ကဆုန္လျပည့္ေန႔ ျဖစ္၏။ ဥ႐ုေ၀လ လြင္ျပင္က်ယ္ႀကီးေပၚ၌ လျပည့္၀န္းသည္ အေရွ႕အရပ္မွ ေပၚထြက္လာေနေလၿပီ။ ေနရဉၨရာ ျမစ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ရွိ က်ယ္ျပန္႔ေသာ ေတာအုပ္ကို တြန္းတြန္းထိုးထိုး နမ္း႐ႈိက္လာခဲ့ေသာ ေအးျမသည့္ ေလေျပေလညႇင္းသည္ ေမႊးပ်ံ႕ေသာ ပန္းရနံ႔မ်ား ဂယာသီသသို႔ သယ္ေဆာင္လာေန၏။ သိဒၶတၳရဟန္းသည္ ေညာင္ပင္ကို ေနာက္မွီျပဳလ်က္ ျမက္အခင္းေပၚတြင္ တင္ပလႅင္ေခြလ်က္သား ထိုင္ေန၏။ ေလေျပညႇင္းသည္ ေညာင္ရြက္မ်ားၾကား တိုး၀င္တိုက္ခပ္လ်က္ရွိရာ တရွီးရွီး တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ျမည္သံမ်ား ထြက္ေပၚေနေလ၏။
ထို႔ေန႔၌ သိဒၶတၳရဟန္း သက္ေတာ္သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္ ျပည့္ေလ၏။ ေညာင္ပင္ေအာက္၌ ထိုင္ေနသူ သိဒၶတၳ ရဟန္းသည္ ထိုေန႔ ထိုေနရာ၌ အႀကီးျမတ္ဆံုး ဉာဏ္အလင္းကို ရရွိရမည္၏ အခိုင္အမာ သႏၷိ႒ာန္ ခ်ထား၏။ သူ႔ေရွ႕တည့္တည့္မွာ လျပည့္၀န္း ေပၚထြက္လာေနသည္ကို သိဒၶတၳရဟန္း ျမင္ေနရ၏။ ဂယာသီသ ျမက္ခင္းျပင္ တစ္နံတစ္လ်ား၌ လေရာင္ျဖာဆင္းလ်က္ ရွိေန၏။ သိဒၶတၳ ရဟန္းသည္ မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္ထားရင္း ၀ိတက္ ၀ိစာရ ပီတိ သုခ ဧကဂၢတာဟူေသာ အဂၤါငါးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုသည့္ ပထမစ်ာန္ သမာပတ္ကို ၀င္စားေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ဒုတိယစ်ာန္ တတိယစ်ာန္ စတုတၳစ်ာန္တို႔ကိုလည္း တစ္ဆင့္ခ်င္း ၀င္စားေလ၏။
သူ၏ စိတ္ဓာတ္ လံုးလံုးလ်ားလ်ား စင္ၾကယ္သန္႔ရွင္းၿပီး ျပည့္ျပည့္၀၀ တည္ၿငိမ္ကာ ဧကဂၢတာ က်ေနခ်ိန္၌ သိဒၶတၳ ရဟန္းသည္ ေရွးဘ၀တို႔ကို သိျမင္ႏိုင္သည့္ ပုေဗၺနိ၀ါႏုႆတိဉာဏ္ ရရွိေအာင္ အားထုတ္ေလ၏။ ေရွးဦးစြာ သူ၏ ကေလးဘ၀က အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္လည္ေအာက္ေမ့ ဆင္ျခင္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ လြန္ခဲ့ေသာ ဒုတိယဘ၀ ပဋိသေႏၶကို အစျပဳ၍ ေမြးေသသံသရာ၌ က်င္လည္ခဲ့ရပံုတို႔ကို ဆင္ျခင္ျပန္၏။ ဤသို႔လွ်င္ သိဒၶတၳ ရဟန္းသည္ သူက်င္လည္ခဲ့ရေသာ အတိတ္သံသရာမွ ႐ုပ္နာမ္ဓမၼတို႔ကို ေရွးဦးစြာ သိျမင္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ သတၱ၀ါ အားလံုးတို႔ ဘ၀သံသရာ၌ နိမ့္တံုျမင္တံု က်င္လည္ရင္း ေမြးဖြားခဲ့ၾကရပံု ေသဆံုးခဲ့ၾကရပံုတို႔ကို သိျမင္ေလ၏။ သတၱ၀ါတို႔၏ ဘ၀နိမ့္ျမင့္ကို စီမံဖန္တီးသည့္ ကံတရားအေၾကာင္း စိတ္စူးစိုက္၍ ဆင္ျခင္ေသာအခါ သတၱ၀ါတို႔သည္ မသိမိုက္မဲမႈ အ၀ိဇၨာတြန္းအားျဖင့္ ကံသခၤါရကို ျပဳလုပ္ဆည္းပူး စုေဆာင္းၾကေၾကာင္း နားလည္သိျမင္လိုက္၏။
အျပန္အလွန္ မွီတည္၍ ျဖစ္ေပၚရေသာ ကံသခၤါရတရားတို႔၏ ပ်က္သုဥ္းကုန္ဆံုးမႈအေၾကာင္း ဆင္ျခင္ေသာ သိဒၶတၳရဟန္းသည္ သစၥာေလးပါး ျမတ္တရားကို သိျမင္ေလ၏။ ကမၻာေလာကသည္ ေသာက ဒုကၡအတိ ၿပီး၏။ ဒုကၡ၏ အေၾကာင္းရင္းကား တပ္မက္မႈ တဏွာ ျဖစ္၏။ တဏွာခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္းသည္ ဒုကၡကုန္ဆံုးျခင္း ျဖစ္၏။ ဒုကၡၿငိမ္းေၾကာင္း အက်င့္ေကာင္းကား မဂၢင္ရွစ္ပါး ျဖစ္၏။ ႐ႈေထာင့္တစ္မ်ိဳးမွ သံုးသပ္ျပန္ရာ အဆင္း အသံ အနံ႔ အရသာ အေတြ႔အထိတို႔ကို အေျခတည္၍ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ကိေလသာ အညစ္အေၾကးတို႔မွ ကင္းေ၀းေအာင္ စိတ္ကို ေစာင့္ခ်ဳပ္ျခင္းသည္ ဒုကၡၿငိမ္းရာသို႔ ေရာက္ေစ၏ဟု သိျမင္ေလ၏။
အခ်ိဳ႕ေသာ သူမ်ားအတြက္ ဒုကၡၿငိမ္ေၾကာင္း မဂၢင္အက်င့္သည္ သင့္ေလ်ာ္ေလ်ာက္ပတ္ေပသည္ဟု သိဒၶတၳရဟန္း နားလည္လိုက္၏။ အျခားသူမ်ားအတြက္ကား ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ေဒသနာကို နားလည္ေရးသည္ သင္ေလ်ာ္ေလ်ာက္ပတ္ေပသည္ဟု မိုးေသာက္ယံ အခ်ိန္၌ သိဒၶတၳရဟန္း ေကာင္းစြာ သေဘာက္ေပါက္မိေလ၏။
ဤသို႔လွ်င္ ဒုကၡၿငိမ္းရာသို႔ ေရာက္ေစႏိုင္ေသာ မဂၢင္ရွစ္ပါး အက်င့္တရားႏွင့္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ေဒသနာေတာ္ကို သိျမင္ၿပီးသူ သိဒၶတၳ ရဟန္းသည္ ေလာကီ၀တၳဳ မွန္သမွ်ကို မတပ္မက္ မတြယ္ေတာ့ေၾကာင္း သူ႔ကုိယ္သူ ရွင္းလင္းစြာ သိလိုက္ေလ၏။
ဉာဏ္အလင္း ရရွိရန္ ကာလၾကာျမင့္စြာ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ခဲ့ရသူ သိဒၶတၳ ရဟန္းသည္ အႀကီးျမတ္ဆံုးေသာ ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိၿပီဟု သိလိုက္ရသျဖင့္ ႀကီးစြာေသာ ပီတိျဖစ္လ်က္ မ်က္လံုးအစံုကို ဖြင့္လိုက္ေလ၏။ ထိုစဥ္ လမင္း ငုတ္လွ်ိဳးကြယ္၀င္ေလၿပီ။ အ႐ုဏ္ဦး အလင္းေရာင္ ျပန္႔ႏွံ႔လ်က္ ရွိေန၏။
