ကိုယ္ဟန္မူယာ ျပၾကေလ၏။ အႆဇိသည္ သူ၏ မုဆိတ္ေမႊးမ်ားကို ဆြဲကိုင္ပြတ္သပ္ရင္း စတင္၍ စကားဆိုလိုက္၏။
“ၾကည့္ၾကစမ္း . . .။ ငါတို႔ဆီက ထြက္သြားတဲ့ ကမၼ႒ာန္းလူထြက္ ရဟန္းေဂါတမႀကီး ၀ဖီးေနလိုက္တာ။ ကိုယ္ခႏၶာ လွေနပံုကလည္း လိစၧ၀ီမင္းသားေလး က်လို႔ပါလား။ တစ္ခ်ိန္က ငါတို႔ သူ႔ကို ႐ို႐ိုေသေသ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးခဲ့ၾကတာ မွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ သူေတာ္စင္ အက်င့္ျမတ္မွာ ငါတို႔က သူ႔ထက္သာတယ္။ သူ႔ကို အ႐ိုအေသ ေပးစရာ မလိုဘူး။ ဘယ္သူမွ သူ႔ကို မႀကိဳၾကနဲ႔။ ဆီးႀကိဳၿပီး သူ႔သပိတ္ကို မယူၾကနဲ႔။ သူ ဆႏၵရွိရင္ေတာ့ သူလည္း ငါတို႔လို ေျမႀကီးေပၚမွာ ထိုင္ပါေစ။”
“ဒါေပမယ့္ အႆဇိ . . . သူ႔ဆီမွာ ထူးျခားတာ တစ္ခုခု ရွိေနတယ္”ဟု ေကာ႑ညက ဆို၏။
“ဘာလဲ”ဟု အႆဇိက ျပန္ေမး၏။
“သူ႔ေျခလွမ္း နဲ႔ သူ႔ကိုယ္အမူအရာေတြ တည္ၿငိမ္ေနတယ္။ ခမ္းနားေနတယ္”ဟု ေကာ႑ညက ေျဖ၏။
ခ်က္ခ်င္းပင္ အႆဇိက ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္၏။
“နန္းေတာ္ထဲမွာ ေမြးဖြားတဲ့ မင္းသားေလး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေန႔သံုးနပ္ေကၽြးၿပီး ဘယ္လို ျဖစ္လာမလဲ ေစာင့္ၾကည့္ပါလား . . .။ သိဒၶတၳရဟန္း ခမ္းနားေနတာ အဲဒါမ်ိဳးပါ။ ခႏၶာကိုယ္ ဆင္းရဲပင္ပန္းေအာင္ မလုပ္ရဘဲနဲ႔ ၀ိမုတၱိ ရခဲ့တာမ်ိဳး ၾကားဖူးသလား။ ရေသ့ရဟန္း အျဖစ္နဲ႔ ေနထိုင္ရွင္သန္ဖို႔ သူ စိတ္ကူးမရွိေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္။ ထီးနန္းသရဖူ ရယူဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ကပိလ၀တ္ အျပန္မွာ လမ္းၾကံဳလို႔ ငါတို႔ဆီ ၀င္လာတာ ေနမွာပါ။”
လွမ္းႂကြလာေနေသာ ဘုရားရွင္ တျဖည္းျဖည္း နီးလာသည္ႏွင့္ မုဆိတ္ေမႊးမ်ား ႏႈတ္ပယ္ေနသူ အႆဇိသည္ ေရွးဦးစြာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္၏။ အႆဇိသည္ ဘုရားရွင္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ဖူးျမင္လိုက္ရေသာအခါ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ေ၀့ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေက်ာင္းသခၤမ္း အတြင္းသို႔ ၀င္ေျပး၏။ ထိုင္စရာ ခံုတစ္ခု ယူလာၿပီး ေညာင္ပင္ေအာက္မွာ ခ်ထားေပး၏။ ထို႔ေနာက္ ေျမျပင္ေပၚ အလ်ားေမွာက္ ခ်လိုက္ၿပီး ဘုရားရွင္ကို ရွိခိုးေလ၏။ ေက႑ညႏွင့္ ၀ပၸတို႔လည္း ၾကည့္မေနႏိုင္ေတာ့ေပ။ ေကာ႑ညလည္း အႆဇိကဲ့သို႔ပင္ ဘုရားရွင္ကို ရွိခိုးလိုက္ၿပီး ဘုရားရွင္၏ လက္ေတာ္မွ သပိတ္ကို လွမ္းယူလိုက္၏။ ၀ပၸသည္ ေရ ယူလာၿပီး ဘုရားရွင္၏ ေျခေတာ္အစံုကို ေဆးေၾကာသုတ္သင္ေပး၏။ ထို႔ေနာက္ အမ်ားနည္းတူပင္ ဘုရားရွင္ကို ရွိခိုးေလ၏။
