ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္က မထင္ရွားတဲ့ရဟန္းငယ္ေလးတစ္ပါးရွိပါတယ္။ အညတရရဟန္းေလးလုိ႔ပဲ ဆုိပါေတာ၊့ အဲဒီအညတရ ရဟန္းေလးဟာ ျဖစ္ပ်က္ကမၼ႒ာန္းကုိ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနပါတယ္။ တရားအားထုတ္ေနတုန္းမွာပဲ နားကုိက္ေဝဒနာ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရားအားထုတ္လုိ႔မရေတာ့ပါဘူး။
နားကုိက္ေဝဒနာကုိ ေဆးဆရာေတြျပျပီးကုေပမယ့္ မေပ်ာက္ပါဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အညတရ ရဟန္းငယ္က နားကုိက္ေဝဒနာ ခံစားေနရ တာကုိ ျမတ္စြာဘုရားကုိုိ သြားေလွ်ာက္ျပပါတယ္။
ဒီေတာ့ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ရဟန္းငယ္ဟာ ပုဇြန္ဆီနဲ႔ခ်က္ထားတဲ့ ဆြမ္းေဘာဇဥ္ကုိစားရင္သပၸါယျဖစ္ျပီး ဓာတ္စာျဖစ္မယ္ဆုိတာ သိေတာ္မူလုိ႔ "ခ်စ္သား.. သင္ မာဂဓလယ္ကြင္းထဲကုိ ဆြမ္းခံၾကြပါ"လုိ ႔မိန္႔လုိက္ပါတယ္။ လယ္ေတာထဲဆုိေတာ့ ပုဇြန္လုံးပဲ ေပါတာပါ။
အညတရရဟန္းကလည္း"ငါ့အတြက္ေကာင္းက်ိဳးျမင္လုိ႔မိန္႔တာပဲ"လုိ႔ နွလုံးသြင္း ျပီးၾကြပါမယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းဝန္ခံခဲ့ပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔သပိတ္သကၤန္းကုိယူျပီး လယ္ကြင္းထဲကုိဆြမ္းခံထြက္ခဲ့ပါတယ္။ လယ္ကြင္းထဲေရာက္ေတာ့ လယ္ေစာင့္တဲတစ္ခုေတြ႔တာနဲ႔ တဲတံခါးဝမွာ ဆြမ္းခံရပ္လုိက္ ပါတယ္။
လယ္ေစာင့္ေယာကၤ်ားကလည္း အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပုဇြန္ဆီနဲ႔စီရင္ထားတဲ့ထမင္းကုိ ခ်က္ထားျပီးစပါ။ ဆြမ္းခံရဟန္းေတာ္ကုိျမင္ေတာ့ တဲထဲကုိပင့္ျပီး အခင္းေလးတစ္ခုေပၚ မွာထုိင္ေစပါတယ္။ ျပီးမွကုိယ္တုိင္ခ်က္ထားတဲ့ ပုဇြန္ဆီထမင္းကုိ သပိတ္ထဲေလာင္း လုိက္ပါတယ္။
အညတရရဟန္းဟာ ပုဇြန္ဆီဆြမ္းကုိ တစ္လုပ္နွစ္လုတ္စားလုိက္တာနဲ႔တင္ နားကုိက္ေဝဒနာဟာ အစာနဲ႔ေဆး သပၸါယသင့္ျပီး ေပ်ာက္သြား ပါတယ္။ ေဝဒနာေပ်ာက္သြားေတာ့ ခ်က္ခ်င္းစိတ္ခ်မ္းသာသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆြမ္းစားရင္းျဖစ္ပ်က္ကမၼဌာန္းကုိ နွလုံးသြင္းပါတယ္။ ဆြမ္းစားလုိ႔ မျပီးခင္မွာဘဲ ရဟႏၲာျဖစ္သြား ပါေတာ့တယ္။
ဒီေတာ့.. အညတရရဟန္းဟာ လယ္ေစာင့္ဒကာကုိ "ဒကာ.. သင့္ရဲ့ဆြမ္း ေဘာဇဥ္နဲ႔ ငါ့ရဲ့ေရာဂါေဝဒနာလည္းေပ်ာက္သြားလုိ႔ စိတ္ခ်မ္းသာ ကုိယ္ခ်မ္းသာျဖစ္ရတယ္။ သင္လည္း ဒီကုသိုလ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲမွလြတ္ကင္းျပီး ကုိယ္စိတ္ခ်မ္းသာျဖစ္လိမ့္မယ္"လို႔ ေျပာျပီး မိမိေက်ာင္းကုိျပန္ခဲ့ ပါတယ္။
လယ္ေစာင့္ေယာကၤ်ားလည္း သူေလာင္းလွဴလုိက္တဲ့ပုဇြန္ဆီထမင္းကုသိုလ္ေလးကုိ ေန႔တုိင္းေအာက္ေမ့ေနပါတယ္။ ကြယ္လြန္တဲ့အခါမွာေတာ့ တာဝတႎသာနတ္ျပည္မွာ နတ္သားသြားျဖစ္ရပါတယ္။
ထူးျခားတာကနတ္သားရဲ့ဗိမာန္တံခါးဝမွာ ကုသိုလ္သေကၤတျဖစ္တဲ့ ေရႊပုဇြန္လုံး ရုပ္ႀကီးပါတြဲလ်ားခ်ေပၚေနပါေတာ့တယ္။ ထူးထူးျခားျခား ေရႊ ပုဇြန္ ရုပ္ႀကီးေပၚေနတဲ့ အတြက္အားလုံးက "ေရႊပုဇြန္နတ္သား"လုိ႔ပဲေခၚၾကပါေတာ့သတဲ့။
(ဝိမာနဝတၳဳအ႒ကထာ၊ ကကၠဋကရသဒါယကဝတၳဳ)
လွဴသူလည္းအက်ိဳးရွိ အလွဴခံသူလည္းအက်ိဳးရွိနဲ႔ ဖတ္ရတာၾကည္ႏူးဖုိ႔ ေကာင္းတဲ့ဝတၳဳေလးပါ။ လူေတြေျပာေျပာေနၾကတဲ့ "မစားတတ္ေတာ့ တဏွာ၊ စားတတ္ ေတာ့ဘာဝနာ"ဆုိတဲ့စကားေလးကုိ သာဓကျပသြားတဲ့ အညတရရဟန္းေလးရဲ့ ဘဝ ျဖစ္စဥ္ေလးပါပဲ။
အညတရရဟန္းေလးဟာ လူလုိေျပာရင္ေတာ့ ထမင္းစားရင္းပဲ တရားအားထုတ္သြားတာပါ။ ထမင္းစားရင္းပဲ တရားထူးတရားျမတ္ရသြားတာပါ။ ဒါကုိေထာက္ျပီး ထမင္းစားရင္းလည္းအားထုတ္လုိ႔ ရတယ္ဆုိတာပါပဲ။
ဒီေနရာမွာတစ္ခုသတိထားရမွာက နားကုိက္ေတာ့စိတ္မခ်မ္းသာ, စိတ္မခ်မ္းသာ ေတာ့ တရားအားထုတ္လုိ႔မရဆုိတဲ့ ဆုိးက်ိဳးအဆင့္ဆင့္ေလးကို အာရုံျပထားရပါမယ္။ စိတ္မခ်မ္းသာဘူးဆုိရင္ တရားအားထုတ္ရတာလည္း အဆင္မေျပေတာ့ပါဘူး။
တရားအားမထုတ္ခင္ စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြရွိေနရင္ ႀကိဳရွင္းထားလုိက္တာ အေကာင္းဆုံးပါ။ တရားအားထုတ္ေနတုန္း ဒီစိတ္ဆင္းရဲစရာကုိ ပဲေတြးေနမိရင္ အားထုတ္ရတာအဆင္မေျပျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။
အညတရ ရဟန္းေလးဟာ တရားအားထုတ္တာကုိ အေႏွာက္အယွက္ေပးေနတဲ့ နားကုိက္ေဝဒနာကုိအရင္ကုပစ္လုိက္တာပါ။ ေရာဂါေပ်ာက္ကင္း သြားတာနဲ႔ တရားအားထုတ္ရတာလည္း အဆင္ေျပသြားေတာ့တာပါ။ ဆြမ္းစားရင္းတရားရသြားတာေလးကလည္း အတုယူစရာေလးပါပဲ။ လုိရင္းကေတာ့ထမင္းစားရင္းလည္း တရားအားထုတ္လုိ႔ရတယ္ဆုိတာပါပဲ။
သဒၶမၼရံသီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကရိပ္သာမွာ စားျခင္းသုံးမ်ိဳးကုိမၾကာခဏ ေဟာျပေလ့ရွိပါတယ္။
စားျခင္းသုံးမ်ိဳးကေတာ့..