ဘုရားရွင္ ပထမဆံုး ေတြ႔လိုက္ရသည္ကား သူႏွင့္ ယဥ္ပါးေနသည့္ ႏြားအုပ္ႀကီး ျဖစ္၏။ ေဗာဓိေညာင္ပင္ေအာက္၌ ထိုင္ေနသည့္ ဘုရားရွင္ကို ႏြားတို႔က ပတ္ပတ္လည္မွ ၀ိုင္း၍ ေငးၾကည့္ေနၾက၏။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ေရွ႕ေမွာက္၌ ႐ုပ္တုတစ္ခုလို ရပ္ေနသည့္ ႏြားေက်ာင္းသား သူငယ္ကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ ဘုရားရွင္ကို ရွိခိုးလ်က္ ရွိေန၏။
“ေကာင္ေလး သုဒိႏၷ . . .။”
“အရွင္ဘုရား . . . မွန္ပါ . . . တပည့္ေတာ္ သုဒိႏၷပါ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ရဲ့ နာမည္ကို အရွင္ဘုရား ဘယ္လိုလုပ္ သိပါသလဲ ဘုရား . . .။”
“ေကာင္ေလး သုဒိႏၷ . . .။ မင္း ဒီနားေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီဆိုတာလည္း ငါ သိေသးတယ္။”
“အရွင္ဘုရား . . . အဲဒါလည္း မွန္ပါတယ္ ဘုရား။ အရွင္ဘုရားက မ်က္စိေတြ မွိတ္ထားၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္ေနတာဆိုေတာ့ တပည့္ေတာ္က မသိေလာက္ဘူး ထင္ေနတာ။ အရွင္ဘုရား . . .။ တပည့္ေတာ္ ကိုယ့္မ်က္စိကိုယ္ မယံုႏိုင္ေအာင္ပါပဲ ဘုရား။ အရွင္ဘုရား မ်က္စိမွိတ္ေနတုန္းက တပည့္ေတာ္ အလင္းတန္းေတြ ျမင္လိုက္ရတယ္ ဘုရား . . .။ သက္တံ့လို အေရာင္စံုေတြ အရွင္ဘုရားရဲ့ ခႏၶာကိုယ္က ထြက္ေနတာ . . .။ အဲဒါကိုၾကည့္ဖို႔ တပည့္ေတာ္ ေျပးလာခဲ့တာပဲ။ တပည့္ေတာ္ရဲ့ ႏြားေတြက တပည့္ေတာ္ထက္ေတာင္ အရင္က်ေသးတယ္။ အရွင္ဘုရားရဲ့ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ မ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ႔ ေငးၾကည့္ေနၾကတာ။ အရွင္ဘုရား . . .။ အံ့ၾသစရာပါပဲ ဘုရား။ အရွင္ဘုရားရဲ့ ခႏၶာကိုယ္က အခုလို အေရာင္ေတြ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ ထြက္ေနတာ အရင္က တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး။ အရွင္ဘုရား . . . တကယ္ေတာ့ အရွင္ဘုရားဟာ နတ္ေဒ၀တာပဲ။”