“ရဟန္းတို႔ . . .။ ဘဒၵိယ နဲ႔ မဟာနာမ္တို႔ေရာ ဘယ္မွာလဲ”ဟု ဘုရားရွင္က ေမးေတာ္မူ၏။
“ငါ့ရွင္ ေဂါတမ . . . သူတို႔ ဆြမ္းခံသြားၾကပါတယ္”ဟု ၿပိဳင္တူ ေျဖလိုက္ၾက၏။
“ရဟန္းတို႔ . . . သင္တို႔ဟာ ဘုရားရွင္ကို ငါ့ရွင္လို႔ မေခၚသင့္ဘူး။ ေဂါတမလို႔လည္း မေခၚသင့္ဘူး။ ဘုရားအျဖစ္ကို သင္တို႔ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ေလးစားသင့္ၾကတယ္။ နားေထာင္ၾက။ ငါ ဘုရားျဖစ္လာၿပီ။ ငါဟာ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေနၿပီ။ ငါ့ကို ကိေလသာေတြ မထိုးႏွက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ငါ ဥ႐ုေ၀လက လာခဲ့တယ္။ သင္တို႔အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ သင္တို႔ကို လိုက္ရွာေနတာ။ ရဟန္းတို႔ . . .။ ေလာကမွာ ဘုရားတစ္ဆူ ပြင့္ထြန္းလာၿပီ။ အျမင့္ျမတ္ဆံုး တရားေတာ္ျဖစ္တဲ့ သဒၶမၼကို ငါ ေတြ႔ခဲ့ၿပီ။ သင္တို႔ကို ငါ သြန္သင္မယ္။ တရားေတာ္ကို နာယူၾက။ ေမြးဖြားရျခင္း သံသရာေႏွာင္၀ဋ္က လြတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾက။”
“ငါ့ရွင္ သင္ဟာ ခက္ခဲျပင္းထန္တဲ့ ဒုကၠရစရိယာအက်င့္ က်င့္တာေတာင္မွ ဉာဏ္အလင္း မရခဲ့တာပဲ။ အခု အစားေကာင္းေတြစား၊ အေသာက္ေကာင္းေတြေသာက္ၿပီး ဇိမ္က်က် ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းေနရင္းနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ ဉာဏ္အလင္း ရႏိုင္မွာလဲ”ဟု အႆဇိက ေမး၏။
“ရဟန္းတို႔ . . . သင္တို႔ ငါကို ယံုၾကည္ဖို႔ တြန္႔ဆုတ္ေနၾကတယ္ဆိုတာ ငါ သိပါတယ္။ သင္တို႔ ထင္သလို မဟုတ္ဘူး။ ဘ၀စည္းစိမ္ေတြ ငါ မရွာေဖြခဲ့ဘူး။ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ ရွာေဖြဖို႔ဆိုရင္ သင္တို႔ဆီက ထြက္ခြာခဲ့ၿပီး ကပိလ၀တ္ သြားရမွာပါ။ ဥ႐ုေ၀လ ေတာအုပ္ဆီ သြားရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရဟန္းတို႔ . . . ရေသ့ရဟန္း သူေတာ္စင္ေတြ ေရွာင္ၾကဥ္ရမယ့္ အစြန္းႏွစ္ပါး ရွိတယ္။ ကာမခ်မ္းသာေတြကို