Dhammagarden.comမွာ Dr Ashin Indaka တစ္ဆင့္ေဖာ္ျပတဲ့ လူထုစိန္၀င္းရဲ့ “ျပည္တြင္းျဖစ္ႏိုင္ငံျခားသား”ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ စင္ကာပူႏိုင္ငံ လည္ပတ္ေနပံု တစ္စိတ္တစ္ေဒသ. . .။ သူ႔တို႔စံနစ္ နဲ႔ သူတို႔စည္းကမ္း။ ေျခာက္ျပစ္ကင္း သဲလဲစင္ မဟုတ္ေတာင္မွ ေယဘုယ်အားျဖင့္ အေကာင္းလို႔ ဆိုႏိုင္။
ဖတ္လိုက္ရတဲ့ ေဆာင္းပါးထဲက စာပိုဒ္တစ္ခု -
“ေနာက္ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕ေတြရြာေတြ သန္႔ရွင္းမႈအားနည္းတာ၊ လမ္းေပၚအမႈိက္ပစ္တာ၊ ကြမ္းတံေတြးေထြးတာ စတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး
ျမန္မာေတြ စည္းကမ္းလံုးလံုး မရွိဘူးလို႔ အျပစ္ေျပာၾကတာ ရွိေသးတယ္။
စင္ကာပူမ်ား သိပ္သန္႔ရွင္းတာပဲလို႔လည္း ခဏခဏ ေျပာၾကတယ္။
စင္ကာပူက လမ္းေထာင့္တိုင္းမွာ ယူနီေဖာင္း၀တ္ရဲေတြ ေစာင့္ေနၾကၿပီး
စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ လမ္းျဖတ္ကူးသူေတြ၊ အမႈိက္ပစ္ခ်သူေတြကုိ
ခ်က္ခ်င္းဖမ္း ဒဏ္ရိုက္လုပ္တာေတြက်ေတာ့ ထည့္မေျပာၾကဘူး။”
ျမန္မာေတြ စည္းကမ္းလံုးလံုး မရွိဘူးလို႔ အျပစ္ေျပာၾကတာ ရွိေသးတယ္။
စင္ကာပူမ်ား သိပ္သန္႔ရွင္းတာပဲလို႔လည္း ခဏခဏ ေျပာၾကတယ္။
စင္ကာပူက လမ္းေထာင့္တိုင္းမွာ ယူနီေဖာင္း၀တ္ရဲေတြ ေစာင့္ေနၾကၿပီး
စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ လမ္းျဖတ္ကူးသူေတြ၊ အမႈိက္ပစ္ခ်သူေတြကုိ
ခ်က္ခ်င္းဖမ္း ဒဏ္ရိုက္လုပ္တာေတြက်ေတာ့ ထည့္မေျပာၾကဘူး။”
စင္ကာပူကလူေတြ စည္းကမ္းရွိတာ ေစာင့္ၿပီးဒဏ္႐ိုက္ေနလို႔သာပါ၊ လႊတ္ထားလိုက္လို႔ကေတာ့ စည္းကမ္းပ်က္ၾကမွာပါပဲလို႔ ဆိုလိုခ်င္သလား မသိ။ အဲဒီလို ေျပာရင္လည္း လက္ခံ။ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိ။ စည္းကမ္းရွိေအာင္ ေစာင့္ၿပီး ထိန္းေပးေနတာကိုလည္း ေကာင္းတယ္လို႔ လက္ခံ။ ဥံဳနဲ႔ရရ ဖြနဲ႔ရရ စည္းကမ္းရွိဖို႔က အဓိက။ ပကတိစိတ္နဲ႔ စည္းကမ္းမရွိတတ္ေသးဘူး၊ စည္းကမ္းမရွိႏိုင္ေသးဘူးဆိုရင္ ေစာင့္ၿပီး ထိန္းေပးေနတာကို ခ်ီးက်ဴးအသိအမွတ္ ျပဳ။ ေနာက္တစ္ခုက အေစာင့္မရွိလည္း ေတာ္႐ံုတန္႐ံု အသိရွိတဲ့လူဆိုရင္ အမႈိက္မပစ္ရဲေလာက္ေအာင္၊ အမႈိက္မပစ္ရက္ေလာက္ေအာင္ သန္႔ရွင္း၀င္းလက္ေနေအာင္ လုပ္ထားပံုကိုလည္း တတ္ႏိုင္ရင္ အတုခိုး။
“စင္ကာပူက လမ္းေထာင့္တိုင္းမွာ ယူနီေဖာင္း၀တ္ရဲေတြ ေစာင့္ေနၾက”တယ္ ဆိုတာလည္း ေျပာသေလာက္ႀကီး မဟုတ္။ သတိထားမိသေလာက္ေတာ့ စည္းကမ္းမရွိရွိေအာင္ အတင္းအၾကပ္ႀကီး လုပ္ေနရတာ မဟုတ္။ ရဲအေစာင့္ေတြ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ အမ်ားႀကီး ရွိေနတာ မဟုတ္။ ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကား သြားသြားလာလာ ဘာတိဘာသာ ရွိေနၾက။ ပံုမွန္လူ၊ သာမန္လူ၊ အရပ္သားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ရဲေတြကို ထည့္တြက္စရာ မလို။ ရဲ ရွိေနမွန္းေတာင္ သိစရာ မလို။ ဒီၾကားထဲက တစ္ခုခု မေတာ္တေရာ္ လုပ္မိလိုက္တာကို ရဲသိသြားရင္ေတာ့ တကယ္ေဆာ္။ ဆင္ေျခမေပးရ။ အသနားမခံရ။ လာဘ္ထိုးလို႔လည္း ရမွာမဟုတ္။