“ေကာင္ေလး သုဒိႏၷ . . .။ တစ္ခါ ငါ ထပ္ေျပာမယ္။ ငါဟာ လူသားပါ။ ငါေျပာမယ္ ေကာင္ေလး သုဒိႏၷ . . .။ လံု႔လႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ၿပီး အခ်ိန္အၾကာႀကီး ရွာေဖြခဲ့ရတဲ့ အျမင့္ျမတ္ဆံုး ဉာဏ္အလင္းကို ငါ ရလိုက္ၿပီ။ ဘာကိုမွ ငါ မတပ္မက္ မစြဲလမ္းေတာ့ဘူး။ စိတ္အညစ္အေၾကး ကိေလသာ အားလံုးကို ငါ ေခ်ဖ်က္လိုက္ၿပီ။ ငါဟာ မက္ေမာတမ္းတမႈကေန လြတ္ေျမာက္ၿပီ။ ေကာင္ေလး သုဒိႏၷ . . .။ ငါဟာ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းသူပဲ။ တဏွာရမၼက္က ငါ့ကို မထိုးႏွက္ မတိုက္ခိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီ ေလာကႀကီးထဲမွာ ေသာက ပရိေဒ၀နဲ႔ ဆင္းရဲေနၾကရသူေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ႏိုင္ေအာင္၊ သူတို႔တေတြ ေကာင္းက်ိဳးရရွိေအာင္ ငါ သုတ္သင္ရွင္းလင္းထားတဲ့ လမ္းမွန္ေပၚမွာ သတၱ၀ါအားလံုး ေလွ်ာက္လွမ္းၾကဖို႔ လမ္းညႊန္ေပးခ်င္တယ္။ ေကာင္ေလး သုဒိႏၷ . . .။ မင္းဟာ ငါ့အေပၚမွာ တကယ့္ကို ၾကင္ၾကင္နာနာ ရွိခဲ့တာပဲ။ မနက္ေရာ ညေနပါ မင္း ငါ့အတြက္ ႏို႔ညႇစ္ေပးခဲ့တယ္။ မတည္ျမဲျခင္း အနိစၥနဲ႔ စိုးရိမ္ပူေဆြျခင္း ေသာကတို႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ဘ၀သံသရာကို မင္း ကူးေျမာက္ခ်င္သလား။ လြတ္ေျမာက္မႈ ၀ိမုတၱိကို ရခ်င္သလား။”
“အရွင္ဘုရား . . .။ တပည့္ေတာ္ အသက္ရွင္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး တပည့္ေတာ္ရဲ့ ႏြားအုပ္ေနာက္ကလိုက္ၿပီး ဥ႐ုေ၀လေတာအုပ္ထဲက စားက်က္တစ္ခုၿပီးတစ္ခု လွည့္လည္ၿပီးေတာ့ပဲ ေနခ်င္ပါတယ္ ဘုရား . . .။”
“သုဒိႏၷ . . . အဲဒီလို ဘ၀မ်ိဳးကို ေက်နပ္ႏိုင္သလား။”
“ေက်နပ္ႏိုင္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား . . .။ ျမက္ခင္း လြင္ျပင္က်ယ္ႀကီးထဲမွာ တပည့္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနလို႔ ပ်င္းမိမယ္ဆိုရင္ ခါးက ပေလြကိုထုတ္ၿပီး မႈတ္ပါမယ္။ ႏြားသိုးေတြ ႏြားမေတြနဲ႔ စကားေျပာမယ္။ သူတို႔အေပၚ တက္စီးမယ္။ ႏြားကေလးေတြနဲ႔ ကစားမယ္။ စမ္းေခ်ာင္းထဲ ဒါမွမဟုတ္ ျမစ္ထဲ ခုန္ဆင္းၿပီး ေရခ်ိဳးမယ္။ ေရငတ္တယ္ဆိုရင္ ဗိုက္ဆာတယ္ဆိုရင္ ႏို႔ထြက္တဲ့ ႏြားမတစ္ေကာင္ေကာင္ရဲ့ ဗိုက္ေအာက္ကို၀င္၊ ႏို႔တံကိုငံုၿပီး ႏို႔စို႔မယ္။”