အာသာငန္းငန္း တပ္မက္စြဲလမ္းျခင္းဟာ နိမ့္က်တယ္၊ သာမန္လူေတြရဲ့ ကိစၥပဲ၊ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ့ ကိစၥပဲ၊ အရိယာ သူေတာ္စင္ေတြနဲ႔ မဆိုင္ဘူး၊ အက်ိဳးလည္း မရွိဘူး။ ဒါက အစြန္းတစ္ခု။ ေနာက္တစ္ခုက ခႏၶာကိုယ္ကို ဆင္းရဲပင္ပမ္းေအာင္ တစိုက္မတ္မတ္ က်င့္ရတဲ့ အက်င့္ပဲ။ ဒါလည္း ဆင္းရဲပင္ပမ္းဖို႔ပဲ၊ မျမင့္ျမတ္ဘူး၊ အက်ိဳးမရွိဘူး။ အို . . . ရဟန္းတို႔ . . . ငါဟာ ဒီ အစြန္းႏွစ္ပါးကို ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီးေတာ့ ဉာဏ္အလင္း ရရွိေစတဲ့ အလယ္အလတ္တရား မဂ္ဉာဏ္ကို ရရွိခဲ့ၿပီ။ ရဟန္းတို႔ . . . ဒီ အလယ္အလတ္လမ္းေၾကာင့္ ငါဟာ အႀကီးျမတ္ဆံုး ဉာဏ္အလင္းကို ျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဉာဏ္ပညာကို ရရွိခဲ့တာပဲ။
ဘဒၵိယ ႏွင့္ မဟာနာမ္တို႔ ဆြမ္းခံရာမွ ျပန္လာၾကေလၿပီ။ သီးတင္းသံုးေဖာ္မ်ား ဘုရားရွင္ထံပါး၌ ၀န္းရံေနၾကသည္ကို သူတို႔ ျမင္လိုက္ၾက၏။ ဘုရားရွင္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ဦးညြတ္လ်က္ အ႐ိုအေသျပဳ၍ ႏႈတ္ဆက္ၾက၏။ ထို႔ေနာက္ ဘုရားရွင္၏ ေျခေတာ္ရင္း၌ အလ်ားေမွာက္၍ ၀တ္စင္းလ်က္ အ႐ိုအေသ ျပဳၾကေလ၏။
“ငါ့ရွင္ . . . သင့္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ငါ အလြန္ပဲ ႏွစ္သက္၀မ္းေျမာက္မိပါတယ္”ဟု မဟာနာမ္က ဆို၏။
“ဟုတ္တယ္ . . . ေဂါတမ။ သင့္ရဲ့ သြင္ျပင္မူရာဟာ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိတယ္”ဟု ဘဒၵိယကလည္း မွတ္ခ်က္ခ်၏။
“ရဟန္းတို႔ . . .။ ငါဟာ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေနၿပီ။ ငါ့ကို ကိေလသာေတြ မထိုးႏွက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိေလသာ အားလံုးကို ငါ ေခ်ဖ်က္လိုက္ၿပီ။ ငါဟာ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳထားၿပီးၿပီ။ ငါ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ပင္ပင္ပမ္းပမ္း ႀကိဳးစားၿပီး ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ရတဲ့ တရားဓမၼကို သြန္သင္ျပသေပးဖို႔ သင္တို႔ဆီ ငါလာခဲ့တာပဲ။ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၾကပါ။ ႏိုးၾကားတဲ့စိတ္နဲ႔ ေနၾကပါ။ ငါ တရားေဟာမယ္”ဟု ဘုရားရွင္က မိန္႔ေတာ္မူ၏။