ေနာက္ၿပီး ရဲေစာင့္တယ္ဆိုတာလည္း စည္းကမ္းပ်က္သူကို ဒဏ္႐ိုက္ဖို႔သက္သက္ ရယ္လို႔ေတာ့ ဟုတ္ပံုမရ။ လိုအပ္ရင္ လိုအပ္တဲ့လူကို ကူညီဖို႔၊ အၾကမ္းဖက္တာေတြ လုတာေတြ ကာကြယ္ဖို႔ စတဲ့စတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြလည္း ရွိအံုးမွာ။ ေငြကုန္ခံၿပီး အေစာင့္ရဲေတြ ခန္႔ထားတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု သတိရမိ္ေသး။ ဒါလည္း ျဖစ္ႏိုင္ရင္ တတ္ႏိုင္ရင္ အတုခိုးသင့္တဲ့ သူတို႔စနစ္ကို ခပ္ေရးေရး ျမင္လိုက္ရတဲ့ ကိစၥတစ္ခု။
----------
ဘုန္းႀကီးေလးပါး ေနတဲ့ ဒီေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းဘုန္းႀကီး ခရီးသြားေနတဲ့အခ်ိန္၊ လက္ေထာက္ဦးဇင္းသံုးပါးသာ ေက်ာင္းမွာ ရွိေနတုန္းက။ မနက္ေစာေစာ ငါးနာရီခြဲ။ အတြင္းကေန ကန္႔လန္႔ခ် ပိတ္ထားတဲ့ ဓမၼာ႐ံု အ၀င္တံခါးေရွ႕မွာ ေမွာက္ေနတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ၀တ္ထားတာကလြဲလို႔ ကိုယ္လံုးတီး။ အေသလား အရွင္လား မေသခ်ာ။ ေစာေစာထ တံခါးဖြင့္တဲ့ ဦးဇင္းတစ္ပါး တံခါးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း အဲဒီလူကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ လန္႔သြား။ တံခါးျပန္ပိတ္ၿပီး က်ိန္းေနတုန္းျဖစ္တဲ့ က်န္တဲ့ ဦးဇင္းႏွစ္ပါးကို ဖုန္းဆက္ႏႈိးၿပီး အျမန္ဆင္းခဲ့ၾကဖို႔ေခၚ။ ကိစၥက အႀကီးႀကီး ျဖစ္သြားႏိုင္တာမို႔ ေဂါပကဥကၠ႒ကို ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကား။ ရဲဌာန အေၾကာင္းၾကား။
“လူတစ္ေယာက္ ေမွာက္ေနတယ္၊ ေသသလား ရွင္သလား မသိဘူး”ဆိုတဲ့ တိုင္းၾကားခ်က္ကို အေျခခံၿပီး ရဲဌာနက စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေပးပံု အသိအမွတ္ျပဳေလာက္စရာ။ ရဲဌာနက “ငါးမိနစ္အတြင္း ေရာက္ေအာင္လာခဲ့မယ္”တဲ့။ ဒါေပမယ့္ . . . ။ သံုးမိနစ္နဲ႔ ေရာက္လာ။ ရဲကားတစ္စီး။ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ ရွိမယ္ထင္ရတဲ့ ရဲႏွစ္ေယာက္။ ေျခာက္လံုးျပဴး ကိုယ္စီ။ လက္ထိပ္လည္းပါ။ ရဲတစ္ေယာက္က ေမွာက္ေနတဲ့လူနားသြားၿပီး “Excuse me . . .”တဲ့။ ယဥ္ေက်းတာလား။ ဟန္ေဆာင္တာလား။ Formalityဆိုတာလား။ လက္စသတ္ေတာ့ လူေသမဟုတ္။ လူမူး။ ငမူး။ တံတိုင္းေက်ာ္ၿပီး ၀င္လာခဲ့။ မူးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႐ူးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္မႈ။