ဘုရားရွင္သည္ ႏြားေက်ာင္းသား သူငယ္ကို က႐ုဏာ အျပည့္ႏွင့္ ၾကည့္လိုက္ၿပီး ႏႈတ္ဆိတ္ေနေလ၏။ သူ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစား၍ သိျမင္ခဲ့ရေသာ သိမ္ေမြ႔သည့္ တရားေတာ္ကို သုဒိႏၷကဲ့သုိ႔ အသိဉာဏ္ နိမ့္က်သူတို႔ လိုက္မမီႏိုင္ေၾကာင္း ဘုရားရွင္ သိျမင္ေတာ္မူ၏။ သို႔ျဖစ္၍ မည္သို႔မည္ပံု ေရွ႕ဆက္ရမည္ကို စူးစမ္းေတာ္မူ၏။ ကိုယ္က်င့္တရားႏွင့္ ျပည့္စံု၍ အသားတက် ေသသပ္သည့္ ဘ၀ပံုစံအတြက္ အက်ိဳးရွိမည့္ ေဒသနာေတာ္ကို စိတ္ကူးျဖင့္ ပံုေဖာ္ေတာ္မူ၏။ သူ၏ ေဒသနာေတာ္သည္ သမၼာဒိ႒ိ၊ သမၼာသကၤပၸ၊ သမၼာ၀ါစာ၊ သမၼာကမၼႏၲ၊ သမၼာအာဇီ၀၊ သမၼာ၀ါယာမ၊ သမၼာသတိ၊ သမၼာသမာဓိဟူေသာ မဂၢင္ရွစ္ရပ္ အက်င့္ျမတ္ကို အေျခခံေလ၏။
လုပ္ေနက်အတိုင္း ႏြားမႏွစ္ေကာင္ကို ႏို႔ညႇစ္မည္ျပဳေသာအခါ ယခင္က ခြက္တစ္လံုးသာ ရွိခဲ့ရာမွ ယခု ခြက္ႏွစ္လံုး ျဖစ္ေနသည္ကို သုဒိႏၷ သတိထားမိလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ဘုရားရွင္ကို ေလွ်ာက္၏။
“အရွင္ဘုရား . . .။ မေန႔က တစ္ေန႔လံုး အရွင္ဘုရားကို မျမင္မိဘူး။ အရွင္ဘုရား ထြက္သြားၿပီထင္လို႔ တပည့္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနတာ။ အရွင္ဘုရား . . . ေဟာဟိုမွာ ေတာ္ေတာ္အဖိုးတန္မယ့္ ခြက္တစ္လံုးပါလား။ အဲဒီခြက္နဲ႔ တပည့္ေတာ္ ႏို႔ညႇစ္မယ္ ဘုရား . . .။”
“သုဒိႏၷ . . .။ အဲဒါ မင့္အတြက္။ အဲဒီခြက္ကို မင္းယူလုိက္ပါ။ မင္းႀကိဳက္သလို လုပ္ပါ။ ျငင္းစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးဆိုရင္ ေျမသပိတ္ထဲမွာပဲ ႏို႔ညႇစ္လိုက္ပါ။”
သုဒိႏၷသည္ ျပန္လွန္ျငင္းဆန္ျခင္း မျပဳေပ။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေျမသပိတ္ထဲသို႔ ႏို႔ညႇစ္ထည့္၍ ဘုရားရွင္အား ဆက္ကပ္ၿပီး ေျမျပင္ေပၚ အလ်ားေမွာက္လ်က္ ဘုရားရွင္ကို ရွိခိုးဦးခိုက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ မတ္တပ္ရပ္ကာ ဘုရားရွင္ကို ေလွ်ာက္ထား၏။
“အရွင္ဘုရား . . .။ အရွင္ဘုရား ယူေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ သတၱဳခြက္ကို တပည့္ေတာ္ ယူလိုက္ပါ့မယ္။ အဲဒီခြက္ကို ေကာင္းေကာင္း အသံုးျပဳႏိုင္ပါတယ္။ လြင္ျပင္က်ယ္ႀကီးရဲ့ အလယ္မွာ ေရမရွိဘူး။ အဲဒီခြက္နဲ႔ ျမစ္ကေန ေရခပ္ယူလို႔ ရတာေပါ့။”