၁။ သီလနဲ႔စားျခင္း
၂။ သမထနဲ႔စားျခင္း
၃။ ဝိပႆနာနဲ႔စားျခင္းပါ။
ဆြမ္းစားခါနီးမွာ "ဒီဆြမ္းေဘာဇဥ္ေတြကုိ ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါးဖုိ႔၊ အသားအေရလွပ တင့္တယ္ဖုိ႔စားတာမဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္ကာယအရွည္တည္တံ့ဖုိ႔၊ မဂ္ဖုိလ္အက်င့္ကုိ က်င့္ႏုိင္ဖုိ႔၊ ဝိပႆနာတရားကိုက်င့္ႏုိင္ဖုိ႔စားတာ"လုိ႔ ဆင္ျခင္လုိက္ရင္ ပစၥယသႏၷိႆိတ သီလျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါဆုိ သီလနဲ႔ စားလုိက္တာပါ ၊သီလကုသိုလ္ေတြရ သြားတာပါ။
ရိပ္သာမွာေတာ့ "ဤသည့္စားဖြယ္ အမယ္မယ္ကုိ"ဆုိျပီး စားၾကတာပါ။ လုိရင္းကေတာ့ဆင္ျခင္ျပီးစားရင္ သီလနဲ႔စားတာပါ။ ဆင္ျခင္ လုိက္တာလည္း ဘာမွမခက္ပါဘူး။ မိနစ္ပုိင္းေလးပဲရွိပါတယ္။
ရိပ္သာမွာဆြမ္းစားခါနီးဆြမ္းအလွဴရွင္ေတြ၊ ေဝယ်ာဝစၥကုသိုလ္ရွင္ေတြကုိ ေမတၱာပုိ႔ျပီးမွစားၾကပါတယ္။ ေမတၱာပြားတာဟာသမထထဲမွာပါတဲ့အတြက္ သမထနဲ႔ စားလုိက္တာပါ။
အိမ္မွာေတာ့ ထမင္းဝုိင္းကုိၾကည့္ျပီး "ဒီထမင္းဟင္းေတြရွာေပးတဲ့အေဖ ကုိယ္ဆင္းရဲကင္းပါေစ၊ စိတ္ဆင္းရဲကင္းပါေစ၊ အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစ၊ ဒီထမင္းဟင္းေတြခ်က္ေပးတဲ့အေမ ကုိယ္ဆင္းရဲကင္းပါေစ၊ စိတ္ဆင္းရဲကင္းပါေစ၊ အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစ"လုိ႔ ေမတၱာပုိ႔ျပီး စားလုိက္ရင္ ေမတၱာကုသိုလ္ေတြျဖစ္သြား ေတာ့တာပါ။ ေမတၱာပြားျပီးစားတာဟာ သမထနဲ႔စားလုိက္တာပါ။
ေမတၱာပုိ႔ျပီးစားရင္ မိသားစုစားဝတ္ေနေရးကိုရွာေပးေနတဲ့ မိဘေတြအေပၚမွာလည္း ပုိျပီးတန္ဖုိးထားတတ္သြားပါတယ္။ ထမင္းဟင္းေတြျဖစ္ဖုိ႔ ရွာရတဲ့ ကိစၥဟာ လြယ္ကူလွတဲ့ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ ေန႔တုိင္းစားေနရေတာ့ တန္ဖုိးလည္း မထားမိေတာ့ပါဘူး။
ေမတၱာပုိ႔ျပီးစားတာ ဘာမွလည္းခက္လွတာမဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္လြယ္လြယ္ေလးပါပဲ။ ၾကားရတဲ့မိဘေတြမွာလည္း စိတ္ခ်မး္သာ၊ ကုိယ္လည္းကုသုိလ္ရ၊ မုန္႔ဖုိး ေတာင္းရတာလည္းအဆင္ေျပ အကုန္လုံးအဆင္ေျပမႈေတြခ်ည္းပါပဲ။