ရဟန္းတို႔သည္ သူတို႔ ခံယူခဲ့ေသာ ဆြမ္းကို ခြဲ၍ ဘုရားရွင္အား ဆက္ကပ္ၾက၏။ ဆြမ္းကိစၥၿပီးေသာ္ ခဏတာ နားေနၾက၏။ ထို႔ေနာက္ တရားဓမၼ နာယူရန္ ဘုရားရွင္ထံ စု႐ံုးခ်ဥ္းကပ္ၾကေလ၏။
“ရဟန္းတို႔ . . . ႏိုးႏိုးၾကားၾကား ရွိၾကရဲ့လား။ ႀကိဳက္သလို ထိုင္ၿပီး နာယူၾကပါ။ ငါ သင္တို႔ကို တရားေဒသနာ ေဟာၾကားမယ္။ ရေသ့ရဟန္းတို႔ ေရွာင္ၾကဥ္ရမယ့္ အစြန္းႏွစ္ပါးကို ငါ ေဟာၿပီးၿပီ။ ရဟန္းေတြ လိုက္နာက်င့္သံုးရမယ့္ အက်င့္လမ္းကို ဆက္လက္ၿပီး ေဟာၾကားမယ္။ လိုက္နာက်င့္သံုးရမွာကေတာ့ မဂၢင္ရွစ္ရပ္ အက်င့္ျမတ္ပဲ။”
ဘုရားရွင္သည္ ပဉၥ၀ဂၢီ ရဟန္းတို႔အား မဂၢင္ရွစ္ရပ္ အက်င့္ျမတ္ကို ရွင္းလင္း ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။ အက်င့္ျမတ္ကို လက္ေတြ႔က်င့္သံုးျခင္းသည္ လက္ရွိဘ၀၌ က်န္းက်န္းမာမာ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနထိုင္ရွင္သန္ႏိုင္မည့္ နည္းမွန္လမ္းမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ထိုေနာက္ သစၥာေလးပါး ျမတ္တရားႏွင့္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ေဒသနာေတာ္တို႔ကို ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။
“ရဟန္းတို႔ . . . ေလာကအတြင္းရွိ မေကာင္းမႈ မွန္သမွ်ရဲ့ အရင္းအျမစ္ အ၀ိဇၨာဆိုတဲ့ မသိမိုက္မဲမႈကို သင္တို႔အား ငါ ေဟာၾကားခဲ့ၿပီ။ အ၀ိဇၨာေၾကာင့္ ဉာဏ္ျမင္ကန္းသူေတြဟာ မွားယြင္းမႈ အားလံုးကို ေတြးေတာၾကံဆၾကတယ္။ အေတြးမွားေတြဟာ ၀ိညာဏဆိုတဲ့ စိတ္ကို ျဖစ္ေပၚေစတယ္။ ဒီ စိတ္၀ိညာဥ္ဟာလည္း မွားယြင္းတာပဲ။ ဒါဟာ နာမ-႐ူပဆိုတဲ့ ႐ုပ္ႏွင့္နာမ္နာမ္တို႔ရဲ့ သေဘာမွန္ကို မျမင္ႏိုင္ေအာင္ ပိတ္ပင္တဲ့ နီ၀ရဏတရားပဲ။ ဒီတရားကပဲ သဠာယတန၊ ဖႆ၊ ေ၀ဒနာဆိုတဲ့ အာယတနေျခာက္ပါး၊ ေတြ႔ထိမႈ နဲ႔ ခံစားမႈတို႔ကို ျဖစ္ေပၚေစတယ္။ ရဟန္းတို႔ . . . သမၼာဒိ႒ိဆိုတဲ့ မွန္ကန္တဲ့ အသိဟာ အေတြးအသိ မွားယြင္းမႈ အ၀ိဇၨာကို အျမစ္ျပတ္ သုတ္သင္ဖို႔ နည္းလမ္းျဖစ္တယ္။”
“အရွင္ဘုရား . . . သမၼာဒိ႒ိဟာ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚပါသလဲ။”
“ေကာ႑ည . . . ေလာကဟာ ငါတို႔ကို တပ္မက္တြယ္တာေစတတ္တယ္။ လႊမ္းမိုးအႏိုင္ယူတတ္တယ္။ အျမင္ကန္းေစတတ္တယ္။ အဲဒီ တြယ္တာမႈ မရွိဘူးဆိုရင္၊ အဲဒီ ကၽြန္ျပဳမႈ မရွိဘူးဆိုရင္၊ အဲဒီ ေႏွာင္ဖြဲမႈ မရွိဘူးဆိုရင္ သမၼာဒိ႒ိ ျဖစ္လာတာပဲ။ ေကာ႑ည ပရမတ္ သေဘာတရားမွာ ဒုကၡဆိုတာ ရွိေပမယ့္ ဒုကၡကို ခံစားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါ မရွိဘူး။ ကံဆိုတာ ရွိေပမယ့္ ကံျပဳတဲ့ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါ မရွိဘူး။”