ဘုရားရွင္သည္ သုဒိႏၷကို သနားက႐ုဏာ ႀကီးမားစြာျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ၿပီး မိန္႔ေတာ္မူ၏။
“သုဒိႏၷ . . .။ ပတ္၀န္းက်င္ ႐ႈျမင္ကြင္းကို အသံုးျပဳဖို႔ သာယာလွပတဲ့ ဒီေတာေတာင္ေဒသကို ငါ လာခဲ့တာဆိုရင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျပည့္ေျမာက္ၿပီ။ သုဒိႏၷ . . .။ မင္းဟာ ငါ့အေပၚမွာ တကယ့္ကို ၾကင္ၾကင္နာနာ ရွိခဲ့တာပဲ။ မင္း ခ်မ္းသာပါေစ။ ငါ ဘုရားမျဖစ္ခင္က ေကာင္းျမတ္တဲ့ ဃနာႏို႔ဆြမ္း ဆက္ကပ္ခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသမီး၊ နႏၵိက သူႂကြယ္ရဲ့ သမီး သုဇာတာကို ေျပာလိုက္ပါ။ ဥ႐ုေ၀လ ေတာအုပ္က ငါ ထြက္ခြာသြားၿပီလို႔ ေျပာလိုက္ပါ။”
“အရွင္ဘုရား . . . ဘယ္သြားမွာလဲ ဘုရား . . .”
“ငါ မသိေသးဘူး ေကာင္ေလး . . .။”
“တပည့္ေတာ္ စိတ္မေကာင္ပါဘူး အရွင္ဘုရား . . .။ အရွင္ဘုရားလို စကားသိမ္ေမြ႔တဲ့သူ ဒါမွမဟုတ္ အသြင္အျပင္ ႏွစ္သက္စရာေကာင္းတဲ့သူကို တပည့္ေတာ္ တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးပါ ဘုရား။ အရွင္ဘုရားဟာ တပည့္ေတာ္ရဲ့ ႏွလံုးသားကို အႏိုင္ယူလိုက္ပါၿပီ . . .။”
“ေကာင္ေလး . . . တြယ္တာတပ္မႈေတြကို ေအာင္ႏိုင္ထားတဲ့သူေတြဟာ တကယ့္ကိုပဲ ၾကည့္ရျမင္ရတာ ႏွစ္သက္စရာပါ။ သူတို႔ဟာ ဘာကိုမွ ႏွစ္သက္စရာ၊ နာၾကည္းစရာရယ္လို႔ မသတ္မွတ္ၾကဘူး။ အရာအားလံုးကို ညီတူညီမွ်ထားတဲ့ ဥေပကၡာတရားနဲ႔ ႐ႈျမင္ၾကတယ္။ မင္းနဲ႔ငါၾကားမွာ တစ္ခုခု ကြဲျပားျခားနားတာ ရွိခဲ့ရင္ အဲဒါပါပဲ။ ေကာင္ေလး သုဒိႏၷ . . . မင့္အေပၚ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးတဲ့ ငါနဲ႔ ခြဲခြာရေတာ့ မင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတယ္။ ဒီလို နည္းတူပါပဲ သုဒိႏၷ . . .။ မင္းခ်စ္တဲ့ကမၻာ၊ မင္းခ်စ္တဲ့ မင့္ႏြားေတြနဲ႔ မင္းခ်စ္တဲ့ ဒီျမက္ခင္းျပင္ႀကီးကို မင္းခြဲခြာရမယ့္ ေန႔တစ္ေန႔ ေရာက္လာလိမ့္မယ္ဆိုတာ မင္း သိလား။”
“အရွင္ဘုရား . . .။ တကယ္ ျဖစ္ရၾကံဳရတဲ့အခါ တပည့္ေတာ္ ၀မ္းနည္းပါတယ္။ အဲဒီလို အခါမ်ိဳးမွာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲလိုက္တာပဲ။ ေရွ႕မွာ ေသာကရွိေနတယ္လို႔ ေတြးၿပီး ပူပင္တာမ်ိဳးေတာ့ မရွိပါဘူး။”ဟု သုဒိႏၷက ေလွ်ာက္ထား၏။