ေနာက္တစ္ခု လိုလိုမယ္မယ္ သူတို႔ စီမံထားပံုက ေလးစားစရာ။ ရဲကားထက္ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ ေနာက္က်ၿပီး ambulanceဆိုတဲ့ လူနာတင္ယာဥ္တစ္စီး ေရာက္လာ။ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ ငါးႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိမယ္လို႔ ယူဆရတဲ့ ရဲေမႏွစ္ေယာက္ ကားေပၚကဆင္းလာ။ လူနာထမ္းစင္ (ဒါမွမဟုတ္) လူေသထမ္းစင္တစ္ခုကို ႏွစ္ေယာက္သား ေရွ႕ေနာက္ဦးပဲ့ လက္နဲ႔ဘယ္ညာ ကိုင္မလ်က္သား။ အားပါးပါး . . . တကယ္လုပ္ၾကမယ့္ ပံု။ ရဲတစ္ေယာက္က မလိုဘူးဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းျပန္သြားၾက။
အမူးေကာင္းေကာင္းမေျပေသးတဲ့ ငမူးကို စစ္ၾကေမးၾကတုန္း ေဂါပကဥကၠ႒ ေရာက္လာ။ တပည့္ေတာ္ လုပ္လိုက္မယ္။ အ႐ုဏ္ဆြမ္း ဘုဥ္းေပးဖို႔ ႂကြၾကေတာ့။ ေနာက္မွ အေၾကာင္းအရာကို ျပန္ေျပာျပ။ စစ္ၾကေမးၾက အေျဖက ဘာမွ မေရရာ။ ေျဖပံုက မူးတစ္၀က္ ႐ူးတစ္၀က္။ အဂၤလိပ္ကို ေကာင္းေကာင္းမေျပာတတ္တာလည္း ပါမွာ။ လံကြတ္တိနဲ႔ ကိုယ္လံုးတီးမို႔ ပတ္စပို႔မပါ။ ကဒ္ျပားေတြဘာေတြလည္း မပါ။ စီးတီေဟာက လာတယ္ဆိုတာပဲ တိတိက်က်သိရ။ သူ႔အေၾကာင္းကို ဘယ္လိုေဖာ္ထုတ္။ ေလာေလာဆယ္ ရဲဌာန လိုက္ခဲ့။ အသိတစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ မမွတ္မိဘူးလား။ မွတ္မိ။ ေရာ့ ဒီဖုန္းနဲ႔ဆက္။ မင့္သူငယ္ခ်င္းကို ရဲဌာန လိုက္ခဲ့ဖို႔ ေျပာလိုက္။ လက္ထိပ္ခပ္။ ဂြပ္။
----------
ေဂါပက ဥကၠ႒ တ႐ုတ္ႀကီး ျပန္ခါနီး ေျပာ။ “အဲဒီေကာင္ ျမန္မာ။” “မဟုတ္တာ။ သူ ျမန္မာဆိုတာ ဘယ္လိုလုပ္သိလဲ။” “သူ ဖုန္းဆက္ေတာ့ ျမန္မာစကား ေျပာတာ ၾကားလိုက္တယ္။” က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္လာၿပီး ေမွာက္ေနတဲ့ ငမူးျဖစ္ေနေတာ့ ျမန္မာဆိုတာကို လက္ခံဖို႔ အင္တင္တင္။ က်ားက်ား မီးယပ္လုပ္။ “မင္းေတာင္ ျမန္မာ မဟုတ္ဘဲ ျမန္မာစကား နာလည္ေသးရင္ အဲဒီေကာင္လည္း ျမန္မာမဟုတ္ဘဲ ျမန္မာစကား ေျပာတတ္တာ ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။” “ဟားဟားဟား . . . အိုေက အိုေက။”
:)
စကားႂကြင္း -
စပ္မိလို႔ ဒီမွာ စင္ကာပူ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ “စကၤာပူရ”
မွတ္ခ်က္ -
တိုက္႐ိုက္ျဖစ္ေစ သြယ္၀ိုက္၍ျဖစ္ေစ စင္ကာပူကို အထင္ႀကီးၿပီး ကိုယ့္ျမန္မာကိုယ္ ႏွိမ့္ခ်ရာ ေရာက္သြားရင္ ေရးသားတင္ျပပံု မကၽြမ္းက်င္တာပဲလို႔သာ မွတ္ၾကပါ။
Picture from (24 June 2011):
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDxUUuKlJKPTJo0OdaPluCpJutKeEXrO8JxvVs2PrnJcVcKxnAHTJ2dop4WiCoBXpWLocBf7JwK19i4SmWk19hL7L-AanuGWRB6c9KENuIz9f83Btx_k6cYKzVTz7McUjK2ZIws__0A4r1/s1600-r/trained+dog.JPG