“ေကာ႑ည . . .။ ဒီနည္းအတိုင္း ဆင္ျခင္သံုးသပ္ပါ။ ဒီ အခိုက္အတန္႔မွာ ျမင္တာကို ျမင္ကာမတၱမွာပဲ ရပ္တန္႔လိုက္ရဲ့လား။ ၾကားတာကို ၾကားကာမတၱမွာပဲ ရပ္တန္႔လိုက္ရဲ့လား။ သိတာကို သိကာမတၱမွာပဲ ရပ္တန္႔လိုက္ရဲ့လား။ သေဘာေပါက္တာကို သေဘာေပါက္ကာမတၱမွာပဲ ရပ္တန္႔လိုက္ရဲ့လား။ အဲဒါေတြ အားလံုးကို ေလာဘနဲ႔ တပ္မက္စရာ၊ ေဒါသနဲ႔ စိတ္ဆိုးစရာ အေနနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ လက္မခံ မသိမ္းပိုက္ဘူးဆိုရင္ သူတို႔ ျဖစ္စဥ္ကေန ကင္းလြတ္တယ္။ သူတို႔ ျဖစ္စဥ္ထဲမွာ မပါဘဲ ေနႏိုင္တဲ့ အဆင့္ေရာက္တယ္ဆိုရင္ အဲဒီအဆင့္က စၿပီးေတာ့ သူတို႔တည္ရွိေနတဲ့ ေလာကမွာ မေမြးဖြားရေတာ့ဘူး။ အဲဒီ အေျခအေနဟာ ဒီေလာကမွာ ရွိတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဟုိဘက္ေလာကမွာ ရွိတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီေလာက နဲ႔ ဟိုဘက္ေလာကတို႔ၾကားက ေလာကတစ္ခုခုမွာ ရွိတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါဟာ ဒုကၡ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္းပဲ။ အာယတန ေျခာက္ပါးကေန ၀င္လာၿပီး ကာမတဏွာကို ဖန္းတီးတတ္တဲ့ အာ႐ံုမွန္သမွ်ကို စိတ္မွာစြဲမထားဘဲ ျငင္းထုတ္လိုက္ျခင္းဟာ ဒုကၡကို ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစတယ္။ ေကာ႑ည . . . ႏိုးၾကားတက္ႂကြ ေနပါေစ။ ေလာကကို အတၱ ေမာဟကင္းတဲ့ အျမင္နဲ႔ ၾကည့္ပါ။ ေလာကကို အနတၱ ဉာဏ္အျမင္နဲ႔ ႐ႈျမင္သံုးသပ္ပါ။”
“ဘုန္းေတာ္ ႀကီးျမတ္ေတာ္မူတဲ့ ျမတ္စြာဘုရား . . .။ တပည့္ေတာ္ နားလည္ပါၿပီ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ နားလည္ပါၿပီ ဘုရား”ဟု အရွင္ ေကာ႑ညက ႏွစ္ေထာင္းအားရစြာ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ရာ . . .
ဘုရားရွင္ကလည္း “သာ ဓု . . .။ ေကာ႑ည တကယ္ သိသြားၿပီ။ ေကာ႑ည တကယ္ သိသြားၿပီ”ဟု ေကာင္းခ်ီးျပဳေတာ္မူေလသတည္း။
:)
ရွင္အာစာရ
(ဆက္ရန္ . . . . .)
Ref:
Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE.
(ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)