ကုိယ္ကလုပ္ငန္းရွင္ဆုိရင္လည္း "ဒီထမင္းဟင္းေတြျဖစ္ေအာင္ ေက်းဇူးျပဳသူ အားလုံးကုိယ္ဆင္းရဲကင္းၾကပါေစ၊ စိတ္ဆင္းရဲကင္းၾက ပါေစ"စသည္ျဖင့္ ေမတၱာပုိ႔ရုံပါပဲ။
ဒီထမင္းဟင္းေတြျဖစ္ဖုိ႔ ကုိယ့္ကုိေက်းဇူးျပဳေနတဲ့သူေတြကုိ ကုိယ္ပဲအသိဆုံးပါ။ ဒီေတာ့ ေက်းဇူးျပဳသူေတြကုိ ေမတၱာပုိ႔စားရမွာပါပဲ။
တတိယက ဝိပႆနာနဲ႔စားတာပါ။ ဒါကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားသေဘာအက်ဆုံး စားနည္းပါပဲ။
ထမင္းစားပြဲထုိင္လုိက္တာနဲ႔ ဟင္းခြက္ကုိၾကည့္ေတာ့ "ၾကည့္တယ္"၊ ျမင္ေတာ့ "ျမင္တယ္"၊ လွမ္းေတာ့ "လွမ္းတယ္"၊ ခပ္ေတာ့ "ခပ္တယ္"၊ ယူေတာ့ "ယူတယ္"၊
ပါးစပ္ဟေတာ့ "ဟတယ္"၊ ခြံ႔ေတာ့ "ခြံ႔တယ္"။ ဝါးေတာ့ "ဝါးတယ္" စသည္ျဖင့္ လုိက္မွတ္တာပါ။ အဲဒီလုိအမွတ္နဲ႔စားတာဟာ ဝိပႆနာနဲ႔ စားတာပါပဲ။
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ထမင္းစားလုိ႔ ဝါးတဲ့ေနရာမွာ အထက္ေမးနဲ႔ ေအာက္ေမးႏွစ္ခုမွာ ဘယ္ေမးက လွဳပ္ေနတာလဲလုိ႔ ေမးပါတယ္။ ရုိရုိေသေသသ ရႈမွတ္တဲ့ေယာဂီေတြကေတာ့ ေအာက္ေမးကလွဳပ္ေနတာဆုိတာ သိရပါတယ္။ အဲဒီ ေအာက္ေမး လွဴပ္ေနတာေလးကုိပဲဲ ျမန္မာေဝါဟာရအားျဖင့္ "ဝါးတယ္၊ ဝါးတယ္"လုိ႔ ရႈမွတ္ရတာပါ။
တစ္နပ္စာအကုန္လုိက္မွတ္ဖုိ႔ကေတာ့ မလြယ္ကူဘူးထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထမင္းအလုတ္သုံးဆယ္စားမယ္ဆုိရင္ သုံးလုတ္ေလာက္ေတာ့ မွတ္လုိက္ႏိုင္မယ္ဆုိရင္ မဆုိးပါဘူး။ တစ္မွတ္ကုိ ကုသိုလ္တစ္ခ်က္နဲ႔ တြက္ရင္လည္း မနည္းပါဘူး။
ဧည့္ခံပြဲေတြ၊ ညစာစားပြဲေတြမွာလည္း နွစ္လုတ္သုံးလုတ္ေလာက္ေတာ့ ရသေလာက္မွတ္ၾကည့္ရမွာပါပဲ။ ကုိယ္က ဝိပႆနာနဲ႔စားေနတာကုိ ေဘးကလူလည္းမသိပါဘူး။ ထမင္းဝုိင္းမွာ အခ်င္းခ်င္းစကားေျပာသံေတြၾကားေတာ့လည္း "ၾကားတယ္" "ၾကားတယ္"လုိ႔ မွတ္ရုံပါပဲ။
အညတရရဟန္းေလးဟာ ဆြမ္းစားရင္းနဲ႔ပဲ တရားအားထုတ္ျပီး တရားထူးတရားျမတ္ရသြားတာပါ။ ကုိယ္ကဒါကုိ အာရုံျပဳထားရပါ မယ္။ ႏွစ္လုတ္သုံးလုတ္ေလာက္ အမွတ္နဲ႔စားတာကုိ ေနာက္ဘဝေတြအတြက္ အထုံဓာတ္ပါသြားေအာင္ ပါရမီျဖည့္ ေနတယ္လုိ႔ နွလုံး သြင္းထား လုိ႔လည္းရပါမယ္။ ေကာင္းတဲ့အထုံဓာတ္ေတြဟာ တရားထူးရဖုိ႔အတြက္လည္းအမ်ားႀကီး အေထာက္အပံ့ေပးတာပါ။ ထမင္းစားရင္း ပါရမီျဖည့္ တယ္ပဲေျပာေျပာ၊ ထမင္းစားရင္း တရားအားထုတ္တယ္ပဲေျပာေျပာ စကားေလးကေတာ့ သိပ္ၾကည္ညုိဖုိ႔ေကာင္းတာပါ။ ဘဝမွာ တရားေလးေတြနဲ႔ ႔ေပ်ာ္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။