“ေကာင္ေလး သုဒိႏၷ . . .။ မင့္ကို ငါ အျပစ္မတင္ပါဘူး။ လူသားမ်ိဳးဆက္ တည္ရွိေနဖို႔ မင္းလိုလူမ်ိဳးေတြ လိုအပ္ပါတယ္။ မင့္ကို ငါ အတင္းအဓမၼ မတိုက္တြန္းပါဘူး။ ေမြးေသသံသရာမွာ မင္း ဆႏၵရွိသေလာက္သာ က်င္လည္ပါေတာ့။”
သူ ဉာဏ္အလင္း ေပါက္ခဲ့လွ်င္ တရားဓမၼ သြန္သင္ေဟာၾကားဖို႔ ႂကြေရာက္ပါရန္ အာဠာရ ကာလာမ ႏွင့္ ဥဒက ရာမပုတၱတို႔ ေတာင္းပန္ခဲ့သည္ကို ဘုရားရွင္ သတိရေတာ္မူ၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ရက္သတၱပတ္ အနည္းငယ္ခန္႔က ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကသည္ကို ဉာဏ္ေတာ္ျဖင့္ သိျမင္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ေ၀သာလီ၌ သူ ဒုကၠရစရိယာ က်င့္ေနစဥ္က သူ႔ကို ႀကီးႀကီးမားမား ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့ၾကေသာ ပဉၥ၀ဂၢီ ငါးဦးတို႔ကို သတိရေတာ္မူ၏။ ၎ ပဉၥ၀ဂၢီတို႔ ကာသိတိုင္း ဗာရာဏသီအနီးရွိ မိဂဒါ၀ုန္၌ ရွိေနၾကသည္ကိုလည္း သိျမင္ေတာ္မူ၏။ ဘုရားရွင္သည္ သပိတ္ကိုပိုက္လ်က္ မတ္တတ္ ရပ္ေတာ္မူလိုက္၏။
ေလေျပေလညႇင္း တိုက္ခတ္လိုက္သည္တြင္ ေဗာဓိေညာင္ရြက္တို႔ တရွီးရွီး တရွဲတရွဲ ျမည္သံျပဳၾကေလ၏။ သူ႔ကို အရိပ္မိုး ေပးခဲ့ေသာ၊ သူ႔ကိုယ္ကာယ သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္ေရးအတြက္ ခိုလႈံရာ ေပးခဲ့ေသာ ေဗာဓိပင္၏ ေက်းဇူးတရားကို ေအာက္ေမ့သည့္ အေနျဖင့္ ဘုရားရွင္သည္ ေဗာဓိပင္ကို စူးစိုက္၍ ၾကည့္ေတာ္မူ၏။ အလားတူပင္ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမႈႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္အလွ ေပးအပ္ခဲ့ေသာ ဥ႐ုေ၀လ ေတာၿမိဳင္ယံကိုလည္း ၾကည့္႐ႈေတာ္မူ၏။ ထို႔ေနာက္ ျမစ္သို႔ ႂကြ၍ ကူးျဖတ္ကာ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေသာ အသြင္ကိုေဆာင္လ်က္ ျမစ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သူလာခဲ့ရာ လမ္းအတိုင္း လွမ္းႂကြေတာ္မူေလသတည္း။
:)
ရွင္အာစာရ
(ဆက္ရန္ . . . . .)
Ref:
Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE.
(ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)