ဒီစားျခင္းသုံးမ်ိဳးကုိ သဒၶမၼရံသီဆရာေတာ္ႀကီးက မွတ္ရလြယ္ေအာင္ေဆာင္ပုဒ္ ကေလးေတြ စီေပးထားပါတယ္။
၁။က်င့္ႏုိင္ဖုိ႔ရာ၊ ဆင္ျခင္ကာ ၊ စားတာ သီလမည္။
၂။ ေမတၱာပြားကာ၊ စားသုံးတာ ၊မွန္စြာ သမထမည္။
၃။ စားသုံးမူရာ၊ ရႈမွတ္ကာ၊ စားတာ ဝိပႆ္မည္။
ဒီေနရာမွာ ဦးဇင္းအရွင္ဆႏၶာဓိကက စာေရးသူကုိသင္ေပးထားတဲ့ ဆြမ္းစား နည္းေလးကုိလည္း ဓမၼဒါနျပန္မွ်ပါရေစဦး။
ဆြမ္းမစားခင္ဆြမ္းဝုိင္းတစ္ဝုိင္းလုံးကုိ "ျမတ္စြာဘုရား.. ဤဆြမ္းေဘာဇဥ္အခ်ိဳပြဲမ်ားကုိ ကပ္လႈပူေဇာ္ပါ၏ဘုရား ဘုရားတပည့္ေတာ္ကုိ သနားခ်ီးေျမွာက္ေသာအားျဖင့္ ဘုဥ္းေပးသုံးေဆာင္ေတာ္မူပါဘုရား"လုိ႔ဆုိျပီးျမတ္စြာဘုရားကုိကပ္လုိက္ပါတဲ့။ စိတ္ထဲမွာလည္းျမတ္စြာဘုရား တကယ္ၾကြလာျပီး ဘုဥ္းေပးေနတယ္လုိ႔ အာရုံျပဳထားပါတဲ့။
ျမတ္စြာဘုရားဘုဥ္ေပးေနတုန္းမွာ နေမာတႆ၊ သရဏဂုံ၊ ဒိဝါတပတိ၊ အ႒ာန ေမတံ၊ ေဟတုပစၥေယာ၊ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ ၊ေမတၱာသုတ္(၇)မ်ိဳး ရေအာင္ ရြတ္ေန လုိက္ပါတဲ့။ ျပီးမွ "ျမတ္စြာဘုရား…ဘုဥ္းေပးျပီးျပီီျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘုရားတပည့္ေတာ္ကုိ ေဆးအျဖစ္ျပန္စြန္ ႔ေတာ္မူပါဘုရား"လုိ႔ ဆုိျပီး စြန္႔ျပီးစားလုိက္ပါတဲ့။ ဒါဆုိ ကုိယ့္အတြက္ ဆြမ္းဒါနျဖစ္သြားပါတယ္တဲ့။
ဒီနည္းေလးကုိယူျပီး ဆြမ္းမစားခင္ျမတ္စြာဘုရားကုိ ကပ္ျပီးစားလုိက္ဖုိ႔ပါ။ (၇)မ်ိဳးမရြတ္ႏုိင္ရင္ေတာင္ နေမာတႆ၊ သရဏဂုံ၊ ဒိဝါတပတိ၊ အ႒ာနေမတံ ဒါမွမဟုတ္ နေမာတႆ၊ သရဏဂုံ၊ ေဟတုပစၥေယာ ရြတ္ေနလုိက္လည္းရပါတယ္။ တစ္ခုသတိထားရမွာက မြန္းတည့္ဆယ့္နွစ္နာရီေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ဘုရားကုိကပ္လုိ႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ကပ္ခ်င္ရင္ ဆယ့္နွစ္နာရီေရွ႔ပုိင္းပဲ ကပ္ရမွာပါ။
ေရွးေခတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေတြေထရုပၸတၱိေတြဖတ္ရင္ ဆရာေတာ္ဘုရား ႀကီးေတြဟာဆြမ္းခံျပန္လာရင္ သပိတ္လုိက္ အဖုံးဖြင့္ျပီး ျမတ္စြာ ဘုရားကုိကပ္ထားလုိက္တာပါ။ ဆြမ္းစားခ်ိန္က်မွစြန္႔ျပီးစားၾကတာပါ။ ဒီေခတ္မွာ ဦးဇင္းတခ်ိဳ႔ဆုိလည္း ဘုရားမွာသပိတ္ လုိက္ကပ္ျပီးမွ ဘုဥ္းေပးၾကတာပါ။ မႏၱေလးကဆရာေတာ္၊ ဦးဇင္း၊ ကုိရင္တခ်ိဳ႔ဆုိလည္း မဟာျမတ္မုနိဘုရားႀကီးကုိ သပိတ္လုိက္ကပ္ျပီးမွ ဘုဥ္းေပးတယ္လုိ႔ တဆင့္ၾကားဖူးပါတယ္။ မဟာျမတ္မုနိဘုရားႀကီးကို သပိတ္လုိက္ကပ္လုိက္ရတာဆုိေတာ့ အာရုံျပဳရတာပုိလုိ႔ေတာင္ေကာင္းဦးမွာပါ။ စပယ္ပန္းေလး ကပ္ရတာေတာင္ ၾကည္ႏူးလုိ႔မဆုံးျဖစ္ရတာပါ။
ဘာပဲေျပာေျပာျမတ္စြာဘုရားကုိဆြမ္းကပ္ျပီးမွစားရင္ ဒါနကုသိုလ္ျဖစ္သြားတာ ေတာ့အမွန္ပါပဲ။ ဒါဆုိရင္ ဒါနနဲ႔စားလုိက္တာပါပဲ။
သဒၶမၼရံသီဆရာေတာ္ႀကီးရဲ့ ေဆာင္ပုဒ္အတုိင္းမွီးဆုိရရင္ေတာ့..
"ဆြမ္းေတာ္ကပ္ကာ၊ စားသုံးတာ၊ စားတာဒါနမည္"လုိ႔ ဆုိရပါလိမ့္ပါမယ္။
ဒါဆုိထမင္းစားတာ ၁။ ဒါနနဲ႔စားျခင္း၊ ၂။ သီလနဲ႔စားျခင္း၊ ၃။ သမထနဲ႔စားျခင္း၊ ၄။ ဝိပႆနာနဲ႔စားျခင္းဆုိျပီး စားျခင္းေလးမ်ိဳးျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။
ထမင္းစားတုိင္းစားတုိင္း စားျခင္းေလးမ်ိဳးပါေအာင္ ေန႔တုိင္းစားႏုိင္ရင္ေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ကုသုိလ္(၄)မ်ိဳးရေနေတာ့တာပါ။ ဒါတင္မက ပါဘူး ေနာက္ဘဝေတြ အတြက္လည္း ပါရမီအထုံဓာတ္ေတြပါသြားဦးမွာပါ။
ေနာက္ဘဝကုိပါရမီအထုံဓါတ္ေတြ မ်ားမ်ားပါသြားဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။လယ္ေစာင့္ဒကာေလးက အညတရရဟန္းေလးကုိ ဆြမ္းတစ္နပ္ကပ္ျပီး နတ္ ျပည္ေရာက္သြားရတာပါ။ ကုိယ္ကစားျခင္းေလးမ်ိိဳးနဲ႔ ေန႔စဥ္စားေနမယ္ဆုိရင္ ပါရမီအထုံဓာတ္ေတြသာမက သုဂတိဘုံဘဝအတြက္လည္း အေထာက္အပံ့ေပးေနမွာပါ။
ျမန္မာ့ရာဇဝင္မွာ နရသီဟပေတ့မင္းဟာ ဟင္းခြက္ေပါင္းသုံးရာပြဲေတာ္တည္ပါသတဲ့။ တရုတ္နဲ႔စစ္ျဖစ္လုိ႔ေျပးလႊားေနရတဲ့ကာလမွာ ဟင္းခြက္ တစ္ရာ့ငါးဆယ္ပဲသုံး ေဆာင္ရလုိ႔ "ငါဆင္းရဲလုိက္တာ"လို႔ ငိုၿငီးပါသတဲ့။
နရသီဟပေတ့မင္းႀကီးမွာ သားေတာ္ ဥဇနာ၊ ေက်ာ္စြာ၊ သီဟသူ၊ သမီးေတာ္ မိေစာဦးတုိ႔ရွိပါတယ္။ အေမခ်င္းေတြေတာ့ မတူၾကပါဘူး။
နရသီဟပေတ့မင္းပြဲေတာ္တည္တဲ့အခါ ဥဇနာနဲ႔ေက်ာ္စြာကုိ ဝက္လက္ေပးျပီး သီဟသူကုိဝက္ေပါင္ေပးပါတယ္။ မၾကာခဏေပးပါမ်ားလာေတာ့ သီဟသူရဲ့အေမ ရွင္ေမာက္က "သူမ်ားသားေတြက်ေတာ့ ဝက္လက္ေပးတယ္၊ ငါ့သားက်ေတာ့ ဝက္ေပါင္ေပးတယ္"ဆုိျပီး မေက်နပ္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္သီဟသူအေမ ရွင္ေမာက္က စားေတာ္ကဲ ကုိေငြသုံးဆယ္ေပးျပီး ေက်ာ္စြာကုိ ဝက္ေပါင္ေပးဖုိ႔၊ သူ႔သားသီဟသူကုိ ဝက္လက္ေပးဖုိ႔ လာဘ္ထုိးပါတယ္။
ဒါကုိေက်ာ္စြာ့အေမ ရွင္ပါးသိေတာ့မင္းႀကီးကုိသြားတုိင္ပါတယ္။ နရသီဟပေတ့ မင္းဟာလူဘုံအလယ္မွာ မိဖုရားရွင္ေမာက္ကုိ "ဝက္လက္ခုိးမ"လုိ႔ဆဲျပီး သားသီဟသူကုိလည္း "ဝက္လက္ခုိးမသား"လုိ႔ ဆဲလုိက္ပါတယ္။ နရသီဟပေတ့မင္းဟာ သီဟသူကုိ စိတ္အလုိမက်တုိင္း "ဝက္လက္ခုိးမသား"လုိ႔မၾကာခဏဆဲေရးတတ္ပါတယ္တဲ့။
ဒီေတာ့ သားေတာ္သီဟသူက အေဖအေပၚစိတ္နာျပီး အညိွဳးအေတးထားလုိက္ပါတယ္။တရုတ္နဲ႔စစ္ျဖစ္လုိ႔စစ္ေျပးရင္းျပည္ကုိေရာက္တဲ့အခါ သားေတာ္သီဟသူက ေရွ႔ ဆက္မသြားဖုိ႔တားထားလုိက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အဆိပ္ခတ္ထားတဲ့ပြဲေတာ္အုပ္ကုိ ေပးျပီး"စားေတာ္ေခၚပါ"လုိ႔ ဆက္သ ပါတယ္။ နရသီဟပေတ့မင္းဟာ အဆိပ္ပါမွန္း သိလုိ႔မစားပါဘူး။ ဒီေတာ့ သားေတာ္သီဟသူက ရဲမက္သုံးရာလႊတ္ျပီး ဓားေဖြးေဖြးေတြ နဲ႔မင္းႀကီးေဖာင္ေတာ္ကုိဝုိင္းထားလုိက္ပါတယ္။
နရသီဟပေတ့မင္းဟာ မိဖုရားဖြားေစာကုိ"ဘာလုပ္ရမလဲ"လုိ႔ေမးပါတယ္။ မိဖုရားဖြားေစာက"အရွင္မင္းႀကီး.. ဓား လွံ လက္နက္ေတြနဲ႔ ေသြးသံ တရဲရဲ ေသရတာ ထက္ အဆိပ္စားျပီးေသရတာကျမတ္ပါေသးတယ္"လုိ႔ အႀကံေပးပါတယ္။
နရသီဟပေတာ့မင္းလည္း "ငါသည္ နိဗၺာန္မရေသးသေရြ႔ သံသရာက်င္လည္ ရသမွ်ဘဝတုိင္း သားေယာကၤ်ားကုိ မရရပါလုိ၏"လုိ႔ ဆုေတာင္းသစၥာျပဳ၊ ဝတ္ထားတဲ့လက္စြပ္ေတာ္ကုိေရစက္ခ်ျပီး မိဖုရားဖြားေစာကုိေပးပါတယ္။ျပီးမွအဆိပ္ခတ္ထားတဲ့ ပြဲေတာ္အုပ္ကုိ စားျပီး ေသသြားပါတယ္။ ေသခ်ိန္မွာသက္ေတာ္ေျခာက္ဆယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
ဒီသမုိင္းဖတ္ျပီး "ေၾသာ္"လုိ႔ပဲ တလုိက္မိပါေတာ့တယ္။ ဝက္ေပါင္၊ ဝက္လက္အစားတစ္ခုကုိအေၾကာင္းျပဳျပီး သားက အေဖကုိသတ္ရတဲ့အထိျဖစ္သြားရပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္းေတြးစရာေတြအမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဝက္ေပါင္နဲ႔ဝက္လက္ဘာမ်ားထူး လုိ႔လဲမသိပါဘူး။ ဘာမွလည္းထူးမယ္မထင္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့အေဖလုပ္သူက သားသမီး ေတြအေပၚေပးကမ္းတာဘာျဖစ္လုိ႔မညီမွ်ရတာလဲ၊ ညီညီမွ်မွ် ဝက္ေပါင္ တစ္လွည့္္၊ ဝက္လက္တစ္လွည့္စီေပးလုိက္ရင္လည္း ဒီျပႆနာျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မွာပါ။ မိဘျဖစ္သူ ေတြအတြက္သတိထားစရာပါပဲ။
မိဘေတြအေနနဲ႔ဘယ္ပစၥည္းပဲေပးေပးသားသမီးေတြကုိ ညီညီမွ်မွ်ေပးတာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ ဒါတင္မကပါဘူး "ဝက္လက္ခုိးမသား" ဆုိတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ေၾကာင့္ပဲ သားလုပ္သူရဲ့အသတ္ကုိခံသြားရတယ္လုိ႔လည္း ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ေျပာမယ့္ စကား တစ္ခြန္းအတြက္လည္း သတိထားစရာ ပါပဲ။ ေျပာတဲ့သူက မွတ္မထားေပမယ့္ အေျပာခံရတဲ့သူကေတာ့ မေမ့ေအာင္မွတ္ထားေတာ့တာပါ။
အေမလုပ္သူကလည္း မခ်စ္တတ္တဲ့အခ်စ္နဲ႔ခ်စ္မိလုိက္တာပါ။ မခ်စ္တတ္တာ ကလည္းခက္တာပါပဲ။ ခ်စ္ေတာ့ခ်စ္တာပါပဲ၊ မခ်စ္တတ္တဲ့ အခ်စ္နဲ႔ခ်စ္လုိက္တဲ့အတြက္ သားျဖစ္သူကုိ ပဥၥာနႏၲရိယကံႀကီးကုိ က်ဴးလြန္ခုိင္းသလုိျဖစ္သြားရပါတယ္။ ဘယ္ဘက္ ကၾကည့္ၾကည့္ သံေဝဂယူ စရာေတြခ်ည္းပါပဲ။
တကယ္လုိ႔မ်ားစာဖတ္သူတုိ႔လုိစားျခင္းေလးမ်ိဳးနဲ႔သာ စားၾကမယ္ဆုိရင္ ဒီလုိ အျဖစ္ဆုိးႀကီးကုိႀကုံၾကရမွာမဟုတ္ပါဘူး။သူမ်ားကုိသာေျပာေန ရတာပါ။ သံသရာမွာ ကုိယ္လည္းအမွားေတြက်ဴးလြန္ခဲ့ခ်င္ က်ဴးလြန္ခဲ့မွာပါ။ မသိႏုိင္လုိ႔သာပါ။ ေတြးရင္လန္႔စရာႀကီးပါ။
သတၱဝါေတြဟာ အစာအဟာရကုိမွီျပီးအသက္ရွင္ေနၾကရတာပါ။ မစားလုိ႔လည္း မရပါဘူး။ သတိကပ္ျပီးအစားကုိ တရားျဖစ္ေအာင္စားၾကရမွာပါ။ ဒါဆုိရင္ ထမင္း စားရင္းပါရမီျဖည့္ေနတာပါပဲ။
ဘာပဲေျပာေျပာ တစ္ေန႔ႏွစ္ႀကိမ္သုံးႀကိမ္ စားေနၾကရတာဆုိေတာ့ စားျခင္းေလး မ်ိဳးပါႏုိင္သမွ်ပါေအာင္ႀကိဳးစားျပီးစားၾကည့္ဖုိ႔ပါပဲေလ။
က်မ္းကုိး။ ။
၁။ သဒၶမၼရံသီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏တရားစာအုပ္မ်ား ။
၂။ ဝိမာနဝတၳဳေတာ္ႀကီး ၊ ျမိဳ႔မိဆရာေတာ္။
၃။ ဦးကုလားမဟာရာဇဝင္ႀကီး (ပထမအုပ္) စာမ်က္ႏွာ ၂၄၂-မွ ၂၅၁) ။
၄။ ေလာကေၾကးမုံ(ေလးျမိဳင္) ။
